Lezen doet je goed. Leerjaar 7b

[p. 29]

6 El Dorado (2)

Ede, Kiki, Babette, Alex, Siekhie, Ginga en Dippo zijn op zoek naar Dietje, het broertje van Ede. Via het Brokopondostuwmeer komen ze terecht in El Dorado, de verloren gouden stad van de Inheemsen. Daar ontmoeten ze Cornelis Pieterszoon.

‘Ik ga wat te eten halen’, excuseert Ginga zich en Ede sluit zich bij haar aan.

Dippo en Siekhie staan al bij de tafels. Het liefst rende Kiki achter Ginga aan, maar ze kan Alex niet alleen laten en Babette klemt haar arm vast alsof ze haar nooit meer los zal laten.

‘Zullen we ook gaan eten’, stelt Alex aan Cornelis voor, maar die knijpt zijn ogen samen. ‘Rotvoedsel’, sist hij. Hij kijkt argwanend om zich heen. ‘Eet het niet, het is niet goed.’

‘Hoezo?’, vraagt Kiki, die zijn laatste woorden heeft opgevangen.

Cornelis buigt zich naar haar toe. ‘Het maakt je gek.’ Zijn onfrisse adem strijkt over haar gezicht.

[p. 30]

Ze doet een stap achteruit. ‘Ik heb honger.’

Cornelis gaat weer op de bank zitten. Hij trekt de zakken tegen zijn dij aan. ‘Dan moet je het zelf weten’, zegt hij nors.

Kiki haalt haar schouders op, keert op haar hielen en loopt weg, met Babette in haar kielzog. Alex weifelt even, dan gaat ook hij achter Kiki aan.

‘Wacht!’

Cornelis is weer opgestaan. Hij grijpt een zak. ‘Ik loop een eindje met je mee. Ben toch benieuwd waar jullie vandaan komen.’

‘Moet ik je helpen?’

Alex reikt naar de andere zak, maar als hij de valse blik van Cornelis ziet en het wapen hoort klikken, schrikt hij terug.

‘Afblijven’, snauwt Cornelis.

‘Rustig.’ Alex heft zijn handen afwerend op. ‘Ik wilde alleen helpen.’

Cornelis steekt het wapen in zijn broekriem. Hij bindt de zakken aan elkaar en gooit ze over zijn schouder. ‘Nou’, zegt hij wat vriendelijker als hij merkt dat Alex op hem blijft wachten, ‘af en toe neem ik een zoete aardappel, maar voor die drankjes en die rare vruchten moet je uitkijken.’

De dagen in het verloren rijk van El Dorado gaan voorbij zonder dat iemand zich daar druk om maakt. Het is er te gezellig. De pasteitjes blijken een pizzasmaak te hebben en Ede kan uren met Dippo en Siekhie aan de tafels doorbrengen.

Als ze genoeg hebben gegeten gaan ze naar de muziektent waar Babette en Kiki onderdak hebben gevonden. Ginga en Alex maken lange wandelingen over de paden rond het gouden plein, hand in hand. Ze fluisteren dwaze geheimpjes in elkaars oren, lachen er zachtjes om en af en toe raken hun lippen elkaar.

Cornelis Pieterszoon heeft zich weer teruggetrokken op zijn bank.

[p. 31]

Daar kan hij het beste zijn goud bewaken, heeft hij brommerig uitgelegd. Alleen Kiki, die haar afkeer tegen hem heeft overwonnen, gaat hem af en toe uit medelijden opzoeken.

Maar op een dag, als de koning zijn dagelijkse rondgang maakt over het plein en Ede door de menigte tegen een van de gouden rotsblokken wordt gedrukt, voelt hij een hard voorwerp tegen zijn dij. Onderzoekend tast hij in zijn broekzak. Als hij het ding eruit haalt, realiseert hij zich met een schok, wat hij in zijn hand heeft.

Zijn elektrische tandenborstel!

Paniekerig kijkt hij om zich heen. Hoe heeft hij hier zijn tijd zitten verdoen!

Hij moet de anderen zoeken. Ze moeten weg. God weet wat er met Dietje is gebeurd!

Dippo en Siekhie vindt hij bij de eettafels. ‘Weg?’, vragen ze verdwaasd.

‘Waarom moeten we weg?’

Wanhopig schudt Ede Siekhie bij zijn schouders, maar die kluift lustig verder op zijn boutje zodra hij hem weer loslaat.

‘Gebruik nog wat’, lalt Dippo terwijl hij Ede een gouden bokaal in de hand drukt. Ede laat de bokaal vallen alsof die hem brandt.

‘Shit, ze zijn allemaal betoverd’, denkt hij.

In een impuls haalt hij de tandenborstel tevoorschijn. Hij drukt op de powerknop. Het motortje zoemt en de haren van de borstel draaien rond. Hij houdt de borstel onder Siekhies neus, kietelt hem ermee. Het helpt. Siekhie niest. Langzaam worden zijn ogen helderder.

‘Ede, wat doe je? Wat is er?’

Zijn stem is vast.

‘We moeten weg, idioot. Dit land is betoverd. Als we er niet als de bliksem ervandoor gaan, zitten we hier voor de rest van ons leven. Ga de anderen halen,

[p. 32]

dan probeer ik Dippo wakker te krijgen.’

‘Het moet dat eten zijn’, hijgt Alex, terwijl ze zich het pad af haasten. ‘Cornelis Pieterszoon had ons gewaarschuwd.’

