Lezen doet je goed. Leerjaar 8a

[p. 174]

[p. 175]

22 De aquariumvis

Mijn oudste broer, Kevin, verzamelt visjes voor mooi-mooi. Soms koopt hij de vissen in de dierenzaak, maar vaker nog trekt hij erop uit om in de kreken van de savannes visjes te vangen. In zijn voorzaal heeft hij een paar aquariums met prachtige maanvisjes, banketmannetjes, potloodvisjes en redifin-sorosoro. Ik vind het altijd fascinerend om te zien hoe de visjes zich voortbewegen tussen de waterplanten. Mijn broer heeft ook bakken met grotere vissen, verschillende soorten krobia bijvoorbeeld. Ja, overal in zijn huis loop je wel tegen een aquarium aan. Nu laat hij zelfs een vijver in zijn tuin maken om rode tilapia te houden.

‘Ik heb een interessant boek gevonden over waterplanten’, zegt mijn vader op een middag tegen me. ‘Echt iets voor Kevin.’

‘Ik zal het wel voor hem brengen’, bied ik direct aan. Niet zo lang geleden heb ik mijn rijbewijs gehaald en sindsdien lijd ik aan ‘otobakru’. Alle boodschappen wil ik doen, als het maar met de auto mag. Gelukkig is mijn vader bereid me zijn auto te lenen. Hij drukt me wel steeds op het hart: ‘Rij voorzichtig, neem geen risico's en neem geen vrienden mee. Vrienden leiden je alleen maar af als je rijdt.’

Het is een half uurtje rijden naar Kevins kleine bungalow in een buitenwijk van Paramaribo. Het is al bijna donker als ik voor zijn poort parkeer. De straatlamp flikkert en maakt de omgeving een beetje spookachtig. Verder is het doodstil: geen verkeer, geen stemmen, geen geluid van radio of televisie, echt stil is het in de straat. Ik zie verderop wel auto's op het trottoir staan, maar geen mensen.

Ik stap uit en kijk om me heen. Kevins huis is ook donker, zelfs de lamp van het voorterras is uit. Het ziet er allemaal zo vreemd uit, zonder licht en geluid. Eng....!

Als ik naar de poort loop en mijn hand uitsteek om de klink te pakken, hoor ik geritsel naast me. In de fajalobistruiken bij de oprit beweegt iets. Ik leg geschrokken mijn hand op mijn hart en blijf stokstijf staan. Ik haal diep adem en schijn met het lampje van mijn telefoon in het bosschage. Ik zie een poes wegrennen. De poes is even hard van mij geschrokken als ik van haar. Ze rent met een vaart de straat over en verdwijnt in de tuin van de overburen. Ik dacht even

[p. 176]

dat mijn hart stil stond!

‘Kevin’, roep ik.

Geen antwoord.

Ik bel zijn nummer. Hij neemt niet op. Misschien slaapt hij.

Ik loop terug naar de auto. In het donker het erf op, met dit kleine lichtje, nee..., dat gaat niet gebeuren! In het dashboardkastje ligt een flashlight. Dat is beter.

Met meer durf maak ik de poort open. Donkerte om me heen. De straal van de flashlight glijdt over de stoelen op het voorbalkon en op de tafel tegen de muur met het grote aquarium erop. De honden, Sjakie en Koeniersie, zijn nergens te zien. Zou hij weg zijn met ze?

Ik loop om het huis heen en zie zijn pick-up staan. Er is gegraven in de tuin en er liggen hoge hopen aarde. Op het overdekte achterterras is ook geen licht aan. Ik vind met de hulp van de flashlight mijn weg naar de deur van de keuken en bons er met mijn vuist op. Geen reactie. Ik hoor water spetteren. Ik weet dat Kevin op het achterterras verschillende aquariums heeft. Ik vraag me af waarom het zo donker is; misschien is de lamp doorgebrand. Ook bij de buren is er geen enkel buitenlicht aan. Hun televisie, die meestal aanstaat, hoor ik ook niet.

Met mijn flashlight zoek ik de omgeving af. Bij de manjaboom beweegt iets. Ik verzamel moed en loop er langzaam naar toe. Niet voor niets noemen ze me ‘Jo-Ann die alles durft’ en die naam moet ik eer aandoen, toch?

In de stralenbundel van de flashlight zie ik twee rode puntjes en een schim die wegvlucht. Een awari. Vlak voor mijn voeten ligt een manja, rijp en groot. Er is een hap uit, maar hij ziet er toch smakelijk uit.

Een beweging in de buurt van de pick-up trekt mijn aandacht. Ik schijn die richting uit. Niets te zien. In de auto ook niet, evenmin in de bak ervan. Dichterbij gekomen laat ik het licht nog eens in de cabine schijnen; niets vreemds daarbinnen. Als ik probeer de deur van de auto open te maken hoor ik gegrom en iets hapt naar mijn pata. Met een gilletje spring ik achteruit. Nog net zie ik

[p. 177]

de snuit van een hond zich terugtrekken onder de auto. O, daar zijn ze! Maar waarom liggen ze daar, zijn ze bang, of zijn ze van iets geschrokken? Dreigend grommen ze nu. Ik durf niet dichter bij de auto te komen en roep van een afstand hun namen.

‘Sjakie...., Koeniersie......!’

Geen reactie.

‘Kom jongens..., kom dan.’

Ik praat tegen ze en probeer ze vanonder de auto vandaan te krijgen. Koeniersie komt als eerste met hangende staart tevoorschijn. Hij kijkt naar me en besnuffelt me. Sjakie durft nu ook. Voorzichtig aai ik ze en spreek ze op een geruststellende toon toe.

