Lezen doet je goed. Leerjaar 7b

[p. 128]

24 De avonturen van Huckleberry Finn (1)

De Amerikaanse schrijver Mark Twain heeft de verhalen over Huckleberry Finn bedacht. In het boek ‘De lotgevallen van Huckleberry Finn’, laat hij de hoofdfiguur zelf vertellen over zijn avonturen. De verhalen spelen zich af op en rond de Missisippirivier in Amerika, vlak na de Amerikaanse burgeroorlog. Tijdens deze oorlog, die duurde van 1861 tot 1865, vochten zuidelijke en noordelijke staten van Amerika met elkaar. De zuidelijke staten hielden vast aan het systeem van slavernij, terwijl dat in de noordelijke staten was afgeschaft.

In een vorig avontuur hadden mijn vriend Tom Sawyer en ik een zak geld gevonden die gestolen was door een dievenbende. We kregen een flinke beloning, maar omdat we minderjarig waren, werd ons geld door meneer Thatcher beheerd. Hij gaf ons regelmatig een uitkering uit het geld.

De rechter had mij onder de hoede geplaatst van de weduwe Douglas en juffrouw Watson, die een nette jongen van mij probeerden te maken. Ik moest niet worden als mijn vader, die bekend stond als een dronkaard.

Het leven van een nette jongen vond ik maar saai.

[p. 129]

Ik had een groep vrienden met wie ik vaak 's nachts op pad ging. We kwamen bij elkaar in een grot in een heuvel. Tom Sawyer was de leider en we noemden onszelf Tom Sawyers Bende. De club was uiterst geheim en had allerlei lugubere regels die Tom uit een piratenboek had. Je moest een eed afleggen dat je je aan de regels zou houden. We prikten ons met een speld in de vinger en tekenden de eed met bloed.

‘We zijn rovers, dus we houden mensen aan, stelen hun spullen en vermoorden ze’, zei Tom. Het was duidelijk dat hij veel spannende boeken had gelezen. Een maand later had onze schurkenbende nog niemand vermoord. En beroven? We hadden alleen een zondagschoolklasje hun donuts met jam afhandig gemaakt.

Eens werden we bijna gesnapt door Jim, een zwarte man die als slaaf werkte voor de weduwe en juffrouw Watson. Jim had een ketting met een ster met vijf punten om zijn nek hangen. Hij beweerde dat hij daarmee heksen kon oproepen. Ik was blij dat hij die nacht voorbijliep zonder ons op te merken.

Overdag voelde ik me eenzaam en niet op mijn gemak in de keurige kleren waarin ik van de weduwe moest rondlopen. Maar waar zou ik anders heengaan? Mijn vader was altijd dronken en ik had hem in geen tijden gezien. Ik moest naar school. Eerst vond ik er niets aan, maar ook dat begon te wennen. De weduwe vond dat ik betere manieren kreeg.

Op een avond kwam ik mijn kamer binnen en daar zat papa. Een magere, witte, in vodden geklede man met onverzorgd lang haar. Hij was door het raam binnengekomen.

‘Pa’, riep ik, ‘wat doe je hier?’

‘Ik heb gehoord dat je behoorlijk wat geld hebt.’

Pa had gedronken. Ik rook de alcohol in zijn adem.

‘En je gaat naar school, dus denk je dat je beter bent dan je vader, hè?’ Het bleek dat papa naar de rechter was geweest. Het was een nieuwe rechter, die mijn vader nog niet kende. Mijn vader wilde mijn voogd worden. Ik wist wel waarom.

Hij wilde mijn geld hebben.

[p. 130]

Papa beloofde de rechter dat hij alles beter zou doen. Hij zou zich netjes kleden, een vaste woonplaats zoeken en hij zwoor plechtig dat hij geen drank meer zou aanraken. De rechter geloofde zijn praatjes en besloot dat mijn vader mijn voogd moest zijn. Hij bood hem zelfs een logeerkamer aan tot wij een eigen huis zouden hebben.

Maar de eerste de beste nacht sloop vaderlief via het raam de logeerkamer uit en bedronk zich; de rechter compleet voor schut zettend. Pa kwam me halen en zei dat ik met hem mee moest gaan. Ik vond het een kans om weg te komen bij de weduwe en juffrouw Watson. Pa nam me mee naar een boshut diep in het bos.

Na twee maanden was ik alle regels van de weduwe vergeten en vloekte ik even hard als mijn vader.

Maar het leven in het bos werd eentonig. Naast jagen en vissen was er niet veel te doen. Pa liet me niet gaan. In juni steeg het water in de rivier en met de juniregens kwam mijn kans om te ontsnappen. Ik vond een op drift geraakte kano. Ik verborg de boot achter het struikgewas. Toen pa sliep, heb ik alles dat waardevol was meegenomen. Ik smeerde mijn jas in met varkensbloed. Zo zou men denken dat er schurken waren geweest, die mij hadden vermoord en alle spullen hadden meegenomen. In de kano begon ik de rivier af te drijven.

