Lezen doet je goed. Leerjaar 7b

[p. 106]

20 De tijdreiziger

Naar vroeger kan je niet terug en de toekomst moet nog komen. Dit gold niet voor meneer Tijdreiziger in dit wonderlijke verhaal, dat de schrijver H.G. Wells in 1895 publiceerde.

‘Luister goed’, zei meneer Tijdreiziger donderdagavond na het eten.

We hadden genoten van een heerlijke maaltijd en zaten nog wat na te borrelen. De gasten waren personen van aanzien: een psycholoog, een arts, de burgemeester van ons stadje en een hooggeleerde wiskundige. Ikzelf was uitgenodigd omdat ik een neef was van meneer Tijdreiziger.

‘Ik ga vreemde dingen vertellen, waarbij jullie alles moeten vergeten dat je hebt geleerd over de meetkunde.’

Zijn meestal bleke gezicht had een levendige kleur.

‘We kunnen in alle richtingen bewegen, ook in de tijd.’

[p. 107]

Niemand geloofde hem, maar we begonnen allen hardop te fantaseren. ‘We zouden terug kunnen reizen in de tijd’, riep de arts.

‘Ja, of nog beter, vooruit reizen in de tijd en ons voordeel halen met onze kennis over de toekomst’, riep de burgemeester.

‘Jammer dat het niet mogelijk is’, zuchtte de wiskundige.

‘Toch wel, ik kan het bewijzen’, zei meneer Tijdreiziger beslist.

Hij verliet de kamer, verdween in zijn laboratorium en kwam terug met een klein, glinsterend voorwerp. Hij plaatste het voorwerp op een tafel waar we omheen mochten staan. Als hij een goocheltruc wilde uitvoeren om ons beet te nemen, dan zouden we het ongetwijfeld zien.

‘Ik zal deze machine, een model in het klein, door de tijd laten reizen.’

De psycholoog boog naar voren.

‘Draai aan dit hendeltje’, instrueerde meneer Tijdreiziger hem.

Gewillig deed de gast wat hem was gevraagd. Een windvlaag, een flikkering van de lampen en de machine was verdwenen. Triomfantelijk stak meneer Tijdreiziger zijn pijp aan.

‘Moeten wij geloven dat de machine de toekomst in gereisd is?’, vroeg de arts op half spottende toon.

‘Naar de toekomst of naar het verleden’, antwoordde meneer Tijdreiziger.

‘Binnenkort zal ik zelf ook zo'n reis maken, want ik heb de machine zo goed als klaar.’

Nieuwsgierig volgden wij hem naar zijn laboratorium, waar een vreemd soort eenpersoonsvehikel stond.

[p. 108]

‘Dit is vast een grap’, lachte de wiskundige ongelovig.

Meneer Tijdreiziger keerde zich om. ‘Ik ben nog nooit zo serieus geweest.’

Tijdreizen..., was echt mogelijk?

De volgende donderdag waren we weer te gast bij meneer Tijdreiziger, maar hij was er zelf niet. Een bediende opende de deur en vroeg ons te wachten. Even later voegde een journalist zich bij ons.

‘Tijdreizen..., daar moet je me meer over vertellen’, zei de journalist nieuwsgierig.

Ik zou net beginnen over de vorige week, toen meneer Tijdreiziger binnenkwam. Wat was er met hem gebeurd?! Zijn jas en haren zaten onder het stof, er zat een snee in zijn kin en hij liep een beetje mank.

De bediende bracht hem iets te drinken en toen hij wat rustiger was, zei hij: ‘Ik ga me opfrissen, dan kom ik eten. Ik lust vlees.’

We vroegen ons allemaal af of hij door de tijd was gereisd.

‘Ja’, zei hij, toen hij een poosje later opgefrist en keurig gekleed de kamer binnenliep, ‘maar nu wil ik eerst wat eten.’

De bediende had de tafel gedekt en we tastten toe. Gulzig at meneer Tijdmeter van het vlees. Na het eten stak hij een sigaar op.

‘Ik ga jullie wat vertellen, maar niemand mag me onderbreken. Het klinkt misschien gelogen, maar elk woord is waar. Vanaf het moment dat ik vandaag om vier uur in mijn tijdmachine ben gestapt tot nu toe, zijn er acht dagen verstreken; acht bijzondere dagen.’

Hij blies een kringetje rook uit en ging toen verder.

[p. 109]

‘Eerst deed ik een test. Een snelle ruk aan de starthendel en meteen weer aan de stophendel brachten me vijf uren in de toekomst. Ik trok nog eens aan de starthendel. Ik voelde me door de tijd zoeven, dag en nacht wisselden elkaar razendsnel af. Ik zag bomen groeien en weer verdorren. Seizoenen vlogen voorbij. Ik landde op een grasveld waar ik werd ontdekt door kleine wezens.

Ze hadden krullend haar, smalle rode lippen en waren gekleed in zijdeachtige stoffen. Ze spraken met elkaar in een zachte taal. Ik kreeg een bloemenkrans met vreemde bloemen om mijn nek gehangen. We gingen een enorm gebouw binnen en kwamen bij tafels die beladen waren met fruit, alleen maar fruit.

