Lezen doet je goed. Leerjaar 8a

[p. 108]

[p. 109]

14 De vlucht langs Korokoroko

Op een middag speelden Sijone en haar broer tussen de rotsen van de sula dicht bij hun dorp.

‘Een vis, een vis’, lachte Sijone. Een zilveren lijfje glibberde over haar dijen. Ze graaide wild om zich heen.

‘Beet!’ In haar hand spartelde een sriba.

Op dat moment werd de rivier boos en een bruisende stroom sleurde haar mee de diepte in. Haar oren suisden steeds luider tot opeens... Pang! De druk was weg. Ze kon vrij ademhalen en zweefde heel rustig de diepte in, tot ze terechtkwam op de met dik mos begroeide rivierbodem.

‘Hé, wat doe jij daar?’

Een vrouw kwam op haar af.

‘Wat een vies mens’, schoot het door Sijone heen.

De haren van de vrouw hingen als warrige strengen katoen aan haar hoofdhuid. Hier en daar was een slijmerig groen blad in een knoop vast blijven zitten.

Het enige kledingstuk dat de vrouw droeg, een lap om haar heupen, was vuil, gerafeld en hing scheef.

Ze prikte dreigend naar Sijone met een kromme, dode tak.

‘Jij bent zeker een nieuwe. Die zijn altijd zo dom. Schiet op. Kom mee.’

Ze draaide zich om en liep weg.

Geschrokken zag Sijone dat over de hele lengte van haar ruggenwervel een vin groeide. Toen de vrouw merkte dat Sijone geen aanstalten maakte haar te

[p. 110]

volgen, keerde ze terug en gaf haar een slag in het gezicht.

‘Au’, gilde Sijone. Ze proefde bloed in haar mond. Haar lip was gesneden.

‘Vooruit! Lopen!’, snauwde het viswijf.

Door tranen verblind strompelde Sijone achter haar aan. Wat voor plaats was dit? In haar dorp had ze nog nooit iemand een kind zien slaan.

De riviervrouw stopte bij een veld dat zo groot was, dat Sijone het einde ervan niet kon zien. Overal lagen witte krijtrotsen waardoor goudaders liepen. De meeste aders waren dun als bladnerven, maar ze zag ook vingerdikke aders tussen het steen glanzen.

Tientallen mannen, vrouwen en kinderen waren aan het werk. Hun zwarte haren vielen sluik en glanzend op hun schouders. De mannen droegen een lendendoek en de vrouwen een schaamschortje. De kinderen waren naakt. Ze hadden geen vinnen. ‘Deze mensen lijken op mij’, schoot het door Sijone heen.

Een man hakte met een bijl in een rotsblok. De brokken die daarbij los sprongen, werden verzameld door twee vrouwen. Ze verbrijzelden het krijt met een platte steen, zodat alleen het goud overbleef. Om de rots zwermden kinderen die het mos uitkamden op restantjes goud, die de vrouwen over het hoofd hadden gezien. Het schone goud werd in krabbenschalen gestopt.

Het viswijf tuurde met de hand boven haar ogen het veld af. Vanuit de verte kwam een man aangelopen. In zijn hand had hij een puntige stok.

‘Sibari, hoe gaat het?’, groette het viswijf.

‘De slaven zijn luier dan ooit. Ze gaan liever dood dan de handen behoorlijk uit te steken. Vandaag heb ik er twee moeten doodranselen’, antwoordde Sibari zorgelijk.

‘Het zijn ellendelingen’, knikte de vrouw. ‘Deze hier - ze wees naar Sijone -

[p. 111]

weigerde gewoon mee te komen.’

‘Ze ziet er niet slecht uit’, zei Sibari, terwijl hij Sijone keurend opnam. ‘Maak je mond eens open.’

Sijone keek de man verbaasd aan.

‘Mond open’, blafte het viswijf en ze trok Sijone's kaken van elkaar.

‘Hmm. Haar gebit is in orde.’

Sibari betastte de spieren van haar bovenarmen. ‘Wat kost ze?’

‘Twee schalen goudpitten lijkt me niet slecht.’

