Lezen doet je goed. Leerjaar 7b

[p. 79]

15 Alleen op de wereld

Het wereldberoemde boek ‘Alleen op de wereld’ over de vondeling Remy is geschreven door de Fransman Hector Malot.

Remy woonde tot zijn achtste bij vrouw Barberin, net buiten het Franse dorpje Chavanon. Hij dacht dat zij zijn moeder was. De man van vrouw Barberin werkte als bouwvakker in Parijs. Op een dag kwam Barberin thuis. Hij had een ongeluk op het werk gehad en kon zijn beroep niet meer uitoefenen. Toen hij Remy zag, snauwde hij tegen zijn vrouw: ‘Wat doet hij nog hier?’

Remy ontdekte een verschrikkelijke waarheid. Barberin en vrouw Barberin waren niet zijn echte ouders. Hij was een vondeling. Barberin nam hem mee naar het dorpsbestuur in de hoop wat geld te krijgen om Remy te onderhouden.

Onderweg ontmoette hij echter een oude man met een lange grijze baard en fleurige kleren. Deze stelde zich voor als signore Vitalis, muzikant. Zijn gezelschap bestond uit dieren die kunstjes konden doen. Dat waren de honden Dolce, Zabino en Capi en het aapje Joli-Coeur. Vitalis had een hulpje nodig voor zijn optredens. Barberin verkocht Remy toen aan hem. Hij kon niet eens afscheid nemen van

[p. 80]

vrouw Barberin die hem als haar eigen zoon had opgevoed.

Vitalis was streng, maar ook vriendelijk. Hij leerde Remy zingen, dansen en toneelspelen. Ze zwierven van stad tot stad. Remy begon plezier te krijgen in de optredens. Het leven zag er goed uit.

Maar in de grote stad Toulouse kregen ze ruzie met een politieagent. Toen de man Remy sloeg, gaf Vitalis gaf hem een pak rammel. Daarom werd Vitalis twee maanden opgesloten. Remy zwierf alleen met de dieren door de stad. Ze leden honger.

Om de aandacht van hun hongerige magen af te leiden begonnen ze kunstjes te doen aan de waterkant. Dit trok de aandacht van de Engelse mevrouw Milligan en haar invalide zoontje Arthur, die in een rolstoel zat. Ze maakten een boottocht over de rivieren van Frankrijk.

Arthur lachte en klapte in zijn handen van plezier toen hij het optreden van Remy en de dieren zag.

‘Mama, mogen ze aan boord?’, smeekte hij.

Ze kregen een heerlijke maaltijd. Toen mevrouw Milligan hoorde dat ze geen thuis hadden, mochten ze op de boot slapen. Mevrouw Milligan schreef een brief naar Vitalis om te vragen of ze voor Remy mocht blijven zorgen. Maar Vitalis weigerde. Hij was te veel gehecht geraakt aan zijn hulpje. Hun zwerversbestaan begon weer. Het werd winter.

Onderweg naar de stad Troyes werden ze door de sneeuw overvallen. Ze zochten onderdak in een verlaten schuur. Remy moest over het vuur waken, maar viel in slaap. Toen hij wakker werd was het vuur uit en Zabino, Dolce en Joli-Coeur verdwenen. Buiten hoorden ze gejank van de honden en het huilen van wolven. De volgende ochtend vonden ze alleen het aapje in een boom, bijna helemaal bevroren.

Ze haastten zich met het arme beestje in dekens gewikkeld naar een dokter in Troyes. Om de kosten te betalen was Vitalis gedwongen te zingen, iets wat hij niet graag deed. Toch zong hij zo mooi dat ze een heel goudstuk kregen.

[p. 81]

Ondanks hun inzet stierf Joli-Coeur aan een longontsteking.

Nu was van de dieren alleen het hondje Capi nog over.

Ze trokken verder naar Parijs. Daar was Vitalis genoodzaakt Remy achter te laten bij padrone Garafoli. Dit was iemand die weeskinderen opving.

Vitalis wist niet dat de kinderen op straat moesten bedelen.

Remy maakte kennis met Mattia die ook bij de padrone bleef.

Garafoli was een wrede man, die de kinderen sloeg en liet verhongeren als ze niet genoeg stuivers binnen brachten. Vitalis was woedend toen hij ontdekte dat Garafoli de kinderen mishandelde, maar Garafoli lachte hem uit.

‘Haal de politie er maar bij, dan zeg ik hen ook wie je echt bent, Vitalis!’

Vitalis nam Remy weer bij zich. Ze vertrokken uit Parijs, maar al gauw merkte Remy dat Vitalis te ziek was om te reizen. Remy sleurde hem terug naar Parijs, maar het was te laat. Vitalis kwam om van de kou en honger.

Garafoli had intussen de politie op het spoor van de oude man gezet. Zo kwam Remy te weten dat Vitalis vroeger in Italië een beroemde zanger was geweest.

