Lezen doet je goed. Leerjaar 8a

[p. 116]

[p. 117]

15 Onder het huis

‘Poes, poes, mooie poes...’

Bekka stopt plotseling met zingen. Haar oudere zus, Dionne, staat tegenover haar met haar handen in de zij. Ze kijkt boos.

‘Je laat weer alle werk voor mij. Jij moest toch vaatwassen? De hele dag loop je met die poes op je armen te dromen en te zingen. Ga vaatwassen voordat mama komt.’

Vlekje, die de boze stem hoort, springt uit de armen van Bekka en vlucht het huis uit. Bekka houdt helemaal niet van vaatwassen. Al dat vettige gedoe en die vieze potten. Ze wil veel liever bezemen, maar deze week is het haar beurt om te wassen. Gelukkig is er niet zoveel en heeft mama de potten al een beetje gespoeld. Snel wast ze de vaat en gaat dan op zoek naar haar poes.

‘Vlekje, Vlekje’, roept ze.

‘Heb je mijn poes gezien?’, vraagt ze aan Dionne, die een boek zit te lezen.

‘Vlekje is onder het huis gegaan’, antwoordt haar zus wrevelig. ‘Bovendien is het jouw poes helemáál niet. Vlekje is van mama, zij heeft haar gevonden en zij heeft haar die naam gegeven.’

‘Maar ìk zorg voor haar. Ik geef haar eten en ze slaapt altijd in de doos in mijn kamer’, zegt Bekka, ‘dus ze is ook van mij!’

Mama was op een dag met een mooie jonge poes thuisgekomen. Geen baby meer, maar nog wel een kitten. Ze had een beetje boter aan haar voorpootjes gesmeerd en haar neergezet op de grond in de keuken.

‘Waarom doe je dat?’, vroeg Bekka nieuwsgierig.

‘Een poes die je zomaar in een vreemde omgeving neerzet, raakt in paniek en

[p. 118]

rent weg. Als je boter op haar pootjes smeert, gaat ze haar poten schoon zitten likken. Terwijl ze likt, luistert ze en kijkt om zich heen en went een beetje aan de omgeving.’

Bekka was meteen verliefd op de mooie, roodbruingevlekte poes en had al besloten dat het háár poes zou worden. Ze liep de hele dag met het beestje op haar arm, terwijl ze voor haar zong of tegen haar praatte.

Nu Vlekje niet bij haar is, voelen haar armen leeg aan. Ze wil iets vasthouden. Ze is zo gewend dat de poes op haar arm ligt. Ze kijkt onder het huis en roept weer. Vlekje komt maar niet. Ze zoekt op het erf tussen de busibusi. Maar ook daar is Vlekje niet. Ze loopt om het huis en kijkt van verschillende kanten nog eens onder het huis. Aan de zijkanten van het onderhuis is er nog een beetje licht en kan je wat zien, maar in het midden is het aardedonker. Zou Vlekje daar zijn? Misschien is er iets met haar gebeurd.

Bekka knielt naast de vier treden tellende trap. Ze pakt haar rok bij elkaar, stopt die in de pijpen van haar onderbroek en steekt haar hoofd onder het huis. Het ruikt er muf. Vies is die lucht. Ze vermant zich. Op handen en voeten kruipt ze over de vochtige, groenbeschimmelde aarde. Af en toe stopt ze om Vlekje te roepen. Haar ogen wennen langzaam aan het donker. Ze is bijna in het midden van het onderhuis. Opeens voelt ze haar rechterhand in een gat glijden. Geschrokken trekt ze zich terug en slaat haar hoofd hard tegen een balk. Ze wrijft zachtjes over de pijnlijke plek. Gelukkig bloedt het niet.

Dan kruipt ze langzaam weer verder. Ze let nu goed op waar ze haar handen neerzet. Ze ziet het gat weer. Het is ongeveer zo groot als een gepelde kokosnoot. Ze buigt haar hoofd, voelt even met haar vingers langs de rand en gluurt erin. Het gat is donker. Iets in haar binnenste vertelt haar dat het gat met Vlekjes verdwijning te maken heeft.

‘Vlekje’, roept ze en luistert. Ze hoort niets.

‘Vlekje!’ Ze luistert weer.

[p. 119]

Dan roept ze heel hard.

‘Vlèèèk...je!’

Er komt geen reactie.

Ze veegt haar handen aan haar bloes. Dan gaat ze op haar zij naast het gat liggen, haar hoofd steunend op haar linkerarm. Ze tuurt weer in het gat. Het is er nog steeds donker, eindeloos donker. Haar knieën doen pijn. Ze is moe van het kruipen en blijft op haar zij liggen. Ze blijft wachten, want ze weet zeker dat Vlekje in dat gat zit. Af en toe roept ze haar naam. Bekka krijgt het benauwd van de muffe aardegeur. Waar blijft Vlekje toch?

Dan ziet ze opeens een beetje licht in het gat. Het licht flikkert en verdwijnt dan. Het is weer donker. Bekka vraagt zichzelf af of ze het wel goed heeft gezien.

Ze roept weer: ‘Vlekje, Vlekje, kom dan! Ik ben hier, kom dan!’

Geen antwoord. Bekka wacht. Voorzichtig richt ze zich op, bang om haar hoofd te slaan. Ze kan zich niet goed bewegen. De ruimte is klein en het is warm. Het stinkt ook. Die schimmellucht is vies. Bah! Ze wordt helemaal suffig en is nat van het zweet.

Dan ziet ze weer licht flitsen in het gat. Het licht wordt sterker, blijft langer aan. Ze kan naar binnen kijken. Het licht wordt zo fel, dat ze erdoor wordt verblind. Ze knippert een paar keer met haar ogen en kan dan iets beter zien. Voorzichtig gaat ze gebogen op haar knieën zitten, met haar ogen recht boven de opening. Het is net alsof ze door een sleutelgat kijkt.

