Lezen doet je goed. Leerjaar 8b

[p. 46]

7 Mijn huis op wielen

Ik ben Sahiem Calender, twaalf jaar, geboren in Suriname, zonder vast woonadres. Nee, ik ben geen zwerver, of misschien toch wel. Ik zwerf de wereld rond met mijn ouders, Kevin en Shaniefa Calender.

Pa en ma zijn bijzondere mensen met een bijzonder beroep. Ze zijn allebei beroepsfotograaf. Ze zijn steengoed in hun vak. Niet alleen hebben ze geweldige toestellen, maar ook enorm veel talent om steeds weer de mooiste plaatjes te schieten. Daarom krijgen ze uitdagende opdrachten van grote bedrijven en bekende magazines om de mooiste landschappen en vreemdste feesten voor hen vast te leggen.

Sinds ik klein ben, trek ik met mijn ouders mee. Ik was als baby al in een korjaal, met zwemvest aan, op weg naar een dorp in het diepe binnenland van Suriname. Ik ben ook mee geweest naar opdrachten die ze kregen in het buitenland. Eerst

[p. 47]

waren dat opdrachten in Guyana en Brazilië, maar de laatste jaren moeten ze ook verder van huis.

Al die tijd bleven we wel in Suriname wonen, omdat mijn ouders mij niet steeds van school wilden laten wisselen. Nu ik twaalf ben, denken ze dat het me wel zal lukken om ergens anders door te gaan met de school. Ze hebben namelijk alle voorbereidingen getroffen om te verhuizen naar de Verenigde Staten van Amerika. Ze kunnen daar voor een groot reisbureau aan het werk, foto's nemen van mooie vakantiebestemmingen in de Verenigde Staten.

Ik ben er ook helemaal klaar voor. Vorig jaar hebben mijn ouders me op Engels conversatieles gezet. Ik moest leren om correct Engels te spreken in plaats van ‘tv-Engels’ zoals mijn docente dat noemde. Dat was een hele klus, maar nu gaat het me vrij goed af. Mijn vader is vorige maand naar Amerika gevlogen voor het regelen van een verblijf. Ik dacht dat we in een normaal huis gingen wonen.

Je weet wel, zo'n echt Amerikaans huis in een woonwijk met veel bomen en fietspaden. Of een appartement in een wolkenkrabber, waar we op de twintigste verdieping zouden zitten.

Maar dat blijkt helemaal niet het geval te zijn.

‘We krijgen een huis op wielen’, zei pa toen hij belde.

‘Een huis op wielen’, riepen ma en ik tegelijk verbaasd uit.

Pa appte een foto. Het bedrijf waarvoor hij en ma gaan werken heeft een omgebouwde schoolbus ter beschikking gesteld. Amerika is ontzettend groot en zo'n huis op wielen is veel praktischer dan steeds maar heen en weer te reizen.

In de schoolbus is alles aanwezig voor ons gezin. Er is een keuken, een woonkamer, een douche en een wc, maar ook een slaapkamer voor mijn ouders en één voor mezelf. Voorin zijn er twee stoelen voor de bestuurder en de bijrijder. Daarachter is er een werktafel voor mij. Pa vertelt dat ik les zal volgen via een on-line school voor kinderen van reizende ouders. Elke dag moet ik inloggen op de website van de school en dan krijg ik filmpjes met uitleg en opdrachten.

Mijn ouders hebben een ruime werkhoek in de bus, waar ze hun foto's kunnen ontwikkelen. Ze kunnen ze daar ook bewerken op de computer.

[p. 48]

Pa appt nog meer foto's van de bus en ma en ik krijgen er ongelooflijk veel zin in om te vertrekken. Wonen in een huis op wielen, gratis naar vele mooie bestemmingen rijden in Amerika. Wauw! Ik droom reeds over brede stranden, felgekleurde artistieke straatjes, vreemde gerechten en dennenbossen. America, here we come!

