Lezen doet je goed. Leerjaar 7b

[p. 112]

21 De geheime tuin

De schrijfster van het boek ‘De geheime tuin’ is de Engelse Frances Hodgson Burnett. Haar boek verscheen in 1911 en was razend populair. Er zijn verschillende filmversies van gemaakt.

De Engelse Mary Lennox werd in India geboren, in de tijd dat India een Britse kolonie was. Ze zag er afschuwelijk uit met haar magere lijf, gele haar en nors gezichtje. Haar vader werkte de hele dag en haar moeder, een jetset beauty, voelde niets voor een baby.

‘Hou het kind uit mijn buurt’, droeg ze het Indiase kindermeisje op. De bedienden gaven toe aan al Mary's grillen, zodat ze niet zou huilen. Zo werd ze een egoïstisch en verwend kind.

Toen Mary negen was, heerste in India de dodelijke ziekte cholera. De mensen in haar huis stierven of trokken weg. Na dagen van stilte, vond een officier van het Britse leger Mary in het lege huis.

[p. 113]

‘Er is niemand meer’, fluisterde de officier. Zo hoorde Mary van de dood van haar ouders.

Mary moest naar Engeland, naar haar oom Archibald Craven. Meer over hem en haar nieuwe thuis kwam ze pas te weten, toen ze bij aankomst in Engeland werd opgehaald door mevrouw Medlock, de dikke huishoudster van meneer Craven.

‘Misselthwaite Manor is een heel groot huis met een heleboel kamers die op slot zitten’, zei mevrouw Medlock. Toen Mary niet reageerde, ging ze door: ‘Van je oom zal je niet veel merken. Hij is rijk, maar had al jong een bochel. Toch trouwde de zus van je vader met hem. Ze hielden echt van elkaar en waren gelukkig, maar toen stierf ze...’

De rest van de reis naar Misselthwaite Manor verliep in stilte.

‘Meneer Craven hoeft haar niet te zien. Morgen vertrekt hij naar Londen’, zei de deftig geklede butler toen ze aankwamen.

Er veranderde veel voor de verwende Mary. De bedienden in Engeland waren niet zo meegaand als die In India. Ze kon ze niet zomaar beledigen en ze moest zichzelf leren aankleden.

Ze speelde buiten met Dickon, het broertje van het vriendelijke dienstmeisje Martha. Martha kwam uit een groot gezin, met elf kinderen. Ze vertelde Mary vaak over haar familie en eens stuurde Martha's moeder een springtouw voor Mary. Martha leerde haar touwtje springen.

Het was ook Martha die haar vertelde over de geheime tuin.

‘Let op’, zei Martha, ‘één van de tuinen zit al tien jaar op slot. Daar mag niemand komen.’

Mary was verbaasd. ‘Een tuin kan toch niet op slot?!’

De volgende dag merkte ze een muur op, waar boomtoppen bovenuit staken. Was dat die geheime tuin? Een roodborstje floot fluitend rond. Het gezang maakte Mary blij.

[p. 114]

Ben Weatherstaff, de tuinman, bleek de vogel te kennen.

‘Hij woont achter de muur’, vertelde hij.

‘Waar is de deur naar die geheime tuin?’, vroeg Mary.

‘Steek je neus niet waar die niet hoort’, waarschuwde Ben.

‘Je tante heeft die tuin aangelegd. Ze stierf in die tuin toen een tak van een boom op haar viel’, vertelde Martha haar later.

Niet lang daarna hoorde Mary in het huis een geluid, alsof iemand huilde. Ze ontdekte een gang naar een deur, die ze niet eerder had gezien. Daarachter hoorde ze een kind huilen.

Mevrouw Medlock zag haar en siste boos: ‘Terug naar je kamer, anders word je ook opgesloten.’

Geschrokken vluchtte ze naar buiten, waar ze het roodborstje in de aarde zag wroeten, op zoek naar wormen. Plotseling zag Mary een roestige sleutel in de aarde liggen. Was dit de sleutel naar de geheime tuin?

Een windvlaag waaide wat hangende bladeren omhoog. Daar was... een deur en... een sleutelgat. Snel haalde Mary de sleutel uit haar zak, opende de deur en glipte de tuin in. Ze ontdekte rozenstruiken en nog meer bloemen die her en der in de verwilderde tuin groeiden. Ze begon onkruid weg te trekken. Samen met Martha schreef ze een brief aan Dickon en vroeg hem van het meegestuurde geld tuingereedschap te kopen.

Hij kwam zelf de gekochte spullen brengen.

‘Kun je een geheim bewaren?’, vroeg Mary. Ze pakte zijn hand en nam hem mee naar de geheime tuin.

‘Wat sprookjesachtig!’, zei Dickon. ‘Kom! Ik help je planten!’

[p. 115]

Ze gingen aan de slag met het tuingereedschap.

