Lezen doet je goed. Leerjaar 7b

[p. 143]

27 Black Beauty

‘Black Beauty’ is een boek, waarin een paard de hoofdfiguur is. Het werd geschreven door Anna Sewell uit Engeland. Zij was zelf slecht ter been en liep met behulp van krukken. Als ze ergens naartoe moest, ging ze in een koetsje dat getrokken werd door paarden. Het boek verscheen voor het eerst in 1877, maar wordt nog steeds veel gelezen en is ook verfilmd.

Mijn moeder en ik woonden op een mooie weide, dicht bij onze aardige meester. Overdag amuseerde ik me met de andere veulens tot ik eens flink geschopt werd. Moeder zei: ‘Jij bent anders dan zij. Zij zijn trekpaarden. Jouw voorouders waren racepaarden. Doe je werk goed en bijt en schop nooit!’

Ik knoopte dit in mijn oren. Onze meester hield van paarden. Als iemand ons pijn deed, werd die meteen weggestuurd.

Eens, vroeg in de ochtend, hoorden we honden wild blaffen.

‘Jachthonden’, zei moeder, ‘ze zijn vast een haas op het spoor.’

[p. 144]

Kort daarna stoven de honden langs, gevolgd door mannen te paard. Al snel had een hond de haas te pakken, maar een van de mannen viel van zijn paard en brak zijn nek. Een zwart paard, Rob Roy, had een gebroken been en werd neergeschoten. ‘Die mensen ruïneren zichzelf en hun paarden’, zei moeder bedroefd. ‘En dit alles om een haasje.’ Haar ogen waren vochtig van verdriet.

Toen ik vier jaar oud was, kreeg mijn zwarte vacht een glans. Mijn witte voet en witte ster op mijn kop maakten mij tot een bijzondere verschijning. Een rijke edelman kwam me bekijken.

‘Als hij ingebroken is, zal hij het goed doen’, constateerde hij.

‘Ik zal hem zelf inbreken’, zei mijn meester.

Inbreken betekent dat je een paard traint om iemand te dragen op een zadel en om te luisteren naar de instructies van de ruiter en ook de bevelen met de teugels van het hoofdstel te begrijpen. Mijn meester was zachtaardig tijdens het inbreken en liet me eerst wennen. Op de dag dat hij me besteeg, was ik apetrots. Vervolgens kreeg ik hoefijzers aan en moest ik twee weken op een boerderij, naast een spoorlijn, wennen aan het geluid van de trein. Dat was even schrikken, maar al snel wende ik. ‘Niet iedereen zal aardig tegen je zijn, maar probeer je meester te behagen’, zei moeder. ‘Ik hoop dat je een fijne meester krijgt.’

Ik werd opgehaald en gebracht naar Birtwick, het landgoed van de rijke edelman, jonkheer Gordon. Ik kreeg een schone box waar ik makkelijk overheen kon kijken. Naast mij stond een dikke, grijze pony.

‘Ik ben Merrylegs. De dames gaan op mij uitrijden. Ben jij mijn nieuwe buur?’, vroeg hij. Ik zag iets verder in een stal een grote, bruine merrie die luid hinnikte.

‘Dat is Ginger’, zei Merrylegs. ‘Ze is vroeger slecht behandeld en bijt uit gewoonte. Maar maak je geen zorgen. Hier hebben we het goed.’

De volgende morgen kwam de koetsier, John Manly, me halen om uit rijden te gaan. Hij zocht een geschikt zadel en we vertrokken. Eerst liet hij me rustig lopen, maar steeds voerde hij het tempo op tot we over de weg galoppeerden.

‘En hoe ging het?’, vroeg mevrouw Gordon later.

[p. 145]

‘Hij is snel en volgt de aanwijzingen goed’, zei John tevreden.

De volgende dag bereed jonkheer Gordon me.

‘Er is geen fijner paard’, zei hij tegen zijn vrouw.

‘Noem hem Black Beauty’, stelde ze voor.

‘Bijna had ik hem Rob Roy genoemd. Wat lijkt hij op hem’, zei de jonkheer. ‘Het was zijn oudere broer’, verklaarde John.

Toen begreep ik het verdriet van mijn moeder die dag van de jacht.

John en ik begrepen elkaar steeds beter. Ook de staljongen, James, zorgde goed voor mij. Als ik de koets trok samen met Ginger, gedroeg ze zich goed. Zij, Merrylegs en ik werden vrienden.

Ik was vrijheid gewend en moest erg wennen aan op stal staan wachten tot men mij nodig had. Daar werd ik onrustig van. John liet me dan een stuk draven in de weide. De jonkheer wist hoe je met paarden om moest gaan. Als hij zag dat iemand zijn paard niet goed behandelde, werd hij boos.

‘Wreedheid is het handelsmerk van de duivel’, was zijn mening.

