Lezen doet je goed. Leerjaar 8a

[p. 124]

[p. 125]

16 De uitvinding van professor Vindal

Meneer Santekkar, de minister van Ontwikkeling, keek op zijn telefoon. De batterij was op tien procent, zoals hij had verwacht. Hij had de hele ochtend en middag zijn telefoon expres niet opgeladen, omdat hij er een test mee wilde doen. Hij zat op de achterbank van zijn dure, zwarte ministersauto. Terwijl de chauffeur de auto moeiteloos door het verkeer loodste, keek de minister glimlachend naar buiten. De stad was niet druk en hij zag enkele mensen al wandelend foto's maken met hun telefoon.

Hij dacht: ‘Als ze eens wisten wat ik wist. Deze mensen zullen wereldgeschiedenis meemaken hier in Suriname. Die gekke uitvinder gaat van Suriname een wereldstaat maken. En mij superrijk. Misschien kan ik dan eindelijk op vakantie naar Singapore.’

Minister Santekkar schaamde zich een beetje dat hij met zijn salaris alleen naar Amerika en Europa op vakantie kon gaan en niet naar Singapore, zoals zijn rijkere buitenlandse collega's. ‘Maar met de winsten die professor Vindal voor me gaat maken, kan ik overal op vakantie gaan!’

Zijn gedachten gingen terug naar drie weken geleden, toen hij een oproep kreeg van professor Vindal.

Iedereen kende de verhalen van de excentrieke uitvinder. Als jongen al had professor Vindal zijn eigen computer gebouwd. Op school demonstreerde hij hoe hij van lood kleine druppels vloeibaar goud kon maken. Er waren geruchten dat hij een draagbare vliegmachine in een koffer verborg en dat hij wandelende robots had die voor hem kookten en zijn kleren wasten. Niemand wist dat zeker, want na zijn schooltijd nam professor Vindal afscheid van de maatschappij en verdween in het bos. Tien jaren lang zag of hoorde niemand meer iets van hem.

Tot er op een dag midden in de stad een toren werd gebouwd. Niemand wist wie de eigenaar was, tot er een grote V met een veertje aan de zijkant van het gebouw werd bevestigd. Het was de toren van professor Vindal. Toen de

[p. 126]

constructie klaar was, gingen de lichten aan, maar niemand kwam binnen of buiten het gebouw. Niemand kende iemand die daar werkte. Het leek alsof de toren helemaal leeg was.

De minister was daarom verbaasd toen hij uitgenodigd werd voor een bezoek aan de toren. Daar aangekomen zag hij dat hij niet de enige was die een uitnodiging had gekregen. Meneer Henswatkhan, een invloedrijke parlementariër, en mevrouw Ringheim, de eigenares van het grootste handelsbedrijf in Suriname, stonden bij de ingang. Zij waren net zo nieuwsgierig als de minister naar de reden van de uitnodiging. Toen ze naar voren liepen, gingen de deuren vanzelf open. Een stem klonk uit de luidsprekers aan de muren.

‘Welkom geëerde gasten. Volgt u alsjeblieft de lichten op de grond naar de conferentiezaal.’

‘Was dat professor Vindal?’, vroeg de parlementariër aan de minister. ‘Ik heb zijn stem nooit eerder gehoord.’

De minister trok zijn schouders op. ‘Geen idee.’

Mevrouw Ringheim mopperde. ‘Wat voor poppenkast is dit? Elke seconde die ik hier loop te verdoen, verlies ik een half miljoen SRD's!’

De minister wist dat ze het bezoek voor geen goud had willen missen, maar het was haar handelstactiek om mensen te misleiden. Mevrouw Ringheim kon winst op kilometers afstand ruiken. En in dit geval vermoedde ook zij dat Vindal iets lucratiefs had bedacht.

Ze volgden de verlichte tegels naar een grote conferentiezaal. Ze verwachtten dat Vindal hen daar op zou wachten, maar er was alleen een groot scherm waarop een grote V met een veertje was geprojecteerd.

