Lezen doet je goed. Leerjaar 8a

[p. 142]

[p. 143]

18 Supermedicijn

Milton las nog even de gegevens bovenaan zijn examenwerk over, voordat hij op de inlevertoets tikte.

Openbare School Brownstad

Geschiedenis

Milton Wijk

7 april 2074

In de leerlingenruimte wachtte zijn vriend Kenneth. Deze deed een thumbs-up en wees naar zichzelf. Milton schudde zijn hoofd en maakte een gebaar van mes over keel. Milton had er een beetje met de pet naar gegooid bij de onderdelen waar je feitjes uit het hoofd moest leren. Hij vond praktijkopdrachten veel leuker.

Hij wilde over een paar jaar, net als zijn vader, gaan werken op één van de houtplantages van de multinational. Ze hadden een trainingskamp in de vakantie waar je alvast ervaring kon opdoen. Ze zouden leren over de kunstzaden die tot mooie rechte bomen groeiden, goed voor de export. Milton had maanden gespaard om het geld voor het kamp bij elkaar te krijgen.

De jongens smeerden hun gezichten in met zonwerende crème, deden hun hittebestendige mantel om, zetten hun zonnebrillen op hun neus en hun hoeden op hun hoofd. Het complex, waar Milton en Kenneth woonden, was niet ver, maar om drie uur 's middags was het zo heet buiten dat het asfalt op straat bijna smolt.

Kenneth hinkte een beetje. Zijn voet was nog niet helemaal genezen. Milton kon nog de dag herinneren dat Kenneth de wond kreeg. Het had die dag hard geregend en ze hadden tegen alle regels in hun schoenen uitgedaan en op blote voeten door de plassen gerend. Toen ze hun schoenen weer aandeden, zag Milton het, een dunne snee aan de onderkant van Kenneths linkervoet. Er was geen bloed, alleen een lijn. De volgende dag was Kenneth in het hospitaal. De lijn was opengebarsten en er kwam groene pus en schuim uit. De dokter vreesde dat

[p. 144]

de hele voet moest worden geamputeerd. Kenneths vader betaalde toen voor een heel duur supermedicijn om zijn voet te redden.

Toen Milton thuis was, deed hij met zijn afstandsbediening de deur open en zette de ontsmetter aan. Het weer op aarde was de laatste vijftig jaar steeds extremer geworden. Onhoudbare hitte werd afgewisseld met heftige overstromingen.

Hierdoor staken allerlei nieuwe ziektes de kop op.

In de schoenenkast zag hij een paar grote buitenschoenen.

‘Pa?’, riep Milton verbaasd.

Nee, het kon pa niet zijn, want die moest nog drie maanden op de plantage werken. Milton hoorde geluiden in de slaapkamer van zijn moeder. Een man met een witte jas, een beschermende bril op en een blauw mondmasker aan verscheen in de deuropening. Vanonder het kapje op zijn hoofd, kon je nog net zien dat zijn haar was weggeschoren aan de zijkanten. De strakke pijpen van zijn broek waren gestoken in dunne wegwerplaarzen.

‘Milton jongen, hoe gaat het? Kom, we moeten even praten.’

Milton herkende de stem van dokter Kanhai.

‘Je moeder is een beetje ziek.’

‘Wat is er met haar dokter?’, vroeg hij ongerust.

‘Er is weer een nieuw virus ontdekt. We weten niet hoe gevaarlijk die is. Ik heb wat testjes gedaan en ga die in het laboratorium laten onderzoeken.’

‘Mag ik naar haar toe?’

‘Absoluut niet. Ik kom over twee dagen terug om te kijken hoe het gaat.’

Zijn blik rustte bezorgd op Milton.

[p. 145]

‘Je kan wel even voor jezelf zorgen, toch? Hoe oud ben je?’

‘Twaalf.’

‘Welk leerjaar zit je?’

‘Laatste basisjaar.’

‘Dan ben je al bijna volwassen. Trouwens, je vader heb ik al gebeld. Hij verzekerde me dat je een flinke jongen bent.’

‘Mama gaat toch niet dood?’

