Lezen doet je goed. Leerjaar 6a

[p. 108]

Les 27 Vasten valt niet mee (2)

Moslims vasten één keer per jaar een maand lang. De vastenmaand heet Ramadan. Sherida wil graag meedoen met het vasten, maar haar ouders vinden haar te jong. Als Sherida aandringt, mag ze een weekend lang meedoen.

Het was kwart over vier, toen Sherida het niet langer uithield. Haar mond was helemaal droog, al urenlang! Het kan me niets meer schelen, dacht ze. Ze keek of er niemand in de keuken was, pakte haar kannetje en dronk het heerlijk frisse ijswater. Hè... heerlijk was dat!

Nog een keer schonk ze in. Ze voelde zich een stuk prettiger. Ze schrok toen iemand de keuken binnenkwam. Gelukkig was het Reza maar.

Hij had helemaal niet in de gaten, dat Sherida dronk en eigenlijk niet drinken mocht. Mama kwam gelukkig niet. Ze lag in de kamer wat te rusten met Sheila bij zich.

Niemand wist dat ze haar vasten gebroken had. Niemand, behalve zijzelf.

Op tafel stond een flesje zoute pinda's. Ze was er dol op. Ze nam er eentje en nog één en toen ineens nam ze een heel handjevol en stopte het in haar mond. Wat had ze een honger! Zou ze ook wat soft nemen? De fles met de frisse, groene drank erin zag er verleidelijk uit.

Nee, toch niet. Ze trok haar hand terug. Soft was net wat anders dan water. Als je vast en je moet drinken, kan je beter water drinken dan soft. Ze nam een slokje water, spoelde haar kannetje om, droogde het en hing het weer op. Het pindaflesje sloot ze zorgvuldig. Zo, dat was dat. Niemand hoefde het te weten!

Maar het viel haar zo tegen van zichzelf dat ze niet eens een dag kon vasten, zoals papa en mama en de neven en buurman Nabibaks en oma het deden! Hoe moest ze mee naar de moskee en tot Allah bidden en die dingen doen die de anderen deden, als ze voor zichzelf wist dat ze de belofte aan Allah (want zoiets was het toch!) gebroken had?

Langzamerhand werd ze heel treurig. Ze vond zichzelf niets waard. Zo lang had ze gedacht, als ze maar mee mocht doen, dan was ze groot.

[p. 109]

[p. 110]

Maar nu wist ze dat ze nog niet groot was en ze het nog niet kon. Zelfs niet één dagje!

Toen mama haar vond, zat ze stil in een hoekje.

‘Sheertje...wat is er?’

Sherida kroop tegen haar moeder aan en huilde.

‘En waarom heeft mijn meisje zo'n verdriet?’, vroeg mama na een poosje.

‘Ik kan het niet’, zei Sherida.

‘Wat kan je niet?’

‘Vasten...’, zei ze zo zacht dat je het haast niet horen kon.

‘Maar je hebt toch tot nu toe volgehouden en dat is toch heel lang?’ Sherida schudde haar hoofd.

‘Nee’, fluisterde ze. ‘Daarnet kon ik het niet meer. Ik heb ijswater uit de ijskast genomen en gedronken, twee keer en toen... toen heb ik pinda genomen en gegeten.’

‘Wel..., dat was toch lekker?’

Ze keek mama aan begon opeens te lachen. Ze lachte door haar tranen heen. ‘Ja..., dat wel.’

‘Sherida, luister eens’, begon mama. ‘Dacht je, dat ik voor niets gezegd heb dat je te jong was? Ik wist wel dat het nog te zwaar voor je was.

Maar je wilde het zo graag. Kijk, Sheertje, het gaat er niet direct om dat het je lukt.’

‘Nee?’ zei Sherida verbaasd.

‘Het gaat om de intentie.’

‘Wat is dat?’

‘Ja, wat zal ik zeggen?’ Mama dacht even na. ‘Het gaat om wat je WILT, wat je VAN PLAN BENT. Zovelen hebben verschrikkelijk weinig te eten. Dan is het moedig dat je jezelf ook eens iets probeert te ontzeggen van je overdaad. Want wij hebben het goed, Sherida, echt waar.’ Sherida luisterde stil.

‘En nog iets’, zei mama. ‘Het gaat er ook om jezelf te overwinnen. Om het met moeilijke woorden te zeggen, om je GEEST te laten winnen van je LICHAAM. Je lichaam vraagt om eten, om drinken, maar je geest en je hersens en je wil zeggen nee. Begrijp je dat het goed is om je wil te oefenen.’

‘Maar ik dacht zo dat ik het kon... en ik kon het niet.’

[p. 111]

‘Hoe oud ben je, dochterlief en hoe oud ben ik? Straks word ik veertig! Papa is vijfenveertig en je neef Stanley is al negentien!’

‘En Lilian is zestien-en-een-half’, zei Sherida.

‘Precies’, zei mama. ‘Zie je wel?’

Sherida voelde zich al een beetje getroost.

Mama zei nog iets.

‘En het is niet waar dat je het niet kan.’

Ze keek verbaasd.

‘Nee’, zei mama. ‘Je kan het al aardig.’

‘Ik...?!’

‘Toen ik Riz en Reza tamarindekoekjes gaf, gaf ik jou niets, maar je zei niets.’

‘Nou ja’, zei Sherida.

‘Ik vond je erg flink. En later, toen je met de jongens terugkwam van tante, toen vlogen zij naar de ijskast.’

Sherida moest lachen. ‘Ik had het bijna gedaan’, bekende ze.

‘Mama...ik was al bij de ijskast, toen...’

‘Is dat geen zelfoverwinning?’, vroeg mama. ‘Ik zag dat je je kannetje weer ophing en ik begreep ook dat je dorst had.’ Sherida knikte.

‘Laat eens zien..., van kwart over zes tot..., hoe laat was het dat je iets nam?’

‘Daarnet...’, zei ze zacht.

‘Oké, dat is dan tot ongeveer kwart over vier uur. Dan heb je, meisje, laat eens zien...TIEN uren gevast! Dat is geweldig voor de eerste keer!’

‘Ja...?!’, vroeg ze verrast. TIEN uren...jazeker, dat was veel!

‘Als papa thuiskomt, ga ik hem vertellen dat je tien uren hebt gevast’, beloofde moeder. ‘Wil je nu wat eten?’

Sherida knikte. Ze kreeg een manja. Heerlijk was dat!

Een andere keer, misschien morgen, zou ze het weer proberen.

Misschien kon ze dan vasten tot VIJF uur! Ja, ze zou het proberen. Morgen vroeg opstaan...met papa en mama gezellig nog iets eten terwijl het nog donker was ...en dan vasten tot VIJF uur! En volgend jaar zou ze het eerste weekend tot vijf uur, het tweede weekend tot zes uur, het derde weekend..., maar dan zou het al donker zijn. Dan kon ze het!