Lezen doet je goed. Leerjaar 6c

[p. 102]

Les 29 De jungledroom van Janice

De vader van Janice is landschapsarchitect. Hij kan een overwoekerd perceel omtoveren in een prachtige tuin. Natuurlijk tovert hij niet echt. Hij heeft ervoor gestudeerd aan de universiteit en het duurt een paar maanden voordat zo'n perceel in een tuin is veranderd. Papa Nitin heeft al veel mooie opdrachten gehad. Wandelparken heeft hij gemaakt, sprookjesachtige hoteltuinen en ook een keer een prachtige voortuin voor een ambassade.

Maar van de uitdagende opdracht die hij nu heeft gehad, wordt hij wild enthousiast. Het is maandagmiddag en hij zit met Janice en mama Altagracia aan tafel als hij erover vertelt.

‘Er moet een recreatieoord worden gemaakt in de jungle. Nee, het zal geen klein ding worden. Het heel terrein beslaat vijf hectaren.’

‘Wauw papa’, zegt Janice, ‘dan ben je jaren bezig.’

Papa schudt zijn hoofd. ‘Nee hoor, binnen een jaar is het wel gepiept.

Je moet alleen goed gebruik maken van wat de jungle je al biedt.’

‘Dat kan jij goed’, zegt mama.

Papa glundert bij dit compliment.

‘Het is langs de Pararivier. Die rivier gaat een belangrijke rol spelen in het oord.’

‘Om te zwemmen’, zegt mama.

‘En te varen’, roept Janice.

‘En te vissen’, vult papa aan.

‘Toch niet om je vaat te wassen en te baden’, zegt mama een beetje plagend.

‘Jawel, de rivier zal het water leveren voor de waterreservoirs, die op hun beurt weer water leveren voor de logeergebouwen, de keukens, de badkamers en overal waar anders water nodig is. We zullen zelfs op een bepaalde plek van de rivier een zuiveringsinstallatie plaatsen om drinkwater af te tappen.’

‘Oei, dat klinkt behoorlijk technisch’, zegt mama.

‘Ik wil later ook landschapsarchitect worden’ zegt Janice. ‘Dit soort dingen vind ik machtig.’

[p. 103]

Die nacht droomt Janice. Ze staat bij een bord waar ‘JUNGLEPOORT’ op staat geschreven. Daaronder is aan de paal een verkeersbord bevestigd met een auto waardoor een rood kruis staat. Om het nog eens te benadrukken, is daaronder nog een bord met een tekst in vier talen.

Verboden voor auto's, No entry for cars, Prohibido para los coches, . De Chinese tekens kan Janice niet lezen, maar ze vermoedt dat er hetzelfde staat als daarboven. Links van het bord is er een ruime parkeerplaats waarop een tiental auto's staat geparkeerd. Ze is te voet, dus ze kan gewoon door. Het is een zandweg.

[p. 104]

Aan beide kanten groeien hoge bomen, waarvan de takken zich ineenstrengelen boven de weg. Tussen de bomen groeien allerlei heliconia's, palulu's en canna's. Aan de lage takken van de bomen hangen bosmarkusa's. Janice ademt de koele boslucht in, terwijl ze verder loopt.

Het pad gaat langs een aantal houten huisjes op palen met ronde rieten daken. Bij één van ze staan twee toeristen bij de rand van het balkon het bos te bewonderen. Ze zwaaien naar Janice als ze langsgaat. Janice zwaait terug.

Het pad heeft verschillende kleinere zijpaden die het bos ingaan, maar Janice blijft op de hoofdweg, die eindigt bij een pier waar verschillende korjalen en overdekte bootjes gemeerd liggen. Het zonlicht glinstert op het bruine rivierwater. Een aardige jongeman komt naar haar toe en stelt zich voor.

‘Ik ben Paulus. Heb je zin om een eindje te gaan varen?’

Hij helpt haar in een kleine korjaal te stappen die is beschilderd met felle kleuren; rood blauw, geel. Daartussen ook vlakken wit en zwart. Er is maar één zitbankje met een leuning. Dat zitbankje heeft ook een kussentje. Daar mag Janice gaan zitten. Ze voelt zich net een prinses. Als de boot in beweging komt, draait Janice zich om. Paulus gebruikt een pagaai om te varen. De pagaai is met dezelfde kleuren als de boot beschilderd.

‘Heb je geen buitenboordmotor’, vraagt Janice.

‘Nee, die maken te veel lawaai’, zegt Paulus. ‘De grotere boten hebben wel een elektrische fluistermotor, maar voor zo'n kleine boot is dat niet nodig.’

Paulus wijst naar de apen, de luiaarden en de vogels in de bomen langs de rivier. Ze zien ook een kaaiman die ligt te slapen tussen het riet aan de kant.

‘Wil je naar de sula, of wil je naar het strand?’, vraagt Paulus.

‘Kunnen we niet naar allebei?’, vraagt Janice.

‘Oké’, zegt Paulus bereidwillig. ‘We gaan eerst naar de sula voor een watermassage en daarna gaan we een hapje eten op het strand.’

De sula bestaat uit een aantal stroomversnellingen die met veel lawaai over en langs de rotsen bruisen.

[p. 105]

Janice trekt haar jeansbroek en T-shirt uit. Het is alsof ze voorbereid was op de waterpartij. Onder haar kleren draagt ze een felgroene bikini. Paulus helpt haar over de gladde rotsen naar een plekje waar het water met veel kracht langs twee grote stenen stroomt.

‘Daar kan je zitten’, roept Paulus boven het lawaai uit. ‘Maar zorg ervoor dat het water je niet meesleurt. Zet je voeten schrap tegen de rots.’

Het water beukt op Janices lichaam. Ze vindt de massage heerlijk. Ze kan er maar niet genoeg van krijgen, maar na een kwartiertje komt Paulus haar halen.

Terwijl zij in het water lag, heeft hij een vis gevangen. Er zijn verschillende waterkommen in de sula. Regelmatig kan je de vissen van de ene naar de andere kom zien springen. Aan het eind van de sula ziet Janice een paar jongens met een speer vissen.

‘We gaan naar het strand.’ Paulus geeft haar een baddoek en een pet.

‘Met deze zon ben je zo weer droog’, zegt hij, ‘maar je moet wel een beetje oppassen dat je huid niet verbrandt.’

Op het strand maakt Paulus een vuurtje. Daarop gaat hij de vis roosteren. In de boot heeft hij nog een mandje met broodjes en sinaasappelen. Dat eten ze alvast op om hun honger te stillen.

‘De vis is klaar’, roept Paulus na een tijdje. Hij legt de vis op een groot blad dat hij van een boom heeft geplukt. Met zijn mes snijdt hij in de vis. Hij prikt een klein stukje aan de punt en houdt dat voor de mond van Janice.

Net als Janice met haar tanden een stukje vis van het mes wil nemen, schrikt ze wakker. Ze ligt in haar bed, in haar kamer, thuis in Paramaribo. Ze wrijft over haar ogen. Wat een mooie droom was dat, en zo helder. Ze kan niet wachten tot ze er aan het ontbijt over kan vertellen.

‘Je hebt over mijn opdracht gedroomd, het recreatieoord’, zegt papa.

‘Precies zo zie ik het voor me. Alleen dat van die fluisterboten had ik nog niet bedacht. Dank je voor dat geweldig idee. We zullen al onze grote korjalen een stille, elektrische motor geven.’