Lezen doet je goed. Leerjaar 7c

[p. 68]

14 Het levenswater van Ana Bolindo-kondre (2)

Papa Sampie is blind geworden. Het levenswater uit Ana Bolindo-kondre kan hem genezen. De oudste zoon, Jakopu, is ernaar op zoek gegaan, maar niet teruggekeerd.

Op een morgen zei mama Mila dat zij een lelijke droom had gehad.

Ze had Jakopu in een nieuw huis gezien.

‘En jullie weten toch wat een nieuw huis in een droom betekent?’

‘Nee’, zeiden de jongens.

‘A dede, hij is dood’, fluisterde ze.

Pa Sampie en de jongens probeerden haar tot andere gedachten te brengen. Ze zeiden dat dromen bedrog zijn, maar moeder Mila bleef bij haar overtuiging. De dagen verstreken. Jakopu kwam niet opdagen. De dagen werden weken. Nog steeds geen Jakopu.

‘Mi no man moro. Ik houd het niet langer uit!’, riep Jusu op een morgen.

[p. 69]

Hij had de hele nacht geen oog dicht gedaan. ‘Ik ga Jakopu zoeken. Ma, maakt u wat eten voor me. Ik vertrek zo snel mogelijk.’

Ma Mila raakte erg van streek door zijn besluit. Ze was doodsbang dat er iets met hem zou gebeuren.

Maar papa Sampie zei: ‘Laat hem gaan. Hij zal geen rust vinden, zolang hij niet weet wat er met zijn broer gebeurd is.’

‘Ik denk niet alleen aan Jakopu, ik denk ook aan u, pa’, zei Jusu. ‘Ik ga naar Ana Bolindo-kondre en ik kom terug met Jakopu èn het levenswater.’

‘Ik zal voor je bidden, mi boy’, zei moeder Mila. ‘Ik zal dokuns voor je maken. Maar wees alsjeblieft voorzichtig!’

De laatste woorden van zijn moeder hoorde Jusu niet meer. Hij was al bezig in de stal om het tweede paard te zadelen. Toen hij alles voor de reis ingepakt had, nam Jusu afscheid van zijn vader.

‘Arki, mi boy’, zei papa Sampie. ‘Ik wil niet ook mijn tweede zoon verliezen. De weg naar Ana Bolindo-kondre is vol gevaren. Wees verstandig en pas op voor verleidingen. Zelfs onze flinke Jakopu is nog steeds niet terug... Ga, en kom behouden weer thuis..., met je broer. Het levenswater..., ach, laat het levenswater. Ik zal gelukkig zijn als ik jullie terug heb. Hier is wat geld. Ma en ik zullen voor je bidden.’

Jusu nam het geld, gaf zijn huilende moeder een zoen en verdween. Zonder aarzelen reed Jusu in dezelfde richting als Jakopu drie weken geleden. En ach, het verging hem hetzelfde als zijn broer. Hij had lang gereden voor hij eindelijk rust nam onder de eerste bolletrieboom. Toen de krabdagu verscheen en hem om eten vroeg, snauwde hij het dier af. Hij moest zuinig zijn, Ana Bolindo-kondre was ver! Tot tweemaal toe vroeg de krabdagu om eten. Toen droop het dier af met de staart tussen de poten.

Jusu reed de hele nacht door en ook de volgende dag. Eindelijk nam hij rust onder de tweede bolletrieboom. Maar net toen hij een hap wilde nemen van zijn dokun, stond de krabdagu er weer! Hij joeg het dier weg en toen hij uitgerust was, vervolgde hij zijn tocht.

[p. 70]

Op de derde dag zag hij iets schitteren in de verte. Het was het paleis waar de vrouwen Jakopu in de val hadden gelokt.

Jusu dacht aan de verleidingen die hij moest weerstaan. Maar de vrolijke vrouwen waren zo aardig en de maaltijd die hij kreeg aangeboden, smaakte zo heerlijk, dat hij alle voorzichtigheid uit het oog verloor. Het verging Jusu niet anders dan Jakopu. Ook hij werd door de dobbelaarsters gedood. Zijn graf was nummer tien.

Thuis kon men niets anders doen dan wachten. De blinde papa Sampie wachtte, moeder Mila wachtte met angst in het hart en Indri had het gevoel dat spoedig zijn beurt zou komen. Toch bleef hij hopen dat Jusu terug zou komen. Hij wilde niet weg van zijn hulpbehoevende vader en zijn arme moeder. Ze hadden alleen nog maar hem. Maar de weken gingen voorbij en ook Jusu bleef weg.

‘Ma’, vroeg Indri op een dag, ‘wat denkt u, gaat Jusu nog terugkomen?’

Mama Mila keek somber voor zich uit. Toen schudde ze langzaam haar hoofd. ‘Mi no sabi, Ik weet het niet, Indri. Ik vrees het allerergste.’

Terneergeslagen wachtten ze nog een paar dagen.

Toen zei Indri: ‘Ma, ik moet gaan.’

‘Nee!’, riep zijn moeder uit. ‘Je gaat niet. Je bent ons laatste kind.’

Maar Indri was wilskrachtig. Hij had er lang genoeg over nagedacht. Hoe kon hij thuisblijven als zijn vader genezen kon worden en de anderen in nood verkeerden? Want misschien waren ze niet dood. Misschien hadden ze hulp nodig!

Dit alles legde hij uit aan zijn vader en moeder.

‘Ik moet gaan’, hield hij vol.

‘Laat je vader beslissen’, zei mama Mila. Ze huilde.

‘Hij moet gaan’, zei vader zuchtend. ‘Hij moet zijn broers helpen. Als wij hem tegenhouden, dan blijft hij het zichzelf zijn hele leven verwijten, dat hij niets

[p. 71]

gedaan heeft om hen te vinden.’

