Lezen doet je goed. Leerjaar 6c

[p. 60]

Les 17 Birbal en de barbier

Birbal was de belangrijkste adviseur van maharadja Akbar. Dit vonden de andere adviseurs aan het hof helemaal niet leuk. Ze waren jaloers op Birbal, omdat hij niet alleen de belangrijkste adviseur, maar ook de vriend van maharadja Akbar was. De hovelingen lieten hun jaloezie echter niet blijken. Ze prezen Birbal voortdurend in aanwezigheid van de maharadja. Intussen beraamden ze een plan om van hem af te komen. Hiervoor riepen ze de hulp van de hofbarbier in. Iedereen aan het hof wist dat deze barbier heel geslepen was. Bovendien was hij een vertrouweling van de maharadja.

‘Als je ons van Birbal afhelpt, zullen we je rijkelijk belonen’, zeiden de hovelingen tegen de barbier. ‘Je hoeft nooit meer te werken.’

De barbier twijfelde. De beloning was heel aantrekkelijk, maar op samenzwering tegen de maharadja stond de doodstraf. Uiteindelijk zwichtte hij toch voor de hovelingen. Hij had een plannetje bedacht dat moest lukken. Tijdens de knipbeurten spraken de maharadja en de barbier altijd over ditjes en datjes. Bij de eerstvolgende knipbeurt zei de barbier langs zijn neus weg: ‘Hoogheid, heeft u zich nooit afgevraagd wat uw vader in de hemel doet?’

‘Wat zeg je? Hoe moet ik dat weten? Ik weet toch niets van de hemel af?’, bromde de maharadja.

‘Ja, maar u zou iemand kunnen sturen om te zien hoe uw vader het maakt.’

‘Wat een belachelijk idee! Die persoon zou moeten sterven, anders kom je niet in de hemel. En wie gestorven is, kan niet meer terugkomen’, zei de maharadja.

‘Misschien toch wel, Hoogheid’, zei de barbier. ‘Ik ken een tovenaar die alle toverspreuken op aarde kent. Hij stuurt regelmatig boodschappers naar de hemel. Ze komen dankzij de toverspreuken van de tovenaar weer levend terug. Ik weet zeker dat de tovenaar vereerd zal zijn om Uwe Hoogheid te helpen.’

‘Als het waar is wat je zegt, moet je meteen iemand naar de hemel sturen’, zei de maharadja.

[p. 61]

De barbier was verrukt. De maharadja was erin getrapt! Nu Birbal nog.

‘Ik zal de wens van Uwe Majesteit meteen laten uitvoeren’, zei de barbier. ‘Maar we moeten uw boodschapper met zorg uitkiezen. Het moet een wijze man zijn, die weet wat hij moet doen als hij in de hemel aankomt. Kent u zo'n persoon?’

‘Birbal natuurlijk’, zei de maharadja. ‘Hij is de wijste man van alle hovelingen. Hij moet de boodschapper zijn! Maar hoe komt Birbal in de hemel?’

De barbier glimlachte fijntjes.

‘Mijn vriend, de tovenaar, zal Birbal op een brandstapel leggen. De tovenaar zal zijn toverspreuken opzeggen en het vuur aansteken. De vlammen kunnen Birbal geen kwaad doen. Hij zal langzaam onzichtbaar worden en binnen een uur in de hemel zijn.’

‘Schitterend’, zei maharadja Akbar.

[p. 62]

De volgende morgen vertelde maharadja Akbar het grote nieuws aan Birbal. De maharadja voegde eraan toe: ‘Ben je niet blij dat je naar de hemel kan? Dan zal je zoveel mooie en bijzondere dingen zien!’

