Lezen doet je goed. Leerjaar 8a

[p. 22]

[p. 23]

3 Quinella en de kitten

Aan het begin van het schooljaar was Priya superenthousiast. Ze had een gezellige vakantie gehad, met leuke uitstapjes met neven en nichten en zelfs een reisje naar Aruba met haar ouders. Maar ze vond het fijn haar schoolvriendinnen en juffen en meesters weer te zien. Ze hield van leren en kreeg altijd goede cijfers. Op haar kerstrapport had ze zelfs twee tienen, één voor rekenen en één voor geschiedenis.

Dichtbij het einde van het tweede kwartaal werd de school plotseling gesloten. Het besmettelijke Covid-19 virus, dat over de hele wereld veel slachtoffers maakte, was ook in Suriname geconstateerd. Iedereen moest zoveel mogelijk thuisblijven en 's avonds was er een totale lockdown. Dan mocht niemand op straat zijn.

Priya was een meisje dat graag gezelschap had. Ze hield van babbelen.

Thuisblijven was niets voor haar, vooral omdat ze geen broers of zussen had. Met wie moest ze nu praten? Met haar ouders? Die waren wel thuis, want ze moesten vanwege de Covid-crisis thuiswerken. Maar als ze werkten, mocht Priya ze niet storen, want dan konden ze zich niet concentreren.

Priya kreeg een idee. Op de televisie hadden buitenlandse kinderen weleens denkbeeldige vrienden. Misschien kon zij ook zo'n ‘imaginary friend’ bedenken. Dat kon toch niet zo moeilijk zijn? Je moest alleen je fantasie gebruiken. Ze probeerde het dus.

Helaas bleek het niet zo gemakkelijk als ze had gedacht. Eerst keek ze in de spiegel en deed ze alsof haar spiegelbeeld haar denkbeeldige vriend was. Maar de hele dag voor de spiegel staan, vond ze al gauw saai, dus ze schrapte dat plan. Toen besloot ze heel stil te zitten op een gemakkelijke plek, haar ogen dicht te doen en te proberen in gedachten een vriendje of vriendinnetje te zien. Ze ging op haar bed zitten, zette haar bril op het nachtkastje en leunde tegen het kussen op het hoofdeinde. Toen ze haar ogen een poosje gesloten had, viel ze in slaap.

[p. 24]

Ze schrok wakker van een rinkelend geluid. Aan het voeteneind van haar bed zat een ‘ding’. Droomde ze? Priya wreef in haar ogen. Het ding was er nog. Zelfs toen Priya haar bril opzette, verdween het ding niet. Gek genoeg was ze niet bang voor het ding.

‘Wat ben je?’, vroeg ze.

Het ding antwoordde: ‘Ik ben wat jij ervan maakt.’

‘Huh, wat voor antwoord is dat?’, vroeg Priya.

‘Laat me beginnen bij mijn naam. Ik ben Quinella. Leuk kennis met je te maken. Ik heb het bovenlijf van een mens en de poten van een konijn. Daarnaast heb ik de prachtige, regenboogkleurige staart van een eenhoorn. Zoals je ziet, heb ik ook vleugels. Ik ben ontstaan aan de hand van alles wat jij leuk vindt’, zei Quinella glimlachend.

‘Nou’, zei Priya nadenkend, ‘ik wilde een denkbeeldige vriendin. Maar het lijkt wel of jij echt bent. Je praat en ik kan je aanraken.’

Quinella lachte een beetje geheimzinnig.

‘Ik zou graag met je ouders kennis willen maken. Zullen we naar beneden gaan?’, vroeg ze.

Quinella zag er wel heel apart uit, en

Priya vroeg zich af wat pa en ma van haar zouden vinden. Maar goed, nu ze er eenmaal was, zouden pa en ma het toch moeten weten. Samen liepen ze naar beneden. Priya's moeder was in de keuken.

‘Ik heb lamsvlees in masala gekookt. Heb je honger?’, vroeg ze.