Eens vertelde Ginger me over haar vorige baas. Hij had haar weggehaald bij haar moeder meteen na het spenen. Hij gaf wel voeding, maar geen aandacht. Hij merkte niet eens dat kwajongens vanaf de weg stenen naar de paarden gooiden. Ginger vertelde dat ook het inbreken met veel geweld ging.

‘De zoon van mijn meester wilde me tot een tam paardje maken. Hij pochte vaak dat geen paard hem ooit van de rug had gegooid. Hij dronk en werd dan extra wreed. Toen hij me tot bloedens toe afranselde, gooide ik hem eraf. Ik werd verkocht en kreeg de ene na de andere meester die wreed was of domweg niets van paarden wist. Ik schopte en beet dan. Pas toen ik hier kwam, veranderde dat.’

John had een behandeling die hij Birtwick ballen noemde: een mix van geduld,

[p. 146]

liefde en gezond verstand. Er waren meer paarden in de stal met nare verhalen. Sir Oliviers staart was koelbloedig afgesneden tot een lengte van 6 centimer.

‘En dat alleen voor de mode.’

Eens redde ik het leven van mijn meester door te stoppen voor een kapotte brug. Die avond kreeg ik een heerlijk maal. Intussen was er ook een nieuwe stalknecht, een vrolijke jongen van veertien. Hij heette Joe Green. Hij maakte de stallen schoon, voederde en verzorgde ons. Op een avond werd ik in alle haast opgezadeld. Jonkvrouw Gordon was ernstig ziek. John reed me in allerijl naar de dokter. Ik draafde zo hard ik kon. De dokter had geen eigen paard ter beschikking, dus in plaats van te rusten, reed ik hem meteen terug naar het landgoed.

Ik had het leven van de meesteres gered, maar uiteindelijk moest ze om gezondheidsredenen naar een warm land verhuizen. Merrylegs ging naar de dominee. Ginger en ik kwamen terecht op het landgoed van een graaf. De gravin wilde dat onze teugels onaangenaam strak vastgezet werden. Ginger trapte de stalknecht en hoefde daarna niet meer voor de koets. Ik helaas wel, samen met Max, die de strakke teugels gewend was. Ik kon nauwelijks ademen en was na elke rit bekaf. Ik voelde me steeds zwakker worden. Elke rit was een hel.

Ruben Smith, een knappe man die graag dronk, had de stalleiding. Op een dag reed hij me in beschonken toestand over een pad met scherpe stenen. Hij had niet eens gezien dat mijn hoefijzer los zat. Toen de pijn niet meer te verdragen was, viel ik en hij werd van me afgegooid. Dood! Ik vergeet dat nooit meer. Toen men ons vond, begrepen ze wat er was gebeurd. Mijn knieën waren versleten. In die periode kreeg Ginger rust om te zien of ze zou herstellen van het te lang hard bereden zijn. Onze paardenlichamen waren geruïneerd.

Kort daarop werd ik verkocht aan iemand die paarden verhuurde. Hierdoor kreeg ik ook te maken met mensen die geen ervaring hadden met paarden.

Meneer Barry, een ongetrouwde man die moest sporten van zijn arts, was mijn volgende eigenaar. De stalknecht stal het paardenvoer en ik leed honger tot hij gepakt werd. Alfred, de nieuwe stalknecht, was een luie verwaande man, die noch de stal noch mij verzorgde. Toen meneer Barry doorhad dat ook de tweede stalknecht een loopje met hem had genomen, verkocht hij me.

Ik werd gekocht door Jerry, een paardenkenner. Hij gebruikte me voor taxiritten.

[p. 147]

Hier ontmoette ik Captain, een voormalig legerpaard, die me vertelde over de verschrikkingen die hij in de oorlog had meegemaakt. Jerry had een goed hart. Zo reed hij een arme vrouw naar het ziekenhuis zonder geld te vragen. Ik zag Ginger nog een keer. Ze was er slecht aan toe en stierf kort daarna. Captain kreeg een ongeluk. Hij was er zo erg aan toe dat Jerry hem moest laten afmaken. Ik vond het vreselijk. Maar alles werd nog erger toen Jerry bronchitis kreeg en het taxiwerk moest laten.

Mijn volgende baas had slecht verlichte stallen, waar je verblind werd als je het daglicht instapte. Jakes, de stalknecht, haalde het uiterste uit me. Toen kocht Nicholas Skinner, een taxibaas, me. Ik werd zo zwaar belast dat ik van vermoeidheid ineen stortte.

Wederom wisselde ik van eigenaar. In de stal van mijn nieuwe eigenaar werd ik goed verzorgd.

‘Wat lijkt dit paard op Black Beauty. Dezelfde witte vlek op zijn kop en een witte voet.’ De stalknecht bekeek me nu indringend.

‘Black Beauty!’, riep hij. ‘Ik ben het, Joe Green.’

Mijn nieuwe eigenaren beloofden me nooit te verkopen. Hier was ik net zo gelukkig als ik in de weide waar ik als veulen ronddartelde.