‘Geachte genodigden, welkom. Ik ben professor Vindal en ik bied u mijn verontschuldigingen aan, dat ik u niet persoonlijk begroet. Ik ben heel schuw voor mensen. Maar ik heb jullie hier geroepen omdat ik een cadeau heb voor

[p. 127]

heel Suriname’, zei de stem uit de luidspreker.

Op het scherm verscheen een soort plattegrond.

‘Ziehier, het schema van de toren waar u nu in zit. Het is geen normale toren, maar een krachtcentrale. De energie die wordt opgewekt, is honderd procent milieuvriendelijk, eindeloos hernieuwbaar en kosteloos.’

De drie mensen waren stomverbaasd.

‘Onmogelijk!’, riep mevrouw Ringheim. ‘Niets is kosteloos. Alles komt van wat of heeft wat nodig om te winnen. Olie, wind, water... Noem maar op. Het moet gewonnen worden met dure machines en mankracht. Ik ken geen enkele energiebron die niets kost om te winnen?’

Op het scherm werden schema's en formules geprojecteerd, terwijl Professor Vindal uitleg gaf:

‘De energie komt uit het magnetisch veld van de aarde. Zolang de Aarde draait, zal deze bron onuitputtelijk zijn. Met de machines die ik hier gemaakt hebt, kan iedereen deze energie draadloos krijgen. Het wordt verzonden en opgevangen zoals wifi.’

Henswatkhan onderbrak hem. ‘Draadloos? Dat is onmogelijk!’

‘Het is niet onmogelijk’, zei professor Vindal geduldig. ‘Nu al kunnen smartphones opgeladen worden als je ze op een wireless charging pad zet. Dit is hetzelfde, alleen op een veel grotere schaal. Kijkt u maar naar uw telefoons. De machine is al aan, en bezig jullie telefoons op te laden.’

De gasten pakten hun telefoon. Minister Santekkar zag dat zijn telefoon inderdaad volgeladen was. Vindal loog dus niet. De telefoon had van ergens de verbruikte energie weer opgeladen.

‘Ongelooflijk’, zei hij.

[p. 128]

‘Ik ben er niet van onder de indruk’, wierp meneer Henswatkhan tegen. ‘Het is een leuk proefje, maar hoe zit het met een wasmachine of ijskast? Zij trekken veel meer energie dan zo'n kleine telefoon.’

‘De energie is ongelimiteerd. Daarom hebben we deze opvangers.’

Het scherm liet een machine zien, die ook in de zaal stond; een kastje met een antenne en stopcontacten. ‘Deze opvangers hoeven alleen in huis geplaatst te worden en dan kunnen de apparaten via de stopcontacten stroom krijgen.’

‘En hoeveel van deze apparaten heb je?’, vroeg mevrouw Ringheim, wiens hersenen plotseling in overdrive berekeningen begonnen te maken.

‘De productie is al hard op gang. Binnen een paar weken verwacht ik genoeg te hebben gemaakt om te kunnen leveren aan iedereen in Suriname’, antwoordde Vindal.

‘Je doet al deze dingetjes stilletjes op eigen houtje. En nu pas kom je ons zeggen?’, riep mevrouw Ringheim uit.

De minister stond op. ‘Professor Vindal, wij zijn heel blij met uw uitvinding, maar u overvalt ons een beetje. We hebben meer tijd nodig om het volk hierop voor te bereiden. Mijn vraag is, wat verwacht u van ons? Wat wilt u dat wij moeten doen?’

‘Ik heb deze technologie ontwikkeld om aan Suriname cadeau te geven. Ik heb zelf al een idee hoe dat moet gaan, maar ik wil weten hoe jullie het zouden doen. Hoe zouden jullie deze technologie gebruiken als niet ik, maar jullie deze technologie ontwikkeld hadden? Als ik jullie mijn apparaten nu geef, hoe zouden jullie het aan Suriname geven?’

