Lezen doet je goed. Leerjaar 7b

[p. 101]

19 Mowgli uit de jungle

De verhalen over Mowgli zijn geschreven door Rudyard Kipling, een Engelsman die in India werd geboren. Hij heeft daar een groot deel van zijn leven gewoond.

In de heuvelachtige bossen van het Seonigebied, in het midden van India, woonden allerlei soorten dieren. Beren, panters, olifanten, slangen, jakhalzen, tijgers, wolven en nog veel meer. Elk dier was natuurlijk anders en had zijn eigen manier van leven en zijn eigen manier van denken, maar allemaal kenden ze de wetten van de jungle. Zo wisten de dieren wat ze aan elkaar hadden.

In de valleien had je mensendorpjes. De dieren hadden met elkaar afgesproken dat ze de mensen met rust zouden laten. Het was te gevaarlijk om mensen aan te vallen. Als dat gebeurde, kwamen ze het bos in om de dieren dood te schieten. Toch gingen Tabaqui, de jakhals, en Shere Khan, de tijger, soms naar het mensendorp. Tabaqui zocht tussen het afval naar restjes eten. Shere Khan was veel gevaarlijker. Hij haatte mensen, want eens was hij door ze opgejaagd en met een poot in hun kampvuur terecht gekomen. Sindsdien liep hij mank.

[p. 102]

Op een dag had Tabaqui op een vuilhoop een groot schapenbot gevonden.

Hij griste het weg en liep ermee naar het bos. Hij zag niet dat er een klein jongetje achter hem aan waggelde. Tabaqui was al snel tussen het struikgewas verdwenen. Het jongetje zag hem niet meer, maar liep toch verder het bos in. In de buurt was er een wolvenhol. Vader Wolf hoorde de bladeren van de struiken ritselen. Net toen vader Wolf wilde springen, zag hij het mensenjong. Het kind probeerde over de stam van een omgevallen boom te kruipen.

‘Is dat een mensenjong?’, vroeg Raksha, de moederwolf. ‘Wat is hij lief.’

Ze pakte hem voorzichtig op met haar bek en legde hem tussen haar eigen jongen in het hol. Het mensenjong vond het lekker warm tussen de welpen. Hij stak zijn duim in zijn mond en viel in slaap.

Plotseling hoorden de wolven een luid gegrom. Shere Khan stond bij de opening van het hol. Hij had de mensengeur geroken en stak ongevraagd zijn hoofd naar binnen. Vader Wolf was woedend om zoveel brutaliteit. Toch probeerde hij beleefd te blijven.

‘Goedemorgen, Shere Khan, waar hebben we de eer van je bezoek aan te danken?’, zei hij, terwijl hij dreigend naar voren kwam.

Shere Khan deed een stap achteruit, maar trok zijn bovenlip op, zodat zijn scherpe hoektanden beter te zien waren.

‘Dat mensenjong waar ik achteraan zat, is hier naar binnen gegaan. Geef me mijn prooi’, gromde hij.

Raksha, die hem ook gehoord had, duwde vader Wolf opzij. Ze zou Shere Khan zijn aangevlogen als hij niet nog een stap naar achteren had gedaan. Haar ogen fonkelden van boosheid.

‘Het mensenjong is van mij. Het zal niet gedood worden, maar leven in de wolvenroedel om uiteindelijk jacht te maken op jou! En nu, verdwijn!!’

Shere Khan wist dat hij op dat moment niet verder zou komen.

[p. 103]

Hij draaide zich om, maar bij het weglopen zei hij: ‘We zullen wel zien. Jij bent niet de baas in de roedel. Het is mijn prooi en ik zal hem krijgen.’

Vader Wolf wist dat de tijger gelijk had. Niemand mocht zonder de toestemming van de wolvenroedel in de heuvels van het Seoniwoud wonen. Maar Raksha was vastbesloten. Ze zou het mensenjong houden. Hij was naar haar toegekomen zonder enige angst te tonen. Als hij wakker werd, zou hij vast honger hebben. Ze zou hem voeden, net als haar andere jongen.

‘Lig stil, kleine kikvors’, zei ze bemoederend tegen het slapende mensenjong. ‘Ja, ik zal je Mowgli noemen, de kikvors. Wees niet bang. Ik zal je beschermen tegen die boze Shere Khan.’

Bij de wolven was het zo, dat alle jonge welpen, zodra ze op hun eigen poten konden staan, getoond moesten worden aan de Roedelraad. De Roedelraad werd gevormd door alle wolven in een bepaald gebied. Eens per maand, als het volle maan was, werd er een raadsvergadering gehouden. Dan konden de wolven de kleintjes bekijken. Daarna mochten die, tot ze volwassen waren, gaan en staan waar ze wilden. Geen dier mocht ze in die tijd kwaad doen. Daar moesten de wolven voor zorgen.