In de diepte ziet ze een grote ruimte, een ronde kamer. Ze ruikt nu iets anders. Het is niet de vieze ondro-oso-schimmellucht. Het is de geur van medicijnen. Zo ruikt het op de poli, waar ze met mama naar toe moest toen ze eens door een valse hond was gebeten. De medicijnlucht komt uit het gat. Ze trekt haar hoofd een beetje terug. Dan hoort ze iets. Is het gemiauw? Heel zacht miauwen ja, dan stopt het.

[p. 120]

Wanneer ze weer in het gat kijkt, ziet ze dat er mensen in de kamer lopen.

De kamer lijkt steeds groter en ruimer te worden. Zijn het wel mensen? Ze hebben handen en voeten en ze staan rechtop als mensen. Toch zien ze er raar uit. Ze ziet grote en kleine figuren, dikke en magere, allemaal met mooie gekleurde kleding. Nieuwsgierig kijkt ze. Nu ziet ze het verschil. Allemaal hebben ze een lange mond. Ze kijkt nog beter. Nee, ze hebben iets vóór hun mond. Het lijkt op een cup. Het is best mooi en heeft dezelfde kleur als hun kleding. Hun hoofd is bedekt en ze hebben ook allemaal een grote bril op, waarmee ze naar de grond kijken. Sommige brillen zijn donker, net zonnebrillen. Hé, wat is dat nou? De ‘mensen’ lopen niet. Ze glijden gewoon vooruit, terwijl hun benen stil blijven. Dit heeft ze nog nooit gezien!

Om hun middel dragen ze een brede riem met gekleurde lichtjes en een heleboel knoppen. Bijna allemaal hebben ze iets in hun hand, dat op een mobiele telefoon lijkt. Hun handen zijn ook zo raar! Grote handen met lange vingers en kolossale duimen, waarmee ze constant op knopjes drukken. Bekka denkt dat de knopjes met het glijden te maken hebben. De vreemde figuren drukken steeds op knopjes in het midden van de riem en glijden dan vooruit, achteruit, naar links of naar rechts. Op verschillende plekken in de ruimte zijn er lage bankjes, waar de vreemde figuren op zitten. Als iemand opstaat, neemt een ander zijn plaats in. Het lijken rustpunten, waar ze energie vandaan halen om verder te gaan.

Dan ziet Bekka Vlekje. Ze springt op schoot van één van de figuren. Die schrikt ervan. Zijn hoofd gaat schokkend heen en weer. Zijn armen bewegen met kleine rukjes. Ook zijn voeten beginnen te trappelen. Hij trekt de bril van zijn gezicht en de sjaal van zijn hoofd. Het is geen hij! Bekka ziet een vrouw met lang, krullend, zwart haar. De vrouw wil dat ding voor haar mond weghalen. Het gaat moeilijk. Haar armen schokken en haar hoofd gaat heel snel heen en weer. Vlekje is van haar schoot gesprongen en kijkt verbaasd omhoog.

Dan klinkt een luide, zware stem. ‘De stroom is uitgevallen, blijf rustig!’

Bekka weet niet waar de stem vandaan komt. Geen van de figuren reageert, alleen die ene vrouw. Het lijkt alsof de anderen niets gehoord hebben. De vrouw

[p. 121]

trekt aan dat ding voor haar mond. Het is er al bijna af, maar dan laat ze het en nog steeds trillend en schokkend trekt ze met een onverwachte ruk de brede riem van haar middel af. Direct komt haar lichaam tot rust. De mondkap valt op de grond. Ze lijkt nu op een gewoon mens.

De stem commandeert streng: ‘Doe direct je riem weer om!’

De vrouw negeert de stem en kijkt om zich heen. Alle anderen hebben hun mondkap en bril nog op. Van allemaal zijn de hoofden nog bedekt en de riemen om hun middel, maar sommigen worden onrustig.

De stem schreeuwt: ‘Niets uittrekken! Alles is zo weer in orde.’

Bekka ziet dat anderen ook beginnen te schokken en toch hun bril en mondkapje proberen af te doen. De vrouw gaat ze helpen.

‘Niet doen!’, klinkt de stem weer boos, ‘anders moet ik jullie straks een zware stroomstoot geven om jullie weer te kunnen overheersen.’

De mensen zonder mondkap praten druk met elkaar. Het zijn allemaal vrouwen. Bekka kijkt vol spanning toe. Ze ziet dat ze elkaar helpen om kapjes en riemen af te rukken. Ze willen niet meer onderdrukt worden. Ze willen vrij zijn. Allemaal trekken ze aan elkaar om de bedekking van hun gezicht en hoofd te verwijderen en vooral de riem die hun willoos maakt moet eraf.

‘Miauw’, hoort Bekka opeens. ‘Miauw.’

Ze voelt iets zachts tegen haar benen.

‘Vlekje’, roept ze opgelucht. Ze pakt hem vast en drukt haar gezicht in zijn vacht. Ze ruikt vaag een medicijnlucht.

Dan hoort ze haar moeder roepen. Met Vlekje tegen haar zij aangedrukt kruipt ze onder het huis vandaan. Ze zit onder het zand en zwarte vegen.

‘Vlekje was daar’, zegt Bekka, ‘in een gat onder het huis met allerlei vreemde

[p. 122]

mensen, die door een riem met knoppen in de macht waren van een boze stem. Vlekje heeft ze wakker gemaakt. Nu zijn ze vrij.’

Haar moeder kijkt haar vreemd aan en zegt: ‘Bekka, meisje, yu lay fantasi, yere.’