Lezen doet je goed. Leerjaar 7b

[p. 123]

23 Tarzan en de gouden leeuw (2)

Tarzan en zijn vrouw Jane kwamen terug van een bezoek aan één van de koninkrijken op het grote Afrikaanse continent. De tocht naar huis was lang en zwaar. Ze hadden gelopen over bergen, langs ravijnen en verschillende rivieren overgestoken tot ze bekend oerwoudterrein bereikten. Halverwege de middag kwamen ze bij de open plek op het jagerspad, waar het kleine leeuwenjong tegen zijn dode moeder aan lag te slapen.

In één oogopslag overzag Tarzan de tragedie die hier plaats had gevonden. Hij realiseerde zich dat ze de dorpelingen moesten waarschuwen om het lijk van de jager weg te halen, voordat roofdieren zijn lichaam uit elkaar zouden scheuren.

Het welpje, dat geluiden hoorde, maakte zijn open ogen en richtte zich op. Met de oren plat tegen zijn kop aan gromde hij tegen ze, half verscholen vanachter een levenloze poot van zijn moeder.

Ondanks de tragische aanblik van het geheel, glimlachte Tarzan.

‘Wat een dapper beestje’, zei hij terwijl hij op het leeuwenjong afliep.

[p. 124]

Hij verwachtte dat de welp zou wegrennen, maar dat gebeurde niet. Integendeel, het jong gromde en sloeg met zijn poot naar de uitgestoken hand van Tarzan.

‘Wat een moedig kereltje’, zei Jane. ‘Arm weesje. Dat zou een prachtige leeuw worden als zijn moeder in leven was gebleven. Kijk eens hoe hij zijn rug recht houdt, zo strak en sterk als een speer. Wat moet er zonder moeder worden van dat beestje?’

‘Hij hoeft niet dood te gaan’, merkte Tarzan op.

Jane betwijfelde dat. ‘Er is weinig kans dat hij dit overleeft zonder zijn moeder. Zo'n kleintje heeft op zijn minst nog een paar maanden moedermelk nodig. Wie gaat daarvoor zorgen?’

‘Ik’, antwoordde Tarzan.

‘Ga je hem adopteren?’, vroeg Jane lachend.

Tarzan knikte.

‘Mooi’, zei Jane gekscherend, ‘dan word je de pleegmoeder van de zoon van Numa, de leeuw.’

Tarzan trok zich niets aan van haar grapjes. Al die tijd was hij het leeuwtje blijven observeren. Met een onverwachte beweging greep hij de welp bij zijn nekvel en hield hem omhoog. Het leeuwtje begon wild te blazen en probeerde Tarzan te krabben. Tarzan streelde de kleine manen en maakte zachte, kirrende geluidjes, zoals een moederleeuw zou hebben gedaan wanneer ze met haar jongen speelde. Het jong leek hem te verstaan. Na een tijdje stribbelde hij niet meer tegen en probeerde ook niet meer de hand van Tarzan te bijten.

Tarzan hield de pup tegen zijn behaarde borst aan. Het beestje leek niet bang te zijn. Hij ontblootte niet eens zijn hoektanden. De eens zo gehate mensengeur scheen hem niet meer te storen.

‘Hoe is je dat gelukt?’, riep Jane verwonderd uit.

[p. 125]

Tarzan haalde zijn schouders op. Voor hem was het simpel.

‘Je weet toch dat ik opgevoed ben door apen. Misschien was mijn vader een aap. Kala, de apin die mij heeft gezoogd, beweerde dat altijd. Ik kan met dieren communiceren en weet met welke signalen ik duidelijk moet maken dat ik hun vriend ben. Zelfs deze kleine deugniet begrijpt me.’

Tarzan en Jane vervolgden hun weg naar het dichtstbijzijnde dorp om de mensen te waarschuwen dat één van hun jagers was gedood.

In het dorp ging Tarzan ook op zoek naar melk voor de welp. Leeuwenmelk zou hij zeker niet vinden. Hij moest dat zien te vervangen door moedermelk van een ander dier.

De dorpelingen reageerden eerst wat afstandelijk. Ten slotte had de moeder van de welp één van hun mannen gedood. Aan de andere kant waren de heldendaden van Tarzan niet onbekend in de jungle. Het verhaal van de blanke man die kon praten met de dieren was wijdverspreid in dit deel van Afrika.

Nu zagen ze hem in levenden lijve. Hoewel hij blank was, droeg hij alleen een lendendoek. Andere blanken droegen witte pakken en tropenhelmen. Ze hadden dragers bij zich die hun lasten moesten sjouwen. Deze man en zijn vrouw waren alleen. Ze hadden geen lasten bij zich. Zelfs wapens ontbraken. Deze blanke man en zijn vrouw werden beschermd door de talismannen om hun nek en bovenarmen.

