Lezen doet je goed. Leerjaar 8a

[p. 68]

[p. 69]

9 Het vlindermeisje van Blakawatra

In het recreatieoord Blakawatra kan je zwemmen, spelletjes doen, een wandeling maken in het bos of gewoon luieren in je hangmat. Mevrouw Kajoemari werkt er als opzichter. In de vakanties mag haar dochter, Tokoro, met haar mee. Tokoro is dan vrij van school en op Blakawatra komen veel gezinnen met kinderen, waar ze mee kan spelen.

Op een mooie vakantiedag gebeurt er iets vreemds. Tokoro heeft nog geen speelmakkertjes kunnen vinden en staat een beetje alleen aan de rand van het bos. Dan vliegt een blauwe vlinder naar haar toe. De vlinder gaat eerst op haar hoofd zitten, daarna op haar rechterschouder en dan op haar rechterarm.

‘Wat een mooie, lieve vlinder’, denkt Tokoro.

Plotseling vliegt de vlinder weg.

‘Ga niet weg, blijf hier!’, roept Tokoro.

De vlinder strijkt neer op een struik. Langzaam beweegt ze haar vleugels, op en neer alsof ze wil zeggen ‘Volg mij, volg mij.’

Tokoro loopt naar de vlinder toe. Als ze dichtbij is, vliegt deze op en gaat ietsje verder op een andere struik zitten.

‘Kom je op mijn vinger’, vraagt Tokoro zo lief als ze kan.

Uitnodigend houdt ze haar wijsvinger omhoog, maar de vlinder vliegt naar een volgende struik. Ze wenkt Tokoro weer met haar vleugels. Tokoro volgt haar. Ze heeft alleen de vlinder in gedachten. Ze beseft niet dat ze steeds dieper het bos inloopt.

Het bos achter Blakawatra heeft hoge bomen en dichte struiken. Er wonen duizenden soorten dieren: zoogdieren, reptielen, insecten, vissen en vogels.

[p. 70]

Grote en kleine dieren, dag- en nachtdieren. Overdag zoeken de dagdieren naar voedsel en 's avonds komen de nachtdieren tevoorschijn om op hun beurt naar voedsel te zoeken. In het bos wonen ook vlinders. Misschien heb je de morphovlinders weleens gezien? Het is een vlindersoort die je kan herkennen aan de prachtige, felblauwe kleur. Deze vlinders komen graag naar de rand van het bos. Ze houden van mensen. De vlinder die Tokoro het bos in heeft gelokt, heeft ook een schitterende, felblauwe kleur.

Plotseling is de vlinder verdwenen. Tokoro kijkt naar links, naar rechts, naar boven en zelfs tussen haar benen door naar onderen. Om haar heen zijn alleen bomen en struiken. Ze beseft dat ze is verdwaald. Ze doet een stap voorwaarts.

Zou er toch niet ergens een weggetje zijn? Ze duwt een tak opzij. Nee, alleen nog meer bomen en struiken en een dikke pad op een dode boomstam. Tokoro wordt een beetje bang.

Dan komt er vanachter een boom plotseling een meisje tevoorschijn. Ze heeft een helderblauwe jurk aan en witte pluizige veertjes in haar vlechten Ze lijkt ongeveer even oud als Tokoro, elf jaar. Ze lacht vriendelijk.

‘Wees niet bang hoor, ik ken de weg wel. Loop dicht achter me.’

Opgelucht loopt Tokoro achter haar redster aan. Nu ziet Tokoro een pad. Het bos wordt dunner. Het meisje brengt haar naar een plek, waar de met takken en bladeren bezaaide bosgrond overgaat in fijn wit zand. De bomen staan er volop in bloei. Tussen het groen hangen paarse, gele, oranje en rode trossen met bloemen. Tegen hun stammen groeien wilde orchideeën en bosananassen.

Tokoro hoort vogels zingen. Ze kijkt omhoog naar de helderblauwe lucht. De stralen van de zon vormen een witte gloed tussen de takken en bladeren van de bomen. Het zand is heet onder haar voeten. Het meisje trekt haar mee naar een schaduwplek onder een groep bomen.

‘Welkom bij mij thuis’, zegt ze.

