Lezen doet je goed. Leerjaar 7b

[p. 24]

5 El Dorado (1)

In het boek ‘De opdracht van Fodewroko’ komen de hoofdfiguren Ede, Kiki, Babette, Alex, Siekhie, Ginga en Dippo via het Brokopondostuwmeer terecht in El Dorado, de verloren gouden stad van de Inheemsen. Ze zijn op zoek naar Dietje, het broertje van Ede. Het boek is geschreven door Ismene Krishnadath. Hieronder lees je een paar stukjes uit het hoofdstuk dat gaat over hun verblijf in El Dorado.

Alex schudt ongelovig zijn hoofd. ‘Dit bestaat toch niet. Waar zijn we in 's hemelsnaam terechtgekomen.’ Ede laat de riemen van zijn rugtasje van zijn schouders glijden. Hij trekt het touwtje van de opening los en rommelt tussen zijn spullen. ‘Aha.’ Triomfantelijk houdt hij zijn elektrische tandenborstel omhoog. Hij drukt op het powerknopje. ‘Great! Hij doet het nog,’ stelt hij tevreden vast als de borstel begint te zoemen.

Kiki rimpelt haar voorhoofd. ‘Kan je niets beters verzinnen? Wat hebben we nu aan die stomme tandenborstel?’

‘Deze tandenborstel,’ Ede drukt de steel dramatisch tegen zich aan, ‘is voor mij het enige overblijfsel uit de beschaafde wereld. Dìt...’ hij houdt de borstel

[p. 25]

omhoog, ‘herinnert mij eraan dat er ergens een echte wereld is, waar ik thuishoor en dìt...’ met zijn vrije hand maakt hij een weids gebaar ‘....bestaat eigenlijk niet.’

‘Het bestaat wel.’

Allen keren zich naar Ginga. ‘Dit is het verloren rijk van El Dorado, de gouden koning. Ik ben er nooit eerder geweest, maar bij het kampvuur worden er vaak verhalen over verteld. Toen de blanken Zuid-Amerika veroverden, heeft El Dorado zijn land verplaatst. Hij kon de hebzucht van de blanken niet verdragen. Al zijn goud wilden ze hebben. De oude mensen van mijn stam beweren altijd dat hij naar Suriname is gekomen en het land in de rivier achter de vallen heeft verborgen.’

‘Goud is er in ieder geval.’ Dippo houdt een pipit, zo groot als een volwassen kies, op de vlakke palm van zijn hand.

‘San!’ Siekhie begint om zich heen te graven. Alex en de meisjes laten spiedend hun ogen over het zand gaan.

Ede houdt nog steeds zijn tandenborstel vast. ‘Houden jullie toch op. Ik wil weg van hier en als ik Ginga goed heb begrepen moeten we de weg naar de woestijn zoeken. Van daaruit komen we op het eiland waar Dietje zit.’ Hij klopt het zand van zijn broek en begint met lange stappen te lopen.

Siekhie holt achter hem aan.

‘Hé!’ Hij stopt. ‘Paranoten,’ roept hij opgetogen. ‘Komen jullie eten, kijk zoveel noten er op de grond liggen.’

Het savannelandschap van het verloren rijk van El Dorado is minder angstaanjagend dan de jungle. Er zijn grote overzichtelijke vlakten, met toch genoeg schaduwplekjes, waar tussen het kruipgras en de stugge struiken vruchtbomen groeien. Ze vinden cashew, kokosnoten, wilde komkommertjes, awara's en maripa's. Hier en daar zijn er meertjes met zwart water. De nacht brengen ze door in het zand, rond een houtvuurtje, om de beurt wakend voor roofdieren of ander gevaar.

[p. 26]

Als ze 's morgens weer op pad gaan wordt het landschap opvallend mooier. De stukken groen lijken gecultiveerd. Er groeien bloemen en opeens zien ze een pad lopen tussen een haag van wilde palulu's en veelkleurige heliconia's.

‘Jouw bloem.’ Ginga blijft verrast staan als Ede haar een dikke, roze bokkepoot wijst. ‘Ginger lily, we hebben hem ook achter het scheikundelokaal van onze school.’

Het pad maakt na een tijdje een bocht naar links. De weg wordt breder, en harder. Het zand gaat langzaam over in witte kiezelstenen, waartussen brokjes goud glinsteren. Langs de kant groeien wuivende koningspalmen in kortgeknipte bermen. De stukken goud worden steeds groter, totdat de weg alleen nog maar daarmee geplaveid is.

Ze komen een man en een vrouw tegen. Ze zijn gekleed in kleurige losse gewaden en op hun voorhoofd, in hun oren, door hun neusgaten, om de bovenarmen, hun polsen en enkels, ja overal, blinken gouden sieraden. Het paar groet vrolijk, maar blijft niet staan. Het wordt steeds drukker. Niemand let op ze. Het is alsof hun aanwezigheid vanzelfsprekend is.