Het was even stil. Toen sprak mevrouw Ringheim als eerste. Ze scheen niet gehoord te hebben dat Vindal de apparaten cadeau wilde geven.

‘Het hangt er vanaf hoe duur je ze aan me verkoopt. Ik zou de apparaten

[p. 129]

verhuren. Als je dempers op zo'n kastje kan zetten, kan ik drie betalingsgroepen maken. De goedkoopste kunnen voor een beperkt aantal apparaten stroom leveren, en de duurste voor alle apparaten. Die hebben dan geen dempers. Door te verhuren komt er altijd geld binnen voor het onderhoud en door verschillende groepen te hebben, zorgen we ervoor dat iedereen het zich kan veroorloven. De rijke mensen kunnen al hun apparaten gebruiken en de armen zullen net zoveel gebruiken als ze kunnen betalen.’

Meneer Henswatkhan sprak als tweede.

‘Het belang van het volk staat natuurlijk voorop, maar deze energie is te waardevol om zomaar aan mensen te geven, want ze zullen er misbruik van maken. Ik zou speciale gebouwen maken om van daaruit met de apparaten hele buurten van stroom te voorzien. Zo kunnen we zien hoeveel stroom sommige plaatsen gebruiken en belasting erop heffen. Mensen met veel apparaten zullen meer belasting moeten betalen dan mensen met weinig apparaten.

Ondernemers, zoals handelaren en producenten, die hoeven juist minder te betalen. De belastinginkomsten zullen gebruikt worden om de apparaten en de gebouwen waarin ze zitten te bewaken en te onderhouden. Er moet een wet komen om dit alles te regelen en de mensen te kunnen straffen die zich niet aan de regels houden.’

De minister sprak als laatst. Hij dacht aan de belangen van zijn partijgenoten en aan het beleid van de regering dat hij moest verdedigen.

‘Professor, ik zal je een realistisch antwoord geven. Suriname heeft al een stroomverdeling. Het is niet gratis, maar daardoor is het een inkomstenbron voor het land. Als je gratis energie geeft, vallen die inkomsten weg. Ik zie jouw technologie eerder als een mogelijkheid om buitenlandse investeerders aan te trekken. De kosten in de houtsector, de goud- en oliewinning zullen aanzienlijk minder worden. Het volk hoeft er nog geen gebruik van te maken. Wanneer ons huidige systeem te verouderd is om langer te gebruiken, zullen we uw apparaten plaatsen zoals de vorige sprekers hebben voorgesteld. Dat is mijn voorstel. Zo help je de regering, die werkt in het belang van het volk.’

[p. 130]

Op het scherm was weer de V met het veertje geprojecteerd.

‘Dank jullie allen voor jullie voorstellen, waarde gasten’, zei professor Vindal.

‘Over drie weken verwacht ik u weer bij de toren om mijn besluit te vernemen.’

En toen was de vergadering over. Drie weken lang had de minister opgewonden uitgekeken naar de nieuwe meeting.

Terwijl zijn chauffeur de straat van de V-toren inreed, dacht Santekkar bij zichzelf: ‘Professor Vindal moet mijn plan het beste vinden. We zullen de grootste internationale bedrijven aantrekken en Suriname van ontwikkelingsland tot een wereldstaat maken.’

Op de parkeerplaats bij de toren stond een enorme truck, van waaruit dozen werden uitgedeeld, die waren beplakt met het logo van Vindal, een V met een veertje. De mensen leken blij met hun cadeau. Santekkar vroeg zich af wat er aan de hand was. Bij de ingang van de toren zag hij mevrouw Ringheim en meneer Henswatkhan staan. De handelaarster sprak met een van woede vertrokken gezicht tegen iemand via haar telefoon. De parlementariër schopte tegen de gesloten deur van Vindals toren.

Nog meer trucks reden naar buiten vanuit een ondergrondse garage van de toren. De minister stapte uit zijn auto. Beep! Hij keek op zijn telefoon. Het was volgeladen. De minister wist welke keuze Vindal had gemaakt.