Hoewel het dorp rouwde om de man die door de leeuwin was gedood, behandelden ze Tarzan en Jane met groot respect. Umanga, het dorpshoofd, zei dat Tarzan gebruik mocht maken van de warme melk van zijn schapen. Hij vond het een eer om Tarzan in zijn dorp op bezoek te hebben. Zolang hij bleef, zou hij genoeg melk voor de welp hebben.

Intussen was het Tarzan opgevallen dat er heel wat honden rondliepen in het dorp. In de buurt van de hut van Umanga had hij een teef gezien met zware uiers vol melk.

De volgende dag vroeg hij aan het dorpshoofd van wie de hond was.

‘Ik zou haar graag willen kopen’, zei hij.

[p. 126]

‘U mag haar hebben, Bwana Tarzan,’ zei Umanga. ‘U hoeft niet voor haar te betalen. Ze heeft pas geworpen maar al haar pups zijn gestolen. Het moet een van de aboma's zijn geweest, die vaker kippen komen stelen.’

Umanga liet de hond vangen door een paar jongens uit het dorp. Ze bonden een riem om haar nek en trokken haar mee naar de plek waar Umanga en Tarzan stonden te wachten. De hond was vermagerd, maar haar uiers waren nog gezwollen. Ze hingen bijna op de grond.

‘Ik heb jongere honden, met malser vlees. Ik zou het een eer vinden als u er één als een geschenk van me wilt accepteren. Ik moet u zeggen dat deze, die u heeft uitgekozen, niet zo goed zal smaken’, verontschuldigde Umanga zich.

‘Ik wil haar niet eten’, zei Tarzan hoofdschuddend. ‘Ik wil haar meenemen, zodat ze het leeuwenjong onderweg kan zogen. Haar uiers produceren nog melk.’

De teef was eerst bang voor Tarzan. Hij rook anders dan de dorpelingen. Ze wilde wegvluchten toen Tarzan de riem overnam van de jongens. Ze blafte en gromde toen bleek dat ze niet weg kon. Maar op dezelfde manier als Tarzan het vertrouwen had gewonnen van het leeuwenjong, wist hij ook de hond tot rust te brengen en haar zover te krijgen dat ze meeging.

In de hut waar hij van de dorpelingen mocht blijven, wist hij de teef verder te bedaren met zijn vriendelijke stem, rustige aanraking en kleine brokjes vlees. Het arme dier keek hoopvol op naar de vreemde, grote man. Hij was gewend aan een leven van schelden en schoppen en toegeworpen restjes om haar honger te stillen.

Toen moest Tarzan de leeuw en de hond bij elkaar brengen. Dat ging niet zomaar, want beide dieren waren doodsbang voor elkaars geur. Het leeuwtje blies en beet, de hond gromde en ontblootte zijn hoektanden.

Tarzan bond de hond vast in de hut waarin hij sliep. Jane probeerde de welp te voeden met geitenmelk, maar het grootste deel van de melk liep langs de leeuwenbek.

's Nachts probeerde Tarzan de welp bij de teef te leggen. Uiteindelijk was het beestje zo hongerig dat hij de warme melk uit de uiers van de hond niet meer

[p. 127]

kon weerstaan en begon te zuigen. Zachtjes streelde Tarzan de dieren, totdat het leeuwtje voldaan in slaap viel naast de hond.

De volgende dag namen Tarzan en Jane afscheid van Umanga en zijn dorpsgenoten. Het was tijd om de weg naar huis te vervolgen. De hond dribbelde naast ze voort aan een riem die Jane vasthield. Tarzan droeg het slapende leeuwtje in een doek die hij over zijn schouder had gebonden.

De dorpelingen hadden het leeuwtje bewonderend Jad-bal-ja - Gouden Leeuw - genoemd, omdat zijn vacht een glanzende goudgele kleur had. Elke dag wende Jad-bal-ja meer aan zijn hondenpleegmoeder, die hem uiteindelijk accepteerde als een eigen jong. Tarzan en Jane noemden haar Za, het woord voor ‘meisje’ in de taal van de jungle. De tweede dag al maakte Jane de riem los. Za volgde hen gehoorzaam op hun pad door de jungle. Za werd een trouwe metgezel bij hun verdere avonturen. Jad-Bal-Ja bleef bij Tarzan tot hij groot genoeg was om terug te keren naar zijn soortgenoten, maar ook hij heeft de mensen die zijn leven hadden gered nooit vergeten.