Lezen doet je goed. Leerjaar 6a

[p. 100]

Les 25 Bismillah

‘Bismillah’ is Arabisch. Het betekent ‘in de naam van Allah’. Het is het eerste woord in de Koran, het heilige boek van de moslims. Moslims geloven dat het goed is om ‘bismillah’ te zeggen bij alles wat je doet of van plan bent te doen. Het volgende verhaal gaat over het wonder van bismillah.

Lang geleden was er een jonge vrouw die graag moslima wilde worden. Haar naam was Merjam.

Op een dag had ze toevallig in een tentje bij de markt een imam horen spreken. Zijn woorden raakten haar. Als ze naar de markt ging, stopte ze vaker bij het tentje om naar de imams te luisteren. Steeds meer raakte ze ervan overtuigd dat de islam het juiste levenspad aangaf.

Ze nam ook de gewoonte van de moslims aan om bij al haar dagelijkse bezigheden ‘bismillah’ te zeggen. Als ze wakker werd zei ze ‘bismillah’. Als ze haar tanden ging poetsen zei ze ‘bismillah’. Als ze ging eten zei ze ‘bismillah’. Zo deed ze ook als ze naar de markt ging, als ze haar moeder hielp het eten te bereiden, als ze de dieren rond het huis verzorgde, als ze wat suiker of een ei ging lenen bij de buren. De hele dag door zei ze ‘bismillah’ tot ze ging slapen. Voordat ze in bed stapte zei ze weer ‘bismillah’.

Haar vader en moeder vonden het vervelend dat ze de hele tijd ‘bismillah’ zei. Ze wilden niets van doen hebben met islamieten. Met afkeer luisterden ze naar de Arabische klanken.

‘Stop toch met dat gebismillah’, zei haar vader geïrriteerd.

‘Onze familie zal je verstoten als je zo doorgaat’, zei haar moeder.

[p. 101]

‘Nog erger’, zei de vader. ‘Ik raak mijn baan kwijt.’

De vader was schatbewaarder bij een van de rijkste mannen in de stad.

De man stond bekend als een moslimhater.

‘Ik ga Merjam een lesje leren’, zei de vader.

[p. 102]

Hij liet de moeder twee ringen zien. Ze leken op elkaar als twee druppels water. Ze waren beide glanzend geel. Beide hadden een schitterende steen. Toch glansde eentje iets minder dan de ander.

De schatbewaarder pakte die op en zei. ‘Dit is een doublé ring. De diamant is ook niet echt, maar je ziet het nauwelijks. De echte is voor de vrouw van mijn baas.’

's Avonds liet hij Merjam de doublé ring zien. Hij vroeg haar die te bewaren in haar juwelenkistje.

‘Het is voor de vrouw van mijn baas’, zei hij. ‘Ze is overmorgen jarig en hij wil haar de ring cadeau geven. Ze komt elke dag naar de schatkamer om juwelen te passen, maar dit mag ze nog niet zien.’

Hij grijnsde vals. ‘Met jouw “bismillah” zal de ring zeker veilig zijn. Als hij kwijtraakt, krijg ik honderd stokslagen en word ik in de kerker gegooid.’

Merjam was een beetje bang om zoveel verantwoordelijkheid op zich te nemen. Toch deed ze wat haar vader haar vroeg. Uit eerbied voor hem mocht ze dit niet weigeren. Ze zei: ‘Bismillah’, en deed de ring in haar juwelenkistje.

De volgende dag hielp Merjam haar moeder in de keuken. De vader sloop zachtjes naar haar kamer. Hij maakte haar juwelenkistje open. Vlug pakte hij de ring uit het doosje en stopte hem in zijn zak.

‘Vrouw, ik ga even een boodschap doen’, riep hij.

Vrolijk fluitend liep hij naar de rivier, die langs de stad stroomde. Hij zocht een plek langs de oever waar het stil was. Toen gooide hij de ring met een wijde boog het water in. Hij grinnikte in zichzelf. Nou wil ik weleens zien of dat gebismillah haar zal helpen, dacht hij.

Toen de ring in het water terecht kwam, zweefde hij naar beneden.

Een grote vis zwom langs. Hij zag de steen glinsteren. Hap, deed hij en slikte de ring in. Diezelfde morgen gooide een visser zijn net uit. Door een wonder kwam dezelfde vis in zijn net terecht. De visser bracht de vis naar de visafslag. Daar werd hij gekocht door een visventer. De man had een kraampje op de markt waar Merjam altijd haar inkopen ging doen.

Toevallig had ze die dag vis nodig. De vrouw van de schatbewaarder moest de visgerechten klaarmaken voor het feest van de vrouw van de rijke baas.

[p. 103]

Merjam had die ochtend ontdekt dat de ring weg was. Ze was hevig geschrokken. Ze besloot ‘bismillah’ haar ouders niets te vertellen. Het was ook een drukke dag.

Ze moest vroeg in de ochtend met haar moeder naar de markt. Ze wilden verse vis kopen. Ze zei ‘bismillah’ toen ze de deur uitgingen. Ze zei ‘bismillah’ toen ze de vissen kochten. En weer ‘bismillah’ toen ze naar huis gingen. Ze zei ‘bismillah’ toen ze de vissen schoon begon te maken. De vis met de ring was extra groot. Ze zei ‘bismillah’ toen ze zijn buik opensneed. Plotseling zag ze de ring glinsteren. Met ‘bismillah’ haalde ze het sieraad tevoorschijn. Ze waste en droogde hem netjes.

Toen ging ze naar haar kamer. Met ‘bismillah’ zette ze hem terug in zijn doosje.

Daarna hielp ze ‘bismillah’ haar moeder. Ze bereidden zeven visgerechten. Aan het eind van de middag waren ze klaar. De bedienden van de rijke man kwamen het eten ophalen. De vader zou met ze meegaan. Hij moest de ring naar het feest brengen.

Met stiekem plezier had hij gewacht op dit moment. Waar iedereen bijstond, zou hij Merjam de ring vragen. Dan zou de ring verdwenen zijn. Dan zou blijken dat het gebismillah niets had geholpen.

Dan zou hij haar vragen de islam te vergeten. Want alleen dan zou zijn baas hem niet straffen.

De bedienden pakten de ingepakte schalen.

‘Merjam’, zei de vader, ‘nu het belangrijkste nog. Mag ik de ring voor mevrouw.’

Merjam had het doosje al gepakt. Ze maakte het open. De ring glinsterde alsof hij echt was. ‘Bismillah, de ring is goed bewaard. Nu mag hij naar degene voor wie hij bestemd is.’

Niet lang daarna nam de schatbewaarder ontslag bij de rijke man. Hij en zijn vrouw bekeerden zich tot de islam.