Het is eindelijk zover. Ik heb leerjaar 8 goed afgerond en de vakantie is begonnen. We vertrekken uit Suriname. De eerste opdracht van mijn ouders is een fotoverslag van de bezienswaardigheden voor mensen die met de auto of caravan reizen over de Pacific Coast Highway. Dit is een 900 kilometer lange snelweg langs de kust in de Amerikaanse staat Californië. De snelweg staat bekend om de prachtige uitzichten op het omringende landschap, dat varieert van brede stranden en blauwe zee tot ruige bergketens. Daartussen heb je bossen, wijngaarden en leuke pittoreske stadjes.

We beginnen de reis in Dana Point, een zuid-Californische stad die bekend staat om zijn strand met hoge golven; perfect voor surfers. Daar fotografeert mijn moeder de surfers met hun zongebruinde lichamen en verweerde surfplanken.

Surfen is een sport waarbij de surfer, staande op zijn plank, over de branding heen gaat. Het kan alleen op plekken waar de branding met flink wat kracht naar het strand rolt. Mijn vader ligt in het zand en fotografeert de zonsondergang, de duinen en de golven die op het strand slaan. We slapen die avond op een parkeerplek bij het strand, speciaal voor huizen op wielen.

De volgende ochtend rijden we door naar Venice Beach, oftewel het strand van Venetië. Tussen de straatartiesten en lokale kunstenaars voelen mijn ouders zich helemaal thuis. Ze fotograferen, maken close-ups en genieten met volle teugen van hun werk. In de middag bezoeken we de kleine winkels. Papa fotografeert de souvenirs en kanten tafelkleden die ze verkopen. Mama praat met de eigenaar over de kunstwerken die in de etalage staan. We beëindigen de dag op het terras van een restaurant met een prachtig uitzicht op de pier in de verte.

Papa en mama leggen alles vast. Van de mozaïektegeltjes op de trap van de pier tot het eten op ons bord. Ik heb ondertussen een eigen camera gekregen en ik fotografeer daarmee wat ik zelf leuk vind.

[p. 49]

Mijn schoolwerk doe ik vroeg in de ochtend. We zijn vaak al om vijf uur 's morgens op. Ik werk dan met één van mijn ouders aan mijn schoolopdrachten. Om tien uur gaan we op pad. Als mijn ouders vroeg moeten werken, blijf ik even achter in ons huis. Zo gauw ze klaar zijn, halen ze me op en mag ik mee op pad.

De Santa Monica Pier is de volgende plek die we bezoeken. Het is echt de moeite waard. Mama neemt foto's van mij en een groep jongeren terwijl we een ritje maken in het reuzenrad in Pacific Park. Papa zit een plek voor ons in het reuzenrad en fotografeert mij van bovenuit. Ook neemt hij de mooiste shots van de pier en het strand vanuit de lucht. In Santa Monica blijven we drie dagen logeren.

Eén van die dagen slapen we in een hotel. Dit hotel werkt samen met het bedrijf waarvoor mijn ouders werken. Hier moeten mijn ouders alle mooie hoekjes van het luxehotel in beeld brengen. Ze fotograferen het zwembad met een bar erin waar je naartoe kunt zwemmen, de massagesalon en fitnessruimten, maar ook het bed dat wel van wolken gemaakt lijkt.

Naar het volgende punt van onze bestemming, Malibu, is maar een korte rit. Malibu is bekend om de filmsterren die daar grote, dure huizen hebben.

Natuurlijk kan je die huizen niet zomaar fotograferen. De filmsterren zijn erg gesteld op hun privacy. Mijn ouders moeten andere kusthuizen fotograferen.

Bij een ‘bed-and-breakfast’ hotelletje ontmoeten we Tom en Jennifer Green.

Zij verhuren luxe kusthuizen aan vakantiegangers. Terwijl wij genieten van het ontbijt dat zij voor ons besteld hebben, spreken mijn ouders met hen over het werk en de klanten die ze krijgen.

Ik hoor maar de helft van het gesprek. Er is zoveel lekkers op tafel. Gele meloen, ananas in de helft doormidden gesneden en gevuld met ander fruit, eieren gebakken met stukjes bacon en een grote stapel pannenkoeken. In aparte schenkkannen is er witte en bruine chocoladesaus. Mmm.

Mijn vader heeft, voor we één stuk fruit konden pakken, zeker tien minuten lang alles op de tafel gefotografeerd. Hij heeft de obers de tafel zelfs een halve slag laten draaien, zodat de stapel pannenkoeken precies in het midden voor het open raam stond. Toen hij me de foto liet zien, begreep ik het. Op de achtergrond zag je de duinen, de zee en verschillende kusthuizen op de achtergrond.

