Lezen doet je goed. Leerjaar 6c

[p. 80]

Les 23 De schatten van Bunu en Seeka

In het dorp Sonopo woonde de oude tata Taki samen met zijn vrouw mma Makandi. Hun dochter Seeka was een schoonheid, die de leeftijd had bereikt om te trouwen. Maar geen van de mannen van Sonopo beviel haar.

Aan de andere kant van de wereld woonden tata Lespeki en mma Pasensi met hun zoon Bunu in het dorp Sondongo. Bunu was een eerlijke, voorbeeldige en hardwerkende jongeman. Ook voor hem was het tijd om een vrouw te kiezen. Maar geen vrouw in Sondongo kon hem bekoren.

Op een dag hoorde Bunu twee trekvogels praten.

‘Is Bunu nog steeds niet getrouwd? Ik begrijp hem niet. Er zijn zoveel leuke vrouwen in Sondongo’, zei de ene vogel.

De andere vogel zei: ‘Zo is het ook met Seeka in Sonopo. Die is ook zo kieskeurig. Ze slaat elk huwelijksaanzoek af.’

Bunu had het gesprek van de vogels gehoord. Hij ging naar zijn vader.

‘Tata Lespeki, ik heb gehoord dat er een vrouw woont in Sonopo die nog niet getrouwd is. Ik zou haar graag willen opzoeken.’

Tata Lespeki sprong op van blijdschap. Eindelijk had zijn zoon interesse voor een vrouw. Hij beloofde hem te ondersteunen en zorgde ervoor dat hij kreeg wat hij nodig had voor de lange reis naar Sonopo.

Toen Bunu zover was, begon hij te voet aan de reis. Hij liep de hele ochtend. Uiteindelijk kwam hij aan bij een rivier. Hij had geen boot en er was niemand in de omgeving aan wie hij hulp kon vragen. Plotseling zag hij de rug van een nijlpaard boven het water uitkomen. Bunu sprong meteen op de rug. Het nijlpaard bracht hem naar de overkant, zodat hij verder kon.

Na een tijdje kwam Bunu bij een rivier die breder was dan de vorige.

Terwijl hij stond na te denken hoe hij zou oversteken, kwam er een reuzenkaaiman naar hem toe. De kaaiman was even lang als een korjaal. Bunu sprong op zijn rug en de kaaiman zwom met hem naar de overkant van de brede rivier.

[p. 81]

Bunu liep verder. Hij kwam bij de zee. Hoe moest hij nu verder? Hij ging het zeewater in om een weg te zoeken. Hij was al bijna tot zijn hoofd onder water, toen hij een grote vis zag, een lalau. De vis slikte hem in en zwom naar de overkant van de zee. Daar braakte hij Bunu uit op een strand.

Bunu liep weer verder. Hij passeerde drie rivieren. Bij elke rivier kon hij oversteken op de rug van een kaaiman.

Eindelijk kwam hij op een dag bij een kreek die langs Sonopo liep. Een jongeman was bezig te baden. Bunu groette beleefd en ging ook baden.

‘Mati, vriend, hoe gaat het met jou?’

De jongeman antwoorde ‘Het gaat goed, Bunu’.

Verbaasd vroeg Bunu ‘Hoe weet je hoe ik heet?’

[p. 82]

De jongeman antwoordde ‘Omdat jij wist dat ik Mati heet, wist ik dat jij Bunu heet. Ik weet ook dat je bent gekomen om met Seeka te trouwen.’

Na het baden liepen ze samen naar het huis van Mati, waar Bunu mocht overnachten.

‘Het is niet goed om de hand van een vrouw te gaan vragen in de vooravond’, zei hij. ‘Je kan dat liever in de ochtenduren doen.’

Bunu kon nauwelijks slapen van ongeduld. 's Ochtends wees Mati hem het huis van Seeka. Op dat moment kwam Seeka uit de woning. Toen ze Bunu zag, hield ze haar pas in. Ze ging het huis weer binnen. Haar ouders waren net opgestaan.

‘Tata en mma, ik heb net een jongeman gezien, die ik nooit eerder in Sonopo heb gezien. Ik weet niet waarvoor hij hier is, maar dit is de man met wie ik wil trouwen’, zei ze.

De ouders waren blij en nieuwsgierig naar de jongeman. Intussen was Bunu teruggekeerd naar het huis van Mati. Hij had Seeka gezien, maar was zo verrast door haar schoonheid, dat hij geen woord had kunnen uitbrengen.

De volgende ochtend ging Bunu weer heel vroeg naar het huis van Seeka.

Toen ze naar buiten kwam, riep hij haar.

‘Seeka!’

Zij antwoordde: ‘Ja, Bunu?’

‘Ik ben speciaal voor jou naar Sonopo gekomen’, zei hij.

Seeka lachte en zei: ‘Ik heb speciaal op jou gewacht.’

Ze bracht hem naar haar ouders, die maar al te graag toestemming gaven voor het huwelijk tussen de twee.

Bunu wilde naar Sondongo gaan om zijn ouders te vertellen dat hij ging trouwen. Maar de ouders van Seeka wilden hun dochter zo snel mogelijk getrouwd zien.

‘Trouw met haar, dan neem je haar mee naar Sondongo’, zeiden ze. Het hele dorp vierde feest toen Seeka en Bunu trouwden.

[p. 83]

Volgens afspraak reisden ze daarna naar het dorp van Bunu. Zijn ouders waren heel blij dat hun zoon terug was. Ze waren nog blijer dat hij een schoondochter had meegenomen. Na een paar maanden zei Seeka tegen haar man: ‘Bunu, Ik ben enig kind van Taki en Makandi. Ze missen mij. Laten wij weer een tijdje in Sonopo gaan wonen.’

Zo maakten ze weer de lange reis naar Sonopo en bleven daar een tijd wonen, tot Bunu zei dat het tijd was om naar zijn ouders terug te gaan. Zo ging het jaar in, jaar uit.

Bunu en Seeka kregen kinderen, een tweeling. Het waren meisjes.

Tata Lespeki, hun grootvader, noemde het eerste meisje Biinga ku hën en het tweede meisje noemde hij A poí kaa. Biinga ku hën, omdat ze als eerste kwam en ondersteuning nodig had. A poi kaa, omdat ze als tweede kwam en de weg al vrij was gemaakt voor haar. De meisjes groeiden op tot mooie tieners. Steeds gingen ze met hun ouders mee naar Sonopo en Sondongo. Ze trouwden en kregen kinderen. Het werd steeds moeilijker om heen en weer te reizen.

Bunu en Seeka werden oud. Ze overleden vlak na elkaar. Kort daarna besloot Biinga ku hën met haar man en kinderen in Sonopo te blijven wonen. A poi kaa zou zich met haar gezin in Sondongo vestigen. Zo kregen beide dorpen een schat van Bunu en Seeka.

Biinga ku hën en A poi kaa wisten dat ze elkaar erg zouden missen.

Daarom spraken ze af dat ze elkaar elke dag een teken zouden geven. Dan wisten ze dat ze aan elkaar dachten. Biinga ku hën zou in de ochtend de hemel kleuren. A poi kaa zou dat in de namiddag doen. Als je bij zonsopgang de hemel ziet kleuren, weet je dat Biinga ku hën aan A poi kaa denkt. En als de hemel kleurt bij zonsondergang, denkt A poi kaa aan Biinga ku hën.