Lezen doet je goed. Leerjaar 6b

[p. 4]

Les 1 Een koekje van eigen deeg

Levi en Felix zaten in klas 4b van de Openbare School te Zanderij in het district Para. Ze woonden op loopafstand van de school. De tweeling was de schrik van de buurt. Samen bedachten ze elke middag een prank om buurtbewoners voor de gek te houden. Ze hadden deze pranks van YouTube. Ze deden hun best er zoveel mogelijk uit te voeren. Ze hadden al een keer zwarte verf gesmeerd op de donkere waslijn van meneer Sabajo, de dokters- assistent, op de hoek.

Stilletjes waren ze in het gras gaan liggen om te zien als hun prank zou werken. Meneer Sabajo waste elke vrijdagmiddag zijn kleren.

Het wachten duurde niet lang. Toen meneer Sabajo zijn eerste witte werkjas aan de waslijn wilde hangen, schrok hij zich een hoedje. Zijn handen, de kraag van zijn witte jas, de wasknijpers. Alles was onder de zwarte verf. Levi en Felix rolden door het gras van het lachen, tot meneer Sabajo hen in de gaten kreeg en hun kant opkwam. Ze renden weg. Verderop, op het voetbalveld, gaven ze elkaar een high five. Dat was een geslaagde prank.

Twee dagen daarna was het weer raak. De vrouw van tuinman Djo was hoogzwanger. Hij zou voor het eerst vader worden. Hijgend renden ze naar hem toe. ‘Tuinman, tuinman’, riepen ze. ‘Ga snel naar huis. Het kind komt al. De vroedvrouw is bij je vrouw. Ze heeft ons gestuurd om je te roepen.’

Djo gooide zijn houwer en hark neer, pakte zijn fiets en trapte zijn longen uit zijn lijf. Thuis aangekomen echter, stond zijn vrouw rustig tori te praten met de buurvrouw. Djo begreep dat de jongens hem een poets hadden gebakken.

Hij reed woedend terug. Het tweetal was in geen velden of wegen te bespeuren.

De dag erna was hun eigen moeder aan de beurt. Ze kwam van het werk en moest nog koken. Ze had enorme honger. Ze deed alvast de rijst in de ricecooker en drukte op het kookknopje. Levi en Felix vroegen of ze bij de buurjongens mochten gaan spelen. Moeder, die naar boven ging om haar kantoorkleren uit te trekken, riep dat het goed was.

[p. 5]

De jongens deden alsof ze vertrokken. Intussen trokken ze de stekker van de ricecooker uit het stopcontact. Ze verstopten zich achter de bank.

Moeder ging door met de pot. De groente en het vlees waren snel klaar.

Maar toen ze haar bord wilde volscheppen, bleek de rijst ongaar. Levi en Felix, dacht ze meteen. Waar waren ze? Oja, ze waren bij de buren gaan spelen.

Boos deed ze de ricecooker aan en plofte neer op een stoel. Ze kon wel huilen. Achter de bank rolden de twee misbaksels van het lachen.

[p. 6]

Zelfs de dieren waren niet veilig. Op oudjaarsavond hadden de twee kwajongens een vuurwerkspektakel opgezet bij de schutting. Precies erachter was het hok van Victor, de hond van de buren. Toen het beest de eerste knallen hoorde, probeerde hij weg te komen van de herrie. Hij rukte aan zijn ketting en blafte luid. Toen de pagara's afgingen, klonk zijn jankende gehuil boven de knallen uit. Het geluid ging eenieder door merg en been. Dat was voor de buurt de druppel die de emmer deed overlopen. Ze besloten de jongens een koekje van eigen deeg te geven.

Meneer Djo, meneer Sabajo, en vrouw Lita, de bazin van Victor, waren op een zaterdagmiddag bij elkaar gekomen. Ze wilden de jongens dwingen op te houden met hun pranks.

‘We prikken hun fietsbanden lek. Laat ze sjouwen met hun fiets.’ Meneer Sabajo glunderde. Hij zag de jongens al zweten.

‘Nee. Dat is een veel te lichte straf.’

Vrouw Lita hoorde het gehuil van haar geliefde Victor nog.

‘We zetten lijm op hun zadels! Ay! W'o sori den! Dan plakken hun broeken vast aan hun zadels! Ja, dat is een goed idee’, zei vrouw Lita.

‘Maar als ze vallen... We moeten iets zoeken dat ze geen pijn doet’, peinsde de doktersassistent. ‘Nee. Geen lijm. Grappig is het zeker. Verantwoordelijk niet.’

De drie volwassenen dachten in stilte verder.

‘Wacht! Ik heb het!’, riep meneer Sabajo opeens. ‘Een plannetje waar we allemaal van zullen genieten en waarbij de hele buurt zal weten dat er voor eens en altijd met deze pestkoppen is afgerekend. Binnenkort komen alle klassen van O.S. Zanderij voor een rondleiding naar de poli. De klas van de tweeling is woensdag aan de beurt. Ik weet het zeker, want ik zei vandaag nog tegen de dokter dat ze al haar gevaarlijke spullen achter slot en grendel moest doen. We waren al gewaarschuwd voor de tweeling.’

‘Nou en?’, vroeg tuinman Djo. ‘Dan hebben ze nog niets afgeleerd.’

‘Ik ben nog niet uitgesproken’, zei meneer Sabajo. ‘We zetten een bordje met “toegang verboden” op de deur van de opslagkamer. Dat zal ze zeker erheen lokken. Dan betrap ik ze zogenaamd.

Ik zeg dat ze daar moeten blijven, omdat er daar een testtube met een gevaarlijke, besmettelijke stof is opgeslagen.

[p. 7]

Ze gaan daar moeten blijven, totdat we ze in quarantaine kunnen plaatsen.

Ze mogen niet met anderen in contact komen, totdat er onderzocht is of ze in contact met de stof zijn geweest.’

‘Wat een geweldig idee!’, riep vrouw Lita.

‘Na een tijdje komen jullie erbij. Dan zeggen we dat het een prank was.’

‘W'o kisi den moy.’ Meneer Djo hikte van het lachen.

De volgende woensdag kwam de klas van de tweeling naar de poli.

De juffrouw, hun ouders en de arts waren op de hoogte van de val die voor ze was opgezet. Verder wist niemand ervan. Zoals gedacht, slopen de jongens de “verboden” kamer in. Meneer Sabajo “betrapte” ze. Met een alarmerende gil sloot meneer Sabajo de voorraadruimte. Hij maakte zoveel trammelant dat de rest van de klas kwam kijken.

‘Bel BOG! Bel SEH!’, gilde meneer Sabajo naar de arts. Die deed alsof ze helemaal in paniek was en rende rond met de telefoon. De tweeling werd steeds angstiger en begon luid op de deur te bonzen. Daarop had meneer Sabajo gewacht. Hij blies op een fluit. Vrouw Lita en meneer Djo stapten de poli binnen. Samen riepen ze: ‘Dat was een prank.’ De tweeling had wel vijf minuten nodig om te begrijpen dat ze niet echt in levensgevaar verkeerden. Beschaamd schuifelden ze de gang in, nadat de deur van het slot werd gehaald. De klas lag in een deuk, maar zíj konden voor een keer niet lachen.

De arts nam daarna de tijd om de kinderen het gevaar van pranks uit te leggen. De tweeling was muisstil. Ze hadden een koekje van eigen deeg gekregen.