Lezen doet je goed. Leerjaar 7b

[p. 15]

3 Laat mij niet alleen

Het boek ‘Laat mij niet alleen’ gaat over Wikash, die gepest wordt op school, omdat de kinderen denken dat hij aids heeft. Het boek is geschreven door Indra Hu. Ze wil graag dat kinderen goed begrijpen wat deze ziekte inhoudt. In de tekst hieronder kan je lezen hoe Wikash zich voelt. Als je het boek leest, zal je precies te weten komen wat het verschil tussen hiv en aids is, en wat juf Lucy doet om Wikash te helpen.

Het was pauze en de elfjarige Wikash stond weer alleen. Hij was verdrietig, want hij zag andere kinderen op het schoolplein spelen, maar niemand bemoeide zich met hem. Hij had een lieve juf en de kinderen waren wel aardig tegen elkaar, maar iedereen hield afstand van hem. Op zijn oude school wilden zijn klasgenoten ook niet met hem bemoeien en hadden ze hem vaak gepest.

Toch was er een leerling die had gemerkt dat hij alleen stond. Hij zag dat ze naar hem toe liep. Het was een meisje van 5A, zijn nieuwe klas, en hij wist dat ze Keelie heette. Wat zou ze van hem willen?

[p. 16]

‘Wikash, waarom sta jij hier zo alleen?’, vroeg Keelie. ‘Vind je de kinderen van onze klas niet leuk?’

Wikash vertelde dat hij zijn klasgenoten wel leuk vond, maar dat iedereen afstand van hem hield. Dat was ook zo geweest op zijn oude school, waar ze ook niet met hem wilden praten omdat ze dachten dat ze er ziek van konden worden.

Keelie knikte langzaam. ‘Ja, ik had zoiets over je gehoord. De kinderen zeggen dat je een gevaarlijke ziekte hebt die besmettelijk is. Ze zeggen dat je aids hebt.’

Er kwamen tranen in de ogen van Wikash van boosheid. Met trillende stem schreeuwde hij tegen Keelie: ‘Waarom vertellen jullie allemaal nare dingen over mij die niet waar zijn?’

Keelie deed geschrokken een stap achteruit. Ze had deze reactie niet verwacht van Wikash. Juf Lucy, die de beurt had in de pauze, zag dit gebeuren. Ze liep naar hen toe en vroeg wat er aan de hand was. Beide kinderen waren overstuur. Ze konden niet goed uit hun woorden komen.

‘Komen jullie even in de klas zitten’, zei juf Lucy. ‘Dan kunnen jullie wat kalmeren.’ Ze merkte dat andere kinderen de ruzie ook gezien hadden.

‘Er is niets aan de hand’, zei ze tegen hen. ‘Jullie kunnen rustig doorgaan waar jullie mee bezig waren.’

In de klas gaf ze Keelie en Wikash elk een cup stroop. Toen ze gekalmeerd waren, vertelden ze haar wat er gebeurd was. Juf Lucy wist wel wat er met Wikash aan de hand was en waarom hij weg was gegaan van de vorige school. Ze begreep dat ze iets moest doen. Anders zou hetzelfde gebeuren als wat er op de vorige school van Wikash was gebeurd.

De bel ging. De andere kinderen kwamen de klas binnen.

‘Je kan rustig naast Wikash zitten’, zei juf Lucy tegen Keelie. ‘Hij is helemaal niet gevaarlijk.’

Juf begon met de aardrijkskundeles, maar haar gedachten waren er niet helemaal bij. Ze bleef aan Wikash denken. Ze kon zijn tranen niet vergeten. Ze vond het

[p. 17]

verschrikkelijk dat hij gepest werd. Ze gunde Wikash de kans om net zo vrolijk op te groeien als de andere kinderen in haar klas.

Het schoolhoofd had haar verteld dat Wikash hiv-positief was en dat hij geen aids had. Ze had ook uitgelegd wat het verschil was tussen hiv en aids en juf Lucy had daarna nog eens uitgebreid informatie opgezocht op het internet over hiv en aids.

Ja, Juf Lucy wist dat Wikash een jongen was, die eigenlijk gewoon met andere kinderen kon bemoeien. Zij wist het, maar de kinderen van haar klas wisten het niet. Ze wist ook dat sommige ouders hun kinderen hadden gezegd dat ze uit de buurt van Wikash moesten blijven. Straks volgde de natuuronderwijsles. Ze probeerde haar lessen altijd zo leuk mogelijk te maken. Dan hielden de kinderen hun aandacht er beter bij en onthielden ze de leerstof beter.

Terwijl juf Lucy langs de banken liep om te kijken of de leerlingen hun opdracht goed uitvoerden, kreeg ze plotseling een idee. Hé, ze kon het lesuur dat bestemd was voor de natuuronderwijsles best gebruiken om te vertellen over hiv en aids. Ze zou het heel duidelijk moeten uitleggen. Hiv en aids waren afkortingen van Engelse woorden. Ze moest ook proberen de leerlingen zo goed mogelijk te betrekken bij de uitleg. Snel zocht ze nog wat informatie op met haar computer. Ja, ze wist al hoe ze de les zou geven.

De les van juf Lucy over hiv en aids werd een groot succes. De kinderen waren heel benieuwd en stelden veel vragen. Na de les keken ze met heel andere ogen naar Wikash. Wikash zelf voelde zich heel opgelucht. Eindelijk snapten zijn klasgenoten wat er met hem aan de hand was.

Juf Lucy vertelde na school aan het schoolhoofd over de les die ze had gegeven. ‘Je hebt het echt goed gedaan’, complimenteerde het schoolhoofd haar. ‘Ik zag zonet een paar kinderen met Wikash babbelen. Eigenlijk zouden de kinderen van de parallelklassen ook zo een les moeten krijgen, klas 5B, en zeker ook de kinderen van de zesde klas. Lijkt je dat geen goed idee?’

Juf Lucy knikte. ‘Dat is een prima idee. Hoe meer mensen de juiste informatie hebben over hiv en aids, hoe minder discriminatie er zal zijn. Ik zou de andere

[p. 18]

leerkrachten deze voorlichting ook kunnen geven. Dan kunnen zij het in hun eigen klas vertellen.’

‘Misschien kunnen we er in de volgende vergadering afspraken over maken’, zei het schoolhoofd. Toen tikte ze op haar wang.

‘Weet je, eigenlijk heb ik nog een beter idee.’

Juf Lucy keek het schoolhoofd benieuwd aan. Wat zou ze hebben bedacht?

‘Laten we een voorlichtingsmiddag voor de ouders van de kinderen van de 5e en 6e klassen organiseren. De leerkrachten kunnen er natuurlijk ook naartoe komen. Dan slaan we twee vliegen in één klap.’

Juf Lucy klapte enthousiast in haar handen. Het idee van het schoolhoofd was precies wat ze wilde. Als ook de ouders van de leerlingen wisten dat hun kinderen gewoon met Wikash konden spelen, dan zou hij niet meer alleen hoeven te zijn.