Lezen doet je goed. Leerjaar 7b

[p. 138]

26 Het spook van de opera

De schrijver van het boek ‘Het spook van de opera’ is de Fransman Gaston Leroux. Hij ging vaak naar opera's in het Palais Garnier in Parijs, één van de grootste operagebouwen ter wereld. Hij was ervan overtuigd dat het spook, waarover allerlei geruchten de ronde deden, echt heeft bestaan.

Op een avond waren de spelers en medewerkers bij elkaar voor een klein feestje na een succesvol optreden. De meisjes van het ballet vertelden dat ze een schim hadden zien zweven in één van de vele gangen van het theater. Het moest het beruchte spook van de opera zijn. Ze beschreven het als een gelig gezicht, dat veel weg had van een doodskop, boven een lange zwarte mantel. De oogkassen waren zo diep gezonken dat je alleen de schittering van zijn ogen kon zien en een neus had hij niet. De kleur van zijn huid was ziekelijk geel en hij had maar drie lokken haar, over zijn oren en voorhoofd.

Het feestje was ook bedoeld om het debuut van Christine Daaé te vieren. De prima donna, de hoofdzangeres, had zich ziek gemeld en Christine Daaé was voor haar ingevallen. Ze had haar rol zo prachtig vertolkt dat het publiek tot tranen toe

[p. 139]

was geroerd.

Tot de toeschouwers behoorde ook de edelman Raoul de Chagny. Raoul en Christine kenden elkaar uit hun kindertijd. Haar vader werkte op het landgoed van de De Chagny's. Ze hadden samen gespeeld en waren later een beetje verliefd op elkaar geworden. Maar Christine was niet van adel, en de familie had Christine weggestuurd zonder dat Raoul het wist. Niet lang daarna was haar vader overleden.

Raoul was verrast om haar als prima donna te zien en probeerde haar na de opvoering te spreken. Hij zag haar in de foyer, maar ze deed alsof ze hem niet kende. Raoul achtervolgde haar zonder dat ze het merkte naar haar kleedkamer. Voor hij aan kon kloppen, hoorde hij haar met iemand praten.

Christine zei: ‘Toen ik zong, dacht ik alleen maar aan jou.’

Een mannenstem antwoordde: ‘Toen je zong, waren de engelen stil!’

Raoul was benieuwd wie die nieuwe man in Christines leven was. Hij verschool zich in de gang totdat hij Christine de kamer zag verlaten. Even later opende hij de deur van de kleedkamer. Er was niemand!

Het spook van de opera bestond niet alleen in de geruchten van de spelers. Er waren echte bedreigingen van een onbekende afperser die de managers van het operapaleis chanteerde. Ze moesten maandelijks twintigduizend francs betalen en bij elke opvoering een bepaald balkon vrijhouden. Daar mochten geen andere operabezoekers komen. De managers hadden de bedreigingen altijd serieus genomen.

Maar toen gingen de oude managers met pensioen. Ze waarschuwden de nieuwe managers voor het spook van de opera. Die had inmiddels ook een nieuwe eis: Christine Daaé moest alle kansen krijgen.

Intussen was Raoul blijven aandringen om Christine te spreken. Na een hele tijd stemde ze eindelijk toe om hem in het geheim te ontmoeten op het kerkhof waar haar vader begraven lag. Daar vertelde Christine dat haar vader haar op zijn sterfbed beloofd had, dat hij vanuit de hemel een engel van muziek zou sturen.

‘De engel heeft me leren zingen, Raoul. En hij heeft ervoor gezorgd dat ik de rol van de prima donna heb gekregen op die avond dat je me hebt horen zingen. Het

[p. 140]

is alsof je in de hemel bent, als hij zingt. Maar soms ben ik bang voor hem. Hij zegt dat ik van hem ben. Ik kan je niet meer ontmoeten. Anders zal de engel ons verschrikkelijk straffen.’

De nieuwe managers beschouwden de verhalen over het spook als een grap. Voor de voorstelling van het beroemde operastuk ‘Faust’, trokken ze de prima donna Carlotta aan. Ze verhuurden het speciale balkon en om te bewijzen dat er niets was om bang voor te zijn, gingen ze daar ook zelf zitten tijdens de voorstelling.

Christine had een kleine rol in het stuk. Ze kwam op en zong zo lusteloos dat iedereen zich afvroeg hoe ze voorheen zo mooi had gezongen.

Toen kwam Carlotta op. Ze was bekend om haar verrukkelijke en krachtige stem. Ze opende haar mond en... er kwam een lelijk gekwaak uit haar keel!

De toeschouwers hoorden een holle lach boven hun hoofden. Een spottende stem riep: ‘Ze zingt zo vals dat ze het plafond neerhaalt!’