Birbal antwoordde niet. Hij had meteen begrepen dat dit een gemene val van de hovelingen moest zijn. De maharadja dacht werkelijk dat het verhaal van de barbier waar was. Hoe kon maharadja Akbar zo'n onzinnig verhaal geloven! Maar de maharadja zag er zo blij uit. Daarom had het geen zin om tegen het plannetje van de barbier te protesteren. Maar Birbal zou geen Birbal zijn als er niet meteen een geweldig idee bij hem opkwam. Hij keek de maharadja aan en zei: ‘Ik ben heel vereerd om naar de hemel te mogen gaan. Ik heb echter wat tijd nodig om me voor te bereiden. Ik ga immers niet elke dag naar de hemel. Ik moet nieuwe kleren kopen en ik moet ook wat geschenken voor uw vader meenemen. Verder wil ik enige tijd met mijn familie doorbrengen, want het kan lang duren voordat ik weer terug ben. Ik wil er ook op toezien dat de brandstapel hoog genoeg is, anders kom ik niet in de hemel.’

Maharadja Akbar stemde toe.

Birbal ging meteen naar huis. Hij was helemaal in zijn nopjes over zijn idee. De hovelingen zouden nog raar opkijken. Hij liet wat arbeiders komen en hij liet ze in het geheim een tunnel graven van zijn huis naar de brandstapel. Na een paar dagen was de tunnel klaar.

Birbal ging naar maharadja Akbar en zei: ‘Ik ben gereed voor mijn vertrek.’

De maharadja keek hem aan. Hij was een beetje bedroefd om het vertrek van Birbal. Zou zijn geliefde adviseur echt terugkomen? Hij twijfelde een beetje. Maar zijn nieuwsgierigheid naar de hemel won het van zijn twijfel. Hij verlangde ook naar nieuws van zijn vader.

‘Dat is goed’, zei de maharadja. ‘Morgen stuur ik je naar de hemel.’

De volgende dag zat Birbal heel rustig op de brandstapel toen deze werd aangestoken. De hovelingen grijnsden toen de brandstapel vlam vatte en begon te roken. Na een poosje was er zoveel rook dat men Birbal niet meer kon zien. Birbal stond toen snel op en glipte in de tunnel onder de brandstapel. Zo bereikte hij veilig zijn huis.

[p. 63]

Een week ging voorbij. Birbal liet in deze tijd de tunnel naar de brandstapel weer afsluiten. In de tweede week kreeg Birbal er genoeg van om zich thuis te verstoppen. Hij verliet zijn huis om de maharadja te bezoeken. Maharadja Akbar was heel blij om Birbal levend en wel terug te zien.

‘Het was zo saai zonder jou, Birbal’, zei de maharadja. ‘Maar zeg me, hoe was je reis en heb je nieuws van mijn vader?’

‘Het was een gevaarlijke reis maar het was het waard. Uw vader maakt het heel goed en hij was blij met de geschenken. Er is slechts één ding dat hij mist, al was het niet zo belangrijk, zoals hij zei.’

‘Zeg me gauw, wat mist hij dan?’, vroeg de maharadja ongeduldig.

‘Hij kan niet geknipt en geschoren worden.’

‘Waarom niet? Zijn er geen barbiers in de hemel?’

‘Nog niet’, zei Birbal.

‘Wat vervelend voor hem’, zei de maharadja. ‘Het lijkt me niet zo fris. Kunnen niets voor hem doen?’

‘Jawel. Uw vader had een klein verzoekje.’

‘En dat is?’

‘Hij vroeg of hij de beste barbier van het land een tijdje mocht lenen.’

‘Natuurlijk kan dat’, zei maharadja Akbar blij. ‘Er is geen betere barbier dan onze hofbarbier.’

De maharadja liet de barbier meteen roepen en vertelde hem dat hij naar de hemel mocht.

‘Je bent gezegend om zo'n prachtige reis te maken. Maak je klaar, want morgen vertrek je.’

De barbier kon niets bedenken om zich hieruit te redden. Met een bleek gezicht stemde hij toe. Vanaf die tijd hielden de vijanden van Birbal zich lange tijd koest.