Lezen doet je goed. Leerjaar 8a

[p. 46]

[p. 47]

6 Een ontvoering aan de Wayamborivier

Op een vroege ochtend sprong Jupta uit haar hangmat, nadat zij door had dat zij haar eerste menstruatie kreeg. In een Inheems dorp langs de Wayamborivier, ver van Paramaribo, woonde Jupta samen met haar broertjes en zus, moeder Jacy en vader Etu. Ze besloot niemand wakker te maken, vooral niet haar moeder. Die zou direct roepen dat haar meisje groot was geworden, net als bij Mawa, haar zus. Als ze alleen dacht aan alle rituelen die zij daarna moest ondergaan, kreeg ze al kippenvel.

Met haar baddoek, tandenborstel met tandpasta en zeep liep zij in het halfdonker zo snel als mogelijk naar de rivier. Er was nog niemand. Ze zocht een plek naast de rotsen, waar het water flink stroomde. Snel ging zij de rivier in en begon haar onderbroek met zeep te wassen.

Plotseling begon het water naast haar te borrelen en kwam er een hoofd met glimmende, zwarte lokjes tevoorschijn. Ze probeerde te gillen, maar er kwam geen geluid uit haar keel. Wegrennen lukte ook niet, want zij werd vastgehouden aan haar enkels. Was dit waar de dorpsbewoners altijd voor waarschuwden: een watrapapa of een watramama?

Het hoofd verdween weer onder water en op hetzelfde moment werd ze naar beneden getrokken, het water in. Voor haar adem op was, werd Jupta een luchtbel in gestoten. Ze kon de waterman naast de bel in het water zien. Hij was half mens, half vis; zijn goudkleurige vinnen schitterden in het water. De waterman duwde de luchtbel dieper en dieper de rivier in.

Boven, op de oever sloeg een dorpsbewoner alarm.

‘Wan sma dede ini a liba!’

Al snel ontstond er een drukke menigte bij de oever. De ouders van Jupta waren er ook bij. Bij het zien van de slippers en baddoek gilde de moeder van Jupta het uit.

[p. 48]

‘Na mi meisje!’

Ze rende haar hut in: ‘Jupta, Jupta!’

Toen ze de rode vlek in de hangmat van Jupta zag, wist zij direct wat er gaande was. De tranen rolden over haar wangen en ze viel in zwijm.

Intussen waren Jupta en de waterman in het rijk van de watermensen, heel diep onder water, aangekomen. Alles zag er netjes onderhouden uit. Overal waren er bomen met lekker ruikende bloesems. Iedereen had een glimlach op het gezicht en zag er goed verzorgd uit. De luchtbel om Jupta was verdwenen, maar ze kon gewoon ademen. De waterman wees Jupta een stoel die versierd was met slingerplanten en bloemen. Daar mocht ze op zitten.

‘Ik ben Iguan’, zei hij.

Wacht even! De vissenstaart van Iguan was verdwenen. Hij had nu benen, net als een mens!

Iguan zag Jupta's verwarring. Hij lachte geruststellend. Op een wenk van hem verscheen er een meisje met een mand vol heerlijke, gevulde cassavebroodjes en flesjes markoesasap.

‘Schrik niet, hier is het rijk van de wezens die jullie daarboven kennen als watramama's, watrapapa's, watratantes, watrapikin, watrababy's. Wij zijn gewoon een watervolk. Ons rijk is omgeven door een grote luchtbel. Wanneer we vanuit het water ons rijk binnengaan, verandert onze zwemstaart in loopbenen.’

Jupta knikte. Ze had sinds de vorige avond niet gegeten en haar maag rommelde. Zij at de broodjes gulzig op en dronk drie flessen sap achter elkaar leeg. Ze voelde zichzelf weer op krachten komen. Vreemd genoeg merkte ze niets meer van de menstruatie.

