Lezen doet je goed. Leerjaar 8a

[p. 14]

[p. 15]

2 De tovenaar van Oz

Ergens op de uitgestrekte grasvlakten in het wilde westen van Amerika stond een klein huis. Daar woonde Dorothy met oom Henry, tante Em en Toto, een klein zwart hondje, waar ze heel veel van hield.

In de vloer van het kleine huis zat er een gat met een trap. Als je de trap afdaalde, kwam je in de kelder. De familie gebruikte de kelder om te schuilen voor gevaarlijke wervelwinden. Elk jaar had je wel één of meer cyclonen die met hun woeste windkracht de huisjes op de prairie omver probeerden te blazen.

Op een dag was er weer een cycloon op komst. Oom Henry had het gemerkt aan de geheimzinnige stilte die altijd aan zo'n storm voorafging. Tante Em kreeg zoals altijd last van jeuk aan haar grote teen. Ze haastten zich naar de trap om veiligheid te zoeken in de kelder. Dorothy hoorde Toto angstig janken in haar slaapkamer. Ze rende terug om hem te halen. Hij had zich verstopt onder haar bed. De wind gierde al om het huis.

Toen gebeurde er iets vreemds. Het huis wervelde twee of drie keer rond en steeg langzaam op, de lucht in. De cycloon nam het huis mee, met Dorothy en Toto er nog in.

Het duurde uren voordat de cycloon het huis weer neerzette. Ze waren aangekomen in het land van Oz. Hier ontmoette Dorothy de vreemdste mensen die zij ooit had gezien. Ze waren kleiner dan de volwassenen, die zij kende, en droegen ronde hoeden met belletjes aan de rand, die rinkelden als ze bewogen. Munchkins noemden ze zichzelf. Ze bedankten Dorothy dat ze de boze heks uit het oosten had gedood. Die heks was verpletterd door het huis.

Dorothy wilde maar één ding: terug naar huis.

Ze maakte zich zorgen om oom Henry en tante Em die in de kelder waren achtergebleven. De heks uit het noorden zei dat de tovenaar van Oz haar wel zou kunnen helpen. Hij woonde in de Stad van Smaragden. Dorothy kreeg van haar de zilveren schoenen van de overleden heks uit het oosten.

[p. 16]

‘Volg het pad met de gele klinkers’, zei de noorderheks.

Dorothy deed de schoenen aan en samen met Toto sloeg ze de weg met de hobbelige, gele straatstenen in.

Onderweg zagen ze een vogelverschrikker in een korenveld hangen. De vogelverschrikker smeekte Dorothy om hem van zijn paal te halen.

‘Ik ga met jullie mee’, zei hij. ‘De tovenaar van Oz kan mij vast aan een stel hersens helpen om mijn lege hoofd te vullen.’

Een eind verder kwamen ze een blikkenman tegen. Hij kraakte verschrikkelijk, omdat hij compleet was vastgeroest.

‘De oosterse heks heeft mij betoverd’, zei hij met zijn blikken stem. ‘Vroeger was ik een gewone houthakker.’

Dorothy deed olie op de vastgeroeste delen. De blikkenman kraakte niet meer. Hij besloot ook mee te gaan, want misschien kon de tovenaar hem een echt hart geven.

Ze trokken met z'n vieren verder. Het pad voerde hen door een bos, waar ze werden opgeschrikt door een leeuw die hard brulde. Toen ze echter met hem aan de praat raakten, bleek de leeuw helemaal niet zo gevaarlijk. Hij noemde zichzelf een lafaard. De leeuw wilde graag dapperder worden. Hij ging mee om deze wens voor te leggen aan de tovenaar. Ze waren toen met z'n vijven.

Het gele pad werd onderbroken door een brede kreek. Eerst wisten ze niet hoe ze aan de overkant moesten komen, maar toen kreeg de vogelverschrikker een briljant idee.

‘Blikkenman, je moet een vlot bouwen!’

Blikkenman bouwde een vlot en daarmee kwamen ze veilig aan de overkant, waar het gele pad verder ging.

[p. 17]

Uiteindelijk bereikten ze de Stad van Smaragden. Alles was er groen, zo groen als smaragd. Ook de mensen gingen allemaal in het groen gekleed. De tovenaar van Oz was een belangrijke man. Hij stond in hoog aanzien bij de stedelingen. Het was niet makkelijk hem te spreken te krijgen. Na lang wachten mocht Dorothy toch naar binnen in zijn paleis. De tovenaar, die ze niet kon zien, maar wel hoorde, luisterde naar haar.

‘Ik zal je helpen om thuis te komen, maar dan moet je eerst de heks uit het westen doden’, zei zijn stem vanuit het donker.

De tovenaar ontving ook de vogelverschrikker, de blikkenman en de leeuw. Hij beloofde hun wensen te vervullen, maar eiste, net als bij Dorothy, dat ze de heks uit het westen moesten doden.

De tocht van het vijftal zette zich daarom voort naar het westen om deze lugubere opdracht uit te voeren. De heks van het westen had maar één oog, maar daarmee kon ze heel ver zien. Toen ze de groep zag, stuurde ze veertig wolven op hen af. De blikkenman hakte hen allen de kop af. Daarna stuurde de heks veertig wilde kraaien. Gelukkig draaide de vogelverschrikker allemaal de nek om. Keer op keer waren de vrienden de heks te slim af. Ook toen ze achtereenvolgens een zwerm bijen en een groep van haar slaven, de Winkies, op hen afstuurde. Ten einde raad gebruikte de heks een magische gouden pet om een troep vliegende apen op te roepen die Dorothy en haar metgezellen moest vernietigen.

