Lezen doet je goed. Leerjaar 7b

[p. 72]

14 Alice in Wonderland

Dit verhaal is een deel uit het boek ‘De avonturen van Alice in Wonderland’, dat is geschreven door de Engelsman Lewis Carrol. Als het boek begint, lees je dat Alice met haar zus bij een kreekje zit. Plotseling ziet ze een wit konijn, dat op zijn horloge kijkt. ‘Ik ben laat’, zegt het konijn en hij verdwijnt in een hol. Alice gaat hem achterna. Ze komt in een wonderlijke wereld terecht. Ze gaat bijvoorbeeld op theevisite bij Maartse Haas.

Er was een tafel gedekt onder de boom voor het huis van Maartse Haas. Maartse Haas en Hoedenmaker dronken thee. Tussen hen in zat Slaapmuis. Maartse Haas en Hoedenmaker gebruikten hem als kussen. Ze leunden op hem en babbelden over zijn hoofd heen.

Het was een grote tafel en de drie zaten bij elkaar aan een hoek van een lange zijde. Toch riepen ze: ‘Er is geen plaats, er is geen plaats’, toen ze Alice zagen.

‘Er is meer dan genoeg plaats’, zei Alice verontwaardigd. Ze ging zitten op de gemakkelijke stoel aan het hoofd van de tafel.

[p. 73]

‘Neem een wijntje,’ zei Maartse Haas uitnodigend.

Alice zag alleen thee op de tafel. ‘Ik zie geen wijn’, zei ze.

‘Die is er ook niet’, zei Maartse Haas.

‘Dan kan je die toch niet aanbieden’, zei Alice boos.

‘En jij kan niet hier zitten zonder uitnodiging’, kaatste Maartse Haas terug. ‘Ik wist niet dat de tafel alleen voor jullie was,’ zei Alice. ‘Er is gedekt voor zoveel mensen.’

‘Je moet je haar laten knippen’, zei de Hoedenmaker.

‘Het is onbeleefd om persoonlijke kritiek te geven’, zei Alice streng.

De Hoedenmaker sperde zijn ogen wijd open en zei toen: ‘Waarom lijkt een raaf op een schrijftafel?’

‘O, leuk!’, riep Alice. ‘Raadsels! Ik denk dat ik het antwoord weet.’

‘Bedoel je dat je het antwoord weet?’, vroeg Maartse Haas.

‘Precies’, antwoordde Alice.

‘Dan moet je dat zeggen’, vervolgde Maartse Haas.

‘Dat zei ik toch’, zei Alice. ‘Wat ik zeg, is hetzelfde als wat ik bedoel.’

‘Helemaal niet!’, zei Hoedenmaker. ‘Want dan is “ik zie wat ik eet” hetzelfde als “Ik eet wat ik zie”’.

‘En dan zou “ik wil wat ik krijg” hetzelfde zijn als “ik krijg wat ik wil”’, voegde Maartse Haas toe.

‘Je zou dan kunnen zeggen,’ klonk de slaperige stem van Slaapmuis, ‘dat “ik

[p. 74]

adem terwijl ik slaap” hetzelfde is als “ik slaap terwijl ik adem”.’

‘Bij jou is dat hetzelfde’, zei Hoedenmaker.

Het was even stil.

Alice dacht na over raven en schrijftafels.

Hoedenmaker keek op zijn horloge. Hij schudde het en hield het tegen zijn oor. ‘De hoeveelste van de maand is het vandaag?’, vroeg hij aan Alice.

‘De vierde’, antwoordde ze prompt.

‘Twee dagen mis’, zuchtte Hoedenmaker.

Hoedenmaker staarde verdrietig naar zijn horloge. Toen doopte hij het in zijn thee. Alice was achter hem komen staan. Toen hij het weer uit de thee haalde, zag ze dat het horloge alleen de maand aangaf.

‘Wat grappig’, zei ze. ‘Je horloge geeft geen tijd aan, alleen de maand.’

‘Waarom zou dat moeten?’, wees Hoedenmaker haar terecht. ‘Jouw horloge geeft toch ook geen jaar aan.’

‘Natuurlijk niet’, zei Alice ‘omdat het jaar een hele tijd hetzelfde blijft.’

‘Zo is het ook met mijn horloge’, zei Hoedenmaker.

‘Ik begrijp u niet’, zei Alice, zo beleefd mogelijk.

Hoedenmaker deed alsof hij haar niet had gehoord.

‘Heb je de oplossing van het raadsel?’, vroeg hij.

‘Nee’, antwoordde Alice, ‘wat is het antwoord?’

[p. 75]

‘Ik heb geen idee’, zei Hoedenmaker.

‘Ik ook niet’, zei Maartse Haas.

Alice zuchtte. ‘Kunnen jullie niets beters doen met je tijd dan het te verspillen aan het geven van raadsels zonder antwoorden?’

‘Als je Tijd even goed kende als ik, zou je niet zo praten’, zei Hoedenmaker. ‘Tijd is geen het, Tijd is een hij.’

‘Ik begrijp u niet’, zei Alice, weer zo beleefd mogelijk.

‘Natuurlijk niet!’, riep Hoedenmaker minachtend. ‘Jij hebt nog nooit met Tijd gesproken.’

‘Misschien’, durfde Alice voorzichtig tegen te spreken, ‘maar ik weet dat de tijd vreselijk lang duurt als ik op muziekles ben.’

‘Dat verduidelijkt alles!’, riep Hoedenmaker. ‘Hij kan er niet tegen als je van hem baalt. Je moet hem te vriend houden. Dan doet hij alles voor je. Bijvoorbeeld:

Stel dat je muziekles negen uur 's ochtends begint, dan geef je hem zachtjes een hint en voordat je denkt, wijst de klok twaalf uur, tijd voor de lunch.’

