Lezen doet je goed. Leerjaar 7b

[p. 10]

2 Tommy en de bliksem

Dit verhaal over Tommy en zijn vriend Kleine Willy Wind is bedacht door Cobi Pengel. Op een avond klopt Kleine Willy Wind bij Tommy op het raam. Kleine Willy Wind is een vriendelijke wind, die zichzelf kan veranderen in een vogel. Hij wil dat Tommy de bliksem moet tegenhouden. Hieronder lees je een paar stukjes uit het verhaal. In het boek ‘Tommy en de bliksem’ staat het hele verhaal.

‘Tommy’, zegt Willy, ‘er gaat deze nacht iets verschrikkelijks gebeuren.’

Tommy hoort de bezorgdheid in Willy's stem. ‘Wat dan Willy?’

‘Er is zwaar onweer onderweg naar Het Grote Groene Bos. De lucht is gevuld met zwarte wolken vol regen. Ik heb gehoord dat de bliksem van plan is om met volle kracht in te slaan in De Grootste Groenste Boom, zodat hij knapt als een luciferstokje. Bovendien brengt de bliksem nog een woeste storm mee. Als De Grootste Groenste Boom omver is gevallen, moet de storm de rest van de bomen omverblazen.’

[p. 11]

Kleine Willy Wind huivert. ‘Kan je je dat voorstellen Tommy? Waar nu het mooie bos is, zal er morgen een vlakte zijn met alleen ontwortelde, gebroken en kale bomen. Waar de bliksem ze heeft geraakt, zullen ze door zijn hitte zwartgeblakerd zijn.’

Tommy schrikt van het akelige verhaal van Kleine Willy Wind. ‘Maar..., maar..., ik ben vreselijk bang voor onweer Willy... dan hoe dan zou ik kunnen zorgen dat de bliksem en de storm het bos niet vernielen...?’

‘Tommy’, zegt Willy, ‘de bliksem vindt het heerlijk om met een grote knal in een boom in te slaan. Hij zoekt altijd de hoogste boom uit. Je moet in De Grootste Groenste Boom klimmen om de bliksem tegen te houden.’

‘Nee, nee, nee en nog eens nee, dat doe ik niet!’ roept Tommy angstig uit. ‘Als het dondert en bliksemt wil ik altijd bij papa gaan schuilen. Ik ga echt niet met je mee. Los het probleem zelf maar op.’

Als Tommy weer stil is, zegt Willy Wind: ‘Luister nou goed. Als de bliksem een kleine jongen in pyjama in de boom ziet, gaat hij in de war raken, want kleine jongens horen bij zo'n onweer thuis bij hun ouders te zijn. De bliksem schiet dan voorbij de boom, naar een plek waar hij geen kwaad meer kan doen.’

Tommy zucht.

‘Tommy, ik weet dat je het kunt. Ik blijf bij je, echt waar, totdat je de bliksem hebt weggejaagd.’

Willy praat en praat en praat...

Eindelijk zegt Tommy: ‘Nou, vooruit dan maar, maar denk eraan: ik vertrouw op jou!’

‘Natuurlijk Tommy’, zegt Willy, ‘maar er is nog iemand die je zal helpen. Let op de maan. Die kan goed boos worden als hij in zijn slaap wordt gestoord.’

Willy Wind gaat zitten zodat Tommy op zijn rug kan klimmen.

Even later zweven de twee vriendjes het raam uit. De nacht is zo vredig en stil, dat Tommy even vergeet dat er onweer op komst is. Hij ziet de sterren van dichtbij. Ze lijken allemaal te slapen. Ook de kleine wolkjes die voorbijdrijven. Dan zijn ze opeens boven Het Grote Groene Bos. De Grootste Groenste Boom

[p. 12]

torent boven alle andere bomen uit. Kleine Willy Wind vliegt er rechtstreeks naartoe. Hij landt met uitgestrekte poten op de rotsachtige bodem. Tommy glijdt van zijn rug. De bomen zijn doodstil. Geen blaadje beweegt. Het is de stilte voor de storm. De wind houdt zich klaar. Hij wacht op het eerste sein van bliksem en donder. Na de donder zal hij losbarsten.

‘Oh nee... oh nee,’ roept Tommy. ‘Deze boom is echt eng. Ik klim op het erf weleens in de manjaboom om manja's te plukken, maar dat is iets heel anders! Dit durf ik echt niet Willy.’

Tommy slaat zijn handen om de hals van Willy Wind en klemt zich aan hem vast. Willy Wind legt bemoedigend een vleugel op de rug van Tommy.

‘Tommy, als je niet gaat, is straks het hele bos vernietigd. Als de bliksem jou ziet, zal hij schrikken en zijn plan veranderen. Je moet met je armen zwaaien en hard roepen dat je geen boom bent. Kijk, zo moet je doen.’ Willy Wind zwaait wild met zijn vleugels en roept met een bromstem: ‘Je bent verkeerd meneer Bliksem. Je moet verder, voorbij het bos. Dit is niet de goede plek om in te slaan.’

