Lezen doet je goed. Leerjaar 6c

[p. 88]

Les 25 De turnwedstrijd

Elena was door het dolle heen, toen ze van de turnoefening kwam. Ze rende het huis binnen en botste tegen haar broer Donovan op.

‘Hé, kijk toch uit waar je loopt’, riep hij.

‘Donovan, waar zijn papa en mama? Ik heb geweldig nieuws!’

‘San! Je maakt me nieuwsgierig. Wat is er aan de hand?’

Op dat moment draaide de auto van hun ouders het erf op. Elena rende naar buiten om ze te zeggen dat ze iets belangrijks te vertellen had.

Toen ze allemaal in de woonkamer waren, barstte ze los.

‘Suriname gaat meedoen met een internationale turnwedstrijd. Er zullen tien turnsters worden geselecteerd bij een nationale wedstrijd en mijn trainer wil dat ik ook meedoe met de competitie.’

‘Je maakt niet veel kans’, zei Donovan. ‘Er zijn aardig wat turnverenigingen.’

‘Wedstrijdtraining is best zwaar’, zei haar moeder. Ze wist er alles van, want ze had vroeger meegedaan met nationale basketbalwedstrijden.

‘Ik denk dat het Elena wel zal lukken’, zei haar vader.

Hij wist hoe zijn dochter was. Ze liet zich niet gauw ontmoedigen.

Wanneer iets niet lukte, gaf ze nooit op. Ze bleef oefenen totdat het lukte. Hij vond dat geweldig.

Elena vertelde dat haar turnleraar gezegd had dat ze talent had. Hij wilde haar persoonlijk coachen. Ze moest dan om de ene dag gaan trainen. Haar ouders vonden het goed, onder één voorwaarde. Haar schoolprestaties mochten er niet onder lijden. Dat beloofde Elena.

Het bleek moeilijker dan ze had gedacht om zich aan haar belofte te houden. Ze had weinig tijd voor haar schoolwerk en was ook vaak moe. Tijdens de les viel ze soms in slaap. Haar leerkracht, meester Joël, sprak haar erover aan.

‘Elena, je bent altijd een flinke leerling geweest, maar nu zie ik dat je vaak geen huiswerk hebt gemaakt. Je slaapt in de klas. Wat is er aan de hand?’

[p. 89]

Elena vertelde hem dat ze oefende voor de turnwedstrijd. Meester Joël zei dat ze niet over zou gaan naar leerjaar zeven als het zo doorging. Hij beloofde met haar ouders en haar trainer te praten. Samen besloten ze dat Elena voortaan alleen op de dinsdag, zaterdag en zondag zou trainen. Haar turnleraar was er niet helemaal blij mee. Elena haar turntechnieken waren enorm vooruitgegaan. Het was een lust om haar aan de toestellen te zien. Maar hij begreep dat haar studie ook belangrijk was en stemde daarom toe.

[p. 90]

Hierna leek het te lukken. Elena maakte meteen na school haar huiswerk. In het weekend kon ze naar hartenlust sporten. Haar inspanningen waren niet voor niets. Bij de landelijke turnwedstrijd werd ze samen met negen andere turners gekozen om het volgende jaar Suriname te vertegenwoordigen in de Sovjet-Unie. De gekozen groep werd gefeliciteerd. Er werden nieuwe afspraken gemaakt.

Suriname moest een goede beurt maken. Elena slikte even toen ze hoorde dat ze elke dag moest oefenen. Was dat wel haalbaar?

De ouders werden erbij gehaald, want ook zij moesten offers brengen. De turners kregen een strak dagschema. Hierin stonden niet alleen de oefentijden precies aangegeven, maar ook wanneer de turners naar school moesten of hun huiswerk moesten maken. De dagelijkse trainingen zouden 's morgens plaatsvinden. Dit betekende dat de ouders hun kinderen moesten brengen. Elena's ouders brachten haar om de beurt. Op de maandag ging ze met haar vader naar de training, op de dinsdag bracht haar moeder haar, op de woensdag haar vader weer enzovoort. Dit ging maandenlang door. Donovan werd zelfs jaloers. Hij vond dat alle aandacht naar Elena ging.

De dag dat ze naar de internationale competitie zou vertrekken, brak eindelijk aan. Elena wist zelf niet hoe ze het had klaargespeeld. Ze had dagelijks getraind én haar cijferlijst was mooi. De wedstrijd was in de vakantie. Haar moeder en Donovan zouden meegaan naar de Sovjet-Unie om haar aan te vuren.

Toen Elena de deelnemers op de dag van de wedstrijd zag opwarmen, raakte ze even in paniek. Al die turners en turnsters waren supergoed. Sommigen deden stunts die ze nooit eerder had gezien. Het lukt me nooit hen te verslaan, dacht ze. Donovan zag de paniek in haar ogen en liep naar haar toe.

‘El, lukt 't?’, vroeg hij.

Elena keek hem aan. Tranen rolden langs haar wangen. Hij gaf haar een stevige omhelzing. Haar moeder kwam ook aangelopen en probeerde Elena ook te kalmeren. Op dat moment klonk de fluit, die aangaf dat de turners zich moesten aanmelden voor de laatste aanwijzingen.

Elena begon zich ook op te warmen. Plotseling struikelde ze. Donovan rende naar haar toe.

[p. 91]

‘Ik kan 't niet, Don’, snikte ze.

‘Elena, hier heb je een heel jaar keihard voor gewerkt. Ga dus gewoon door, want alleen het feit dat je hier bent, is al een prestatie’, zei Donovan.

Elena veegde de tranen weg en ging verder met de warming-up.

Tegelijkertijd keek ze naar de andere deelnemers. Ze voelde zich zo onzeker. Vooral toen ze de ster van de Sovjet-Unie zag. Ze was een jaar of twaalf, slank, lang, behoorlijk lenig en het leek erop alsof ze onverslaanbaar was.

Het viel Elena op dat de turnster steeds een slokje uit een fles nam. Plotseling kreeg Elena een gedachte. Ze had diazepam, een slaapmiddel, bij zich. Deze tablet had de dokter haar vorig jaar voorgeschreven, toen ze pas was begonnen met de intensieve training en 's avonds moeite had om in slaap te vallen.

Ik kan een tabletje in haar fles doen, dacht Elena. Ze schrok van haar eigen gedachten, want ze was niet zo opgevoed. Bij een wedstrijd moest het er eerlijk aan toe gaan. Haar ouders zeiden altijd dat het onsportief was om niet tegen je verlies te kunnen.

Toch pakte ze een tabletje uit haar tas en liep naar de turnster. Die glimlachte vriendelijk en zei dat ze het leuk vond iemand uit Suriname te ontmoeten. Ze vertelde dat de turners in haar land heel jong begonnen en naar speciale sportscholen gingen. Zij turnde al vanaf haar 5e en sindsdien bestond haar leven eigenlijk alleen uit turnen.

Elena kreeg een beetje medelijden met haar en besloot de tablet niet meer in het drankje te zetten. De woorden van Donovan dansten door haar hoofd.

‘Gewoon 't feit dat je hier bent, is al een prestatie!’

Hij wuifde naar haar vanaf de tribune. Ze wuifde terug en ging netjes naar de verzamelplaats voor alle deelnemers. Toen ze aan de beurt was, deed ze haar uiterste best. Ze kwam niet in de top drie, maar kreeg toch een prijs als ‘De beste nieuwkomer’. Allerlei trainers moedigden haar aan om het jaar daarop weer deel te nemen. Iedereen was trots op haar en zij ook op zichzelf.