Lezen doet je goed. Leerjaar 8a

[p. 158]

[p. 159]

20 De jongen van planeet Aarde (2)

Mlara en Djalma zaten voor hun jaarlijkse controlegesprek bij de psycho-fysikon van de school.

‘Hoe gaat het met Djalma?’, vroeg de psycho-fysikon.

‘Uitstekend’, antwoordde Mlara met haar vriendelijkste gezicht en zonder de psycho-fysikon een kans te geven om nog wat te vragen, vertelde ze honderduit over de laatste strandvakantie. Mlara was gek op stranden. Ze vertelde hoe lekker Djalma had gezwommen, gesnorkeld en gevaren. Een kwartier lang was ze aan het woord. Ze wist dat de psycho-fysikon twintig minuten voor het gesprek had uitgetrokken.

De laatste vijf minuten keken ze naar de resultaten van Djalma's schoolopdrachten, die meestal wel goed waren.

Het controlesysteem was onderdeel van het Visekki opvoedingssysteem, dat was ingevoerd door de regering van Sri Visekki, de leider van Visekki. De mensen noemden hem de LevV. De LevV kwam elke zesde avond van de week op het Nieuwsnet vertellen hoe het de afgelopen dagen was geweest en wat zijn regering de komende week zou doen. Het grootste deel van zijn zestig miljoen onderdanen vond dat Sri Visekki zijn best deed. Dat lieten ze de zevende dag merken bij het ‘Evalueer-de-LevV-programma’, waar Djalma voor school af en toe naar moest kijken. Elke bewoner van Visekkar kon op zijn computer een lijstje met evaluatievragen invullen en verzenden naar de programmamakers. De Visekki's waren best tevreden. De planeet was mooi en schoon. Eten was er volop voor iedereen, de meeste mensen waren gezond en hadden een interessante baan of een leuke school en in hun vrije tijd waren er allerlei gezellige dingen te doen.

Toch had de LevV het niet gemakkelijk. Dat kwam door de ‘hebi's’: ontevreden, jaloerse, kwaadsprekende, gierige, misdadige, valse, verziekte, gewelddadige, pesterige, verzuurde, hebzuchtige, vernielzuchtige, agressieve types.

[p. 160]

De LevV had al van alles bedacht om de hebi's te veranderen. In alle ondergrondse stations kon je grote beeldschermen in de muren zien met de boodschap ‘Spuw niet op straat, laat je laserpistool thuis en neem niets mee wat niet van jou is.’ Daarna verscheen het bezorgde, vaderlijke gezicht van Sri Visekki in beeld. Djalma kon zijn woorden wel dromen, zo vaak had hij de clip al gezien.

‘Hebi, ik hou ook van jou’, - dan stralende kiekjes van Visekkar en weer de stem van de LevV - ‘wil jij ook een beetje van onze planeet houden?’

De grootste angst van leerkrachten was dat hun leerlingen hebi's zouden worden. In de databanken van de schoolcomputers werden alle afwijkende gedragingen van de kinderen geregistreerd. Bij Djalma gaf de computer voortdurend een alert aan. Het was nou eenmaal bewezen dat Aardemensen veel sneller hebigedrag vertoonden dan Visekki's. Daarom moest hij één keer per jaar met Mlara naar de psycho-fysikon.

Het controlegesprek was afgelopen. Djalma gaf de psycho-fysikon een hand. ‘Tot volgend jaar, pf.’

‘Ik moet je wat vertellen,’ zei Mlara toen ze op de loopbaan naar het snelstation stonden.

Djalma keek nieuwsgierig opzij. Mlara drukte haar pony plat tegen haar voorhoofd en rechtte haar rug. Ze keerde zich naar Djalma. Impulsief sloeg ze haar arm om zijn schouders. Ze drukte een zoen op zijn neus.

‘Ik heb contact gehad met je grootvader’, flapte Mlara eruit.

‘Mijn grootvader?’, echode Djalma verbaasd. Hij wist niet eens dat hij een grootvader had.