De apen maakten de blikkenman en de vogelverschrikker kapot. De leeuw werd vastgebonden. Dorothy en Toto konden ze echter niets doen. Dorothy had een teken op haar voorhoofd dat haar beschermde tegen het kwade. Toch dwong de heks Dorothy om in haar paleis te werken. De leeuw werd in een kooi opgesloten.

Dag in, dag uit, van 's morgens vroeg tot 's avonds laat, maakte Dorothy het paleis schoon. Op een dag probeerde de heks de zilveren schoenen van Dorothy af te pakken. Het meisje werd zo kwaad, dat ze een emmer water, waarmee ze net de vloeren zou gaan dweilen, over de heks heen gooide. Tot Dorothy's verbazing smolt de heks.

[p. 18]

‘Hoera, we zijn vrij!’, riep ze en ze rende naar Toto en de leeuw.

Ook de Winkies waren reuzeblij om verlost te zijn van de gemene heks. Ze hielpen Dorothy de kapotte blikkenman en vogelverschrikker weer heel te maken. Dorothy gebruikte de gouden pet om de gevleugelde apen op te roepen. Op hun ruggen vlogen ze terug naar de Stad der Smaragden.

De heks van het westen was dood. Dorothy zou met Toto terug kunnen naar huis en de wensen van haar vrienden zouden in vervulling gaan.

Maar er wachtte hen een grote teleurstelling. In de zaal van de tovenaar stootte Toto per ongeluk een scherm om. Toen zagen ze wie de tovenaar van Oz was: een kleine, oude man. Zonder toverkracht!

Het vijftal was erg ontdaan.

‘U heeft ons zoveel beloofd’, zei Dorothy boos. ‘En we hebben gedaan wat u hebt gevraagd!’

‘Kom morgen terug’, zuchtte het mannetje. ‘Ik zal kijken wat ik kan doen.’

De volgende dag gaf de tovenaar de vogelverschrikker een hoofd vol spelden en naalden als hersenen. De blikkenman kreeg een zijden hart en de leeuw een drankje dat hem moed moest geven. Alle drie geloofden dat hun wens in vervulling was gegaan. Ze waren dik tevreden. Alleen de wens van Dorothy nog...

De tovenaar vertelde dat hij uit een stadje kwam dat dicht bij het huis van Dorothy lag. Hij was zelf eens per ongeluk met een ballon deze vreemde Stad van Smaragden ingevlogen.

‘Ik wil ook naar huis’, zei hij dromerig. ‘De vogelverschrikker mag mijn plaats hier innemen. Met zijn nieuwe hersenen is hij daar slim genoeg voor.’

Samen maakten ze een ballon klaar, waarmee Dorothy, Toto en de tovenaar terug zouden gaan naar het wilde westen van Amerika.

[p. 19]

Toen het tijd was om te vertrekken, was Toto nergens te vinden.

‘Toto, Toto’, riep Dorothy, terwijl ze zoekend rondliep.

Opeens rukte de wind de ballon los. Alleen de tovenaar was aan boord. Dorothy zag de ballon verdwijnen in de verte. Wat nu?

De stadsbewoners adviseerden Dorothy om naar Glinda, de heks uit het zuiden, te gaan om raad te vragen. De vogelverschrikker, de blikkenman en de leeuw vergezelden haar op deze tocht. Gelukkig maar, want onderweg werden ze aangevallen door een bos levende bomen. De blikkenman hakte in op de bomen. Zo kwamen onze vrienden heelhuids aan in een land met glanzende, witte huizen van porselein.

Daarachter lagen mistige moerassen, bedekt met hoog gras. De tocht voerde ze verder door een groot bos met wilde dieren. De leeuw versloeg daar de vijand van de wilde dieren. Ze waren zo blij dat ze hem vroegen hun koning te worden. Hij beloofde hen terug te komen, zodra Dorothy de weg naar huis had gevonden. Na een reis vol avontuur bereikte het vijftal het mooie land van de Quadlings.

Niet lang daarna ontmoetten ze de heks van het zuiden.

In ruil voor de gouden pet, waarmee ze de gevleugelde apen kon oproepen, vertelde ze Dorothy dat ze sinds dag één terug naar huis had gekund. Het geheim zat in de zilveren schoenen. Die hadden toverkracht. Dorothy hoefde alleen drie keer met de hielen tegen elkaar te slaan en te zeggen waar ze heen wilde.

Zo liep alles goed af. De leeuw zou koning worden van het bos met de wilde dieren. De vogelverschrikker had een paleis in de Stad der Smaragden. De blikkenman zou naar het westen gaan. De Winkies hadden hem gevraagd hun leider te worden.

De heks uit het zuiden gebruikte de gouden pet om de gevleugelde apen op te roepen. Die zouden de leeuw, de vogelverschrikker en de blikkenman naar hun nieuwe thuis brengen.

[p. 20]

Dorothy was reuzeblij. Ze knuffelde haar vrienden.

‘Vaarwel lieve leeuw, vaarwel lieve blikkenman, vaarwel lieve vogelverschrikker’, zei ze, toch nog een beetje verdrietig.

De heks van het zuiden gaf haar een kus. Toen pakte Dorothy Toto in haar armen, klikte driemaal met de hielen van haar schoentjes tegen elkaar en zei: ‘Breng me naar huis, naar tante Em en oom Henry!’

Meteen dwarrelden ze door de lucht. Niet lang daarna zagen ze de uitgestrekte prairies en.... een klein huis tussen het gras. Dorothy en Toto waren eindelijk weer thuis.

En de zilveren schoenen? Die waren tijdens de vlucht door de lucht van Dorothy's voeten gevallen.

Tante Em omhelsde haar. ‘Waar was je al die tijd?’, vroeg ze.

‘In het land van Oz’, zei Dorothy. Toto blafte om het te bevestigen.