Tokoro is blij dat ze niet meer alleen is, maar vraagt zich af waar ze is terechtgekomen.

[p. 71]

‘Wie ben je?’, vraagt Tokoro.

‘Ik heet Vlindermeisje. Je hebt mij eerder gezien, als vlinder’, antwoordt het meisje lachend.

‘Vlindermeisje?’

Tokoro trekt vragend haar wenkbrauwen omhoog.

‘Ja, ik kan mezelf veranderen in een vlinder, zodra ik dat wil.’

‘Hmmm, hoe dan?’

Tokoro krijgt de schrik van haar leven als ze merkt dat het meisje plotseling weg is. Een blauwe vlinder fladdert om haar hoofd.

‘Hoeiiii’, roept ze.

Meteen verandert de vlinder zich terug in het meisje.

Tokoro rolt met haar ogen.

‘Kan ik dat ook?’

‘Nee, jij bent een mens’, antwoordt Vlindermeisje.

‘Ben jij dan geen mens?’, vraagt Tokoro.

‘Nope, ik ben een elfje, een boselfje. Ik waak over Blakawatra en het gebied eromheen’, is het verrassende antwoord van Vlindermeisje.

Tokoro begrijpt het niet.

‘Elfje, vlinder, meisje. Ben je drie dingen?’

[p. 72]

‘Nee....., ja......., eigenlijk wel’, zegt het meisje.

Tokoro snapt het nog steeds niet.

‘Waar woon je dan?’

‘Hier.’ Vlindermeisje maakt met uitgespreide armen een draai om haar as. ‘Dit is mijn thuis. Waar wij nu staan is een betoverd gebied van het bos. Jij bent de eerste mens die hier is gekomen. Zelfs de jagers en de vissers die door het woud lopen, kennen deze plek niet.’

‘Maar elfen bestaan toch niet echt? Hoe komt het dat ik je kan zien?’

Vlindermeisje moet even lachen.

‘Je ziet me toch.’

Ze steekt haar arm uit en nodigt Tokoro uit haar aan te raken. ‘Wanneer ik een meisje ben, zie je het elfengedeelte van me. Als ik verander, zie je de blauwe vlinder. Daarom heet ik Vlindermeisje.’

Tokoro is nog niet uitgevraagd.

‘Zijn alle vlinders op Blakawatra elfjes?’

Vlindermeisje schudt haar hoofd.

‘Nee, ik ben de enige.’

De meisjes zijn even stil. Tokoro denkt na over wat ze gehoord heeft.

Vlindermeisje doorbreekt de stilte.

‘Vertel eens, hoe heet jij?’

[p. 73]

‘Ik heet Tokoro’, antwoordt Tokoro, ‘Dat is “Bloem” in het Arowaks.’

‘Dat is ook toevallig’, roept Vlindermeisje. ‘Vlinders houden van bloemen. Ze slurpen de honingzoete nectar op uit de bloemen.’

Ze pakt Tokoro bij de handen en maakt een dansje met haar. Daarna gaan ze op een glad afgesleten boomstronk zitten. Vlindermeisje vraagt Tokoro waar ze woont.

‘In Cassipora’, antwoordt Tokoro.

‘Jouw dorp hoort ook bij het gebied waarover ik moet waken. Ik vlieg er vaak als vlinder naartoe. De dorpelingen zijn meestal druk bezig met het planten van ananas en cassave’, zegt Vlindermeisje.

‘Waarom moet je over ons waken?’

Vlindermeisje gaat een beetje verzitten. Het is du

idelijk dat ze iets belangrijks gaat vertellen.

‘Elfen willen dat het goed gaat met de wereld. Het is onze taak om alles wat leeft te beschermen. Als mensen slechte dingen willen doen, moeten wij ze tegenhouden.’

Vlindermeisje zucht.

‘Het is niet gemakkelijk hoor. Ik sta er soms versteld van hoe slecht mensen kunnen zijn. Ze stelen van elkaar, vechten met elkaar...’

Tokoro kijkt naar het meisje naast haar. Ze is net zo klein als zijzelf.

‘Hoe doe je dat? Hoe kan jij mensen tegenhouden die verkeerde dingen doen?’, vraagt ze twijfelachtig.