Het pad heeft zijpaden, maar ze blijven de hoofdweg volgen. Die brengt ze naar een groot plein, dat geplaveid is met grijs marmer en rechthoekige gouden tegels. Hier en daar zijn kleine oases aangelegd met waaierpalmen en amandelbomen. Er zijn blankhouten bankjes met goudbeslag om op te zitten, maar ook enorme rotsblokken, van puur goud natuurlijk. Op lange tafels geuren heerlijke gerechten op gouden schalen. Er klinkt muziek. Mensen eten, drinken en dansen. Sommigen schommelen ontspannen in hangmatten onder de schaduwbomen.

‘Cool place hier’, glundert Siekhie. ‘Zou je zomaar mogen eten?’

Dippo hoort zijn maag brommen. ‘Ik heb een vreselijke honger.’

Ginga houdt ze tegen. ‘We moeten ons eerst aanmelden.’

Aan het hoofd van het plein zit, op een kleine verhoging, een man in een gouden zetel.

‘El Dorado’, fluistert Kiki met ontzag in haar stem. ‘De gouden koning.’

[p. 27]

Het enige kledingstuk dat hij draagt is een lendendoek van glanzend geel weefsel, die met een gouden band om zijn middel is bevestigd. Hij heeft geen sieraden aan, maar als hij beweegt glinsteren overal op zijn lichaam fijne puntjes goudstof. Zijn dikke zwarte haar, dat tot op zijn schouders hangt, is doorspekt met gouden draden.

‘Ik ken jou’, zegt hij als Ginga voor hem neerknielt en de anderen wenkt hetzelfde te doen. ‘Ben jij niet de dochter van mijn broer, de piaiman, en de vrouw van het meer.’

Alex' mond valt open. Kiki en Babette gapen het Saramaccaanse meisje aan. Siekhie en Dippo fluiten zachtjes en Ede knikt bij zichzelf. ‘Als hij het niet had gedacht.’

Ginga gaat onverstoord verder. ‘Zeker Hoogheid, Ginga is mijn naam.’

‘Welkom mijn kind, ik zie dat je vrienden hebt meegebracht. Wat brengt jullie hier? Zoeken jullie goud?’

‘Nee Hoogheid, we zoeken zijn broertje.’ Ze wijst naar Ede. ‘Hij moet op het eiland zijn.’

De koning laat zijn blik op Ede rusten. ‘Dan moet je de woestijn in, mijn zoon.’ Zijn stem klinkt bezorgd. ‘Het is een harde tocht. Ik kan mij de laatste keer niet meer herinneren dat iemand de woestijn is overgestoken en ik zit hier al vijfhonderd jaar. Ik raad je aan je goed voor te bereiden. Haast je niet, verpoos een tijdje met ons.’

Hij glimlacht naar Dippo en Siekhie. ‘Ik wed dat jullie hongerig zijn. Tast toe en geniet zolang je hier bent.’ Hij maakt een breed gebaar met zijn hand. ‘Dat geldt voor jullie allemaal.’

Hij stapt van zijn troon en helpt Ginga op haar voeten. ‘Ik zie dat er ook blanken onder je vrienden zijn, Ginga.’

Kiki doet een stapje achteruit, maar de koning stelt haar gerust. ‘Wees niet bang, kleintje. Ik vind het een eer om jullie hier te hebben en ik denk dat jullie me kunnen helpen. Vroeger zochten vele blanken naar mijn rijk, maar slechts één is erin geslaagd het te bereiken. Dat moet zo'n vierhonderd jaar geleden zijn.

Helaas hebben we nooit veel plezier met hem beleefd. Hij is de ongelukkigste van mijn onderdanen. Ik denk dat hij eenzaam is, als enige witte tussen het gouden volk.’

[p. 28]

Alex weet niet wat hij moet zeggen. Kiki lijkt ook haar tong te hebben verloren.

‘Ik hoop dat hij wat vrolijker wordt als hij jullie ziet. Daar zit hij.’

Op een bank in een donker hoekje onder een amandelboom zit de blanke. Naast hem heeft hij twee zakken van zeildoek, waarover een ouderwets pistool met een lange loop is gelegd.

‘Cornelis Pieterszoon’, zegt de koning bestraffend. ‘Je bent nog magerder dan de vorige keer dat ik je zag. Heb je weer niet gegeten?’

De man richt het pistool op de borst van de koning.

‘Blijf staan’, dreigt hij. ‘Kom niet dichterbij.’

De koning zucht. ‘Cornelis, ik hoef je goud niet. Ik heb zelf meer dan genoeg.

Maar kijk eens wie ik voor je heb meegebracht.’

Hij stapt opzij en wenkt het drietal om naar voren te komen. Alleen Alex reageert. ‘Ik ben Alex’, zegt Alex met uitgestoken hand.

Langzaam worden de ogen van Cornelis groter. Zijn wapen zakt. Hij staat op van de bank. Het valt nu op dat hij lang is, langer dan de koning zelfs. Met zijn vrije hand raakt hij Alex voorzichtig aan. Hij maakt een stap naar Kiki, die zichzelf dwingt om te blijven staan. Hij betast haar blonde haren. ‘Blanken’, fluistert hij dan ongelovig. Dan luider: ‘Blanken, blanken.’ Hij lacht hardop.

De koning pinkt ontroerd een traantje weg en trekt zich dan terug.