We gingen zitten en de wezens begonnen te eten. Weet u, heren, het was verbazingwekkend om te zien hoe snel deze wezens de interesse in iets kwijtraken. Net zo enthousiast als ze om me heen hadden gestaan in de tuin, net zo ongeïnteresseerd leken ze nu. Ik kon doen en laten wat ik wilde. Terug in de tuin, keek ik op de wijzers van de tijdmachine. Ze stonden op het jaar achthonderdtweeduizendzevenhonderdeneen (802701). Ik besloot nog wat rond te kijken voordat ik weer zou vertrekken. Ik zag geen huizen, alleen paleizen met eet- en slaapvertrekken. De vruchten waren heerlijk, de bloemen van een wonderlijke schoonheid en er was geen muskiet te zien. De wereld leek perfect.

Toen ik terug was bij de plek waar ik geland was, bleek de tijdmachine verdwenen. De wezentjes ontweken me, toen ik ze probeerde te vragen waar de machine was. Paniekerig en angstig dat ik niet terug zou kunnen keren, bracht ik een slapeloze nacht door in de tuin. Er zat niets anders op dan op zoek te gaan naar de tijdmachine. Op mijn volgende tocht merkte ik een aantal putten op die heel diep leken. Ze hadden een koepel erboven die ze waarschijnlijk tegen de regen moest beschermen. Toen ik in een put keek, hoorde ik geluiden in de diepte.

Op de derde dag redde ik een klein vrouwtje, dat dreigde te verdrinken. Ze heette Weena en volgde me vanaf toen overal. Van haar kwam ik te weten dat deze mensen, Eloi genaamd, alleen fruit aten. Dieren kenden ze niet. Weena was, net als de anderen, bang voor de schaduwen van de nacht. De wezens sliepen bij elkaar in de slaapzalen. Ik sliep buiten.

[p. 110]

Op een ochtend meende ik vanuit mijn ooghoek iets grijsachtigs in een put te zien verdwijnen. Later zag ik een paar aapachtige figuren in de verte rennen. Ze droegen een klein lichaam mee. Weena zei dat ze Morlocks heetten en aan haar gedrag zag ik dat ze grote angst voor ze had.

De vierde ochtend ging ik wat verder dan de andere dagen. In een bosrijk deel kwam ik terecht bij een vervallen paleisruïne. Een deel ervan bestond uit kelders. Toen ik me daar waagde, zag ik opeens de grijs-rode ogen van een Morlock naar me kijken. Hij verdween in een schacht. Wie weet hadden de Morlocks mijn tijdmachine gestolen. Ik besloot af te dalen in de schacht. Weena deed haar best me tegen te houden, maar ik was vastberaden. Ongeveer honderd meter onder de grond ontdekte ik na een krampachtige afdaling een grotere ruimte, waar Morlocks woonden. Op de grond zag ik schedels en beenderen. Ik kon de monsters van me afhouden door hen te verblinden met het licht van mijn lucifers. Ik vluchtte de schacht uit. Nu begreep ik waarom de Eloi bang waren in het donker.

Ik besefte dat ik ook op zoek moest gaan naar een veilige slaapplek. Dat deed ik de volgende dag. Weena kwam met me mee. Onderweg vulde ze mijn jaszakken met bloemen. We vonden een verlaten oosters paleis, geschilderd in groene en blauwe tinten.’

Hier pauzeerde meneer Tijdreiziger. Hij liet ons twee onbekende bloemen zien. Hoewel ze verwelkt waren, was hun vreemde schoonheid nog zichtbaar.

‘Het oosters paleis was erg groot. Het was leeg, maar het leek of het in haast was verlaten. Alles stond er nog. Ik vond dozen met lucifers en kamfer. Het begon al te schemeren toen we opgeschrikt werden door donkere schaduwen die door de paleistuin slopen. Morlocks! Ik stak een blok kamfer aan. De Morlocks trokken zich terug. Langzaam begon ik de situatie te begrijpen. De Eloi's waren bij gebrek aan vlees fruit gaan eten, en de Morlocks aten... Eloi's!

Mijn lucifers raakten op. Om een nieuwe aanval van de Morlocks te voorkomen, maakte ik in de tuin een vuur van droge takken. Toen de wind de vlammen hoog aanwakkerden, rende ik het paleis weer in. We moesten ons verbergen. Tot mijn verrassing zag ik plotseling de tijdmachine staan in een van de zalen. Zo snel als ik kon, klom ik op het zadel en trok aan de starthendel...’

[p. 111]

Iedereen was stil. Toen sprak de redacteur.

‘Je zou verhalenverteller moeten worden.’

Hij geloofde meneer Tijdreiziger niet. We vertrokken, maar ik keerde de volgende dag terug. Mijn oom was er niet. Op de plek waar de tijdmachine had gestaan, lagen twee verwelkte bloemen. Dat is nu drie jaar geleden. En ik...? Ik wacht. Ik weet dat hij eens terug zal keren.