Lezen doet je goed. Leerjaar 8a

[p. 38]

[p. 39]

5 Danswedstrijd in Diamandium

‘Toch ga ik die wedstrijd winnen.’

Shine, de twaalfjarige Diamien (zo noemde men vrouwen in Diamandium) liep stampvoetend weg over het staalgrijze pad. Onder haar vier voeten knisperden glinsterende diamanten. Ze zou wel gek zijn om het nu al op te geven, alleen omdat Jifka, de nieuwe zilvervlien uit Zilverton, veel beter kon dansen.

Twee dagen geleden was het begonnen. Iedereen uit de groep van Shine had met open mond staan kijken naar de razendsnelle danspassen van Jifka, perfect op de maat van de muziek.

‘Geen wonder dat ze het zo goed kan bijbenen’, had Shine een beetje jaloers geprobeerd te grappen. ‘Die Zilvervliense heeft zes benen, twee meer dan wij.’

Maar niemand had Shine gehoord.

‘Wat een geweldige choreografie’, had Sa-Idi, haar beste vriendin, geroepen. Shine zou het nooit toegeven, maar ook zij was verrast door Jifka's dans- en choreografiekunst.

Jetson, de meest talentvolle Diaman van de groep, was haar richting opgelopen. Shine was verliefd op Jetson, alleen wist hij dat niet. De harten van Shine waren sneller gaan kloppen. Het linkerhart nog sneller dan het rechter. Vandaag zou hij iets tegen haar zeggen. Ze voelde het gewoon. Jetson was nu dicht bij haar. Nog even en...

‘Au!’

Jetson had Shine zowaar op de tenen getrapt en hij had het niet eens door. Hij had Shine niet zien staan, alleen omdat hij met zijn drie grote grijze ogen de danskunsten van Jifka van dichterbij wilde volgen. Shine had gezien hoe Jifka genoot van de consternatie die ze tijdens de oefening veroorzaakte.

[p. 40]

Zilvervlientjes kunnen hun nek helemaal ronddraaien en dat deed ze dan ook steeds tijdens het dansen. Ze hoorde alle commentaar en zag alle ogen op zich gericht. Ondertussen miste ze geen stap. Ze was een hele goede danseres die haar zes fraai gevormde benen feilloos onder controle had.

Sa-Idi was na de oefening verslagen naar huis gewandeld. Ze liep op twee benen en sleepte twee achter zich aan.

‘Kom op Sa-Idi’, had Shine gezegd. ‘Wij zijn voorbestemd om te stralen, te schijnen, meer dan wie dan ook. Wij zijn Diamientjes!’

Maar niets leek te helpen.

‘We hoeven niet meer te oefenen. Al ons werk, alle oefeningen en danspassen zullen niets baten. Er is geen hoop op winnen’, zuchtte Sa-Idi nog eens.

Shine had zich bijna laten meesleuren door de sombere stemming van Sa-Idi.

Gisteren hadden ze niet geoefend. Maar nu was het mooi geweest. Shine zou een plan bedenken om te winnen van die afgrijselijke, slanke en zwierige zesbenige Zilvervlien.

‘We moeten winnen, voor onszelf en voor Diamandium’, zei ze tegen zichzelf. Flink stapte ze door. Na enkele minuten zag ze het dak van haar glimmende huisje in de verte. Nog even en ze zou thuis zijn. Shine hield van haar huisje. Het was klein en had de vorm van een zeshoek. De buitenkant was net als alle huizen in Diamandium bekleed met miljoenen diamantjes. Shine wilde net de deur opendoen, toen ze iets zag bewegen in het donker naast haar huis.

‘Wie is daar? Toon jezelf!’, riep Shine.

Het bleef muisstil. Was er echt niemand achter die struik? Snel vluchtte ze haar huisje binnen en grendelde de deur af. Ze dronk een kopje thee met diamantsuiker om bij te komen en masseerde haar pijnlijke tenen; alle twintig.

Haar gedachten gingen weer naar Jifka. Als ze meer benen had, zou ze net zo snel en sierlijk kunnen dansen. Somber ging ze naar bed.

