Lezen doet je goed. Leerjaar 8a

[p. 92]

[p. 93]

12 In het mierennest (2)

Dippo en Ginga hebben Mujeì gevonden in het mierennest. Ze beraden zich over de manier waarop ze de soldaten om haar heen kunnen uitschakelen. Dippo trekt Ginga mee naar een uithoek.

‘Laten we beginnen met een afleidingsmanoeuvre.’

Als Ginga hem vragend aankijkt, steekt Dippo zijn vingers in zijn zak en haalt een doosje lucifers tevoorschijn.

‘Onderwereldfiguren zijn doodsbang voor licht. Hiermee ga ik zo meteen naar de koninginnentroon. Ik steek een lucifer aan en val de soldaten aan met het vuur.’

Ginga luistert aandachtig als Dippo zijn plan verder uiteenzet. ‘In de paniek die ontstaat, ren jij naar Mujeì en trekt haar mee. Als we haar hebben, gil je zo hard als je kan mijn naam. Ik stop dan mijn vingers in mijn oren en jij fluit. Als iedereen slaapt, stappen we rustig over het zooitje heen en zoeken de weg naar buiten.’

Verwachtingsvol kijkt Dippo Ginga aan.

Ze steekt haar duim op. ‘Geweldig actieplan, man.’

Ze botsen de knokkels van hun vingers tegen elkaar.

‘Ko hari’, zegt Dippo.

‘Suczeven’, roept Ginga hem zachtjes na.

Dippo schuifelt langs hopen zoete luizeneitjes, keveruitwerpselen, kronkelende wurmpjes en slavende mieren terug naar het centrum van de hal. Ginga stelt zich op achter het lijk van een kleine vlinder, dat wacht op versleping. Ze volgt Dippo's bewegingen. Hij heeft de troon bereikt. Ginga ziet een vonk opspringen, dan is de hal plotseling hel verlicht. De beesten om haar heen krimpen verschrikt ineen en

[p. 94]

de mieren bedekken hun uitpuilende ogen.

Dippo rent de trappen naar de zetel van de koningin op. Hij grijpt haar bij de arm en sleurt haar mee de trappen af. Maar het licht is intussen afgezwakt en de bewakers van de koninklijke zetel hebben zich hersteld. Dreigend komen ze op hem af.

Ginga rent naar voren met de fluit in haar hand. Er schuurt iets scherps tegen haar arm. Een soldaatmier bevoelt haar met de ruwe sprieten van zijn antennes. Ginga keert zich om en mept de antenne weg. Ze probeert voorbij de mier te komen, struikelt en rolt over de vuile bodem. De mier neemt een sprong. Zijn bovenkaak sluit zich om haar onderbeen, bijt zich vast in het vlees. Een helse pijn dringt door tot Ginga's hersenen en even is het zwart voor haar ogen, maar dan vermant ze zich. Haar handen sluiten zich om de fluit, terwijl ze met het goede been tegen de klauwende poten van de mier trapt. Het mondgat zweeft voor haar lippen. Haar vingers trillen als ze het voorste toongat afsluit. Ze blaast.

De greep van de kaken om haar been verslapt. Ze ziet de ogen van de mier dichtvallen, dan glijdt hij van haar af. Om haar heen heerst plotseling een doodse stilte. Het geroezemoes van de krioelende massa in de hal is verstomd. Ginga kijkt naar de troon.

‘Oei!’ Ze realiseert zich dat Dippo ook in slaap moet zijn gevallen. Alleen Mujeì is nog wakker. Ze heeft de lucifer van Dippo opgeraapt. Het vlammetje licht weer een beetje op. Zoekend kijkt ze rond.

Ginga richt zich op. ‘Mujeì!’

Het meisje haast zich de trappen af en baant zich een weg langs de slapende insecten. Ginga hinkt haar tegemoet.

‘Je bent gewond.’

In de melodieuze stem van Mujeì klinkt ongerustheid door. ‘Hou even vast, wil je.’ Ze overhandigt Ginga de toorts en buigt zich over haar gewonde been.