‘Je grootvader van Aarde’, verklaarde Mlara. ‘Als je wilt, gaan we hem in de vakantie bezoeken. Hij...’

‘Natuurlijk wil ik gaan’, onderbrak Djalma haar. ‘Hier kijk ik mijn hele leven al naar uit.’

[p. 161]

Toen ze thuis waren, vroeg Mlara aan Djalma om bij haar te komen zitten.

Voordat ze de tocht naar de Aarde zouden maken, moest Djalma weten hoe hij op Visekki was terechtgekomen. Mlara staarde voor zich uit, naar een punt in de verte. Het leek zo lang geleden.

‘Wij, Visekki's, kenden planeet Aarde nog niet zo lang toen de Komeet van 8096 haar raakte en dood en vernieling veroorzaakte. De beelden op onze nieuwsschermen waren verschrik-ke-lijk. Brandende steden, aardverschuivingen, stervende mensen, hopen lijken, aasgieren. De enorme vuurbal uit de ruimte had driekwart van Aarde verwoest. Sri Visekki riep ons op om hulp te bieden.

Hij wilde de bewoners van deze nieuwe planeet zijn goede wil tonen, hij wilde vriendschap sluiten. Tien-duizenden reddingsploegen kwamen in actie.

Immeran en ik waren pas getrouwd. We gaven ons op als vrijwilli-gers. Ons team landde in de tropen, niet ver van de eve-naar. -Het vuur op de lanbouwvelden was al uitgewoed, maar de bossen stonden nog in brand. In de dorpen hing een rookwalm en het stonk er naar verschroeid vlees. Wie nog leefde, zocht naar familie in het puin.

We waren nauwelijks begonnen met blussingswerk toen een man ons aanklampte. Zijn kleren waren besmeurd met bloed en roet en ik zag dat de brandblaren op zijn armen waren opengesprongen.

‘Help me’, smeekte hij, ‘er is nog een baby daar.’ Hij wees naar een brandend huis. Toen we dichterbij kwamen, hoorden we een kind krijsen. De man wilde de vuurzee in, maar Immeran trok hem terug. Hij zou levend verbranden. Onze reddingspakken waren brandbestendig. We zetten onze helmen op en zochten voorzichtig een weg tussen de vallende balken en de sissende vuurtongen.

Het gehuil leidde ons naar de enige plek in het huis waar iemand had kunnen overleven: de badkamer. De leidingen waren gesprongen, maar voordat de druk was weggevallen, had het vrijgekomen water de muren nat gehouden. Er lag een baby op de vloer, een jongetje. Hij was kletsnat, maar ongedeerd. Toen we hem in de armen van de man legden, hield hij op met huilen. Immeran kietelde onder zijn kinnetje en hij liet een heel klein lachje zien. Het was het eerste teken van vreugde dat we op Aarde zagen.

[p. 162]

‘Waar zijn de ouders?’, vroeg Immeran.

De man trok het kind dichter tegen zich aan. ‘Dood’, zei hij gesmoord.

Ik vroeg me af wat er van het hummeltje terecht zou komen. Hij was zo klein, hij kon nog niet eens lopen. Er was nauwelijks voedsel. Alles was vies en smerig. Ik wenste dat ik hem kon meenemen om te verzorgen. Imme bleek dezelfde gedachte te hebben. ‘Zo'n zoon heb ik nou altijd willen hebben’, zei hij.

De man wiegde het kindje tegen zich aan. ‘Kom vadertje’, zei Immeran terwijl hij hem zachtjes bij zijn schouder pakte, ‘we brengen jullie naar het opvangkamp.’

Mlara zweeg. Djalma gleed van de bank af en legde zijn hoofd tegen haar knieën. Ze streek door zijn haar. Hij keek op. ‘Die baby was ik, hè?’

‘Door de brand van het tropisch oerwoud kreeg je een enorme stuwing van hete lucht in de dampkring. Het ijs van de polen begon te smelten en in de subtropen en gematigde zones zorgden wolkbreuken ervoor dat rivieren buiten hun oevers traden. Hele steden dreigden weggespoeld te worden.