En toen brak het touw dat een enorme kroonluchter vasthield. Het gevaarte stortte neer op het publiek en veroorzaakte vele gewonden en een dode.

Vanaf toen deden de managers weer wat het spook wilde.

Op een dag kreeg Raoul een uitnodiging voor een gemaskerd bal in het operagebouw. Op dit feest kwam elke gast in een vermomming. Hij werd ontvangen door iemand die zich verkleed had als de Dood. Hij herkende de stem van Christine achter het masker. Ze nam hem mee de trappen op naar het dak van de opera en daar vertelde ze hem alles.

‘Ik had kleine rollen bij de opera als zangeres. Op een dag hoorde ik een mannenstem in mijn kleedkamer. Hij verklaarde dat hij de engel was die mijn vader mij had beloofd. Hij leerde mij zingen als een prima donna. Op een dag werd ik door de spiegel een donkere gang ingetrokken. Daar stond een man met een masker op mij te wachten. Erik, zo heette hij, bracht mij via de kelders van Palais Garnier naar een ondergronds meer. In een flits zag ik daar ook een Arabische man, die we vaker bij de operavoorstellingen zien. Maar Erik negeerde hem. Op een bootje gingen we naar zijn huis, in het midden van het meer.

Hij eiste dat ik voor altijd bij hem moest blijven. Ik kon niet ontsnappen.

[p. 141]

Ik ontdekte dat Erik elk muziekinstrument meesterlijk bespeelde, prachtig kon zingen en zelf zijn eigen stukken componeerde. Ik werd nieuwsgierig naar de man achter het masker, dus op een onbewaakt moment trok ik het eraf. Liever had ik dat nooit gedaan. Eriks gezicht was verschrikkelijk verminkt, als een schedel zonder neus. Hij was woedend op me! Toch liet hij mij gaan. Hij gaf me een gouden ring. Hij beloofde dat er geen nare dingen in het operagebouw zouden gebeuren als ik hem trouw was en vrijwillig naar zijn huis ging.’

Christine wist niet wat ze moest doen. Aan de ene kant smeekte ze Raoul om haar ver weg te brengen waar Erik hen nooit zou vinden. Aan de andere kant had ze ook Erik lief. Ze zou hem niet zomaar kunnen achterlaten. Ze wilde nog eenmaal als prima donna optreden, en een afscheidslied voor hem zingen. Raoul ging akkoord en ze spraken af om direct na de voorstelling te vertrekken.

De volgende dag was de gouden ring echter verdwenen. In het midden van haar laatste optreden viel het licht uit en toen het weer aanging was Christine verdwenen! Raoul probeerde de politie ervan te overtuigen dat het spook haar had meegenomen, maar ze wilden hem niet geloven. De enige die Raoul bijstond was een Arabier, die niet bij naam genoemd wilde worden. Dit is zijn verslag van die avond:

‘Toen ik merkte dat Christine Daaé was verdwenen, besloot ik in te grijpen. Ik heb lang geleden het leven van Erik gered, en ben daarom medeverantwoordelijk voor alle kwaad dat hij doet. Samen met Raoul ging ik op zoek naar het spook. Ik wees de jongeman op de verborgen luiken en gangen die Erik in het operagebouw verwerkt had en van waaruit hij opdook als spook. We konden niet veilig het meer oversteken naar zijn schuilplaats, dus we namen een omweg. Maar Erik had daarop gerekend! We vielen in een kelder waar water in stroomde en zouden zijn verdronken als Christine Daaé er niet was geweest. Ze wierp zich op het spook en smeekte hem ons te sparen. Ze beloofde dat ze aan hem zou blijven denken, ook na haar huwelijk met Raoul. Met die belofte liet Erik ons gaan. Christine kuste hem uit dankbaarheid op zijn verminkte voorhoofd. Dit was de enige keer dat Erik onvoorwaardelijke liefde van iemand had ervaren.

Hij was misvormd geboren, en ondanks zijn vele talenten gruwde iedereen van zijn gezicht. Christine zei: ‘Arme, ongelukkige Erik’, en haar tranen stroomden naar onder zijn masker, waar ze mengden met de zijne. Erik gaf de gouden ring

[p. 142]

terug aan Christine. Hij zei dat het een geschenk was voor haar en Raoul. Hij liet haar beloven de ring terug te brengen als hij dood was en samen met hem te begraven.’

Jaren later is langs het ondergrondse meer een skelet gevonden met een gouden ring. Dit bewees volgens de schrijver van het verhaal, Gaston Leroux, dat het spook van het Parijse operapaleis Garnier echt bestaan heeft.