Lezen doet je goed. Leerjaar 8a

[p. 6]

[p. 7]

1 Vlucht naar de maan

Het is nacht. Anansi zit bij het raam. Makuba en de kinderen liggen op de grond te slapen. Anansi heeft een brief in zijn hand. Voor de zoveelste maal glijden zijn ogen over de regels.

Lieve Anansi, hoe gaat het met jullie? Met mij is tot zover alles goed, baya, maar ik weet niet wat er gaat gebeuren met de wereld. Ik heb gehoord dat er een grote wereldoorlog gaat komen. Echt waar, ze hebben het zelfs op de televisie gezegd. Ik ben zo bang. Let goed op jezelf, Makuba en de kinderen.
Veel liefs van zus Nanza.

Oorlog over de hele wereld. Wat verschrikkelijk! Dan zijn ze ook niet veilig in hun huisje bij de Cotticarivier. Anansi trekt een haar uit zijn hoofd, en nog één en nog één.... Tenslotte ligt er een heel bosje haren op tafel en is er een kaal plekje op Anansi's hoofd, maar een oplossing heeft hij nog niet gevonden. Hij kijkt naar buiten. De maan lacht hem toe. ‘Ja, ja’, mompelt Anansi. ‘Jij kan mooi lachen. Jij zit lekker ver van de aarde af.’

Plotseling legt Anansi zijn wijsvinger op de kale plek. ‘Wacht even. De aarde is niet veilig. De maan is ver van de aarde. De familie Anansi moet veilig zijn.

Dat betekent dat de familie Anansi naar de maan moet. Jaja, zo simpel is dat.

Dat had zelfs Ukkepuk kunnen bedenken.’

Dan, alsof hij is gestoken door een kawfrei, begint Anansi te gillen: ‘Makuba, kinderen, opstaan! We moeten weg.’

Makuba en de kinderen schrikken wakker. Anansi wijst uit het raam. ‘We gaan naar de maan!’

‘Wat gaan we daar doen?’, vraagt Fientjolis.

Anansi zwaait met de brief. ‘Er komt oorlog. Over de hele wereld. De maan is de enige plek die veilig is. Makuba, pak ons eten in.’

[p. 8]

Makuba loopt naar de voorraadkast, maar halverwege bedenkt ze zich.

‘Anansi, kan je ons vertellen hoe we daar moeten komen?’

Zeven paar nieuwsgierige kinderogen richten zich op vader Anansi.

Deze lacht zelfverzekerd. ‘Hebben jullie dat oude kanon niet zien staan op de open plek waar de wilde cassaves groeien?’

De kinderen knikken.

‘Nou’, zegt Anansi triomfantelijk, ‘met dat kanon schieten we onszelf naar de maan.’

Even later haast de familie Anansi zich naar het kanon. Ze moeten opschieten, want als het dag wordt, is de maan verdwenen. Het kanon staat nog steeds tussen de wilde cassaves. Ze klimmen er één voor één in. Met zijn allen passen ze precies in het schietgat van de loop. Anansi hangt over de rand. Met een lucifer steekt hij de lont aan.

BOEM!

Met een enorme vaart vliegen ze de ruimte in. Ze razen voorbij sterren, satellieten en meteoren. De maan komt steeds dichterbij. Ze zien bergketens, afgewisseld met enorme vlakten, waarin her en der kraters zijn geslagen door vallende meteoren. Hun vaart neemt af en tenslotte landen ze zachtjes op het maanzand, vlak bij een krater. Ukkepuk rent ernaartoe.

Makuba grijpt zijn arm vast. ‘Pas op, straks val je erin.’

De anderen komen ook bij de rand van de krater staan. Die is wel drie meter diep.

‘Goedemorgen samen.’

Geschrokken draaien ze zich om.

Het wezen dat hen heeft gegroet, heeft - net als zij - vier armen en vier benen, maar zijn huid is groen en glad. De Anansi's zijn zwart en als echte bosspinnen, flink behaard.

[p. 9]

Op het bolronde gezicht van de maanspin ligt een vriendelijke glimlach die loopt van oor tot oor.