‘Over Cornelis Pieterszoon gesproken...’ Ginga werpt een blik over haar schouder. ‘Kijk eens wie daar aankomt.’

‘Wacht!’

Cornelis Pieterszoon rent met zijn zakken goud in de armen achter ze aan.

Alex blijft staan. Hij geeft Ginga een duwtje. ‘Even kijken wat hij wil, ga jij vast achter de anderen aan.’

‘Ik wil mee. Ik wacht al vierhonderd jaar op een kans om te ontsnappen uit dit ellendige rijk’, hijgt Cornelis kortademig.

‘Schiet op dan.’ Alex kijkt bedenkelijk naar de zakken, maar stelt niet voor er één over te nemen. Hij neemt een sprint.

‘Hij wil mee’, legt hij uit als hij weer naast Ginga over het pad draaft.

Zonder te aarzelen rent Ede de woestijn in. Hij merkt nauwelijks iets van de verzengende hitte. Het rulle zand vertraagt zijn pas, maar hij blijft rennen. Aan de scherpe schaduwen van de cactussen die hier en daar groeien, ziet hij dat ze op de goede weg zijn. Hij weet het zeker. De lichtbron moet nu dichtbij zijn. De anderen sjokken in een langzamer tempo door het zand. Helemaal achteraan komt Cornelis Pieterszoon. Zijn huid is roodverbrand en zijn ouderwetse wambuis kleeft aan zijn lichaam, maar hij blijft verbeten hun voetsporen volgen.

Ede beklimt een steil oplopende zandheuvelrug. Het zand is aaneengekoekt tot harde, scherpe brokken. Boven de heuvels lijkt de lucht afgezet met een gele rand. Op handen en voeten bereikt Ede de top.

‘Eureka’, roept hij met een stralend gezicht. ‘Ik heb het gevonden.’

[p. 33]

Voor hem ligt een rond dal. Precies vanuit het midden gaat een heldere lichtstraal loodrecht omhoog. Eromheen trilt de lucht. Het zand stuift op, maakt kleine kringetjes, gaat liggen, stuift opnieuw op. Ede springt op.

‘Hier is het’, gilt hij opgetogen met zijn armen zwaaiend.

‘Wie gaat eerst?’, vraagt Alex als ze allemaal om de lichtstraal staan.

‘Laat Ede maar gaan’, zegt Siekhie, ‘dan zien we direct hoe het werkt.’

‘Oké.’ Ede haalt diep adem. Dan stapt hij in het licht. Hij voelt hoe hij omhoog gezogen wordt, in een steeds grotere vaart.

‘Nu de meisjes’, beslist Alex.

‘Ga jij maar Kiki.’ Ginga geeft haar een klein zetje.

Nauwelijks heeft Kiki's voet de lichtstraal geraakt of ze is verdwenen. Babette volgt.

‘Nou ik.’ Cornelis Pieterszoon stapt in de straal, maar er gebeurt niets.

‘Kom nou’, smeekt hij terwijl hij de zakken dichter tegen zich aandrukt.

‘Misschien ben je te zwaar’, oppert Alex.

‘Je moet die zakken achterlaten’, zegt Ginga.

‘Dat nooit.’ Cornelis laat beschermend zijn baard over het zeildoek zakken.

Besluiteloos staan ze om Cornelis heen. Hij schuift uit het licht. ‘Ik probeer het zo weer.’

Siekhie mag gaan en hij verdwijnt voor hun ogen.

‘Ik ga al’, zegt Dippo als hij Ginga en Alex naar hem ziet kijken, maar net als bij

[p. 34]

Cornelis gebeurt er niets.

‘Zie je wel, ik ben helemaal niet te zwaar’, roept Cornelis triomfantelijk. ‘Het moet aan iets anders liggen.’

Ginga schudt haar hoofd. ‘Dippo, heb je goud van El Dorado meegepikt?’, vraagt ze streng.

‘Helemaal niet’, ontkent hij verontwaardigd. Hij bevoelt het ringetje in zijn oor. ‘Dit is van mijzelf. Heb ik met mijn eigen zuurverdiende centen gekocht.’

‘Denk goed na, heb je niet per ongeluk iets meegenomen’, dringt Ginga aan.

Dippo diept in zijn broekzakken. ‘Hé’, roept hij. ‘dat is die pipit die ik in het zand heb gevonden.’ Met een walgend gebaar werpt hij het glanzende brokje metaal van zich af en dan is ook hij weg.

‘Ga jij nu maar’, zegt Ginga tegen Alex.

‘Nee, ga jij. Ik blijf nog even hier met Cornelis.’

Ginga verdwijnt.

‘Laat die zakken toch’, smeekt Alex. ‘Het is dat goud dat je hier gevangen houdt.’ Cornelis zakt op zijn knieën. Vertwijfeld glijden zijn handen omhoog langs de zaknaden. Ze blijven liggen op de bovenste plooien, strijken die haast liefkozend plat.

‘Kom toch.’ Alex pakt zijn hand en probeert hem omhoog te hijsen. Huilend laat Cornelis de zakken los. Alex trekt hem mee naar de lichtstraal, stapt naar binnen, voelt hoe hij omhoog gezogen wordt, maar ook hoe Cornelis zich tegelijkertijd van hem losrukt.

‘Neeeeeee!’

Zijn wanhoopskreet echoot door de woestijn en Alex ziet in een laatste flits hoe Cornelis zich op zijn goud stort.