Lezen doet je goed. Leerjaar 6c

[p. 74]

Les 21 Rani en de slangenkoning

Rani woonde met haar vader op het platteland van Suriname. Rani was pas elf jaar, maar toch hielp ze haar vader met alles. Op zekere dag riep haar vader haar bij zich en zei: ‘Ik zal niet lang meer leven, want ik ben al oud en vaak ziek. Wie zal er voor je zorgen? Niet ver van hier woont een vrouw die Mala heet. Ik heb haar gevraagd of jij bij haar mag blijven.’

Toen zuchtte vader diep en stierf.

Hoewel tante Mala in het begin aardig was, werd ze steeds norser en bozer. Dat maakte Rani erg verdrietig en 's avonds zong ze treurige liedjes. Op een avond, toen ze in bed lag, hoorde ze vreemde geluiden. Ze stond op, sloop naar de keuken en deed langzaam de deur open. Ze schrok: zingend danste tante Mala met een kleine kaaiman. Tante Mala was een heks!

‘Hahahai! Dus nu weet je het. Hahahai! Ik háát kinderen en daarom zal je voor me werken tot je erbij néérvalt!’, krijste ze.

Snel deed Rani de deur achter zich dicht en ze rende naar haar kamer. Ze huilde de hele nacht en viel pas in de ochtend in slaap.

Ze stond laat op, wat de heks nóg bozer maakte: ‘Voor straf krijg je geen ontbijt en ga je eerst gras snijden voor de koe!’

‘Ik heb geen sikkel om het gras te snijden’, zei Rani.

‘Hahahai, ruk het gras maar met je mooie, blote handjes uit!’, lachte de heks.

Bedroefd en hongerig ging Rani naar buiten, waar ze naast de sloot in het gras ging zitten.

‘Pssjjt’, hoorde ze.

Geschrokken keek Rani op. Uit het gras zag ze een grote slangenkop tevoorschijn komen.

‘Ssjjj, niet bang sjijn, lieve Rani. Ik ben Nagraj, de sjlangenkoning. Jij hebt altijd sjulke mooie liedjesj gesjongen, dusj sjullen we het grasj voor je sjnijden.’

Opeens kwamen er een heleboel slangen tevoorschijn, die met hun

[p. 75]

staart het gras uit de grond rukten en op een hoopje neerlegden.

‘Dank je wel hoor, Nagraj. Dhanbád, dank je wel.’

Vlug liep Rani met het gras naar het huis van de heks.

‘Ben je nu al terug?’, riep de heks. ‘Wie heeft het gras voor je gesneden? Hahahai, ik weet het al! Het is Nagraj, de slangenkoning! Wel, dan ga je nu jámundruiven voor me plukken in het bos!’

Mag ik niet eerst wat eten?’, vroeg Rani.

Eerst ga je jámun plukken!’, gilde de heks.

Omdat Rani honger had, ging ze snel weg om de jámun te plukken. De heks zette in de keuken een grote ketel op het vuur om een toverdrank te koken. Terwijl ze kookte, zong ze een gemeen, vals lied.

[p. 76]

Toen de toverdrank klaar was, riep ze de kaaiman en liet hem drinken. Opeens werd de kaaiman groter en groter; zó groot tot zijn kop bij het plafond kwam.

‘Hahahaihahai’, grinnikte de heks. ‘Ga naar het woud en dóód die slangenkoning!’

Dat vond de kaaiman best een leuke opdracht.

Rani was intussen bij het bos met de jámunbomen aangekomen.

‘Pssjjt.’

Daar was Nagra!

‘Ik zal je helpen’, zei hij.

Gauw verdwenen alle slangen in de jámunbomen en na een kwartier was de grond vol met jámundruiven.

‘Dank je wel, dhanbád, lieve Nagraj’, zei Rani.

Opeens begon de grond te dreunen. Het was de kaaiman! Grommend viel hij Nagraj aan. Wat moest Rani doen? Ze brak gauw een lange tak van een boom en sloeg daarmee hard op de kop van de kaaiman. Het wonder gebeurde: de kaaiman werd kleiner en kleiner. Toen hij net zo klein was als vroeger, rende hij hard weg.

Nagraj keek naar het takje in Rani's hand.

‘Nu begrijp ik allesj! Dit takje isj van de nimboom. De nimboom isj heilig en de bladeren hebben geneesjkracht.’

‘Zou dit takje ook tegen de heks helpen?’, vroeg Rani.

‘Nee, dit takje is niet voldoende. We moeten iets sterkers hebben om de heks te verslaan’, zei Nagra. ‘Wacht hier op me. Ik ben zo terug.’

Even later was Nagraj terug en zei: ‘Ik heb een ketel, een mes, een lepel, wat olie, een fles... en lesun en piyá. Laten we met onze toverdrank beginnen!’

Rani plukte nimbladeren, terwijl Nagraj het andere werk deed. Ze kookten de nimbladeren in de ketel. Nagra nam een lepel met olie, piyá en lesun en hield deze boven het vuur. Toen alles heet was, dompelde Rani de lepel in de ketel en de drank begon meteen hevig te sissen en te spatten.

‘Ssjjj, ons drankje isj klaar!’, riep Nagraj.

De toverdrank deden ze in de fles.

[p. 77]

Het was al donker geworden en Rani was erg moe. ‘Als je wilt, kan je op mijn rug zitten’, zei Nagraj. Rani klom op zijn rug en zo gingen ze op weg naar het huis van de heks. Daar stapte Rani van Nagraj af. Ze gingen stilletjes verder tot Nagraj opeens gilde: ‘Help! Ssjjj! Help!’.

Nagraj was in een grote, glazen valkuil gevallen, met zulke gladde wanden dat hij telkens teruggleed.

‘Hahahai, nu heb ik jullie beiden te pakken!’, hoorde Rani de heks roepen. Snel verborg ze zich in een bosje.

‘Maar eerst ga ik jou straffen, Nagraj. Ik verander je in een vieze, vette spin. Hahahai!’

De heks begon haar toverspreuk op te zeggen: ‘Anda ka banda, kalakolin, ik verander jou in een vieze...’

Op dat moment sprong Rani naar voren. Ze gooide het flesje toverdrank over de gemene heks leeg. Er kwam overal rook uit de heks en terwijl ze langzaam oploste, waren er spetterende en borrelende geluiden te horen.

‘Haai!’, gilde de heks voor het laatst.

De rook werd dikker en dikker tot de heks helemaal was verdwenen!

En Nagraj? Rani rende naar de valkuil. Gelukkig was Nagraj nog niet in een spin veranderd, maar hij was wél ánders!

‘W-wie ben jij?’, vroeg Rani.

‘Ssjjj, ik ben Raj’, zei de jongen met het krullend haar in de valkuil. ‘Ga je me helpen hieruit te komen?’

Rani liep snel naar het huis om een stuk touw te halen waarmee ze Raj uit de valkuil kon trekken. Even later zaten ze naast elkaar in het gras.

Ze hadden veel aan elkaar te vertellen. Toen Raj hoorde dat Rani geen ouders meer had, zei hij: ‘Ik woon in Nickerie en ik moest inkopen doen in de stad. Onderweg verdwaalde ik en toen veranderde die slechte heks me in een slang. Als je wilt, kan je met me meegaan naar Nickerie. Mijn vader en moeder zullen erg blij zijn en ik ook!’

‘Dat wil ik erg graag’, zei Rani.

Zo gingen Raj en Rani hand in hand op weg naar Nickerie.

Ssjjj!