‘Dat zou geweldig zijn..., alleen zou ik dan niet hongerig zijn’, zei Alice bedachtzaam.

‘Hmmm’, gaf Hoedenmaker toe, ‘maar je kan het zo lang als je wilt twaalf uur laten blijven. Dan word je vanzelf hongerig.’

‘Zullen we van onderwerp veranderen’, kwam Maartse Haas tussenbeide.

‘Vertel ons een verhaal.’

‘Ik ken geen enkel verhaal’, zei Alice.

‘Dan moet Slaapmuis het doen’, riepen Maartse Haas en Hoedenmaker tegelijk.

[p. 76]

Slaapmuis opende zijn ogen.

‘Vertel ons een verhaal!’, riep Maartse Haas.

‘Ja, alsjeblieft’, smeekte Alice.

‘En snel een beetje’, voegde Hoedenmaker eraan toe, ‘want straks val je weer in slaap.’

‘Er waren eens drie zusjes’, ratelde Slaapmuis. ‘Ze woonden op de bodem van een put.’

‘Wat aten ze daar?’, vroeg Alice die altijd alles wilde weten over eten en drinken.

Slaapmuis dacht na.

‘Brokjes bruine suiker’, zei hij toen.

‘Dat kan toch niet’, zei Alice vriendelijk. ‘Dan zouden ze ziek worden.’

‘Klopt’, zei Slaapmuis. ‘Ze waren erg ziek.’

Alice probeerde zich voor te stellen hoe het zou zijn om op zo'n rare manier te leven. ‘Waarom leefden ze op de bodem van een put?’, vroeg ze verder.

Slaapmuis dacht weer een tijdje na voor hij antwoord gaf.

‘Het was een put met brokjes bruine suiker.’

‘Dat bestaat niet.’ Alice werd nu wel boos om zoveel onzin, maar Maartse Haas en Hoedenmaker riepen: ‘Ssst!’

Slaapmuis was gepikeerd. ‘Als je niet netjes kan luisteren, moet je het verhaal maar zelf verder vertellen.’

‘Nee, gaat u alstublieft door’, zei Alice nederig. ‘Ik zal u niet meer onderbreken.’

‘De drie zusjes... leerden tekenen...’

[p. 77]

‘Wat tekenden ze?’, vroeg Alice. Ze was haar belofte al vergeten.

‘Brokjes bruine suiker’, zei Slaapmuis, zonder na te denken.

‘Ik wil een schoon kopje’, onderbrak Hoedenmaker het verhaal nu. ‘Laten we allemaal een plaats opschuiven.’

Hij schoof op, gevolgd door Slaapmuis. Maartse Haas ging op de stoel van Slaapmuis zitten en Alice nam met tegenzin plaats op de stoel van Maartse Haas. Hoedenmaker was de enige die iets had aan de plaatsverandering. Alice was er zelfs een stuk slechter vanaf gekomen. Maartse Haas had flink met melk geknoeid in zijn bord. Ze schoof het bord een stuk van zich af.

Ze geloofde nog steeds niets van het vreemde verhaal, maar ze wilde Slaapmuis niet beledigen. Zo lief als ze kon, zei ze: ‘Maar ik begrijp het niet zo goed. Waar kwamen de brokjes bruine suiker vandaan?’

‘Je kan water halen uit een waterput’, zei Hoedenmaker, ‘dan kan je toch begrijpen dat je suiker uit een suikerput moet halen, dommie.’

‘Maar ze waren in de put’, zei Alice tegen Slaapmuis, zonder in te gaan op het laatste woord van Hoedenmaker.

‘Natuurlijk’, zei Slaapmuis, ‘in de put.’

Deze uitleg bracht Alice zo in de war dat ze Slaapmuis een poosje liet vertellen zonder hem te onderbreken.

‘Ze leerden tekenen....’, ging Slaapmuis door, terwijl hij gapend over zijn ogen wreef, want hij was erg slaperig. ‘En ze tekenden allerlei dingen.... allerlei dingen die beginnen met een M...’

‘Waarom met een M?’, kon Alice niet nalaten te vragen.

‘Waarom niet?’, zei Maartse Haas.

[p. 78]

Alice zweeg.

Slaapmuis had zijn ogen gesloten en dommelde in. Hoedenmaker kneep hem venijnig in zijn wang. Met een gilletje schrok Slaapmuis weer wakker. Hij ging verder waar hij was gebleven: ‘...die beginnen met een M, zoals muizenvallen, maan, mond, meerderheid..., weten jullie dat je kan zeggen “meer dan een meerderheid”...., hebben jullie ooit een tekening gezien van meer dan een meerderheid?’

‘Nu je het zegt’, verbaasde Alice zich, ‘Ik denk het niet...’

‘Dan moet je je mond houden’, zei Hoedenmaker.

Alice vond dit zo onbeschoft, dat ze opstond en wegliep. Slaapmuis viel direct in slaap. De andere twee deden alsof er niets aan de hand was, hoewel Alice twee keer omkeek, half hopend dat ze haar terug zouden roepen. Het laatste wat ze zag, was dat ze Slaapmuis in de theepot probeerden te duwen.

‘Daar ga ik in ieder geval nooit meer naar toe’, zei Alice tegen zichzelf terwijl ze het bos inliep. ‘Het was de stomste theevisite die ik ooit heb meegemaakt?’

Op dat moment zag ze een deurtje open staan in de stam van een dikke boom.

‘Dat is vreemd’, mompelde ze. ‘Maar alles is vreemd vandaag. Ik kan net zo goed naar binnen gaan.’ Ze liep door een gangetje en toen... stond ze tussen kleurige bloemperken, in een tuin met spuitende fonteinen.