[p. 41]

Ze werd de volgende ochtend wakker van de geur van versgebakken kaneelbollen.

‘Mmmm’, mompelde ze. Ze ging rechtop zitten en wreef de slaap uit haar drie amandelvormige, grijze ogen.

‘Sa-Idi, ben jij daar?’

Shine opende het raam. Ja hoor, Sa-Idi stond op de stoep met vers gebak.

‘Sa-Idi, je bent de beste!’, riep Shine. Ze snelde naar beneden om haar ‘bestie’ binnen te laten.

‘Ik voel me zo schuldig over mijn geklaag en mijn beroerde opmerkingen na de show van Jifka’, zei Sa-Idi. ‘Je hebt gelijk. We kunnen nu niet opgeven. We moeten ervoor gaan, hoe moeilijk het ook lijkt.’

Shine knikte, terwijl ze een kleverige kaneelbol in haar mond propte.

Met volle mond zei ze: ‘We gaan die aanstellerige Zilvervliense eens wat laten zien. Ik heb liggen denken. Ze heeft als voordeel dat ze twee benen meer heeft dan wij. Wat als we nu eens iets deden om sneller te zijn op onze benen?’

‘Wat dan?’, vroeg Sa-Idi.

‘Dat ben ik nog aan het bedenken’, zuchtte Shine.

De Diamientjes keken uit het raam, naar de glimmende straat. Diamandium was bezaaid met tonnen diamantjes. Dat was hun trots. Ze waren de mooiste stad op de beste planeet. Beneden hen klonk het geluid van voeten en wielen op het pad.

‘Hé Jetson, hoe is het?’

Sa-Idi zwaaide vanuit het raam naar de knappe Diaman die op wieltjes voorbij het huis gleed. Shine verslikte zich bijna in haar tweede kaneelbol.

[p. 42]

Ze knipperde boos met haar ogen en dook weg bij het raam.

‘Sa-Idiii’, siste ze tegen haar vriendin.

‘Wat?’, vroeg deze onschuldig. ‘Omdat jij niet met hem kan praten, wil dat niet zeggen dat ik dat ook niet kan.’

Voorzichtig tuurde Shine over de vensterbank. Jetson was verder gerold.

Dromerig staarde het Diamientje de Diaman na. Toen kreeg ze een idee. ‘Dat is het!’, riep ze. ‘Sa-Idi, we moeten op wielen dansen. Dan zullen we supersnel zijn.’

Binnen een uur stonden de vriendinnen bij de grootste wielenzaak van Diamandium. De eigenaar, Rondu, stond in de winkel.

‘Wat kan ik voor jullie doen, dansmientjes?’

Rondu kende het tweetal al jaren en hij wist van hun oefeningen voor de wedstrijd.

‘Zijn jullie al ready voor de grote dag?’

‘Wel, dat is precies waarom we hier zijn’, begon Sa-Idi. ‘We willen wieltjes voor de wedstrijd.’

Rondu keek het duo verbaasd aan.

‘Dansen op wieltjes? Is dat wel mogelijk?’

‘We kunnen alles als we er maar hard genoeg voor werken’, zei Shine.

‘We moeten die Jifka verslaan!’

‘Jifka? Wie is Jifka?’

[p. 43]

Shine deed snel het verhaal over de Zilvervliense die naar Diamandium verhuisd was en nu de show leek te gaan stelen. Rondu wilde de meisjes daarna graag helpen.

‘Als ik jullie ermee help en Diamandium de eer krijgt bij de wedstrijd, dan doe ik het graag.’ Hij nam snel de maten op van elke voet en ging aan de slag met het vervaardigen van de wieltjes op maat.

Na twee dagen waren de wieltjes klaar. Wat waren ze prachtig! Rondu had er echt zijn best op gedaan. In plaats van simpele zwarte wieltjes, had hij ze zilvergrijs gespoten en de randen afgewerkt met diamantjes.

‘Rondu, ze zien er fantastisch uit!’, riep Shine vol bewondering. ‘Hoeveel moeten we je betalen?’