Toen hij ouder werd, ging zijn stem achteruit. Zijn vrienden lieten hem in de steek en hij maakte schulden. Hij ontvluchtte Italië en begon door Frankrijk te zwerven. Vitalis was dood. Remi en de hond Capi voelden zich verlaten en alleen. Maar toen ontmoetten ze Acquin, een weduwnaar met vier kinderen. Zij namen Remy en Capi liefdevol op in hun gezin. Het geluk duurde helaas niet lang. Een hagelstorm vernietigde de kassen van Acquin, die bloementeler was. Hij kon zijn schulden niet betalen en werd in de cel gezet. Zijn kinderen werden naar verschillende familieleden gestuurd. Remy was geen echte zoon, dus hij werd op straat gezet. Remy ontmoette Mattia weer, die niet meer bij Garafoli was. Ze besloten als muzikanten door Frankrijk te gaan trekken.

Remy had altijd veel van vrouw Barberin gehouden en toen hij in de buurt van haar dorp was, zocht hij haar op.

Vrouw Barberin was dolblij om hem te zien en ze had groot nieuws.

‘Barberin is dood, maar hij had contact met advocaten uit Engeland. Ze waren op

[p. 82]

zoek naar jou, Remy. Ze weten wie je echte ouders zijn.’

Ze liet Remy een brief zien, waarin het adres van de advocaten stond. Remy, Mattia en Capi maakten met een veerboot de oversteek naar Engeland. In Londen klopten ze aan bij de advocaten. Die brachten Remy naar zijn echte ouders: de Driscolls.

De Driscolls vielen tegen. Ze waren arm, zakkenrollers en dieven. Er kwam af en toe een man op bezoek die met een nijdige blik naar Remy keek. Remy kon de Engelse taal niet zo goed volgen, maar hij hoorde de naam noemen van Arthur Milligan. Dat was zijn vriend in de rolstoel, met wie hij op de boot had mogen varen. De man was zijn oom, James Milligan.

Toen de Driscolls ontdekten dat Capi een gehoorzame hond was die trucjes kon doen, leerden ze hem stelen. Capi moest de wacht houden, terwijl ze bij een kerk inbraken. Het ging mis! De Driscolls konden wegkomen, maar Capi werd gepakt.

Omdat Remy zijn baasje was, werd hij gezien als medeplichtige en moest hij de gevangenis in. Met de hulp van Mattia konden Remy en Capi ontsnappen.

Ze vluchtten terug naar Frankrijk.

Teleurgesteld in zijn echte familie, ging Remy op zoek naar Lize, de jongste dochter van de familie Acquin, bij wie hij een tijdje zo gelukkig was geweest. De oom en tante die haar hadden opgevangen, waren vertrokken. Hij hoorde dat ze Lize niet hadden meegenomen. Ze hadden haar achtergelaten bij een lieve Engelse mevrouw die met haar zoontje een boottocht door Frankrijk maakte. Remy wist direct wie dat waren: mevrouw Milligan en haar Arthur!

In Vevey, een plaatsje in het zuiden van Frankrijk, vonden ze Lize. Remy wilde mevrouw Milligan en Arthur verrassen, maar schrok toen hij een bekende figuur op de loopplank van de boot zag. Het was James Milligan die zo nijdig naar hem had gekeken toen hij bij de Driscolls was. Zou hij Remy naar zijn echte ouders in Engeland terugsturen?

Gelukkig had de oom Remy niet gezien. De volgende dag gingen Mattia en Lize naar mevrouw Milligan. Ze vertelden haar wat Remy had meegemaakt in

[p. 83]

Engeland en hoe de oom van Arthur erbij betrokken was. Toen ze het hoorde, werd ze heel stil.

Enkele dagen later ontving mevrouw Milligan iedereen bij haar, ook Remy en James Milligan. Ze liet een bekentenis zien van vader Driscoll. Hij was toch nog opgepakt voor de diefstal in de kerk en zat in de gevangenis. Driscoll had jaren geleden de baby van mevrouw Milligan gestolen uit zijn wiegje en te vondeling gelegd in Parijs. Hij had dit gedaan in opdracht van James Milligan, die het fortuin van zijn oudere broer wilde erven. Destijds konden alleen mannen erven, dus als mevrouw Milligan geen zonen had, zou hij alles krijgen. De oom hoopte dat Arthur vanzelf dood zou gaan omdat hij als baby heel ziek was. Dankzij de inspanningen van mevrouw Milligan gebeurde dat niet. Eindelijk wist Remy de waarheid: zijn echte moeder was mevrouw Milligan en Arthur was zijn broer!

Remy werd later Lord Milligan en woonde in een kasteel in Engeland. Hij was getrouwd met Lize en had met haar een zoon die hij Mattia noemde. Vrouw Barberin woonde ook in het kasteel en hielp de kleine Mattia verzorgen. Mattia was getrouwd met een Italiaanse dame. Wanneer de families bij elkaar kwamen, gaven Remy en Mattia vaak optredens zoals ze deden toen ze kinderen waren. Alleen waren ze nu niet meer alleen op de wereld.