Lezen doet je goed. Leerjaar 6a

[p. 116]

Les 29 Hades en de bloemen godin

Lang geleden geloofden de Grieken dat de onderwereld een plaats is waar elke dode naartoe ging. De heerser van de onderwereld was de god Hades. Hij was niet geliefd bij de mensen. Hij herinnerde mensen aan de dood. Daar wilden ze liever niet aan denken.

Toch was hij geen slechte god. Hij zorgde ervoor dat de zielen op de juiste plaats in de onderwereld terechtkwamen. Hij had een driekoppige hond. Die heette Cerberus. Dat betekent ‘Vlekje’ in het Grieks.

Hades was ongetrouwd. Als onderwereldwezen was hij niet aantrekkelijk voor de godinnen. Maar Hades had ook niet echt belangstelling voor vrouwen. Zelfs de mooie onderwereldnimf, Min-the, kon hem niet verleiden. Hades verliet zijn rijk zelden. Hij hield ook niet van bezoekers. Eenmaal in de onderwereld moest je er blijven.

‘Wie hier wat eet, mag mijn rijk nooit meer verlaten’, zei hij altijd.

Op een dag bezocht de held Heracles de onderwereld. Hij wilde Cerberus lenen. Hades wilde zijn hond niet meegeven. Heracles schoot hem toen in de borst met een pijl.

‘Goed dan’, gaf de gewonde Hades toe. ‘Neem Vlekje maar mee.’

Om van zijn wond te genezen, moest Hades toch de onderwereld verlaten. Hij reisde naar de berg Olympus. Onderweg kwam hij langs een bloemenveld van uitzonderlijke pracht. Er waren bloemen in allerlei kleuren en vormen. Ze werden verzorgd door een jonge godin.

‘Ik ben Kore, dochter van Demetor. Deze bloemen zijn van mij. Ik ben blij dat je ze leuk vindt’, zei ze, toen ze Hades zag kijken.

‘Demeter, de godin van flora? Ik wist niet dat ze een dochter had. Ik ben Hades. Je moeder en ik hebben samen gevochten in de oorlog tegen de Titanen.’

‘De Titanen?’, vroeg Kore nieuwsgierig.

Hades vertelde Kore dat de Titanen lang geleden over de Aarde heersten. Het waren wrede, monsterachtige wezens.

[p. 117]

[p. 118]

Hun leider, Cronus, hoorde op een dag dat zijn eigen kinderen de Titanen ten gronde zouden richten. Cronus werd zo woedend, dat hij de kinderen opat. Alleen de jongste ontsnapte, omdat zijn moeder hem wist te verstoppen. Dat was Zeus. Zeus groeide op tot een machtige god. Voor straf vergiftigde hij zijn vader. Toen braakte Cronus zijn broers en zusters uit. Zij begonnen een oorlog tegen de Titanen.

‘Nadat we de oorlog hadden gewonnen, moesten we de domeinen verdelen. Zeus kreeg de hemel en alles daarboven, Poseidon de zee, en ik de onderwereld.’

Kore en Hades spraken urenlang. Uiteindelijk moest Hades door naar de berg Olympus en Kore naar haar moeder.

‘Kom je nog eens langs?’, vroeg Kore.

‘Ik verlaat mijn koninkrijk zelden’, zei Hades. Op dat moment deed hij een uitzonderlijke toezegging. ‘Als je zin hebt, mag je de Onderwereld bezoeken.’

Toen hij weer alleen was, miste Hades de jonge godin. Hij voelde iets wat hij niet eerder kende. Hij was verliefd.

Op de berg Olympus ontmoette Hades zijn broertje Zeus. Hij maakte van de gelegenheid om zijn beklag te doen over de halfgod Heracles. Deze was namelijk een zoon van Zeus, die hij verwekt had bij een mens. ‘Heracles meent het goed’, stelde Zeus hem gerust. ‘Vlekje is al terug in de onderwereld.’

Hades was blij met deze woorden. Misschien kon Zeus nog iets voor hem doen.

‘Zeus, ken je Kore, de dochter van Demeter? Ik heb haar uitgenodigd om een bezoek aan mijn rijk te brengen.’

Toen hij de frons op het gezicht van Zeus zag, voegde hij er snel aan toe: ‘Ik wil met haar trouwen, maar haar moeder zal dat waarschijnlijk niet leuk vinden. Kan jij een goed woordje voor mij doen?’

Zeus zag dat zijn broer verliefd was. Hij zei dat hij zijn best zou doen om Demeter zover te krijgen dat ze Kore wilde uithuwelijken.

Hades keerde terug naar de onderwereld. Onderweg zag hij Kore en vroeg haar om mee te komen. Stilletjes glipte ze weg uit haar bloementuin en reed met Hades naar de onderwereld. Hoewel het een enge plaats was, had ze het er naar haar zin met Hades.

[p. 119]

De nimf Min-the zag met lede ogen toe hoe verliefd Hades was.

‘Dus Hades heeft eindelijk een vrouwtje. Jammer, maar ik kan altijd zijn buitenvrouw worden. Geen enkele god heeft genoeg aan één vrouw!’, zei ze zo luid dat Kore haar kon horen.

Kore werd boos en opeens werden de armen van Min-the stengels en haar vingers bladeren. Ze werd het plantje dat we nu kennen als munt. Kore wilde graag met Hades trouwen. Toen Demeter, haar moeder en godin van flora, ontdekte waar ze was, barstte ze uit in woede. Zelfs de sussende woorden van Zeus hielpen niet. Demeter liet al het groen sterven in het Griekse land. Bomen verloren hun bladeren. De lucht verkilde en het water bevroor. Mensen verhongerden en kwamen om van de kou.

Zeus had geen andere keus. Hij vroeg Hades om Kore terug te brengen naar haar moeder. Hades gehoorzaamde, maar op weg naar de uitgang van de onderwereld, gaf hij haar een granaatappel. Kore nam een hapje.

Haar moeder omhelsde Kore toen ze weer bij elkaar waren.

‘Mijn lieveling, ik heb je zo gemist! Die naargeestige onderwereld is geen plaats voor jou. Jij bent de godin van de bloemen. In de onderwereld groeit niets.’

Kore kon haar moeder er niet van overtuigen dat ze van Hades hield en bij hem wilde blijven. Toen zag haar moeder de granaatappel. Kore had intussen drie hapjes genomen.

‘O, nee! Je hebt voedsel gegeten van de onderwereld?! Wie het voedsel van Hades eet, blijft in de onderwereld!’

En ja, drie stukken van de granaatappel waren op. Daar kon Demeter niets meer aan doen. Sindsdien moest ze Kore elk jaar drie maanden naar de onderwereld laten gaan. Met tegenzin ziet Demeter haar elke keer vertrekken. Als Kore weg is, wordt het koud en verdwijnt het groen. Het is dan winter in Griekenland. Wanneer ze terugkomt, begint alles weer te groeien. Alleen in de lente, zomer en herfst genieten de Grieken van haar prachtige bloementuin.