Lezen doet je goed. Leerjaar 6b

[p. 120]

Les 30 Eind goed, al goed

De duif was oud en moe geworden. Hij had een leven vol actie achter zich.

Zijn veren die vroeger glansden, waren dof geworden, zijn kwieke vleugelslag was een slappe vertoning. De laatste maanden had hij gemerkt dat hij steeds vaker een dak of een ander hooggelegen punt moest uitzoeken om op adem te komen. En pas als hij een poosje gerust had, kon hij zijn tocht vervolgen.

Hij leefde al een tijdje niet meer in de duiventil op het erf met al die bomen.

Dat was nou eenmaal het lot van de oudere dieren. De jongere dieren hadden het zo druk. Ze vonden dat die oudjes hen maar in de weg liepen. Hij had hun gekoer daarover vaker gehoord.

De oude duif had bedroefd teruggekoerd. Waren de jonge duiven vergeten dat zij dankzij de zorg en opoffering van de ouderen grootgebracht waren?

Wie was keer op keer de duiventil uitgevlogen om wat eetbaars voor al die hongerige snaveltjes te gaan halen? En dat nog met het gevaar onderweg in de val van een duivensoepliefhebber te geraken. De oude duif was op een dag maar weggevlogen. De duiventil had hij achter zich gelaten, zonder om te kijken.

Zo was zijn zwerftocht langs de daken, de lantaarnpalen en de bomen begonnen. Wat was de wereld toch groot en mooi. Maar zijn bedroefde stemming maakte dat de duif dit alles niet zag. Hij at slecht en daardoor ging hij nog sneller achteruit. Hij wilde gaan rusten, voor eeuwig, want hij was moe en teleurgesteld door het leven.

De zon ging onder. De duif voelde zijn krachten verminderen. Hij moest weer ergens gaan uitblazen. Daar was een stenen muur, een schutting.

Hij streek op de schutting neer. Even fladderde hij, want hij had bijna zijn evenwicht verloren. Dit zou hem vroeger toch nooit gebeurd zijn!

Het ene erf was leeg en stil en vol onkruid. Het huis was dicht. Daar waren dus al een tijdje geen mensen geweest. De duif draaide zich om naar het andere erf. Niet ver van de schutting zag hij een jongetje en een iets ouder meisje in het zand spelen. Het jongetje leerde pas spreken. Hij moest zo een anderhalf jaar oud zijn. Het meisje was een jaartje ouder en babbelde als een parkietje.

[p. 121]

Het jongetje probeerde steeds iets na te zeggen. Ook probeerde hij alles na te doen wat het meisje met haar zandschepje deed.

De duif keek naar de spelende kinderen. Hij had zo vaak naar de kleine mensen gekeken. Hij had die altijd mooi gevonden. Opeens wilde de duif niet weg van hier. Hij vergat zijn vermoeidheid en vloog met nieuwe kracht naar het afdakje, net boven de spelende kinderen.

Het meisje hoorde geklapwiek, keek op en zag de duif.

‘Kijk een vogel, een vogel’, zei ze terwijl ze haar schepje neergooide en met opgeheven hoofd opstond. Haar broertje keek ook op.

‘Vvvogel??’, zei hij.

[p. 122]

‘Papa, papa, kijk een vogel, een vogel.’

De vader van het meisje kwam erbij en zei: ‘Deze vogel is een duif.’

‘O, een duif’, zei het meisje.

‘Ddoiff?’, zei het jongetje.

De duif was niet bang voor deze mensen. Hij voelde aan dat ze hem geen kwaad zouden doen. Opeens sprong hij van het afdakje. Vlak bij de kinderen kwam hij op de grond. Het jongetje deinsde een beetje verschrikt achteruit. Het meisje bleef staan en keek met grote ogen naar het beestje.

‘Mama, kijk, die duif loopt’, zei het meisje tegen haar moeder, die net met een potplantje naar buiten kwam. Ze bleef staan en keek naar de duif.

‘Wat is die tam’, zei ze tegen de vader.

‘Volgens mij is hij ziek, want hij ziet er zo vermoeid uit en hij beweegt zo traag.’

Een donkere schaduw maakte zich vanuit een hoek van het huis los en stormde als een gevaarlijke bliksemflits op de duif af.

‘Hé, pas op! Kazan nee!’

Het geschreeuw van de vrouw had de vogel op tijd gewaarschuwd.

Een gefladder en de hond beet net mis. De oude duif zat hijgend weer op de schutting. De hond sprong fel blaffend tegen de muur. Dat was één-voor, bijna was de duif verdwenen in de bek van dat bloeddorstige beest.

‘Weg Kazan, weg!’, schreeuwde de vrouw.

‘Weg Kasjan’, gilde het meisje.

‘Wè Kaszjn’, schreeuwde het jongetje.

Kazan droop af met zijn staart tussen de poten, maar net voordat hij de hoek van het huis omging, wierp hij een valse blik naar de duif.

Vóór ze gingen slapen, wilden ze de duif zien. Papa bracht ze even naar buiten. De duif zat niet meer op de schutting, ook niet meer op het afdakje.

Hij zat eronder, op één van de terrastafeltjes. Heel voorzichtig streelde de vader het beest over de kop. Schuchter trok de duif zijn kopje in.

‘Hij is bang’, zei het meisje.

[p. 123]

‘Banggg’, zei het jongetje.

‘Kazan heeft hem laten schrikken!’

‘Kazjan stout’, zei het meisje.

‘Kasjn sjtauwt’, gilde het jongetje.

‘Zo, nu naar binnen, die duif gaat ook slapen en jullie ook.’

Net voordat hij zou gaan slapen, hoorde de vader een gegrom en toen een gefladder op het terras. Snel liep hij naar buiten. Kazan rende net weg van het terras. Waar was de duif? Gelukkig, hij was er nog. Het beestje zat verscholen achter een grote stenen bloempot, helemaal in de hoek van het terras.

Zachtjes duwde de vader het beestje tevoorschijn. Steeds dook het angstig terug in de hoek. Opeens fladderde het even en daar stond de duif weer op de terrastafel. Wat zag hij er vermoeid en ziek uit. Vlug pakte de vader hem op.

Hij zette hem terug in het veilige hoekje achter de bloempot. Hij plaatste de terrastafel ervoor, liggend, zodat er een muurtje ontstond. Zo kon Kazan niet bij de duif.

De volgende ochtend liep hij naar buiten om te kijken hoe de oude duif het maakte. De duif lag op zijn rug. Zijn twee pootjes staken stijf naar boven.

Snel nam de man een schop en schepte het beest van de grond.

Hij had binnen stemmen gehoord en hij wilde niet, dat de kindertjes die duif zo zouden zien.

Hij liep naar achteren, groef een kuil en deed de oude duif erin. Net toen hij klaar was het gat te dichten, kwam zijn dochtertje naar buiten.

‘Waar is die duif?’, vroeg ze.

‘Wa-isz doiff?’, vroeg het jongetje.

‘Die duif is weggevlogen, hij is ver weg gegaan, naar boven, naar de hemel.’

‘O, ver weg nò, ver weg naar de hemel?’ vroeg het meisje.

‘Ja, ver weg, héél ver weg,’ zei de vader.