Dokter Kanhai lachte een beetje zenuwachtig.

‘Je moeder is sterk. Ze redt het wel. Ze moet gewoon uitzieken. Zolang we niet precies weten wat het is, isoleren we de patiënten. Die virussen zijn besmettelijk.’

Toen de dokter weg was, haastte Milton zich naar zijn moeders kamer. Haar donkere huid zag er dof uit, haar ogen waren rood en ze had een natte lap op haar voorhoofd.

‘Hi Milton...’, zei ze zwakjes.

‘Ma, lig rustig. Dokter Kanhai zegt dat je moet uitzieken.’

‘Rommel’, fluisterde ze hees. ‘Ik heb hem gevraagd naar een supermedicijn, maar hij zegt dat die schaars zijn en alleen bij heel ernstige gevallen worden gebruikt.’

De natte lap viel van haar hoofd. Milton regelde het weer netjes op zijn plaats. Ze sloot haar ogen.

Hij bleef een tijdje luisteren hoe ze in- en uitademde. Toen liep hij op zijn tenen

[p. 146]

de kamer uit. Hij stuurde een bericht naar Kenneth. Er waren mensen die stilletjes spullen verkochten die Surinamers niet zonder speciale toestemming mochten hebben. Satellietconnecties, hoge intelligentierobots, verboden games, ouderwetse boeken...en supermedicijnen. Kenneth kende precies zo iemand.

In zijn kamer pakte hij de doos waarin hij het geld voor het trainingskamp bewaarde. Hij rolde het netjes op en stak het in zijn zak.

Om vijf uur 's middags was de zon nog steeds ondraaglijk. Milton trok zijn beschermende kleding aan. Onder de mantel droeg hij een short en een katoenen okselmouwtruitje.

Volgens de routebeschrijving van Kenneth moest hij doorlopen, voorbij het laatste wooncomplex van Brownstad. Het asfalt hield op. Een zandweg leidde omhoog naar een houten huis in het weinige overgebleven beboste gebied op de Brownsberg.

Milton klopte aan. Een keer, twee keer...

De deur ging open. Een meisje met een hindostaans uiterlijk deed open. Ze was gekleed in een short en een wijde T-shirt.

‘Zoek je Jonah? Kom maar binnen.’

Er was geen ontsmettingspoort. Milton deed zijn mantel af en liet die bij de deur achter. Hij stapte een woonkamer binnen met een ouderwetse kleurentelevisie, een game console, een groot bankstel met een tafeltje ervoor, en een vitrinekast met kopjes en schoteltjes. In de keuken, die gescheiden was van de woonkamer door een balie, stond een man achter het fornuis. De man keerde zich om.

‘Ofa, ga maar zitten, ik kom zo bij je.’

Milton nam plaats op het bankstel. Het zou vreemd zijn om zomaar te blijven staan. De ijskastdeur klapte dicht en het meisje bracht een fles en enkele cups naar Milton toe.

[p. 147]

‘Alsjeblieft’, zei ze vriendelijk. ‘Hoe heet jij?’

‘Ik ben Milton. Milton Wijk.’

‘Leuk, waarvoor ben je hier?’

‘Supermedicijn. Mijn moeder is ziek.’

‘O tyê, wat heeft ze?’

‘De dokter weet het nog niet. Hij denkt dat het één van die nieuwe virussen is. Ik mag niet bij haar komen. Ze ligt achter een scherm met een infuus in haar hand.’

‘Aaliyah, let even op de kip.’ De man liep naar Milton toe. Hij had zowel Hindostaanse als Javaanse trekken. ‘Ofa, Milton was het toch? Ik ben Jonah.’

PSSSSHHHHT floot de fles met het drankje toen hij de dop eraf wipte. Hij schonk een cup vol voor Milton. Het drankje was zo koud dat de damp ervan afsloeg.

Milton nam het graag aan.

‘De dokter zegt dat mijn moeder moet uitzieken, maar ik vertrouw het niet. Liever krijgt ze iets dat haar helpt.’