Iguan nam haar bij de hand en bracht haar naar een gereedstaande korjaal, mooi beschilderd met kleurige inheemse diertekeningen. ‘Hoe zou de korjaal

[p. 49]

vooruitgaan?’, vroeg Jupta zich af. Al snel merkte ze dat het vaartuig zweefde over de straat. Nieuwsgierig keek ze hoe Iguan draaide aan het stuur. Overal waar ze langskwamen, zwaaiden de bewoners van het waterrijk.

Ze stopten bij een paleis met zachtblauwe muren en allemaal balkonnetjes waar waterplanten over de randen hingen. Voor het paleis was een grote vijver waarop waterlelies in allerlei kleuren dreven, van zachtroze tot paars en feloranje.

‘Voordat we hier binnengaan, moet ik je vertellen waarom je hier bent’, zei Iguan, terwijl hij Jupta's handen vastpakte.

Jupta keek hem in de ogen aan. Wat zou hij haar vertellen?

‘Mijn vader is de belangrijkste persoon in dit waterparadijs. Ik ben zijn opvolger, en het is traditie dat de opvolger zijn vrouw haalt uit de bovenwereld. De vrouw moet een sterke geest hebben, want er is een speciale dimensiepoort om ons rijk, die alleen mensen met een sterke geest toelaat. Jij hebt een sterke geest, want je bent door de dimensie gekomen. Ik wil je graag tot mijn vrouw maken.’

Voordat Jupta iets kon zeggen, zwaaiden de grote paleisdeuren open. Iguan stelde Jupta voor aan zijn ouders: Kima en Jeru.

‘Kom binnen’, zei Jeru. ‘Ik heb kleren voor jou laten maken.’

Ze bracht Jupta naar een suite op de eerste verdieping, waar Jupta haar slaapkamer, kleedkamer, bubbelbad met sauna en toilet waren ingericht.

Jupta ging eerst uitgebreid in bad en probeerde daarna verschillende jurken uit, terwijl Jeru en de kamermeisjes haar adviezen gaven. Jupta vond alle jurken prachtig. Ze vroeg zich af hoe men zo precies haar maat kende. Toen ze naar beneden ging, droeg ze een lange rode jurk met glinsterende pailletten. In Iguans ogen kon ze lezen, dat hij haar beeldschoon vond.

Tijdens het eten vertelde Kima haar over hun wereld.

[p. 50]

‘Mannen krijgen na hun huwelijk een gouden vork met speciale krachten. Vrouwen krijgen een gouden kam, die ook speciale krachten bezit.’

‘De kam helpt hen uit benarde situaties’, zei Jeru. ‘Met deze kam kunnen zij bepalen hoe ze zich willen laten zien aan de mens, met staart of zonder staart.’

De jaren vlogen voorbij. In het dorp aan de Wayamborivier werd Jupta al vijf jaren vermist. Voor haar moeder was dat het zwaarst. Ze sukkelde met haar gezondheid. Zij kon het niet verwerken dat zij haar jongste dochter zo jong had verloren.

Jupta en Iguan hadden elkaar heel goed leren kennen en ze wisten nu zeker dat ze als man en vrouw door het leven wilden gaan en Kima en Jeru wilden opvolgen. Ze zouden elkaar officieel het ‘jawoord’ geven.

Het feest, vol pracht en praal, duurde zeven dagen. Jupta had zich geen mooier huwelijksfeest kunnen wensen, alleen was zij wat verdrietig dat haar ouders er niet bij konden zijn. Nadat de laatste gasten vertrokken waren, vertelde Jupta aan haar man hoe ze haar ouders miste. Het gemis werd nog erger toen na een tijdje bleek, dat zij in blijde verwachting was. De maanden gingen voorbij en tot grote vreugde van iedereen in het waterrijk, beviel Jupta van een gezonde tweeling, een jongen en een meisje. Er werd weer groot feest gevierd in het waterrijk. Jupta vertelde haar man weer hoe graag ze haar geluk had willen delen met haar ouders.