‘Win de wedstrijd, dan zijn de wieltjes gratis’, antwoordde hij.

‘Dat gaan we doen!’, riep Shine verheugd.

Vanaf dat moment oefenden Shine en Sa-Idi op een geheime plek in de buurt van het huis van Shine. Ze wilden de verrassing van de wedstrijd worden.

De dag van de wedstrijd brak aan. Shine was zo nerveus, dat ze steeds plukte aan haar roze-grijze danspakje. Ze ijsbeerde heen en weer, voor zover dat mogelijk was op wieltjes. Zij en Sa-Idi deelden een kleedkamer.

‘Ok, dames, de show gaat beginnen.’

Ze mochten naar de grote zaal. Het leek wel of heel Diamandium zich in de zaal verzameld had om het dansspektakel mee te maken. Rondu zat vooraan in een VIP-loge. De dansers werden voorgesteld. Daarna begon de wedstrijd.

Toen Jifka het podium opkwam, kon je een speld horen vallen in de zaal. De muziek begon en iedereen staarde naar haar snel draaiende benen. Jifka maakte een pirouette op vier voeten en strekte de andere twee in de lucht. Er ging een

[p. 44]

kreet van bewondering door de zaal. Na het optreden van Jifka klonk er een oorverdovend gestamp door de zaal. Zo toonden de Diamienen en Diamannen hun bewondering voor de danskunst van Jifka. Shine kromp ineen. Zij en Sa-Idi volgden. Het idee van de wieltjes leek nu vreselijk stom. Nou ja, ze hadden geen andere keus.

‘Laten we ons best doen Sa-Idi. Meer kunnen we niet. Voor ons en voor Diamandium’, fluisterde ze nog tegen haar vriendin.

De Diamientjes klommen het podium op en namen hun plekken in. Toen de muziek begon, waren alle ogen op hun voeten gericht. Het publiek was verrast.

‘Hé, zijn dat geen... wieltjes?’

‘Wieltjes, kunnen ze daarop wel dansen?’

Zwierig schoten de vriendinnen over het podium. Ze maakten pirouettes en sprongen omhoog, gracieus neerkomend op hun wieltjes.

‘Wauw!’, werd er geroepen in de zaal.

De meisjes naderden het moeilijkste deel van de dans, het eind. Sa-Idi pakte twee benen van Shine vast, terwijl Shine bleef ronddraaien op twee andere benen en daarna op één been. Het publiek stond op en begon te joelen. Shine draaide steeds sneller en sneller, samen met Sa-Idi die haar vasthield. Er werd gestampt en het gejoel werd oorverdovend. Shine wist dat ze de goedkeuring van Diamandium hadden. In vervoering beëindigden ze de dans.

Duizelig wachtten de vriendinnen op de uitslag van de wedstrijd. Jetson won de derde prijs voor zijn dans waarbij hij deels op het podium danste en deels tussen het publiek.

De spanning steeg ten top toen de presentator de winnaar aankondigde.

[p. 45]

‘En dan nu de nummer één. Een kunst die we niet eerder gezien hebben. Shine en Sa-Idiiii!’

De vriendinnen vielen elkaar om de hals en rolden naar de presentator om hun prijs in ontvangst te nemen. Jifka won de tweede plaats. Ze kwam heel sportief het duo feliciteren.

‘Die Jifka is toch niet zo onaardig als ik dacht’, moest Shine toegeven.

‘Hé!’ Shine draaide zich iets te snel om en de wielen schoten onder haar uit. Ze greep zich vast... aan Jetson.

‘Voorzichtig, mooi Diamientje’, lachte hij.

Shine fonkelde blauw van verlegenheid. Met haar drie ogen knipperend liet ze hem weer los.

‘Ik wil je al een hele tijd vragen om eens met me samen te oefenen. Ik was het je al komen vragen bij je thuis op die avond dat Jifka ons haar kunsten had laten zien. Maar toen ik je zag komen, durfde ik niet meer. Ik had zo lelijk op je voeten getrapt....’

‘O, was jij degene die in het donker naast mijn huisje verdween?’

Jetson knikte.