Vlindermeisje kijkt Tokoro aan met haar prachtige, zwarte ogen.

[p. 74]

‘Je moet niet vergeten dat ik een elfje ben. Elfjes proberen tot de harten van de mensen door te dringen. Meestal lukt dat en komen de mensen tot inkeer.’

De blik van Vlindermeisje wordt koud. Grimmig zegt ze: ‘Jammer genoeg zijn er mensen die de liefde niet kan bereiken. Ze zijn verhard door hebzucht. Deze mensen worden dan aangevallen door slangen of andere roofdieren.’

Het is middag geworden. De zon schijnt niet meer zo fel en het witte zand is voldoende afgekoeld om terug naar Blakawatra te gaan.

Een paar dagen later telt Tokoro's moeder zoals gewoonlijk na sluitingstijd de dagopbrengst van Blakawatra. Het is lekker druk geweest die dag en er zit behoorlijk wat in kas. Moeder doet het geld in een envelop in haar tas. Ze moet het overdragen aan de kapitein van Cassipora. Tokoro vindt het een beetje eng, want ze heeft gehoord dat er rovers actief zijn de laatste tijd. Het is stil op het bospad dat van Blakawatra gaat naar de grote weg. Ze haasten zich. Op de grote weg is het wat drukker en daar zullen ze zich veiliger voelen.

Tokoro's angst is niet voor niets. Als ze halverwege zijn, versperren drie rovers hun pad. Ze hebben zwarte bivakmutsen op waardoor je alleen hun ogen en hun mond kan zien. Hun houwers zijn omhoog geheven en één van ze richt een pistool op moeder.

‘Geef hier die tas’, roept hij.

‘Help!’, schreeuwt moeder. Ze klemt de tas tegen haar borst aan. Ze is geschrokken, maar weet hoe belangrijk het geld voor het dorp is. Dat gaat ze niet aan deze dieven geven.

‘Fufuruman!’

Maar ze zijn al te ver verwijderd van Blakawatra. De wachter, die is achtergebleven, hoort haar niet en ook de hoofdweg, waar meer mensen lopen, is nog niet in zicht. Tokoro's hart klopt in haar keel. Ze is doodsbang voor de enge mannen. Straks schieten ze mama nog dood.

[p. 75]

Nee! Dat mag niet gebeuren!

Op dat moment springt vanuit een boom een beest op de rover met het pistool. De man valt op de grond en zijn pistool valt uit zijn hand. Het beest gromt vervaarlijk en laat zijn hoektanden zien. De andere rovers gaan er in paniek vandoor.

‘Een tijger!’

Tokoro is stokstijf op het pad blijven staan. Als het beest zijn kop naar haar toekeert, bedenkt ze in een flits dat het geen tijger is, maar een poema. Hij kijkt haar met zijn goudgele ogen strak aan, knipoogt dan en verdwijnt weer in het bos. Moeder heeft het pistool van de grond gegrepen en houdt de rover onder schot.

‘Lopen’, zegt ze tegen hem. ‘Naar de grote weg, en snel een beetje.’

Op de grote weg vinden ze snel hulp. De kapitein en de politie worden erbij gehaald. De rover bekent dat hij en zijn maatjes de tas met geld wilden stelen. ‘Toen kwam die poema. Die sprong op hem’, vertelt Tokoro verder.

Op dat moment zit een blauwe vlinder vlak boven hun hoofd op een takje van een struik te luisteren.

De rover wordt door de politie in de boeien geslagen en meegenomen naar het politiebureau.

‘Die andere twee vinden we ook wel,’ zegt de politiebeambte tegen het dorpshoofd.

Het dorpshoofd maakt zich zorgen over de veiligheid van de dorpsbewoners, vooral van de kinderen. Als de poema in de buurt blijft rondhangen, kan hij een kind aanvallen. Poema's zijn ook dol op hondenvlees. Elk gezin heeft wel een paar honden. Die zouden dan ook niet veilig zijn. Maar er gebeurt niets en na enkele weken is de rust teruggekeerd op Cassipora. Alleen Tokoro weet dat de blauwe vlinder iets met de poema te maken had.