Sibari had geen moeite met de prijs. ‘Hé, breng twee schalen hier’, schreeuwde hij naar een kleine jongen.

De vrouw woog de schalen in haar hand, knikte even en liep toen weg.

Met zijn stok wees Sibari naar een twee meter hoge krijtrots. ‘Ga daar maar helpen’, zei hij.

De dagen die volgden, gingen in een waas aan Sijone voorbij. Ze was steeds moe, want Sibari zag er met zijn stok op toe dat ze elke dag minstens vijfentwintig schalen goud vulde. Ze deelde haar werk, het oprapen van weggerolde krijtblokjes, met Tichli, een meisje van ongeveer dezelfde leeftijd.

Tichli haatte het slavenwerk. Elke dag op het akelige goudveld was er één te veel. Bokkig schopte ze tegen de goudsteentjes.

‘Werk een beetje door. Kijk eens hoe weinig schalen we hebben.’ Sijone ergerde zich. ‘Straks krijgen we weer geen rantsoen.’

‘Ach, wat maakt het uit? Dit is toch geen leven. Ik verlang naar vrijheid.’

[p. 112]

‘Vrijheid? Wat bedoel je?’

Tichli keek ernstig.

‘Binnenkort vieren onze meesters het offerfeest van Korokoroko.’

‘Korokoroko?’

‘Korokoroko, de god van de rivier. Hij is heer en meester over alles wat leeft in het stromende water. Zijn belangrijkste wapendienaren zijn de zwartbuikige kaaimannen; gulzige, wreedaardige monsters, die met hun malende kaken iedere ongehoorzaamheid met genoegen afstraffen.

De vismensen vereren Korokoroko met kostbare geschenken. Dan blijven de kaaimannen ver van de goudvelden.’

‘Wat heeft dat met onze vrijheid te maken?’

‘Er is maar één weg die leidt naar de wereld waar wij vandaan komen en die gaat langs de offerplaats van Korokoroko’, zei Tichli grimmig.

Sijone huiverde. Een rilling kroop over haar rug, maar toch vroeg ze door.

‘Hoe moeten we daar komen?’

Het leek of Tichli terugkrabbelde, toen ze Sijone's opwinding zag.

‘Dat is het juist. Alleen de vismensen kennen de weg.’

Sijone was teleurgesteld. De gedachte aan thuis vervulde haar met heimwee.

‘Wist je dat onze meesters slaven offeren aan Korokoroko?’

Tichli vermeed zorgvuldig om Sijone in de ogen aan te kijken.

[p. 113]

‘Is dit echt of droom ik?’ Vóór Sijone liep een rivierman. Aan weerszijden van zijn rugvin hingen zwaarbeladen draagmanden. Vóór hem liep Sibari. Hij was ceremonieel uitgedost. Dikke rijen aaneengeregen vissentanden bedekten zijn borst en polsen. Zijn hoofdhaar ging schuil onder een krans van wier en krabbenscharen. Achter Sijone kwam een gewapende krijger. Met zijn punttak dwong hij haar het hoge looptempo van de groep bij te houden. Achter de krijger liepen nog twee dragers.

Sijone bewoog haar armen. De vezels waarmee haar polsen op haar rug waren gebonden, sneden in haar vlees. De pijn was echt. Haar nachtmerrie was werkelijkheid.

Die middag was ze, zoals gewoonlijk, na een dag van uitputtende arbeid met de lange rij slaven mee gesjokt naar de haveloze nachtverblijven.

Ze kon zich niet meer herinneren wanneer ze in slaap was gevallen, maar het was al ver in de nacht, toen ze een zware mannenhand voelde die haar mond bedekte om te voorkomen dat ze de andere slaven wakker zou schreeuwen.

Wat ging er gebeuren?

Ze hadden een paar uur gelopen, toen de weg over de rivierbodem steiler werd. De druk van het water op Sijones lichaam nam toe. Ze kwam in ademnood, maar net toen ze dacht dat ze zou stikken, vulden haar neusgaten zich met zuurstof. Ze was boven het wateroppervlak.

