Lezen doet je goed. Leerjaar 7b

[p. 133]

25 De avonturen van Huckleberry Finn (2)

Huckleberry Finn is na een wilde vaart over de Mississippirivier terechtgekomen bij het gezin van kolonel Grangerford. Hij vertelt verder over zijn belevenissen.

Naast de kolonel bestond het gezin Grangerford uit de jongens Buck, Tom en Bob en twee mooie dochters, juffrouw Charlotte en juffrouw Sophia. Het was een rijke blanke familie, die een hele stoet zwarte mensen als slaven in dienst had. Elk gezinslid had zijn eigen zwarte bediende. Ook ik kreeg een bediende toegewezen. Zoon Buck was van mijn leeftijd. Hij vertelde me dat Emmeline, een derde dochter, jong was gestorven. Drie andere zonen waren vermoord.

‘Vermoord?!’ riep ik geschrokken uit.

Buck vertelde me dat de Grangerfords al dertig jaren een vete hadden met de Shepherdsons, een andere rijke, blanke familie. Het gekke was dat ze nog steeds probeerden elkaar uit te moorden, terwijl niemand meer de oorzaak van de vete wist. Er kon elk moment geschoten worden. De families sleepten hun geweren daarom overal naartoe; zelfs naar de kerk.

[p. 134]

Wat de families niet wisten, was dat juffrouw Sophia een relatie had met één van de Shepherdsons. Op een dag liep het tweetal weg. Er ontstond een vuurgevecht tussen de beide families.

‘Dood ze!’, werd er aan alle kanten geroepen. Ik verstopte me in de paardenstal. Toen de kruitdampen waren opgetrokken en de Shepherdsons verdwenen, vond ik twee lijken voor de stal.

De zwarte man die me was toegewezen als bediende riep me. Hij vroeg me hem te volgen naar de rivier. Op de oever stond... Jim!

Jim had flink gewerkt aan zijn vlot. Het vaartuig zag er weer goed uit.

Hij wilde verder varen naar het noorden en vroeg wat mijn plannen waren.

Ik wilde zo snel mogelijk weg bij die waanzinnige familie.

‘Kom met me mee’, zei Jim.

Ik liet me dat geen twee keer zeggen. We voeren enkele dagen verder en maakten toen ons kamp op een riviereilandje. Op een avond zag ik een kano drijven en zwom erheen. Toen ik ermee langs de oever van de rivier voer, smeekten twee mannen me om hen mee te nemen. Ze werden achtervolgd. Snel liet ik hen in de kano klimmen. De oudere man was een jaar of zeventig en de jonge was rond de dertig. Ze zeiden dat ze van adel waren. Ze vertelden een zielig verhaal dat hun rijkdom en titels waren afgepakt. Het klonk zo overtuigend, dat Jim en ik ze met eerbied behandelden en ons best deden het hun naar de zin te maken.

Al gauw ontdekte ik echter dat de mannen ordinaire oplichters waren. Hertog en Koning, zoals we ze noemden, bedachten allerlei snode plannen, die ze daarna uitvoerden. Zo gingen ze aan wal in een klein dorp. Ik ging mee. Alle mensen waren aan de rand van het dorp bijeen in een gebedsbijeenkomst. Hertog bleef een beetje rondhangen in het dorp, terwijl Koning en ik naar de bijeenkomst gingen. Koning vertelde de predikant dat hij een piraat was en dat hij spijt had van zijn wrede zeeroversdaden. Hij wilde zich bekeren.

[p. 135]

‘Morgen ga ik de zee op om andere piraten te bekeren’, riep hij in vervoering, met tranen in zijn ogen.

Men geloofde hem en haalde een flink bedrag op om hem te steunen in deze ‘roeping’. Glunderend liet hij zijn buit zien aan Hertog.

Deze toonde ons iets dat me bleek deed wegtrekken. Het was een aanplakbiljet met een foto van Jim. Er stond op dat hij was weggelopen en dat degene die hem terugbracht 200 dollar beloning zou ontvangen. Gelukkig lieten ze Jim met rust. We voeren verder over de rivier. Als we ons kamp maakten, oefenden Hertog en Koning sketches uit diverse bekende boeken. In de plaatsen die we aandeden gaven ze één voorstelling en maakten bekend dat er een vervolgvoorstelling zou zijn de volgende avond. Als de mensen hadden betaald voor tweede voorstelling, glipten ze weg met het geld.

Het was een ruige tijd. Ik kwam in aanraking met allerlei gespuis. Zo was ik eens getuige van een moord. Een dronkaard werd bij daglicht in een drukke dorpsstraat neergeschoten en niemand deed er iets aan. Hertog en Koning gingen door met hun oplichterijen. Eens deden ze zich voor als broers van de overleden meneer Wilks, een rijke man.

‘Oh, onze arme broer’, snikten ze bij de lijkkist.