Iguan zag haar verdriet en besloot haar te verrassen. Op een dag zwom hij naar het dorp aan de Wayamborivier. Hij verschool zich tussen de mokomoko en wachtte tot Etu in zijn korjaal stapte om te gaan vissen. Hij achtervolgde de korjaal en toen Etu stopte om zijn netten te plaatsen, sloeg hij de korjaal omver, zodat zijn schoonvader in het water viel. Terstond plaatste hij Etu in een luchtbel, die hij naar het waterrijk duwde.

Etu wist niet wat er met hem gebeurde. Pas bij binnentreden van het rijk van de watermensen kwam hij weer bij zijn zinnen.

[p. 51]

‘Pe mi de?’, vroeg hij aan Iguan.

Hij beefde over zijn hele lichaam. Het leek alsof hij in een droomwereld was. Iguan stelde zijn schoonvader gerust en bracht hem naar het paleis.

Daar wandelde Jupta net met de twee baby's in de wandelwagen in de tuin van het paleis.

Toen ze haar vader zag, wreef ze in haar ogen. Droomde ze? Aarzelend liep ze op hem af, maar toen ze hem echt kon aanraken, omhelsde ze hem en hield hem minutenlang stevig vast.

‘Papa, papa’, huilde en lachte ze tegelijk. Ze kuste haar vader wel duizend keer op zijn wangen. Haar vader, op zijn beurt, kon nauwelijks geloven dat hij voor zijn verdwenen dochter stond. Jupta bedankte Iguan voor deze liefdevolle verrassing. Ze legde de baby's om de beurt in Etu's armen.

‘Dus ik ben opa!’, glunderde Etu.

Nadat Etu ook de ouders van Iguan had begroet, bracht Jupta hem naar zijn kamer.

‘Pa, ik ga je iets zeggen. Eet niets wat wij jou aanbieden. Als je dat doet, ga je niet meer naar mama kunnen terugkeren. Alleen water kan je drinken. Beloof je me dat?’

Etu beloofde dat hij niets zou eten.

‘Jupta, nadat je vermist was, is het leven nooit meer hetzelfde geweest. Je moeder lijdt er het ergst onder. Haar gezondheid gaat elke dag achteruit. Ik probeer haar te troosten, maar het gemis kan ik niet wegnemen van haar. Ze heeft echt veel verdriet.’

Jupta vertelde haar vader wat er allemaal was gebeurd, die ene bewuste dag bij de rivier; over de reis naar het watervolk, het leven in het waterrijk, haar huwelijk en haar leven met Iguan. Zij vertelde dat het haar aan niets ontbrak en dat ze

[p. 52]

gelukkig was. Haar innigste wens, dat zij één van haar ouders in levende lijve kon zien, was in vervulling gegaan.

‘Papa wanneer je weer weggaat, geef mama een stevige brasa voor mij en vertel haar dat alles goed met mij is.’

Bij het avondeten werd er een speciaal menu geserveerd, maar Jupta's vader weigerde alles. Hij vroeg alleen naar een glaasje water. Dit gebeurde twee dagen. Jupta en Eta genoten van elkaars gezelschap met veel gehuil en gelach.

Maar na twee dagen begon Etu te verzwakken. Het moment was aangebroken dat hij terug naar huis moest. Haar moeder zou het niet aankunnen om ook haar man te verliezen. Vader en dochter namen afscheid van elkaar. Iguan deed hem in een luchtbel en bracht hem weg. Etu was één van de weinige mensen die, nadat ze het waterrijk hadden bezocht, weer naar de mensenwereld terug kon.

Toen mama Jacy hem het dorp zag binnenlopen, rende ze hem tegemoet.

‘Mi lobi masra, pe yu ben de?’, riep ze, huilend van blijdschap.

De dorpelingen zochten hem al dagenlang. Hij vertelde hen wat hem was overkomen. Sommigen wilden hem niet geloven, maar mama Jacy zei: ‘Now mi no abi fu sari moro. Bika mi sabi taki mi pikin feni en koloku.’