Jonah knikte. Hij dronk zijn cup in één teug leeg. Hij wenkte Milton om mee te komen naar een ruime, extra gekoelde kamer, zonder ramen. Overal stonden rekken tegen de muren met daarop grote glazen potten. Er was een doorzichtige cabine waarin takken met blaadjes en bloemen omgekeerd waren opgehangen.

‘De droogcabine’, zei Jonah.

‘Dat heb jij nodig.’ Jonah wees naar een extra grote, langwerpige pot met een kruimelige, bruine poeder. ‘Dit is hoe supermedicijnen worden gemaakt. Deze is van een Surinaamse plant die in het bos groeide. Toen de multinationals het oerwoud afbrandden om plaats te maken voor hun houtplantages stierf het bijna

[p. 148]

uit. Doktors in het buitenland kweken het nu in speciale kassen die duur zijn, maar het groeit ook nog op mijn erf.’

Milton probeerde te lezen wat er op het etiket stond. ‘SUP...EXUM...PLEXIA... BACTOR...’; het woord was te lang.

Jonah opende de pot en plaatste er een zakje overheen. Het zakje zoog een hoeveelheid poeder omhoog. Jonah haalde het zakje van de pot en vouwde het dicht.

‘Dit is tweehonderd gram. Elke dag een theelepel met water tot een papje mengen en aan je moeder geven. Het kost vierhonderd Essrd.’

‘O...’ Milton haalde zijn rolletje tevoorschijn.

‘Ik heb maar tweehonderd Essrd. Kan ik de helft krijgen?’

‘Echt niet, het is een kuur. Je moet doorgaan tot het op is. Als je de kuur niet afmaakt, helpt het niet.’

‘Ik heb het echt nodig. Kan ik de rest later betalen?’

Er verscheen een rimpel in het voorhoofd van de man.

‘Hoe oud ben je?’

‘Twaalf.’

‘Oké, dus je zit in het laatste basisjaar?’

‘Ja.’

‘Luister, ik geef je het supermedicijn voor tweehonderd Essrd als je me in de vakantie drie weken komt helpen?’

[p. 149]

Milton was verrast.

‘En als het niet helpt?’

‘Over twee weken is je moeder beter’, zei Jonah zelfverzekerd.

Hij stak zijn vuist uit. ‘Deal?’

Milton twijfelde nog. Toen realiseerde hij zich dat hij geen keus had.

Hij bokste zijn vuist met die van Jonah.

Rennend ging Milton naar huis. Het begon al donker te worden, maar het asfalt was nog heet. Hij was bijna thuis, toen hij struikelde. De zool van zijn schoen was blijven plakken aan een stuk gesmolten asfalt. Boem! Daar lag hij! Plat op grond! Hij schramde zijn knieën en brandde zijn handen aan het hete asfalt. Snel stond hij weer op.

Thuis aangekomen, gooide Milton gauw zijn zonwerende kleding af. De koele lucht in het huis voelde weldadig aan. Hij bekeek zijn knieën. Ze waren geschaafd en bloedden een beetje. Milton werd bang. Hij dacht aan Kenneth en hoe hij bijna zijn voet had verloren. Hij wilde huilen, maar voelde een hand op zijn hoofd. Zijn moeder was uit bed, ze zag er zwakjes uit. ‘Waar ben je geweest, Milton? Ojee, je knieën! Kom met me mee.’

‘Ma, wacht! Ik heb een supermedicijn gevonden!’

‘Laten we jou eerst helpen.’ Ze bracht hem naar de badkamer en hielp hem zijn wond verzorgen. Met warm water en een doek maakte ze die schoon. Uit een EHBO-doos nam ze jodium en wat gaas. Hiermee depte ze rond het wondje. Het prikte, maar Milton kon het verdragen. Daarna moest Milton het verbinden met gaas, terwijl ma weer ging liggen. Ze had zich erg ingespannen. Maar Milton had een supermedicijn. Met een theelepeltje medicijn en water maakte hij een papje. Hij zou erop letten dat ze de kuur afmaakte. Het was nu zijn beurt om voor zijn moeder te zorgen!