Uiteindelijk kwam ik aan op Jackson's Island, een eilandje in de Missisippirivier. Daar ontdekte ik dat er een zoekactie naar mij op touw was gezet. Pa had Tom Sawyer gewaarschuwd en hem verteld dat ik na een brute beroving was verdwenen. Samen met meneer Thatcher en nog een paar mannen zochten ze op het eiland naar mijn lijk. Toen ik ze onverrichterzake weer zag vertrekken, ademde ik opgelucht. Niemand zou me hier nog zoeken.

Later verkende ik het eiland. In het struikgewas lag een bekende gestalte te slapen.

‘Jim!’ Wat was ik blij hem te zien.

Hij dacht een geest te zien, toen ik hem wakker schudde.

‘Ik ben niet dood, Jim.’

[p. 131]

Jim was weggelopen, omdat juffrouw Watson gedreigd had hem te verkopen. Hij was vertrokken in de nacht dat ik ‘vermoord’ was. We bleven op het eiland en hielpen elkaar overleven.

Op een dag deed ik iets doms. Ik had een ratelslang gedood. Om Jim te laten schrikken, legde ik het dier aan zijn voeteneind. Ik vergat dat ratelslangen altijd in een paar optrekken. Die avond werd Jim gebeten door de andere slang. Vier dagen was hij behoorlijk ziek. Ik heb hem nooit verteld dat het mijn schuld was... We maakten tripjes naar de omliggende streken en pikten van alles mee; zelfs vrouwenkleren. Als vrouw verkleed, ging ik een dorp in, waar ik me voorstelde als Sarah Williams. Ik raakte in gesprek met een zekere Judith Loftus, die ik hoorde praten over de moord op Huckleberry Finn.

‘Ze dachten eerst dat die vader zelf de moordenaar was’, roddelde ze. ‘Maar het moet die weggelopen negerslaaf zijn geweest, want die was op diezelfde dag verdwenen. Er staat een beloning op zijn kop’, vervolgde ze. ‘En weet je, ik zag al twee keer rook op Jacksons Eiland, waar eigenlijk niemand woont. Die neger is zeker daar en mijn man is van plan hem met een ploeg te gaan vangen!’

Ik maakte zo snel als mogelijk dat ik wegkwam. Het eiland was niet meer veilig. Jim en ik bouwden een vlot en vertrokken. De Missisippirivier is een lange en brede rivier vol gevaren. Op een avond zagen we het wrak van een stoomboot op een grote rots liggen. In het wrak vonden we heel wat bruikbare spullen. We voeren door de staat Missouri, richting Iowa, naar de vrije noordelijke staten. Jim droomde over zijn vrijheid. Hij wilde werk zoeken in het noorden, zodat hij zijn vrouw en kinderen vrij kon kopen.

‘Huck, als we ver genoeg komen, ben ik straks een vrij man’, zei hij.

Ik was opgegroeid in het zuiden. Ik wist dat het als blank verraad werd beschouwd als je een slaaf hielp vluchten. Wat zouden Jims eigenaressen, de weduwe Douglas en juffrouw Watson, ervan vinden?

We besloten op aparte vlotten over de rivier te gaan. Er hing een dikke mist en ik zag nauwelijks een hand voor mijn ogen. Die nacht was ik banger dan ooit in mijn leven. Op bepaalde momenten hoorde ik gegil op de rivier. Zou het Jim zijn?

Toen de mist de volgende dag wegtrok, zag ik Jim komen aandrijven. Zijn vlot had het duidelijk zwaar te verduren gehad.

[p. 132]

‘Huck, je leeft!’, riep hij blij.

We gingen weer samen verder en kwamen bij een deel waar de rivier enorm breed was en er veel stoomboten langs voeren. Eén daarvan kwam veel te dichtbij. Ik gilde, maar het was te laat. Het schip raakte het vlot. Ik dook in het water.

‘Jim! Jim!’, riep ik uit alle macht toen ik weer boven water kwam, maar Jim was verdwenen. Ik zwom naar de kant en klom aan wal. Niet ver daar vandaan zag ik een blokhut. Ik liep ernaartoe en klopte aan.

‘Wie is daar?’, riep een stem.

‘George Jackson’, loog ik. Ik vertelde de man dat ik van de stoomboot afgevallen was. Ik mocht binnenkomen, kreeg warme kleren aan van een jongen van mijn leeftijd en een maaltijd voor mijn hongerige buik. Zo maakte ik kennis met de Grangerfords, een fijn gezin, dat rijk was aan boerderijen.