‘Goedemorgen’, zegt Anansi. ‘Ik ben Anansi en dit zijn Makuba, Junior, Prodomientje, Fientjolis, Sjaki, Jasmijntje, Toetje en Ukkepuk. Is er nog plaats voor ons op de maan?’

De glimlach van de maanspin gaat nu tot achter zijn oren. ‘Ik woon hier alleen.

Heel af en toe komen er bezoekers, maar die blijven nooit lang. Zijn jullie van plan lang te blijven?’

‘Jazeker’, antwoordt Anansi. ‘De aarde is levensgevaarlijk geworden.’

De maanspin knikt meelevend.

‘Welkom dan. Mijn naam is Moenna. Ik ben de wachter van de maan.’

Hij wil weglopen, maar Makuba vraagt: ‘Meneer, kunt u ons hier een beetje wegwijs maken. De heri-heri die ik heb meegenomen is straks op. Wat moeten we dan eten?’

‘Eten is geen probleem’, zegt Moenna. ‘Overal liggen poreuze stenen met een groene kleur. Dat is maanbrood. Het smaakt uitstekend.’

Fientjolis raapt een groene steen op en hapt erin. ‘Lekker.’ Tevreden gaat hij op de grond zitten kauwen.

‘Meneer Moenna’, vraagt Prodomientje met een lief stemmetje, ‘waar zou ik me kunnen opfrissen.’

‘Er is geen water op de maan, lief meisje, maar je zal hier ook niet vies worden. Alles is hier schoon en helder.’

Hij kijkt de kring rond. ‘Zijn er meer vragen?’

De Anansi's schudden van nee.

‘Goed. Mochten jullie me nodig hebben, roepen jullie maar.’

[p. 10]

Als Moenna weg is, wrijft Anansi in zijn handen. ‘Famiri, hier heb ik nou altijd van gedroomd. We zijn niet alleen veilig, maar dat eeuwige gehossel voor eten is ook afgelopen. Alles ligt hier voor het grijpen.’

‘Hiep, hiep hiep...’, roept Makuba.

‘Hoera!’, vallen de anderen in en samen dansen ze in het rond.

Drie weken lang doen de Anansi's niets anders dan slapen, eten en een beetje tori praten.

Dan vraagt Makuba op een dag: ‘Is zus Nanza vandaag niet jarig?’

‘Ik heb zin in een feestje’, zegt Prodomientje.

‘Mooi feest zal dat worden’, moppert Junior, ‘zonder drinken en alleen maanbrood te eten. Bovendien, wie moeten we uitnodigen. Ik heb geen zin de hele avond met jou te dansen.’

‘En ik helemaal niet met jou’, bijt Prodomientje van zich af. ‘Jij gaat uit de maat en zingt zo hard mee met de muziek dat ik er doof van word. Geen enkele dame wil met jou dansen.’

‘Ga op het dak zitten met je damesgezicht’, snauwt Junior. Boos gaat hij op een rots zitten.

‘Ma, ik lust pindasoep’, klaagt Sjaki.

‘Pa’, piept Ukkepuk, ‘wanneer gaan we naar huis?’

Anansi strijkt eens door zijn kroeze haardos. Wat moet hij nu beginnen?

Dan ziet hij de maanspin in de verte aankomen. ‘Laten we Moenna vragen of er hier nog iets te beleven valt.’

‘Die groene griezel’, fluistert Jasmijntje onbeleefd tegen Toetje.

Moenna doet alsof hij niets heeft gehoord.

‘Hoe gaat het dames?’, vraagt hij vriendelijk.

‘Het is zo saai’, klaagt Prodomientje.

[p. 11]

Plotseling geeft Fientjolis, die al die tijd niets heeft gezegd, een gil. Hij wijst naar de voet van Prodomientje. Tot de enkel is haar voet groen. Nu gilt Junior ook. Hij heeft een groene vlek op zijn buik. Sjaki heeft er zelfs twee.

‘Wat gebeurt er?’, vraagt Anansi ongerust aan Moenna.

‘Niets aan de hand’, glimlacht Moenna. ‘Jullie passen je aan de omgeving aan. Binnenkort zijn jullie echte maanspinnen.’

Prodomientje kijkt vol afschuw naar haar voet. ‘Ik wil helemaal geen maanspin worden. Zo halfgroen wil niemand met me trouwen’, huilt ze.