[p. 95]

Dan maakt ze haar pangi los en scheurt er een reep van af. ‘Gelukkig heeft die ellendeling niet de kans gekregen zijn angel in de wond te steken’, zegt Mujeì, terwijl ze het been verbindt. ‘Er zit geen gif in je bloed.’

‘Zo.’ Ze strikt de uiteinden van de reep vast.

‘Ik ben Ginga’, zegt Ginga.

Mujeì knikt. ‘Ik wist dat je zou komen. Alleen duurde het zo lang.’ Ze maakt een hoofdbeweging naar de troon. ‘Is hij je vriend?’

Dippo ligt ondersteboven op de trap die naar de troon leidt. Om hem heen slapen de soldaten van de koninginnengarde, nog half in gevechtshouding, de kaken open en de angel uitgestoken. De babymiertjes slapen ook, zelfs de larfjes liggen roerloos stil.

‘Ik kan hier niet fluiten’, zegt Ginga. ‘Dat maakt iedereen wakker. We moeten hem wegslepen.’

‘Dat doe ik wel.’ Mujeì stapt over de mieren heen, grijpt Dippo onder zijn oksels, trekt hem van de trap af en sleept hem naar een gang. Ginga hinkt achter ze aan. Elke stap die ze maakt met haar gewonde been doet pijn, maar ze moet doorbijten.

‘Is dit de goede weg?’, vraagt ze als Mujeì even stopt en achteromkijkt. De lucifer is uitgegaan en het is weer donker om hen heen.

‘Ik weet het niet. Ik probeer hem nu alleen even op een rustig plekje te krijgen, zodat je hem wakker kan fluiten.’

Rustig is de gang echter niet. Al gauw komen ze insecten tegen die over en langs de slapende dieren klimmen, verward tegen elkaar opbotsend door de versperringen op hun pad. Een groep soldaten stoot de massa opzij, op weg naar de hal, om uit te zoeken wat er daar gaande is. Eén van ze steekt wantrouwend zijn antenne in de richting van het drietal, maar zijn peloton marcheert verder en hij moet mee.

[p. 96]

Als ze voorbij de eerste bocht zijn, leunt Mujeì hijgend tegen de wand.

‘Die jongen is loodzwaar. Probeer hem wakker te krijgen.’

Ginga gaat op de grond zitten. Ze pakt de fluit en terwijl ze het tweede toongat sluit, buigt ze zich zo dicht mogelijk naar Dippo's oor.

Dippo slaat onmiddellijk zijn ogen open. ‘Ginga, Wat is er gebeurd?’ vraagt hij als hij haar gezicht boven het zijne ziet zweven. Dan merkt hij Mujeì op.

Een lach krult om zijn lippen.

‘We hebben de koningin gered.’

‘Nog niet.’

Met een pijnlijk gezicht grijpt Ginga Mujeì's helpende hand.

Dippo springt overeind.

‘Heeft zo'n beest je te pakken gehad?’

Ginga knikt treurig.

De slapende insecten hebben de fluit ook gehoord. De gang is weer één en al bedrijvigheid.

‘We moeten hier weg.’

Ginga kijkt ongerust om zich heen.

‘Dippo, weet jij de weg terug?’

Mujeì duwt ze tegen de wand. ‘Daar heb je de soldaten.’

Beschermend heft ze haar handen omhoog. Het peloton is terug.

[p. 97]

Met vooruitgestoken bovenkaak komen ze op hen af.

‘Dippo, stop je oren dicht’, schreeuwt Ginga terwijl ze de fluit grijpt.

Nauwelijks heeft de heldere toon het instrument verlaten of de soldaten vallen slapend voorover. Het is doodstil in de gang.

Dippo haalt zijn vingers uit zijn oren.

‘Te gek!’

Goedkeurend steekt hij zijn duim op.

‘En nu de luciferstruc.’

Hij strijkt een lucifer aan. Bij het opvlammende licht ziet Ginga hoe vuil zijn gezicht en kleren zijn geworden. Dippo beschijnt Mujeì. Ze heeft grote ogen met glanzende zwarte pupillen. Haar mond is rond, met zachte lichtpaarse lippen. De felle kleuren van haar pangi intensiveren de glans van haar gave, zwarte huid. Ze is het mooiste meisje dat Ginga ooit heeft gezien.

