Lezen doet je goed. Leerjaar 7b

[p. 119]

22 Tarzan en de gouden leeuw (1)

De Amerikaanse schrijver Edgar Rice Burroughs heeft de verhalen over Tarzan bedacht. Tarzan was als baby in de jungle van Afrika gevonden door apen. Zij namen het blanke jongetje op in hun groep. Toen hij volwassen was, ontmoette hij een blank meisje en haar vader. Ze kwamen bij hem in de jungle wonen. Er zijn veel Tarzanverhalen en enkele van ze zijn verfilmd.

Sabor, de leeuwin, zoogde haar jong; een zacht en pluizig bolletje. Ze lag languit op haar zij in de zon voor de rotsachtige grot die haar hol was. Hoewel haar ogen half gesloten waren, was ze waakzaam. Er waren eerst drie van die bolletjes geweest, twee meisjes en een jongetje. Numa, hun vader en Sabor waren blij met ze geweest, en trots.

Maar de laatste tijd was voedsel schaars, waardoor Sabor niet genoeg melk had kunnen produceren voor de hongerige leeuwenpuppies. Bovendien waren er zware regens gevallen, en het vochtige weer had de kleintjes ziek gemaakt.

Alleen de sterkste welp was in leven gebleven, hun zoon. De twee dochters waren doodgegaan.

[p. 120]

Het had Sabor pijn gedaan. Ze had heen en weer gelopen tussen de harige overblijfselen van de meisjes, jankend, kreunend en zuchtend. Af en toe duwde ze tegen hen aan met haar neus, alsof ze hen wilde wekken uit de slaap waaruit je niet kan ontwaken. Tenslotte moest ze het opgeven, en nu was haar hele leeuwenhart vol van zorg voor de kleine mannetjeswelp, die bij haar was gebleven. Daarom was Sabor extra waakzaam.

Numa, de leeuwenvader, was weg. Twee nachten geleden had hij een prooi gedood en gisteravond was hij opnieuw op jacht gegaan. Hij was nog niet terug. Sabor dacht half slaperig aan Wappy, de dikke antilope. Misschien sleepte Numa haar op dit moment door de jungle, op weg naar hun hol. Of misschien was het hem gelukt Pacco, de zebra, te pakken te krijgen. Zebravlees was het lekkerste vlees van de jungle, mals en sappig. Sabor watertandde.

Maar wat was dat? Een nauwelijks hoorbaar geluid had haar aandacht getrokken. Ze hief haar kop op, keek argwanend naar links en rechts. Met gespitste oren probeerde ze het geluid dat haar rust had verstoord weer te onderscheppen. Ze stak haar neus in de lucht. Een lichte windvlaag streelde haar neusgaten, maar bracht alleen de geur van bos.

Nee, het was niet de geur die maakte dat ze zich oprichtte. Het was het geluid dat ze eerder had gehoord, en opnieuw hoorde, een beetje sterker. Iets bewoog en wat het ook mocht zijn, het kwam dichterbij. Sabors instinct sloeg alarm. Ze schudde het welpje los van haar tepel. Hij liet wat babygegrom horen, om te laten merken dat het hem niet beviel, maar toen zijn moeder een onverbiddelijke snauw liet horen, was hij onmiddellijk stil. Hij ging naast zijn moeder staan, zijn blik in dezelfde richting als het hare. Sabor wist dat ze op haar hoede moest zijn. Ze wist niet zeker wat het was, maar het kon gevaarlijk zijn. Daar twijfelde ze niet aan. Misschien maakte ze zich voor niets druk, misschien was het Numa die terugkeerde.

Nee, dit geluid hoorde niet bij de bewegingen van een leeuw.

Met een klaaglijke zucht wierp ze een blik op haar jong. Ze was altijd bang dat hem iets gevaarlijks kon overkomen; dit jongetje dat als enige van haar welpjes was overgebleven. Maar zij, Sabor, zijn moeder, zou hem beschermen.

Op dat moment ving ze tussen de boslucht een andere geur op. Haar verontruste

[p. 121]

moedergezicht veranderde onmiddellijk in een masker van wilde woede. Ze trok haar lippen omhoog en ontblootte haar dodelijke hoektanden, want ze had de geur herkend van de gehate mens. Dat moest het wezen zijn dat ze eerder had gehoord. Ze deed een stap naar voren, legde haar kop plat en zwaaide haar gespierde staart heen en weer. Op de onverklaarbare manier waarop dieren met elkaar communiceren, beval ze haar kleintje om stil te liggen en niet te bewegen tot ze terug was. De geur vormde een spoor in de lucht. Snel en geluidloos sloop ze door het bos op zoek naar de bron ervan.