De vergadering van de wolven van Seoni werd gehouden op het Raadsplateau.

Dat was een rotsachtige vlakte op een heuvel, waar plaats was voor wel honderd wolven. Op een hoog rotsblok zat Akela, een grote grijze wolf, die de aanvoerder was van de wolven. Bij aanvang van de vergadering huilden de wolven gezamenlijk een minuut lang tegen de maan. Elk dier in de wijde omgeving wist dan dat een wolvengadering zou beginnen. De wolven bespraken de problemen die zich hadden voorgedaan in het bos. Akela luisterde naar elke wolf die wat te zeggen had en gaf daarna een wijze raad of nam een besluit waaraan iedereen zich moest houden. Op deze manier werden al eeuwenlang de problemen tussen de wolven en met andere dieren opgelost. Het laatste onderdeel van de bijeenkomst was het voorstellen van de wolvenpups. De welpen moesten één voor één naar het midden van de kring lopen. Sommigen, die niet zo goed durfden, kregen een zetje van hun moeders.

[p. 104]

Bij elke nieuwe welp riep Akela dat de bijeengekomen wolven goed moesten kijken. ‘Jullie kennen de wet van de jungle’, riep hij dan. ‘Zorg ervoor dat deze welp veilig is in ons gebied.’

Toen Raksha Mowgli naar voren schoof, was er plotseling een dreigend gegrom te horen. Shere Khan verhief zich tussen de wolven. Hij was speciaal naar de wolvenvergadering gekomen om ervoor te zorgen dat de wolven Mowgli zouden afwijzen. Hij stak zijn manke poot naar voren en brulde: ‘Die welp is mijn prooi. Geef hem aan mij.’

Akela liet zich niet van zijn stuk brengen. Shere Khan was een buitenstaander. Hij had niets te zeggen in de vergadering van de Roedelraad. Onverstoorbaar vervolgde Akela: ‘Kijk goed, mijn wolvenvolk, kijk goed naar deze nieuwe welp.’ Toch was er een wolf die vond dat Mowgli er vreemd uitzag voor een wolf. Hij vroeg permissie om te spreken en zei: ‘Het is een beetje vreemd dat wij voor de veiligheid van een mensenjong moeten zorgen.’

De regels van de Roedelraad schreven voor dat er bij een verschil van mening over het opnemen van een welp in de roedel, tenminste twee leden van de roedel in het voordeel van de welp moesten spreken. Dat mochten niet de vader of de moeder zijn.

Alle wolven zwegen. Toen stond er een grote, bruine beer op. Zijn naam was Baloe. Hij was de enige niet-wolf, die een stem had in de Roedelraad. Hij was een wijze goeroe, die de welpjes de wetten van de jungle leerde. Hij zei dat het mensenjong niemand kwaad zou doen. Hij was bereid ook de goeroe van het mensenjong te zijn en hem te leren hoe hij in de jungle moest leven en laten leven.

Akela knikte. ‘Dan hebben we nog één stem nodig.’

Raksha keek wanhopig om zich heen. Weer zwegen de wolven. Toen drong een zwarte panter die achter de wolven had gestaan naar voren. Zijn vacht glom in het maanlicht. Zijn naam was Bagheera. Hij was de assistent van Baloe en kende de wetten van de jungle goed.

‘We weten allemaal dat de wet van de jungle zegt dat het leven van een welp afgekocht kan worden’, zei hij, terwijl hij de kring rondkeek.

[p. 105]

‘Ik heb net een vette koe gedood, die van haar kudde was afgedwaald. Zouden jullie die willen accepteren in ruil voor het leven van het mensenjong?’

Er was rumoer te horen onder de wolven. Toen riep de wolf die had gezegd dat Mowgli er niet als een wolf uitzag: ‘Ach, laat hem maar. Lang zal hij het toch niet kunnen volhouden.’

Raksha slaakte een zucht van opluchting. De stem van Akela klonk weer: ‘Kijk goed, mijn wolven. Kijk goed naar dit nieuwe jong.’

De wolven bekeken Mowgli één voor één en liepen de heuvel af, op zoek naar de vette koe. Shere Khan brulde van woede. Het was hem niet gelukt het mensenjong te krijgen. Mankend verdween hij in de nacht.

Zo werd Mowgli opgenomen in de roedel van het Seoniwoud, in ruil voor de vette koe van Bagheera, de panter, en op voorspraak van Baloe, de beer.

Mowgli groeide op binnen de wolvenroedel. Baloe, Bagheera en zijn wolvenouders leerden hem alles wat hij van de jungle moest weten. Hij nam deel aan de vergaderingen van de Roedelraad, waarin hij ook een stem had gekregen. Hij voelde zich een wolf en wantrouwde mensen. Raksha en Bagheera waarschuwden hem steeds voor Shere Khan, die hem nog steeds wilde doden. Mowgli zou in zijn leven nog heel wat avonturen beleven.