Stil ging mama Mila dokuns maken. De tranen liepen over haar wangen.

Vader zei: ‘Arki Indri. Jij bent de jongste, maar je hebt goede eigenschappen. Je gaat recht op je doel af en laat je niet afleiden. En je weet altijd je goede humeur te bewaren. Neem ons laatste paard en breng het veilig weer thuis. Ga, mi boy. Ik heb niet veel geld om je mee te geven, maar je karakter is meer waard. Blijf jezelf. Ma en ik zullen voor je bidden.’

Indri nam afscheid en rende het huis uit, zonder nog een keer om te kijken. Op het erf besteeg hij het paard, dat reeds stond te trappelen van ongeduld. In snelle draf vloog hij het erf af. Hij ging dezelfde richting als zijn twee broers. Hij reed de hele dag door en ook de nacht.

De volgende dag stopte hij bij de eerste bolletrieboom om uit te rusten. Zijn knieën trilden. Wat was hij moe!

Hij haalde zijn tas met dokuns voor de dag en begon te eten. Plotseling stond er een krabdagu voor hem. Waar kwam die vandaan? Hij had hem niet zien aankomen.

‘Odi, mi konu’, sprak de krabdagu.

‘Odi, mi krabdagu’, antwoordde Indri vriendelijk. ‘Waarom noem je mij koning? Ik ben geen koning, maar de zoon van een eenvoudige landbouwer, die helaas door het noodlot is getroffen. Hij is blind.’

‘U mag wel de zoon van een landbouwer zijn, maar toch bent u een koning’, antwoordde de krabdagu. ‘Alle mensen die edelmoedig zijn, zijn koningen of koningskinderen. Ik zoek altijd het edelmoedige in de mens, daarom begin ik ze met koning aan te spreken. Wat doet u hier, mijn koning?’

‘Ik ben op weg naar Ana Bolindo-kondre’, antwoordde Indri.

‘U zoekt het levenswater’, veronderstelde het wonderlijke dier.

‘Ja’, zei Indri verbaasd. ‘Om mijn blinde vader weer beter te maken. Maar ik zoek ook mijn twee broers die deze zelfde weg zijn opgegaan. Zij gingen ook om vader te helpen. Eerst ging Jakopu, mijn oudste broer. Toen Jusu, en ze zijn nog steeds

[p. 72]

niet teruggekomen.’

‘Ana Bolindo-kondre is een moeilijke plaats om te bereiken’, zei de krabdagu peinzend. ‘Geef me wat te eten, mijn koning. Ik heb honger.’

Indri gaf hem een dokun. Samen aten ze. Indri gaf hem ook zijn kruik met water om te drinken. Daarna nam hij zelf een paar slokken.

‘Ik moet verder’, zei hij.

De krabdagu knikte. ‘Jawel, een goede dag verder.’

Indri besteeg het paard en reed in volle draf weg. De zon verdween achter de horizon en toch reed Indri door. Af en toe stopte hij om het paard te laten drinken. Toen de zon de volgende dag weer hoog aan de hemel stond, kwamen ze aan bij de tweede bolletrieboom. Indri vond dat hij en het paard rust verdiend hadden. Nauwelijks had hij een dokun uit zijn tas gehaald, of hij zag de krabdagu weer staan.

‘Odi, mi konu’, zei de krabdagu.

‘Odi, mi krabdagu’, antwoordde Indri.

‘Wat hebt u voor me te eten?’, vroeg het dier.

Indri gaf de krabdagu een dokun.

‘Ik heb niets anders’, zei hij verontschuldigend.

Nadat ze gedronken hadden uit de kruik van Indri, zei de krabdagu dat hij iets belangrijks wilde vertellen.

‘Ana Bolindo slaapt zeven jaren, zeven maanden, zeven weken, zeven dagen. Nu slaapt ze. Maar ze wordt goed bewaakt door zeven tijgers, zeven aboma's en zeven soldaten.’

Hij zweeg.

‘Moet ik gaan?’, vroeg Indri.

‘Ja’, zei de krabdagu. ‘Maar luister goed naar wat ik zeg. Poti yesi, arki bun, mi konu. Onderweg zult u een groot paleis zien. De klokken zullen luiden. De

[p. 73]

mooiste en lieflijkste vrouwen zullen u uitnodigen om het paleis te betreden. Maar als u binnengaat, zal het u uw leven kosten. U moet doorrijden. Zult u dat doen?’

‘Dat zal ik zeker doen.’

‘Bun’, vervolgde de krabdagu. ‘U bent dan ongeveer drie dagen verwijderd van Ana Bolindo-kondre.’

Indri knikte. Hij zou het onthouden.

De krabdagu leek toch nog te twijfelen.

‘De mens is zwak als de verleiding groot is’, zei hij. ‘Ik heb katoen bij me.

Daarmee zal ik uw oren dichtstoppen.’

De krabdagu stopte beide oren van Indri vol met witte vlokken katoen. ‘Nu kunt u gaan, mijn koning.’

Indri bedankte het dier, riep zijn paard, steeg op en reed weg. Na enkele uren zag hij het paleis. Het klokkengelui was prachtig, maar hij hoorde niets. Voor de poort stonden mooie, vrolijke, jonge vrouwen die hem wenkten en toeriepen om binnen te komen genieten van een heerlijke maaltijd en een koele drank.

Even vierde hij de teugel. Het paard liep stapvoets. Het was goed dat hij niet hoorde hoe de vrouwen hem riepen. ‘Hiervoor heeft de krabdagu mij gewaarschuwd’, dacht Indri. Hij gaf zijn paard de sporen en even later was hij het paleis voorbij.