Meneer Wilks had drie dochters, die blij waren familie te hebben bij de begrafenis. Hun vader had een brief nagelaten waarin stond dat zijn broers 6000 dollar moesten krijgen. De dochters van de overledene waren lieve, zachtaardige meisjes. Ik vond het vreselijk dat ze zo werden opgelicht, dus besloot ik in actie te komen. Ik pakte het geld weg en wilde het ergens verstoppen, waar de meisjes het later zouden vinden. Ik werd echter opgeschrikt en verborg het geld toen maar in de lijkkist, die nog in het huis stond. Helaas kon ik het geld niet meer uit de kist halen en Wilks werd ermee naar het kerkhof gedragen. Tijdens de begrafenis kwamen de echte broers Wilks aangereden. Hertog, Koning en ik werden vastgehouden. Op mijn aanwijzingen werd de zak met geld in de kist gevonden. Op dat moment zag ik kans te vluchten. Ik rende naar de rivier en sprong op het vlot dat lag aangemeerd.

‘We zijn van ze af, Jim!’, riep ik blij, tot ik de stemmen van Hertog en Koning

[p. 136]

achter me hoorde. Ze waren ook weggekomen en woedend dat ik hun plan in duigen had laten vallen. We voeren verder en gingen pas dagen later weer aan wal. Moe van het oplichtersduo, besloot ik wat rond te kijken in een dichtbijzijnd stadje. Toen ik terugkwam, bleek Jim weg. De oplichters hadden hem verkocht aan de eigenaar van een katoenplantage. Toen ik poolshoogte ging nemen op de plantage, kwam er een blanke mevrouw naar buiten.

‘Mijn lieve Tom!’, riep ze blij en omhelsde me. Later, toen ze me voorstelde aan haar echtgenoot, begreep ik dat ze me aanzag voor mijn vriend Tom Sawyer. Ze bleek Toms tante te zijn, Sally.

Het ging me vrij gemakkelijk af Tom Sawyer te zijn, tot ik begreep dat Tom was verwacht door tante Sally. De echte Tom kon elk moment opdagen. Gelukkig wist ik hem op te vangen op de weg die naar de plantage ging. Toen hij me zag, dacht hij dat het mijn geest was. Ik vertelde hem hoe ik bij mijn vader was weggelopen en iedereen had laten denken dat ik dood was. Ik vertelde hem ook waarom ik zijn identiteit had aangenomen. We besloten dat ik Tom zou blijven en dat hij zich zou voordoen als zijn halfbroer, Sid Sawyer.

Tom vertelde me over de opschudding die mijn ‘dood’ had veroorzaakt en ik vertelde hem over mijn reisavonturen met Jim. Ik had intussen ontdekt waar Jim werd vastgehouden. 's Nachts werd hij opgesloten in een hut. Tom en ik beraamden een plan om Jim te helpen vluchten. We groeven een gang naar de hut die uitkwam vlak naast de mat waarop Jim sliep.

We hadden echter niet aan de honden gedacht en toen we met Jim naar de rivier renden, sloegen ze alarm. We werden gevolgd door mannen met pistolen en honden, maar wisten toch het vlot te bereiken. We zouden net afvaren, toen bleek dat Tom in zijn kuit was geraakt door een kogel.

Jim stond erop dat hij hulp kreeg. Jim bleef bij Tom achter en ik ging hulp halen bij tante Sally. Daar was ik toen de mannen die ons achtervolgd hadden terugkwamen. Jim was geboeid en Tom werd bewusteloos op een matras gelegd. De dokter werd gehaald. Die haalde de kogel uit Toms been en verzorgde de wond. Jim werd weer opgesloten. Toen Tom bijkwam, biechtte hij op hoe we Jim hadden helpen vluchten.

[p. 137]

‘Jullie hebben een slaaf helpen ontsnappen?’, kermde tante Sally ongelovig.

‘Ja’, antwoordde Tom trots. ‘Slavernij is niet goed.’

Op dat moment kwam Toms tante Polly aan bij het huis. Tante Sally was blij haar zus te zien. Tante Polly kende me goed.

‘Dat is Huck Fin en geen Tom’, zei ze tegen tante Sally. Toen moesten we ook dat opbiechten. Gelukkig was men niet al te boos op ons.

Tante Polly had meer nieuws. Juffrouw Watson was gestorven en in haar testament had ze Jim zijn vrijheid gegeven. Jim werd vrijgelaten en was dolgelukkig.

Tom vertelde ook dat meneer Thatcher nog steeds mijn geld bewaarde. Ik kon weer op mijn uitkering rekenen.

‘Heeft mijn vader het hem niet afhandig gemaakt’, zuchtte ik.

Toen zei tante Polly dat mijn vader was overleden. Dit bericht gaf me rust, tot tante Sally zei dat ze me wilde adopteren. Ze zou een nette jongeman van me maken. ‘Nee’, dacht ik. ‘Niet weer, hè?!’