‘Ja ma, dat klinkt heerlijk. Mag mijn vriendin Quinella mee-eten?’, was Priya's reactie.

Priya's moeder keek een beetje verward op.

[p. 25]

‘Pri, wie is Quinella?’

‘Ach ma, doe niet flauw. Ze staat hier achter mij.’

Priya's moeder keek nogmaals, maar zag niemand. Ze riep Priya's vader erbij. Ook hij zag niemand. Omdat Priya voet bij stuk hield en zelfs een extra bord met bestek op de eettafel zette, dachten ze dat er iets mis was met Priya. En de beschrijving die Priya van haar vriendin gaf, was ook zo raar. Hoe kon een levend wezen nou het bovenlijf van een mens hebben en de poten van een konijn? Het konijn had ook nog een eenhoornstaart en vleugels? Priya bleef maar praten met haar vriendin en betrok haar bij al haar bezigheden in huis en in de tuin.

Haar ouders maakten zich echt zorgen over haar. Misschien werd ze een beetje gek doordat ze zo lang thuis moest blijven. De school was al maanden gesloten. Toen de Covidregels werden versoepeld, probeerden ze allerlei leuke activiteiten te organiseren. Ze brachten Priya naar het privé-zwembad van één van haar ooms. Daar mocht ze gezellig zwemmen met haar neefjes en nichtjes. Toch bleef Priya over Quinella praten.

Haar ouders bespraken deze zaak ook met haar ooms en tantes. Ook zij vonden het een vreemde situatie. Een tante zei dat Priya naar een psycholoog moest. Ze had professionele hulp nodig!

Priya wilde natuurlijk niet naar de psycholoog gaan. Wat zeurden die volwassenen toch!

‘Quinella is de enige die mij begrijpt’, pruilde ze. ‘Met haar kan ik over alles praten en ze geeft me ook hele goede tips.’

Het was waar. Ze kon met haar vriendin praten over haar pas verschenen menstruatie en over jongens die ze leuk vond. Dat vond ze prettig.

Toch ging ze, tegen haar wil, met haar moeder naar de psycholoog, dokter Andrea. Ma moest buiten wachten. Dokter Andrea wilde alleen met Priya praten. Maar Priya weigerde haar mond open te maken. Ze had in een film gezien

[p. 26]

dat gekke mensen volgepropt werden met allerlei medicijnen en aan hun bed werden vastgebonden.

Dokter Andrea bood haar een koekje aan, toevallig haar lievelingskoekje: chocolate chip. Priya zakte haar mondkap, nam een koekje, zette het in haar mond en zag dokter Andrea hoopvol kijken.

Met volle mond flapte ze plotseling uit: ‘Ik ben niet gek.’

Dokter Andrea begon te lachen.

‘Ik heb nooit gezegd dat je gek bent, Priya.’

Priya keek haar scherp aan.

‘Mijn ouders denken dat ik stapelgek ben. Daarom hebben ze me hiernaartoe gebracht’, zei ze nors.

‘Waarom zijn ze die mening toegedaan?’, vroeg dokter Andrea vriendelijk.

‘Omdat ik een vriendin heb, die zij niet kunnen zien’, antwoordde Priya een beetje toeschietelijker.

‘Vertel me eens wat meer over je vriendin’, moedigde de psycholoog haar verder aan. ‘Hoe is ze in je leven gekomen?’

‘Nou, ik heb geen exacte verklaring. De scholen waren gesloten en ik moest de hele dag thuis blijven. Ik miste mijn vriendjes en vriendinnetjes. Ik probeerde iemand te verzinnen om tori mee te praten. Eerst lukte het niet, maar toen ik het opgaf, verscheen Quinella’, was de uitleg van Priya.

‘Je voelde je dus eenzaam thuis en wilde iemand hebben om mee te praten?

Dat is heel normaal, Priya.’

Priya was blij met deze analyse. Wat een opluchting! Dokter Andrea vond haar niet gek! Ze sprong op en gaf dokter Andrea een brasa. Eigenlijk was dit tegen de

[p. 27]

Covid-regels. Die schreven voor dat je elkaar niet mocht aanraken, maar dokter Andrea voelde aan dat Priya de brasa nodig had.

