Lezen doet je goed. Leerjaar 8b

[p. 65]

10 Kamperen op Texel

Rowena en Alex woonden tot vorig jaar met hun moeder op Lelydorp. Drie jaren daarvoor leerde hun moeder Peter kennen. Peter was een vriend van haar broer, oom Wassim, die in Nederland woonde. De twee mannen waren samen naar Suriname gekomen voor vakantie. Peter had van Wassim veel over zijn geboorteland gehoord. Hij was benieuwd of Suriname werkelijk zo mooi was als Wassim vertelde. Die eerste vakantie was hem uitstekend bevallen. Wassim en Peter hadden veel tijd doorgebracht met mama en na de vakantie werden zij en Peter Facebook-vrienden. Rowena en Alex konden de berichten ook volgen en merkten dat Peter heel speciaal werd voor hun moeder. Steeds vaker belde hij haar ook op en altijd vroeg hij hoe het met Rowena en Alex ging. Hij kwam nog eens op vakantie, en ze hadden een leuke tijd met hun viertjes.

Mama straalde en lachte de hele tijd. Niet lang daarna belde Peter op een avond vanuit Nederland. Hij vroeg een beetje zenuwachtig aan Alex en Rowena of ze het

[p. 66]

leuk zouden vinden als hij met hun moeder zou trouwen.

‘Rowena, kind, even bij de les blijven.’ Rowena schoot op uit haar gemijmer. Oei! Ze zat in de klas en de juf had blijkbaar door dat ze mijlenver weg zat met haar gedachten. Er was zoveel gebeurd de afgelopen tijd. Mama was getrouwd, Peter was hun nieuwe papa geworden en ze waren verhuisd naar Nederland. Zij en haar broer zaten op de rooms-katholieke basisschool St. Adelbertus in Alkmaar. Ze hadden het naar hun zin daar. De leerkrachten waren aardig en onder de leerlingen hadden ze veel nieuwe vrienden gemaakt.

Snel werkte Rowena verder aan de rekensommen. Ze moest echt zien alle opdrachten af te krijgen. Het was de laatste week voor de zomervakantie.

Over twee dagen gingen ze op schoolreis en daarna zou er ook niet veel meer komen van ‘echt’ schoolwerk.

‘Zo, tijd voor het maken van afspraken over de Texelreis’, zei juf Willemien even later. ‘Vandaag bespreken we wat je mee moet nemen. Kijk ik heb een paklijst voor elk.’

De St. Adelbertusschool ging elk jaar naar Texel, een eiland in de Waddenzee, aan de noordkust van Nederland. Het had prachtige stranden waar veel toeristen kwamen. De leerlingen zouden er twee dagen kamperen op een boerderij.

Woensdagochtend om acht uur reed een grote touringcar de straat van de school in. Hij toeterde luid en stopte bij de groep wachtende leerlingen. Opgewonden gaven die hun rugzakken af aan de chauffeur. Juf Willemien controleerde de presentielijst terwijl de leerlingen instapten. Meester Jan, de coolste meester van de school, deelde programmamappen uit. Toen de bus de straat uitreed, weer toeterend, werden de leerlingen uitgezwaaid door een heleboel ouders, waaronder mama en Peter.

Rowena zat opgetogen naast Katja, een meisje met oranjerood haar en sproeten op haar neus. Alex zat bij zijn nieuwe vriend Dirk, vooraan in de bus. Alex en Rowena hadden nog nooit in zo'n bus gezeten. De bus was hoog en had onderaan grote bergruimtes. Er waren zelfs twee toiletten. Rowena moest even gaan ‘plassen’, alleen om te zien hoe het toilet eruit zag. Het verschilde niet veel van de toiletten op school, alleen was het zitgedeelte hoger geplaatst. Het was alsof

[p. 67]

je op een troon ging zitten.

Er was niet veel verkeer en drie kwartier later kwamen ze aan in Den Helder. Van daaruit zouden ze met een veer de oversteek maken naar Texel. De chauffeur reed langs een hoge dam aan de linkerkant en een sloot en kleine huisjes aan de rechterkant.

Katja riep: ‘Kijk! de boot!’

Alle kinderen rekten zich zoveel mogelijk uit om te zien wat voor hen lag. Inderdaad. Ze hadden de veerhaven van Den Helder bereikt en de veerboot kwam net aan. In de verte zagen ze nog een veerboot, maar die voer van hen af.

‘Kom jongens’, riep meester Jan. ‘Uitstappen, tassen pakken, kaartje uit je map halen en in de rij.’

‘Dit is machtig’, zuchtte Dirk naast Alex.