‘Heeft de baas jullie alleen gelaten, zijn jullie bang, is er iets? Kom maar, jullie kennen me toch.’

De honden ontspannen zich en beginnen licht te kwispelen. Waar zou die broer van me toch zijn? Ik bons nog een keer op de deur. Niets, helemaal niets. Als hij in slaap is gevallen, zou hij nu wel wakker moeten zijn.

De buitenlichten bij de buren flitsen aan. Er schijnt een gloed over het erf. Ik bons weer en luister. Binnen is geen enkel geluid van leven te horen. Als ik mijn oor tegen de deur van de keuken druk, hoor ik alleen gebrom van de ijskast. De honden staan naast me en kijken verwachtingsvol naar mijn doen en laten.

Bij de buren gaat een raam op de bovenverdieping open. Een jongensstem roept: ‘Hallo wie is daar?’

Ik zie een jongen van een jaar of elf uit het raam hangen. Hij probeert te zien wat er bij zijn buurman gebeurt.

Ik stap naar de schutting toe en zeg: ‘Ik ben Jo-Ann, een zus van Kevin, Weet je

[p. 178]

waar hij is?’

‘Nee, slaapt hij niet? Ik zie zijn auto staan.’

‘Waarom zijn de honden zo bang?’, vraag ik. ‘Ze zaten onder de auto en wilden er niet vandaan komen.’

‘Ach, die honden van Kevin zijn sufferds. Zodra je naar ze schreeuwt rennen ze weg. Hij heeft ze alleen voor gezelschap. Het zijn echt geen waakhonden. Wacht ik kom’, zegt de jongen.

Hij roept naar zijn moeder: ‘Ma, ik ga even naar Kevin. Zijn zus is daar.’

Ik hoor zijn moeder iets zeggen van ‘pyjama’ en ‘slapen’, maar de jongen is even later bij de schutting. Hij klimt ergens op en landt met een sprong op Kevins erf.

‘Ik ben Josje,’ zegt hij. ‘Wat doe jij hier?’

‘Ik ben een boek voor mijn broer komen brengen. Ik roep, maar hij geeft geen antwoord en de honden doen zo raar. Ik zou net het erf rondlopen om te kijken of alles in orde is.’

‘Ik loop met je mee’, zegt Josje heldhaftig.

Naast de regenpijp staan verschillende tuingereedschappen. Ik pak een hark met een lange steel. Josje neemt een bezem.

We inspecteren, met de honden op onze hielen, het achtererf. Door de lichtstraal van de flashlight zie je schaduwen die je laten schrikken en bewegingen die er niet zijn. Maar in het gezelschap van Josje en de honden ben ik minder bang en met de buitenlichten van de buren aan, is het niet zo aardedonker meer.

We lopen over de hopen zand en turen in het gat dat een vijver moet worden. Alles lijkt daar in orde. Ook bij de manjaboom in de hoek is er niets raars. We lopen nog eens om het huis heen. Bij de potplanten op het rek zie ik slakken en padden op de grond kruipen. Ik griezel. Zulke grote slakken heb ik nog nooit gezien.

[p. 179]

Achter het huis ga ik weer met mijn licht over het terras. Drie grote waterbakken staan tegen de muur rechts en twee aan de linkerkant. Plotseling klinkt er een harde plons in één van de aquariums. Dreigend beginnen Sjakie en Koeniersie opnieuw te grommen.

‘Sttt....!’, zeg ik en loop, met de hark in de ene, en de flashlight in de andere hand, ernaartoe. De honden komen grommend achter me aan. Weer een plons! Ik kom nog dichterbij en laat de lichtstraal schijnen op de bak waaruit het geluid komt. Het water in het aquarium is helemaal troebel en golft en spat haast over de rand. De honden blaffen hysterisch. Er is iets groots in het water. Wild zwemmen de kleinere vissen rond, het lijkt of ze op de vlucht zijn. Door het modderige water heen, zie ik iets groots met een staart.

‘Een monster......., een slang!’, roep ik geschrokken.

Josje die achter me staat, springt op de tafel. Hij houdt de bezem klaar om te slaan.

Dan floept plotseling het licht aan. De deur van de keuken gaat open en Kevin steekt een slaperig hoofd naar buiten.

‘Hé’, zegt hij. ‘Wat is er hier aan de hand?’

‘Een monster’, gil ik weer. ‘Een monster in je aquarium.’

Kevin komt nu helemaal naar buiten. Hij heeft geen hemd aan.

‘Rustig...!’, zegt hij tegen de grommende honden.

Dan begint hij te lachen.

‘Josje, kom maar van die tafel af. Jullie hoeven echt niet bang te zijn voor dat monster. Hij kan niet uit het water. Kom maar kijken.’

Dan zie ik het, onduidelijk eerst, maar dan weet ik het zeker. Het is een vis, een

[p. 180]

enorm grote vis! Het is een monstervis!

‘Het is een libakwie’, zegt Kevin. ‘Een grote soort kwie-kwie. Ik heb hem eergisteren gevangen. Hij is wel erg groot tussen die kleine vissen, maar hij houdt het aquarium goed schoon. Met zijn zuigbek eet hij alle algen van de wand op.’

Nog trillend op mijn benen zeg ik hartgrondig: ‘Stomme vis. Kijk hoe hij al die kleine visjes opjaagt!’

‘Jos, binnenkomen het is al laat!’, roept Josjes moeder.

Voor Jos weggaat, geeft hij vol bravoure een tik tegen het glas van het aquarium. ‘Dag monstervis!’, roept hij.