Het gesprek liep verder goed. Er werd zelfs een vervolgafspraak gemaakt.

Thuis genoot Priya nog altijd van haar denkbeeldige vriendin. Elke dag hadden ze lange gesprekken. Ze kozen samen kleding uit, die Priya zou aantrekken, ook al ging Priya weinig uit huis. Ook keken ze op de computer samen naar grappige video's over konijntjes en katjes.

Toen Priya's vader merkte dat ze vaak naar dat soort filmpjes keek, kreeg hij een idee. Misschien kon hij die Quinella wegwerken als Priya een ander kameraadje kreeg, iets dat echt was.

Hij ging naar de dierenwinkel en vroeg of ze konijntjes hadden en hoe je zo'n dier moest verzorgen. Een konijn bleek toch niet zo'n goede keuze te zijn. Je zou het dier veel buiten moeten laten. Binnen de kortste keren zouden de zwerfhonden in de buurt het beest ontdekken en aanvallen. Nee, dan zou een klein katje beter zijn.

Katten hielden ervan om in huis te blijven. Het leukste zou zijn om een kitten te nemen. Priya zou die schattig vinden. De dierenwinkel had op dat moment geen kittens, maar ze wezen hem op een Facebookpagina waar mensen dieren zochten of kwijt wilden. Intussen was het tijd geworden voor Priya's volgende consult bij de psycholoog.

Dit keer had ze Quinella meegenomen.

‘Vandaag wil ik Quinella aan u voorstellen’, zei ze tegen dokter Andrea.

Deze schrok even, maar liet het niet merken.

‘Ik kan Quinella niet zien’, zei ze, ‘maar dat is niet zo erg. Ik vind het fijn dat je haar hebt meegebracht. Ik wil best weten hoe jullie met elkaar omgaan.’

[p. 28]

Ze zei dat Priya en Quinella op de bank mochten gaan zitten.

‘Doe maar alsof ik niet hier ben. Praat met Quinella zoals je gewend bent.’

Priya keek Quinella aan om te zien wat zij ervan vond.

‘Als dat is wat de dokter wil, dan moeten we dat doen’, lachte Quinella.

‘Prima, waarover zullen we praten?’, vroeg Priya.

Het tweetal sprak over van alles en nog wat: de on-line lessen van de school, leuke films, de mondkapjes, ziek worden. Dokter Andrea hoorde alleen wat Priya zei, maar het was alsof ze werkelijk met iemand sprak.

Na een kwartiertje onderbrak ze het gesprek.

‘Er is echt niets met je, Priya. Je hebt alleen een hele actieve verbeelding, waardoor je makkelijk kan fantaseren.’

Aan Priya's ouders zei ze hetzelfde. Als Priya weer normaal naar school kon gaan, zou Quinella na een tijdje vanzelf verdwijnen. Dit maakte Priya's ouders blij. Vrolijk gingen ze terug naar huis.

Toen ze thuis aankwamen, ging de telefoon van Priya's vader over. Het bleek dat er een kitten beschikbaar was en hij mocht die direct ophalen. Dat deed hij ook. Toen Priya het schattige beestje zag, was ze dolgelukkig. Ze noemde hem Star, vanwege zijn schitterende oogjes. Ze nam Star mee naar haar slaapkamer, om hem aan Quinella te laten zien.

‘Star, maak kennis met Quinella’, zei ze.

Star keek haar eerst vragend aan. Toen keerde de kitten zich naar de plek waar Quinella zat en begon agressief te miauwen. Priya begreep er niets van.

Als zij alleen Quinella kon zien, hoe kon Star haar ook zien? Quinella sprong geschrokken naar achteren en verdween. Priya riep een paar keer haar naam,

[p. 29]

maar het was tevergeefs. Star sprong op haar bed en vroeg miauwend om aandacht. Quinella heeft ze nooit meer gezien.