‘Ach’, troost Moenna haar, ‘er is niemand hier met wie je kan trouwen. Behalve, misschien...’, hij draait verleidelijk met zijn ogen, ‘...met mij.’

Prodomientje begint nog harder te huilen. Makuba trekt haar beschermend tegen zich aan.

‘Ik denk niet dat ze het een goed idee vindt’, zegt Anansi. ‘En eerlijk gezegd, ik blijf ook liever zwart.’

De mondhoeken van Moenna vallen naar beneden. ‘Willen jullie niet op de maan blijven?’, vraagt hij teleurgesteld.

‘Nee!’, gillen de Anansi's in koor.

‘Nee!’, gilt Prodomientje nog eens extra luid.

‘Daar beneden is het gevaarlijk’, probeert Moenna ze op andere gedachten te brengen.

Even is het stil.

[p. 12]

Dan schiet Junior fel uit. ‘We hebben recht op een plaatsje op de aarde. Daar zijn we geboren en daar liggen onze navelstrengen begraven. We moeten terug en als het aan mij ligt, krijgt niemand ons meer weg.’

Met open mond kijkt Anansi naar zijn oudste zoon. Wat is die jongen flink geworden.

De maanspin zucht. ‘Kom dan maar mee.’ Hij sjokt weg en de familie Anansi loopt een beetje beteuterd achter hem aan.

‘Tyê, wat zielig’, fluistert Makuba tegen Anansi.

Hij haalt zijn schouders op. ‘Wil jij soms hier blijven?’

De maanspin brengt ze naar de rand van een afgrond. Hij wijst naar het donkere gat, dat in de diepte gaapt. Ukkepuk begint te huilen. Hij klemt zich vast aan Makuba.

‘Wat wil die engerd? Ik vertrouw het niet’, fluistert Toetje tegen Jasmijntje.

De hele familie doet voorzichtig een paar stappen terug. Moenna merkt het niet. Hij staart nog steeds treurig in de afgrond. Vol zelfmedelijden mompelt hij: ‘Waarom wil er nooit iemand bij mij blijven?’

Als hij opkijkt, ziet hij dat de familie een eindje van hem af is gaan staan.

‘Wat is er nou?’, roept hij. ‘Daar beneden ligt de aarde. Jullie willen toch terug.’

‘Ja, maar wel levend graag’, zegt Anansi.

‘Kom nou.’ Moenna glimlacht weer van oor tot oor. ‘Als ik me niet vergis kunnen jullie draden spinnen.’

Anansi knikt. Hij haalt een spinnendraad onder zijn hemd vandaan. Wat dom van hem. Het leven op de maan heeft zelfs zijn intelligentie aangetast. Op de aarde had hij dit zeker zelf bedacht. De maanspin maakt een uiteinde van het kleverige touw vast aan een puntige rots. Het andere uiteinde geeft hij aan Anansi.

[p. 13]

‘Je moet straks over de rand van de afgrond springen en net zo lang spinnen tot je bij de aarde bent. De anderen kunnen achter je aan glijden.’

Tegen Makuba zegt hij: ‘U hoeft geen medelijden met mij te hebben, mevrouw. Als ik zie wat er op de aarde gebeurt, dan blijf ik liever hier. Soms voel ik me alleen, maar uiteindelijk houd ik toch van mijn rust.’

Ukkepuk krijgt een kneepje in zijn wang en de grotere jongens krijgen een hand. Tegen de meisjes zegt hij: ‘Ik vind het jammer dat jullie me griezelig vinden, maar om toch een goede herinnering aan mij te hebben, wil ik jullie een presentje geven.’

Hij haalt drie ronde, witte steentjes tevoorschijn. De steentjes geven een zacht wit licht af en als je goed kijkt, zie je ze glimlachen. Verlegen pakken de meisjes de steentjes aan en stamelen een bedankje.

‘Iedereen klaar!’, roept Anansi. Iedereen pakt een stuk van het draad vast.

‘Daar gaan we dan!’ Hij springt in de diepte. Makuba, Ukkepuk, Toetje, Jasmijntje, Prodomientje, Fientjolis, Sjaki en Junior hangen achter hem aan het touw.

De familie Anansi gaat terug naar de aarde.