Tommy is nog steeds bang, maar moet toch ook een beetje lachen.

‘Ik blijf beneden, maar vergeet niet dat ik er steeds voor je ben. En dan... is de maan er ook nog Tommy. Die gaat jou helpen. Geloof mij maar,’ zegt Willy Wind bemoedigend.

In de verte weerlicht het en rommelt de donder. De Grootste Groenste Boom trilt zachtjes. Tommy voelt dat de boom bang is. Dapper klimt hij door. Hij wil en hij zal niet alleen De Grootste Groenste Boom beschermen, maar het hele bos. Hij zal Kleine Willy Wind niet teleurstellen.

De zwarte wolken komen steeds dichterbij. Als Tommy bijna halverwege is, licht de hemel helder op en hoort hij een zware donderslag. Het onweer is al dichtbij. Vlug klimt Tommy door tot hij op een tak is, die zo dik is, dat hij er goed op kan staan.

Weer een zware donderslag... Het is nu een kwestie van seconden voor de bliksem zijn aanval zal uitvoeren. Zijn schicht is gericht op de top van De Grootste Groenste Boom...., maar dan is het alsof hij aarzelt hij....

Het lijkt erop dat hij Tommy heeft gezien. Tommy zwaait met beide armen en roept heel hard: ‘Je bent verkeerd, meneer Bliksem. Je moet verder, voorbij het

[p. 13]

bos. Dit is niet de goede plek om in te slaan.’

Tommy blijft maar roepen en met zijn armen zwaaien. De bliksem raakt ervan in de war. Hij draait een paar rondjes om de boom heen.

De donder rommelt: ‘Vooruit bliksem, waar wacht je nou nog op?’

Maar de bliksem roept terug: ‘Er klopt iets niet. Er staat een kleine jongen in de boom. Ik kan de boom zo niet raken. Is dit wel de goede boom?’

‘Natuurlijk wel. Doe toch niet zo stom. Je ziet toch hoe groot en groen hij is. Dit is het bos waar we moeten zijn.’

De donder dondert zo boos en zo hard, dat niemand heeft gemerkt dat de maan dichterbij is gekomen. Plotseling klinkt boven het gedonder zijn stem die roept: ‘Hé daar, wat is dat voor lawaai? Ik lig hier lekker boven de wolken op mijn rug te slapen en dan word ik wakker gemaakt door zoveel herrie! Houd er onmiddellijk mee op. Al ben ik maar een halvemaan, als ik me goed boos maak, zullen jullie merken wie ik ben!’

Tussen de donkere wolken door verschijnt het boze gezicht van de halvemaan. Een gezicht om bang van te worden! De donder moppert nog even in zichzelf na, veel zachter nu, de bliksem flitst nog snel een zwak flitsje... maar even later is het gemene tweetal verdwenen.

Daar is Kleine Willy Wind al. ‘Goed gedaan Tommy, zie je wel dat je het kon? Ik wist dat ik op jou kon rekenen. Je bent de redder en de held van Het Grote Groene Bos. Heb je nu gemerkt dat je niet bang bent als je niet bang WIL zijn? Maar we moeten ons haasten. De storm is nog niet weg. Klim gauw op mijn rug.’ Tommy is uitgeput van het zwaaien met zijn armen en het roepen naar de bliksem. Vlug gaat hij op de rug van Kleine Willy Wind zitten.

De maan heeft de stoten van de storm ook opgemerkt. Boos gaat hij tekeer: ‘Ik zeg toch dat ik rustig wil slapen. Heb je me niet gehoord!’

Ook de storm heeft ontzag voor de maan. Hij houdt zijn adem in, keert zich om en gaat de bliksem en de donder achterna!

Eindelijk kan de maan weer rustig op zijn rug gaan liggen. Het begint zachtjes te regenen. Dat is niet erg. Dat is juist goed voor de bomen en de planten die onder

[p. 14]

de bomen groeien. Voor Tommy is het niet zo leuk... hij wordt kletsnat.

Willy Wind vliegt zo snel als hij kan tussen de druppels door en al gauw zijn ze bij Tommy's huis. Tommy klimt door het raam naar binnen. Hij zwaait Kleine Willy Wind na, die wegvliegt in de nacht.

‘Dag Kleine Willy Wind. Tot ons volgende avontuur!’

Hij trekt zijn natte pyjama uit en propt die onder in mama's wasmand voor vuile kleren. Zijn haren droogt hij met zijn baddoek. In de kast vindt hij een schone pyjama. Dan naar bed en lekker slapen! Voor hij inslaapt is zijn laatste gedachte: ‘Ay, ik ben niet meer bang voor donder en bliksem en ik heb Het Grote Groene Bos gered.’