Eén voor één kwamen ze uit het water. Het was fris en het woei. De koude druppels op haar lijf bezorgden Sijone kippenvel. De met witte keien bezaaide rivierbodem lag droog. Sibari stevende af op een afgeplatte rots in het midden van de stroombaan.

Vlak ervoor hield hij halt en hief beide armen omhoog.

‘Gegroet zij Korokoroko’, riep hij luid. Hij boog diep naar de grond. Toen hij weer rechtstond, keerde hij zich langzaam om. Zijn blik bleef op Sijone rusten. De helpers lieten hun draagmanden van hun rug glijden en liepen naar haar toe. De

[p. 114]

doffe mist van vermoeidheid trok weg uit Sijones hoofd. Ze begreep haarscherp welk lot haar wachtte. In paniek probeerde ze weg te vluchten. Binnen enkele tellen hadden de mannen haar vastgegrepen. Ze bonden nu ook haar enkels vast.

Sibari klom op de rots. Zijn helpers tilden Sijone over de rand. Sibari sleepte haar naar het midden, waar hij haar rug opduwde tot ze kwam te zitten. Zingend strooide hij klompjes van puur goud in een cirkel om haar heen. De drager reikte hem kunstig bewerkt wapentuig, sierlijk vlechtwerk en potten met zeldzame schelpen en vissentanden in alle soorten en maten aan. Het altaar werd overladen met het beste wat de vismensen te bieden hadden.

Ongeduldig keken de jonge mannen toe hoe de laatste offergaven werden uitgestald. Het wassende water spoelde al over hun voeten. Zo snel als mogelijk was, zonder oneerbiedig te zijn, sprong Sibari van de rots af en nam zijn plaats aan het hoofd van de stoet weer in.

In ganzenpas gingen de mannen op de stijgende waterlijn af. Geen van ze keek ook maar één moment achterom.

Sijone rukte aan haar boeien, maar die waren strak vastgebonden. Het water had het bovenvlak van de offersteen bereikt en genadeloos steeg het peil met de seconde.

Sijone begon te huilen, eerst zachtjes, dan steeds harder tot tenslotte gierende halen, waardoor haar schouders schokten.

‘Arghh!’

Een snik stokte in haar keel en sloeg om in een harde angstkreet. Ze had de lange, geribbelde kaaimanruggen herkend. Met de dood voor ogen worstelde ze als een gek met haar touwen. Ze kwam niet los. De touwen sneden alleen maar dieper bij elke beweging die ze maakte. Het water was de goudstukken gepasseerd en raakte nu de onderkant van haar dijen. Sijone werd overmeesterd door een radeloze paniek. Heftig trapte ze de offergaven weg.

[p. 115]

‘Hou op!’

Twee handen grepen haar schouders en schudden haar ruw door elkaar tot ze weer stil lag. Een vlijmscherpe bamboenerf werd tussen haar gebonden polsen gestoken en met een haal was ze vrij. Hetzelfde gebeurde met haar enkels. Tichli stond over haar gebogen.

‘Vlug, de kaaimannen komen.’

Ze greep Sijone bij haar bovenarm en stootte haar met zoveel kracht van de steen af, dat ze in het water viel. Het geplons trok onmiddellijk de aandacht van de kaaimannen. Hun boomstamachtige ruggen dreven in hun richting en nu waren ook hun loerende ogen en donkere neusgaten boven het water te zien.

‘Naar de kant’, commandeerde Tichli, die ook in het water was gesprongen. Tegelijkertijd gooide ze een grote brok goud de andere kant op om de kaaimannen af te leiden.

De angst zweepte Sijone op tot een ongekende snelheid. Ze keek pas achterom toen ze, met een hart dat elk moment uit elkaar kon barsten, de rivieroever had bereikt. Huilend omhelsden Sijone en Tichli elkaar.

Tichli had gezien hoe Sijone was weggesleept en ongemerkt had ze de stoet gevolgd. ‘Stil maar, stil maar’, zei het meisje. ‘Het is voorbij. We kunnen naar huis.’