Het leven op Aarde zou verloren gaan als we het vuur van de oerwouden niet doofden. Maar de hitte boven de bossen was ondraaglijk. Onze luchtschepen moesten zo hoog vliegen dat het blusschuim verwaaide voordat het vuur was bereikt. Alleen met brandbestendige schepen zouden we lager kunnen komen. De technici op Visekkar ontwikkelden een chemische stof waarmee een koelbuffer om de schepen gespoten kon worden. Het was iets nieuws, we moesten het uitproberen. Het lukte. We kwamen dichter bij de brandhaarden en beetje bij beetje slaagden we erin de vlammen van het bos te doven.

Ons werk zat er bijna op. Nog een week en we zouden naar huis terugkeren. Ik was bezig met de gewonden in het opvangkamp toen onze teamleider me liet roepen. Het toestel waarmee Imme die ochtend de lucht in was gegaan, was in gevaar. In de barak van de leider zaten nog wat vrienden en familie van de andere bemanningsleden. Op een beeldscherm konden we zien wat er aan de hand was. Een gloeiende boomtop had een lek in de koelbuffer geslagen waardoor de

[p. 163]

motor defect was geraakt. Het schip had een noodlanding gemaakt in een rivier, maar dreigde nu meegesleurd te worden door de stroom van het gloeiend hete water.

‘Er zijn reddingsschepen onderweg’, zei de teamleider.

Maar het was hopeloos. Zonder koelbuffer kon je niet laag genoeg komen en om de reddingstouwen uit te werpen moest de buffer open. Ze probeerden de touwen via de bluskanonnen naar buiten te krijgen, maar die waren daarop niet berekend en hun systeem raakte in de war.

De teamleider vroeg of ik nog iets tegen Imme wilde zeggen. Mijn keel was dicht, maar Imme sprak. Hij is de moedigste man die ik ooit heb gekend. ‘Ik houd van je Mlara. Dit leven is niet het einde. Ooit zullen we elkaar weer zien. Blijf denken aan de mooie momenten die we gehad hebben.’

Ik drukte me tegen het scherm aan. ‘Immeran, Immeran, ga niet weg,’ schreeuwde ik. Het beeld viel uit. Om mij heen heerste een doodse stilte.

Ik voelde mijn haren langzaam langs mijn gezicht golven. De teamleider trok me zachtjes weg van het scherm. Hij hield me tegen zich aan. ‘Huil’, zei hij. ‘Huil maar.’

Djalma streelde Mlara's hand. Steeds weer. Haar ogen waren gesloten en haar hand was paars en koud. Hij wreef met zijn schouder een traan van zijn wangen. Zo zaten ze een tijdje tot Mlara haar hand zachtjes wegtrok. Die was niet meer zo koud en weer blauw. ‘Het verhaal is nog niet af, Djalma’, zei ze met een scheef lachje.

‘Ik verloor je niet uit het oog nadat we je uit het brandend huis hadden gehaald. Je was het jongste kind in het opvangkamp en ik zorgde ervoor dat je melk en pap kreeg. Immeran en ik wilden je adopteren en meenemen naar Visekkar.

We vroegen de man - er was niemand anders die naar je omkeek - of hij het goed vond. Hij gaf niet direct een antwoord, maar ik merkte dat hij erover nadacht. Tenslotte stemde hij toe. Ik herinner me nog precies wat hij zei. ‘Wat is voorbestemd, kan ik niet tegenhouden.’

[p. 164]

Op de dag van ons vertrek bracht hij je bij me, een klein bundeltje in een deken. ‘Immeran heeft zijn leven gegeven voor Aarde’, zei hij. ‘Hij wilde een zoon. Hier, neem het kind. Een geschenk voor Immeran.’

‘Mlara’, vroeg Djalma voorzichtig. ‘Was die man mijn grootvader?’

Ze knikte. ‘In de vakantie gaan we naar planeet Aarde. Dan zullen we hem weer ontmoeten.’