Dippo blaast de lucifer uit.

‘Hé’, roept Ginga, ‘laat nou aan. Dan zien we veel beter.’

Dippo snijdt met zijn vingers door de rook heen. ‘Zie je dat?’

Ginga kijkt de wegdrijvende slierten na. ‘Ja, nou en?’

‘Daar moeten we achteraan.’

Mujeì is zo opgewonden dat ze zingt. ‘De rook zoekt een uitweg. Hij wil naar buiten.’

‘Zuiver, je hebt het’, knikt Dippo. ‘Leun maar op mij’, zegt hij als Ginga achter het wolkje aan begint te hinken, maar ze schudt haar hoofd. ‘Het gaat wel, laten

[p. 98]

we maken dat we wegwezen, want ik zie weer beesten aankomen.’

Ginga heeft zichzelf overschat. De pijn in haar voet wordt steeds erger en als Dippo merkt dat ze steeds langzamer vooruitkomen, besluit hij haar op de rug te nemen. Maar Ginga is zwaar en steeds vaker moeten ze stoppen om te rusten.

Gelukkig hebben ze de fluit. Twee keer moeten ze die gebruiken. Een keer als een groep slaafjes Ginga omsingelt om aan haar gewonde been te ruiken en nog een keer als een soldaatmier Mujeì met zijn voelsprieten wil betasten.

Het rookwolkje is het drietal goed gestemd. Het heeft zich aangepast aan hun tempo en als ze rusten, blijft het in de buurt hangen. De weg lijkt eindeloos en opnieuw overnachten ze in een vervallen gang. Ginga's been is volkomen stijf.

Haar lippen zijn droog, maar er is geen water. Mujeì dwingt haar een luizeneitje leeg te zuigen dat ze heeft afgepakt van één van de werkmieren. Zachtjes zingend strijkt ze over Ginga's voorhoofd tot die in slaap valt.

Ginga wordt wakker als Dippo zijn handen onder haar rug schuift. Haar tong plakt tegen haar gehemelte, haar lippen zijn gebarsten en haar hoofd bonst.

Dippo licht haar op. ‘De wolk wil weg.’

Van de rook is nog slechts een dunne, doorzichtige sliert over die ongeduldig naar de hoofdgang drijft.

Ginga leunt tegen Dippo's borst. Ze kan zich niet herinneren dat ze zich ooit zo miserabel heeft gevoeld. Hete tranen lopen over haar gezicht.

‘Laat mij maar hier’, huilt ze zachtjes als Dippo stopt en haar gewicht in zijn armen herschikt.

‘Ginga, houd vol’, bemoedigt Mujeì haar. ‘De uitgang kan nooit ver meer zijn.’

Ginga sluit haar ogen, maar opent ze weer als Dippo stopt.

‘Licht! Ginga, Mujeì, licht!’

[p. 99]

In de verte is een klein wit puntje te zien. De rookwolk is verdwenen. Met nieuwe energie stapt Dippo verder. Ginga lijkt plotseling niet zo zwaar meer. Nog even en dan zijn ze buiten.

‘Kijk uit!’ Ginga glijdt uit zijn armen. Een soldaat verspert de ingang. Zijn silhouet tekent zich dreigend af tegen het daglicht.

‘De fluit, Ginga!’, gilt Mujeì.

Maar de soldaat trekt met een ruk het instrument van haar nek.

‘We zijn verloren’, schiet het door Dippo's hoofd. ‘Maar wacht... het kompas!’ Zijn hand schiet in zijn broekzak.

De soldaat heeft de fluit in zijn bek gestopt. Met zijn messcherpe bovenkaak bijt hij het in tweeën. Ginga schuift achteruit. Mujeì drukt zich tegen de wand aan.

Dan scheurt het plafond van de tunnel open. Een balk valt om en vermorzelt de soldaat. Kleverig mierensap spettert tegen de wanden aan.

‘Dippo!’, schreeuwt Dietje.

Hij ligt geknield naast de vernielde opening van het mierennest en zwaait triomfantelijk met zijn kompas. ‘Ik kreeg je hulpsignaal.’ Ginga hinkt naar buiten. ‘Net op tijd’, zucht ze.