‘Ja, machtig’, herhaalde Alex.

De leerlingen vormden snel een rij en meester Jan en juf Willemien letten erop dat ze hun bootkaartje gereed hielden. Wat was het goed georganiseerd. Rowena keek haar ogen uit. Op het kaartje voor de boot was er een tekening van de boot afgedrukt. Het kaartje gaf toegang voor een heen-en-terugreis. Ze moesten langs een mevrouw die hun kaartje checkte en dan gingen ze een trap op naar de instapplaats. Daar konden ze de veerboot door grote open ramen beter zien. Hij voer net de haven in.

Het was zomer, het toeristenseizoen, dus gingen er twee boten heen en weer tussen Texel en het vasteland. De kinderen zouden vertrekken op de nieuwste boot, de Texelstroom.

‘Yes guys, we kunnen aan boord’, riep de meester. ‘Een rij maken en rechts houden.’

De glazen deuren die naar een loopbrug leidden, schoven open en de leerlingen liepen achter de meester aan over de loopbrug. Links van hen, op een apart deel, reden auto's van de boot. Juf Willemien had in de les over Texel al verteld dat de

[p. 68]

auto's eerst van de boot afgaan en dat daarna de auto's vanuit het vasteland aan boord mogen.

Op de boot kwamen ze, via schuifdeuren die je moest openen door op een grote rode knop te drukken, in een grote ruimte met bankjes en tafels. Er was van alles te koop: koffie, soep, broodjes. Er was zelfs een souvenirwinkeltje.

‘Juf Willemien blijft binnen met de tassen en de kids die niet naar buiten willen’, riep meester Jan. ‘Wie naar het balkon wil, mag nu met mij meekomen.’

Het grootste deel van de kinderen volgde meester Jan naar het balkon. Aan de zijkant van de boot kon je over de reling kijken. De zee was rustig en de lucht stralend blauw. Er vlogen grote witte vogels om hen heen.

‘Kijk! Sabaku's’, riep Alex. De witte vogels herinnerden hem aan de witte reigers die je heel veel in Suriname tegenkomt.

‘Dit zijn meeuwen’, zei meester Jan. ‘Je ziet ze veel bij de kusten aan zee.’

Een mevrouw gooide een stukje brood voor de vogels en nog in de lucht pikte een meeuw het.

‘Alex, heb je dat gezien!’

Rowena greep haar broer bij de arm.

‘Ay, die vogels zijn helemaal niet bang!’

‘Die anderen in Su gaan dit nooit geloven.’

Snel pakte Alex zijn telefoon.

‘We zullen ze het laten zien’, zei hij, terwijl hij het ‘live’ knopje op zijn Facebookpage aanklikte. Katja en Dirk kwamen bij hen staan. Enthousiast snoven ze de zilte zeelucht op.

Twintig minuten later kwamen ze aan op Texel. Er stonden al minibussen te wachten met het logo van de boerderij op de zijdeuren. De kampeerboerderij heette De Steenhoeve en lag in de buurt van het dorpje De Koog. Onderweg keken de kinderen hun ogen uit. Rowena vond de groene velden lijken op de

[p. 69]

rijstvelden die ze in Nickerie weleens had gezien. Texel stond bekend om het kweken van schapen, dus was het geen verrassing dat er overal weilanden vol schapen te zien waren. Op het kampeerterrein stonden de tenten al te wachten.

‘Jongens bij meester Jan, meisjes bij mij’, riep juf Willemien.

Binnen een uur was iedereen geïnstalleerd en had boer Hermen hen een rondleiding over de boerencamping gegeven.

Op het programma stond nu een fietstocht naar het bos. Rowena, Alex en hun vrienden vonden snel een geschikte fiets tussen de vele huurfietsen.

Toen iedereen voorzien was, reed de groep met meester Jan vooraan het verharde fietspad op. Het fietspad liep eerst langs een verkeersweg en ging daarna het bos in. Ze kwamen over pittoreske bruggetjes en langs brede sloten.

‘Meester, kun je hier hengelen, uh..., ik bedoel vissen?’, vroeg Alex die naast de meester fietste.

‘Nee, in deze sloten mag niet gevist worden, helaas. Er zijn wel speciale visplekken, maar de meeste Texelaars eten vis uit de zee.’

Het fietspad ging tussen dennenbomen door naar Fonteinsnol, een uitkijktoren in het bos.

‘Nol is een ander woord voor duin’, legde juf Willemien uit. Hier was vroeger een duin met een waterbron. De bron is opgedroogd en toen is er een uitkijktoren gebouwd.’

