Lezen doet je goed. Leerjaar 7c

[p. 74]

15 Het levenswater van Ana Bolindo-kondre (3)

Papa Sampie is blind geworden. Twee van zijn zonen zijn niet teruggekeerd toen ze op zoek gingen naar het levenswater van Ana Bolindo-kondre, dat hem kan genezen. Het is de beurt van de jongste zoon, Indri, om de tocht te maken. Het is hem gelukt om voorbij het paleis van de dodelijke dobbelaarsters te komen.

Op de vijfde dag van zijn tocht, net toen hij was gestopt om te rusten en een dokun te eten, zag Indri de krabdagu weer.

‘Odi, mi konu, heb je wat te eten voor mij?’

Indri gaf hem een dokun. Ze aten en dronken. Na de maaltijd begon de krabdagu te spreken.

‘Ik ben eigenlijk een betoverde prins. Ik was een mens, net als u. Nu ben ik een krabdagu.’

Indri knikte. Hij begreep nu hoe het dier zo verstandig kon spreken. Hij had hem al eens een wijze raad gegeven, waardoor hij het paleis van de vrouwen was gepasseerd.

[p. 75]

‘U bent reeds vijf dagen op weg’, ging de krabdagu voort. ‘Over één dag zal u Ana Bolindo-kondre bereiken. Ik heb u al eerder verteld dat Ana Bolindo goed bewaakt wordt. Hier hebt u drie eieren.’

Indri nam de vreemde eieren voorzichtig aan.

‘Het zijn eieren van de tingi fowru, de stinkvogel’, zei de krab'dagu. ‘U slaat ze stuk tegen de grond als u in gevaar verkeert. Als u eenmaal binnen de poort bent, gaat u rechtdoor. Precies tegenover de hoofdingang van het kasteel, is er een kamer. Daar slaapt Ana Bolindo en in die kamer zult u vinden wat u zoekt. U heeft niets te vrezen.’

Indri sprong op zijn paard en vertrok.

Laat in de middag zag hij de torens van een kasteel in de verte. Dat moest Ana Bolindo-kondre zijn. Om het kasteel was een muur gebouwd. Het pad liep naar een poort in de muur, die wijd openstond. Indri was bijna bij de poort, toen hij opeens zeven tijgers zag. Woest en dreigend keerden ze de koppen naar hem toe. Indri hoorde ze grommen met hun gevaarlijke muilen. Meteen smeet hij een stinkvogelei tegen de grond. Het spatte uiteen en op hetzelfde ogenblik vielen de tijgers in slaap.

Indri reed ze stilletjes voorbij. Toen hij door de poort van het kasteel reed, was hij op zijn hoede. Hij had de teugels in één hand, een ei in de andere. Op het moment dat hij de enorme aboma's zag, sloeg hij zijn tweede ei stuk tegen de grond. De slangen rolden zich op en vielen in slaap.

Nu had hij nog maar één ei. Behoedzaam reed hij door. Opeens zag hij een soldaat. Meteen smeet hij het laatste ei tegen de grond. Indri stapte van zijn paard af en ging het kasteel binnen. Daar lagen meer soldaten. Ze sliepen diep.

Sommigen snurkten. Indri liep rechtdoor naar de kamer waar Ana Bolindo lag te slapen, een beeldschone vrouw. Indri liet zich niet verleiden om lang naar haar te kijken. Snel liet hij zijn ogen langs de rekken vol flessen gaan. Boven het hoofdeinde van het bed zag hij een flesje met het opschrift:

Levenswater

Voorzichtig pakte Indri de fles en verliet de kamer. Op het voorplein besteeg hij zijn paard en reed in galop weg. De slangen sliepen nog. Maar zag hij geen

[p. 76]

beweging komen in hun lichamen? Hij moest zich haasten! Toen hij voorbij de poort was, werden de tijgers wakker. Ze rekten hun lichamen. Sommigen keken verbaasd naar de ruiter. Indri vloog ze voorbij.

Na enkele uren rijden bereikte Indri de boom waaronder hij het laatst had uitgerust. Hij stapte af en ging zitten. En wie verscheen daar? Zijn oude vriend en raadgever, de krabdagu. Ze begroetten elkaar hartelijk.

‘Mi konu, u hebt het eerste deel van uw taak volbracht’, zei de krabdagu. ‘U hebt het levenswater gevonden. Ik zal u nu over het tweede deel van uw taak vertellen. Uw twee broers...’ Zijn stem werd zachter. ‘Uw twee broers zijn dood.’

‘Mijn god! Ma had dus gelijk!’, riep Indri uit.

‘Ja, uw broers zijn dood, maar u hebt hun leven in handen. U weet toch nog dat ik u gewaarschuwd had voor het paleis, dat u onderweg zou zien. Wel, in dat paleis wonen slechte vrouwen. Zij hebben uw broers gedood. U gaat terug en natuurlijk zult u weer langs het paleis komen. Ze zullen u uitnodigen om binnen te komen om te dobbelen. Deze keer moet u hun aanbod aannemen. U zult van hen winnen. Al hun geld zult u winnen. Ze zullen dan om het leven willen spelen. U moet toestemmen. Ook hun leven zult u winnen. U mag ze echter niet doden. Wat u van hen moet eisen, is om u de plaats te wijzen waar uw broers begraven zijn. Zeg hun, dat u de graven wilt zien van de negende en de tiende man die zij gedood hebben. Wanneer ze u de graven hebben gewezen, laat u drie druppels van het levenswater op ieder graf vallen. Uw broers zullen dan weer tot leven komen. Heeft u mij goed begrepen?’

‘Ja, mi krab'dagu. Ik heb u goed begrepen.’