De scherpe oren van het kleintje hoorden nu ook wat zijn moeder had gehoord. Ook hij ving de mensengeur op. Hij had nog nooit eerder een mens geroken en wist niet waar mensen toe in staat waren. Toch herkende hij het onmiddellijk als iets vijandigs. Instinctmatig gingen de haren op zijn rug rechtop staan en ontblootte hij zijn kleine hoektanden. Hij negeerde het bevel van zijn moeder. Terwijl zij vlug en stil door het struikgewas voortbewoog, volgde hij haar. Zijn achterwerk wiebelde van de ene kant naar de andere, zoals dat het geval is als kleine leeuwtjes lopen. Als de situatie niet zo gevaarlijk was, zou je kunnen lachen om de grappige leeuwenpasjes die hij maakte. De leeuwin, die zich gespannen concentreerde op wat er voor haar lag, wist niet dat hij achter haar aankwam.

De jungle in de omgeving van het leeuwenhol was dicht begroeid, maar de leeuwen hadden door hun regelmatige gaan en komen een tunnelachtig pad dwars door de begroeiing gemaakt. Een kilometer verder kruiste dat, op een kleine open plek, een veel belopen jagerspad.

Toen Sabor bij de open plek kwam, zag ze vanuit het bos het object van haar angst en haat daar staan. Onder andere omstandigheden zou ze hem met rust laten. De open plek was ver genoeg van haar hol en haar kleintjes. Ze zou zichzelf onzichtbaar hebben gemaakt en verdwijnen voordat hij haar kon benaderen. Ze zou zich hebben afgevraagd of die mens wel op jacht was naar haar. Misschien was hij zich helemaal niet bewust van haar aanwezigheid en van haar kleintjes.

Maar vandaag was de leeuwin nerveus en angstig. Haar moederinstinct voerde de boventoon en haar bezorgdheid was verdrievoudigd. Ze had nog maar één welp over uit de worp van drie. Al haar moederliefde had zich op hem geconcentreerd. Niemand mocht hem van haar afnemen. Ze zou niet wachten

[p. 122]

tot de bedoelingen van de man duidelijk werden. Ze zou niet wachten tot hij het leven van haar jong zou bedreigen.

Ze sprong vooruit om hem tegen te houden. Van een liefhebbende moeder veranderde ze in een schrikwekkend beest van vernietiging. Haar instinct was nog maar op één ding gericht. Ze moest deze vijand doden.

De jager was zich niet bewust van de aanwezigheid van de leeuw. Als uit het niets verscheen een duivelachtige kat die op hem afsprong met de snelheid van een pijl. De man joeg niet op leeuwen. Hij zou weggevlucht zijn als er een plek was waar hij naartoe had kunnen vluchten, maar de dichtstbijzijnde boom was verder van hem af dan de leeuwin. Ze zou hem overrompeld hebben voordat hij ook maar een stap had gedaan. In een flits zag hij de kleine welp achter haar.

Het was hopeloos. Hij kon nog maar één ding doen. Hij had een scherpe speer in zijn hand. Automatisch bracht hij de arm met de speer zo ver mogelijk naar achteren. Op het moment dat Sabor opsprong om hem te overmeesteren, gooide hij de speer. De scherpe punt doorboorde het hart van de leeuwin. Tegelijkertijd boorden haar klauwen zich in het gezicht en de schedel van de jager. De leeuwin viel met haar volle gewicht op de man en trok hem mee naar de aarde. Na een paar laatste stuiptrekkingen waren zowel de man als de leeuwin morsdood.

Het leeuwenjong bleef staan. Hij keek met verbaasde ogen naar de allereerste ramp die hij in zijn korte bestaan meemaakte. Hij wilde naar zijn moeder, maar durfde niet verder te gaan. De angst voor de mensengeur hield hem tegen. Hij begon klaaglijk te janken. Zijn gehuil had er tot nu toe er altijd voor gezorgd dat zijn moeder zich naar hem toe haastte om te kijken wat er met hem aan de hand was.

Maar dit keer kwam ze niet. Ze hief niet eens haar kop op. Hij was verward en kon niet begrijpen wat er aan de hand was. Hij jankte weer. Er moest iets ergs zijn gebeurd. Hij voelde zich zo eenzaam. Hij zag dat het vreemde wezen onder zijn moeder ook niet bewoog. Voorzichtig maakte hij wat stapjes naar haar toe. Toen er niets gebeurde, durfde hij wat verder. Na een tijdje was hij zo dicht bij Sabor dat hij zijn neus tegen haar aan kon duwen. Langzaam drong het tot hem door dat zijn mooie, grote moeder niet meer hetzelfde was. Er was iets veranderd aan haar, ze lag daar zo stil. De kleine welp kroop dicht tegen haar aan, zachtjes jankend, tot hij tenslotte in slaap viel.

En daar vonden Tarzan en zijn vrouw Jane hem.