[p. 50]

In de middag bezoeken we de rotsachtige baaien, kliffen en landtongen bij Point Dume. Dit zijn de mooiste plekken in Californië voor toeristen die houden van rotsklimmen. Ik vind het een gevaarlijke sport. Als ik de klimmers aan de rotswanden zie hangen, ben ik altijd bang dat ze gaan vallen. De klimmers zelf krijgen er een kick van om steeds hoger te gaan. Pa zegt dat ik me geen zorgen over hen hoef te maken. De klimmers zijn goed getraind.

De volgende plek waar we overnachten is Ventura Pier. Hier genieten papa en ik van de vissers die hun lijnen uitwerpen en allerlei vissen vangen. Er is zelfs een regenboogvis bij. De schubben lijken wel alle kleuren van de regenboog te hebben. De visser houdt zijn vangst trots omhoog voor de camera van papa. Het worden prachtige foto's! We bezoeken de historische bezienswaardigheden van de stad. Mama bezoekt een paar kunstgalerijen. Ik vind daar niet zoveel aan, maar ik heb de opdracht een werkstuk te schrijven hierover voor mijn school. Dus blijf ik zoveel mogelijk in de buurt van mama en de gids van de galerijen.

Zo verzamel ik genoeg informatie voor mijn werkstuk.

Nog dezelfde nacht rijden we door naar Santa Barbara, een stad tussen glooiende heuvels en uitgestrekte wijngaarden. Hier komen vele Californische wijnen vandaan. We logeren dan ook niet op een parking van een strand, maar slapen tussen de wijnvelden op een speciale camping. Papa is al om 6 uur in de ochtend bezig met het nemen van foto's van de werkers die druiven plukken. De mooiste foto vind ik die van Juan Luis, een plukker uit Mexico, die hoog op een ladder staat en grijnzend een zware tros witte druiven omhoog houdt. Mama neemt later foto's van de toeristen die op het terras onder de wijnranken genieten van lokale gerechten. Voor het echte eten wordt gebracht, komt er een houten plankje op tafel met kaas, fruit en stukjes brood, waarbij er uiteraard van vele soorten wijnen geproefd kan worden. Ik drink voor het eerst wijn. Spannend! Een slokje uit papa's glas, maar toch... het is wijn.

‘Hoe smaakt het’, vraagt ma.

Ik steek mijn lip naar voren. ‘Ik weet niet wat de mensen eraan vinden.

Geef mij maar kokoswater.’

[p. 51]

‘Wijn moet je leren drinken’, zegt pa. Hij geniet wel van het fonkelend drankje in zijn glas.

‘Ik vind er ook niet veel aan’, zegt ma, ‘maar die hoge wijnglazen op tafel staan wel sjiek.’

Mijn vrienden in Suriname houd ik op de hoogte van mijn avonturen door een blog bij te houden. Ik schrijf korte stukjes over de mensen die ik tegenkom en de plekken die we aandoen. Ook geef ik een tour door ons rijdend huis. Ik plaats steeds foto's die ik zelf heb genomen. Behalve mijn vrienden, krijg ik steeds meer andere volgers die geïnteresseerd zijn in mijn belevenissen.

De blog wordt ontdekt door een medewerker van het bedrijf waar mijn ouders voor werken. Het bedrijf vindt mijn eenvoudige verhalen perfect om ook tieners te interesseren in de vakantieplekjes die we bezoeken. De foto's zijn ook heel geschikt. De medewerker zegt dat die zijn geschoten vanuit de blik van een jongere en laten zien wat jongeren leuk vinden. Ik krijg een contract aangeboden. Ik blijf gewoon hetzelfde doen, maar de blog wordt gekoppeld aan de website van het bedrijf. Samen met ma ga ik naar een bank om een rekening te openen, want voor elke persoon die op mijn blog klikt, krijg ik geld gestort. Dit is echt een droomleven. Reizen, studeren, foto's nemen en dan nog betaald worden ook! Ik wil mijn hele leven wel wonen in een huis op wielen.