‘Dan kunt u gaan’, zei de krabdagu.

Indri sprong op zijn paard en reed weg.

Toen hij een dag later het paleis van de boze vrouwen naderde, hoorde hij de klokken luiden. Mooi klonk dat. Toen hij dichtbij was, zag hij de vrouwen die hem wenkten en naar binnen riepen.

Indri stapte van zijn paard af en ging naar binnen. De vrouwen zetten hem een heerlijke moksi-aleysi en koud gemberbier voor. Na het eten nodigden ze hem uit

[p. 77]

om tyekre-tyekre te spelen. Indri stemde toe. De dobbelstenen werden gehaald en het spel begon. Reeds bij de eerste ronde won Indri. En hij bleef winnen. Hij won totdat de vrouwen al hun geld verspeeld hadden. Toen speelden ze om het paleis. Indri won het paleis.

‘Nu zullen we met het leven als inzet spelen’, zei de leidster bedrukt. Het was nog nooit voorgekomen dat ze zoveel hadden verloren. De dobbelstenen rammelden in het kannetje. Indri won. Verschrikt keken de vrouwen elkaar aan.

Indri stond op en zei: ‘Ik heb alles van jullie gewonnen: geld, paleis en ook jullie leven. Alles kunnen jullie terugkrijgen als jullie mij de graven wijzen van de negende en de tiende man, die jullie gedood hebben.’

De leidster bracht hem naar de graven.

‘Hier zijn ze’, zei de vrouw en ging snel weer terug.

Indri pakte zijn flesje en liet drie druppels van het levenswater op het negende graf vallen. Een wonder geschiedde. Jakopu kwam levend tevoorschijn. Hij knipperde tegen het licht, wreef zijn ogen uit en zei verbaasd: ‘Indri...waar zijn we?’

Maar Indri was al bezig bij het andere graf. Het duurde niet lang of ook Jusu stond daar, bleek en verbaasd, maar levend. Ze omhelsden elkaar.

‘Hoe komt het dat ze jou niet gedood hebben?’, vroeg Jakopu. ‘Heb jij niet met ze gedobbeld?’

‘Jawel, maar niet op de heenweg. Ik had geluk en heb van ze gewonnen: alles, hun geld, het paleis en zelfs hun leven. En nu heb ik jullie ook terug.’

‘Indri!’ riep Jusu. ‘Indri...je zei heenweg. Ben je dan in Ana Bolindo-kondre geweest? Heb je het levenswater?’

Indri knikte. ‘Nu gaan we vader beter maken.’

Jakopu en Jusu zochten hun paarden op, die goed verzorgd in de stallen stonden. Toen ze halverwege waren, kwamen ze weer bij één van de bolletriebomen, waaronder ze op de heenweg waren gestopt om te rusten en te eten. En daar stond de krabdagu weer.

[p. 78]

‘Odi, mi konu’, zei de krabdagu tot ieder van hen.

Indri groette vriendelijk terug. Hij was blij zijn vriend weer te zien. Jakopu gaf geen antwoord en ook Jusu groette de krabdagu niet.

‘Waarom groeten jullie niet?’, vroeg Indri. ‘Jullie mogen wel een beetje beleefd zijn tegen deze krabdagu, want zonder hem zou ik gedood zijn, net als jullie.

Vader zou het levenswater nooit krijgen en jullie zouden nog in jullie graf liggen.’

‘Ja’, bevestigde de krabdagu. ‘Ik had jullie ook kunnen helpen, maar jullie hebben me weggejaagd.’

Jakopu en Jusu bogen beschaamd hun hoofd.

‘Onthoud dit voor jullie verdere leven: een vreemdeling kan een vriend zijn die jij niet kent. Wees dus vriendelijk en hartelijk tegen iedereen’, zei de krabdagu. Daarna verdween hij.

Ze zagen hem pas weer na twee dagen bij de volgende bolletrieboom. Hij keek verdrietig.

‘Ik zal jullie niet meer zien, maar ga in vrede. Jullie zullen veilig thuiskomen en jullie vader zal beter worden.’

De broers dankten hem voor al zijn hulp. Jakopu stootte Indri aan en vroeg zacht. ‘Kunnen we niets voor hem doen? Hij ziet er zo bedroefd uit.’

Indri vroeg aan de krabdagu of ze iets voor hem konden doen.

‘Misschien’, antwoordde de krabdagu.

Er kwam iets van hoop in zijn ogen en hij leek iets menselijks te hebben. ‘Hij was een prins’, dacht Indri.

De krabdagu wendde zich tot Indri. ‘Als u uw vader geholpen hebt, kom dan op de eerste nacht na volle maan met het levenswater naar deze bolletrieboom’, zei hij. ‘Misschien...’ Hij maakte de zin niet af.

‘Ik zal eraan denken’, zei Indri zacht. Toen namen ze afscheid.

Thuis werden de drie broers met grote vreugde ontvangen. Ze moesten alles

[p. 79]

vertellen, maar eerst hielp Indri vader. Voorzichtig druppelde hij wat levenswater in vaders ogen. Het volgende ogenblik kon vader weer zien. Alles zag hij: Indri, zijn vrouw Mila, Jakopu en Jusu, zijn eigen huis, de velden en de palmbomen.

Wat een blijdschap was er in huis! Ze gaven een groot feest en van verre kwamen familieleden en vrienden.

Het was laat in de avond toen de laatste gasten vertrokken. De familie keek ze na. De maan stond vol en rond aan de hemel. De bladeren van de bomen glansden als zilver in zijn licht. De volgende dag zadelde Indri zijn paard. Als hij flink doorreed, zou hij 's nachts met het flesje levenswater bij de bolletrieboom kunnen zijn.