Diezelfde avond sprak ze voor het eerst met haar oom. Hij had een knap, maar verdrietig gezicht en bleek helemaal geen boeman. Hij vertelde dat hij een paar maanden op reis moest.

‘Wat wil je om mee te spelen?’, vroeg hij.

‘Een beetje aarde om te planten’, zei Mary.

Ze zag een vlaag van trieste herinnering over zijn gezicht trekken.

's Nachts werd Mary wakker van gehuil. Toen ze uit bed stapte en op het geluid afging, kwam ze weer in de verboden gang. Dit keer opende ze de deur. Een jongen lag in bed: Colin Craven.

‘Waarom heeft niemand me verteld over jou?!’, riep Mary.

‘Ik moet hier liggen, anders krijg ik een bochel’, zei Colin bedroefd.

Mary beloofde hem vaker op te zoeken, maar toen ze Martha de volgende dag vertelde over Colin, reageerde het dienstmeisje geschrokken.

‘Je had niet moeten gaan!’, riep ze.

Maar Mary ging toch en haar gezelschap deed Colin goed, want al snel kon hij uit bed en in een rolstoel zitten. Mary vertelde hem over India, over de heidevelden om het huis heen en over haar vriend Dickon.

Colins arts, die ook een neef van zijn vader was, had hem verteld dat hij jong zou sterven. Dokter Craven, die alles zou erven als Colin stierf, wilde niet dat Mary bij Colin kwam.

‘Te veel opwinding maakt je zieker’, zei hij.

[p. 116]

‘Mary maakt me juist beter’, riep Colin. Een andere arts had hem ook gezegd dat de buitenlucht hem goed zou doen.

Intussen werkten Mary en Dickon in de geheime tuin. Het duo werkte zo hard dat Mary een tijdje niet naar Colin ging, wat hem boos en verdrietig maakte.

‘Ik wil ook met jou naar buiten’, zei hij, toen ze hem na een tijdje weer opzocht. Toen vertelde ze Colin dat ze de geheime tuin had gevonden en dat ze hem ernaartoe wilde brengen.

‘Ik zal het zien!’, reageerde hij blij en verrast.

Mary vroeg hem het nog geheim te houden, want alleen Martha en Dickon wisten dat ze de sleutel had gevonden.

Eindelijk was het zover! Colin had zijn bedienden weggestuurd. Mary en Dickon reden hem in zijn rolstoel naar de geheime tuin. Alles stond in bloei en Colin genoot. Ze lieten hem elk hoekje zien.

‘Over een tijdje zal je hier rondrennen’, beloofde Dickon aan Colin.

Opeens werden ze ontdekt door Ben, die op een ladder stond.

‘Je bent niet kreupel!’, riep Ben stomverbaasd.

‘Staan Colin, je kan het’, moedigde Dickon hem aan en hij hielp Colin rechtop te staan.

Ben huilde dikke tranen bij die aanblik.

‘Niks verklappen’, zei Colin.

‘Ik ben hier twee jaar geleden over de muur geklommen om de rozen te snoeien’, zei Ben. ‘Je moeder was dol op ze.’

Colin plantte die dag zelf een roos.

[p. 117]

Elke dag brachten ze Colin naar de tuin.

‘Er is magie hier’, zei hij. Samen met Mary en Dickon volgde hij de ontwikkeling van elke plant en elk dier. Hij deed spieroefeningen en liep steeds beter.

‘De magie zit in mij. Ik kan het’, herhaalde Colin steeds.

Als het regende, oefende Colin het lopen onder leiding van Mary in de verlaten vleugels van het huis.

Toen Dickons moeder hoorde dat Colin kon lopen, zei ze dat er een wonder was gebeurd.

‘Wat zal zijn vader blij zijn’, riep ze.

Toen ze weer eens in de tuin waren, verraste ze hen met een bezoekje.

‘Prachtig is het hier!’

Ze knuffelde Colin en zei: ‘Jouw moeder is hier in deze tuin. Ze let op je en geeft je kracht.’

Meneer Craven droomde die nacht van zijn vrouw.

In de droom zei ze: ‘Kom naar de tuin.’

De volgende morgen ontving hij een brief van Dickons moeder.

‘Komt u snel naar huis, meneer. Iemand wacht op u’, schreef ze.

Bij thuiskomst hoorde meneer Craven tot zijn verbazing dat Colin buiten was. In een opwelling liep hij naar de geheime tuin. Hij zag de deur openstaan en hoorde geluiden daarbinnen. Op dat moment vloog Colin rennend op hem af.

‘Vader!’, riep Colin. ‘Ben je blij?’

Meneer Craven was een moment sprakeloos.

[p. 118]

‘Laten we de tuin binnengaan’, lachte hij toen. ‘Dan kan je me alles vertellen.’ Toen de bedienden na een tijdje uit het raam keken, konden ze hun ogen niet geloven. Meneer Craven en Colin liepen samen naar het huis. Ze zagen er beiden gelukkig en gezond uit.