De leerlingen beklommen de houten uitkijktoren. Boven hadden ze een prachtig uitzicht over Texel. Ze konden het dennenbos overzien en de schapenweiden.

In de verte lag de zee.

Toen ze weer beneden waren, pakten ze de fietsen en reden naar het pannenkoekenhuis Catharinahoeve. Op de menukaart stonden wel veertig verschillende pannenkoeken, waaruit de leerlingen mochten kiezen.

‘Alleen gulung gulung hebben ze niet’, zei Alex tegen Rowena. Hij dacht met een beetje heimwee aan de roze Javaanse pannenkoekjes die populair waren in de warungs van Lelydorp.

[p. 70]

‘Ze hebben geen geraspte kokosnoot hier’, merkte Rowena op. ‘Anders zou ik ze wijzen hoe ze gulung gulung moeten maken’, grapte ze verder.

Alex koos uiteindelijk voor een pannenkoek met kaas en bacon, terwijl Rowena er één met kaneel, appel en poedersuiker nam. Wat waren de koeken groot!

Wel twee keer zo groot als een gulung gulung. De kinderen aten hun buikjes rond. Het werd al donker toen ze het restaurant verlieten, en al bijna tijd om de slaapzakken op te zoeken. Rowena had gemerkt dat in Holland het lang licht bleef in de zomer. Het was bijna negen uur 's avonds toen de zon langzaam onder begon te gaan.

Na een korte nacht, vanwege het vele ‘tori’ praten, mochten de leerlingen de volgende ochtend vroeg boer Hermen helpen met het verzorgen van de dieren op de boerderij.

‘Voorzichtig met de lammetjes. We geven deze de fles, omdat de moeder wat verzwakt is’, legde de boer uit. Alex hield uiterst voorzichtig een lammetje vast en Dirk gaf het een flesje. Rowena bleef een beetje schichtig op een afstand kijken.

Ze hield niet zo van dieren aanraken. De Nederlandse kinderen vonden dat zo te zien juist geweldig. Katja lag in het hooi een lammetje te knuffelen.

‘Ieuw’, dacht Rowena. ‘Liever zij dan ik.’

‘Zo, het ontbijt is klaar. Opschieten jongens en meisjes, want over een half uurtje gaan we op weg.’

De kinderen waren reuze benieuwd waar ze naartoe zouden gaan. Meester Jan had alleen gezegd dat ze naar het dorpje Oude Schild zouden gaan. Wat ze daar gingen doen was een verrassing. De ouders waren ervan op de hoogte, maar hoe de kinderen hen ook gesmeekt hadden, ze hadden niets losgelaten. Ze reden achter meester Jan aan naar de waterkant, waar heel wat vissersboten lagen gemeerd. Ze moesten hun fietsen in de fietsenstalling achterlaten.

‘Allen aan boord!’, riep meester Jan opgewekt.

Aan boord? Toen lazen ze het bord ‘Piet Plezier, pleziervisserij’. Joelend renden de leerlingen de wachtende vissersboot op. Het was een grote boot met donkerblauwe en witte strepen en hoge masten. De boot voer onder luid gejuich

[p. 71]

de haven van Oude Schild uit, de Waddenzee op. De ruige vissers gooiden grote netten uit en haalden die met een machine weer op. De vangst werd in een grote bak in het midden gedumpt. De leerlingen mochten daarin kijken en een grote visser die zei dat hij Piet Plezier heette, legde uit wat erin lag.

‘Kleine krabbetjes en kijk..., ook een paling en daar een zeebaars. Deze gooien we terug. Met de kleinere netten vangen we garnalen. Kom mee.’

De leerlingen liepen naar een andere bak, waarin een heleboel kleine garnalen krioelden.

‘Deze worden aan boord gekookt in zoutwater en dan mag je ze proeven. Gaan jullie maar mee met Koos, dan krijg je een bakje.’

Alex proefde van de garnalen maar vond ze rauwig.

‘Het smaakt lala’, zei hij tegen Rowena, maar die liet zich de garnalen goed smaken.

Na de vistrip gingen ze met zijn allen in een restaurant het middagmaal gebruiken en daarna was het tijd om in te pakken. Terug naar school, terug naar huis.

Alex checkte zijn Facebook. Sinds hij op Texel was begonnen met posten had hij honderden reacties gehad. Veel van zijn mati's in Suriname wilden ook weleens een reisje maken naar Texel.

Rowena lachte. ‘Je hebt mooi reclame gemaakt voor het eiland. Maar het mag ook wel. Texel is leuke vakantiebestemming.’