Lezen doet je goed. Leerjaar 6a

[p. 96]

Les 24 De race naar Mekka

De oude Achmed had tijdens zijn leven heel wat rijkdommen vergaard. Hij had een groot huis, twintig kamelen, en een schatkamer vol gouden munten. Maar zijn belangrijkste bezit was een boomgaard waar dadel- en vijgenbomen groeiden.

De dadels en vijgen brachten aardig wat op, maar daar ging het niet om. Van onschatbare waarde was de waterbron. Die maakte de boomgaard tot een levendige oase in de woestijn. Jaarlijks stopten vele karavaanreizigers voor een rustpauze in de boomgaard. Ze kochten allemaal wel wat in de kraampjes en winkeltjes die van Achmed waren. Sommigen overnachtten in de herbergen. Die waren ook van Achmed. Op hun kamelen werd gelet in een beestenweide. Die was natuurlijk ook van Achmed. Kortom, de boomgaard was een goed bezochte handelscentrum. Het was de bron van de rijkdom van Achmed. Achmed was ook gezegend met twee zonen. Het waren goede zonen. Ze waren gehoorzaam en toonden steeds grote eerbied voor hun vader. Het waren slimme jongens, die niet te beroerd waren hun handen uit de mouwen te steken. Ze hielpen hun vader graag met het beheren van zijn zaken.

Maar Achmed besefte dat er geen twee kapiteins op een schip kunnen zijn. Er zou altijd iemand moeten zijn die de leiding had. Naarmate hij ouder werd, piekerde hij er steeds meer over aan welke van zijn zonen hij het beheer van de oase moest overdragen.

Ten slotte liet hij zijn testament opmaken. Niet lang daarna stierf hij. Het testament was kort en bondig. Elk van de zonen erfde tien kamelen. Elke zoon kreeg de helft van het goud. Het huis ging naar de oudste zoon. Verder zouden beide zoons een race per kameel naar Mekka moeten houden. Degene wiens kameel het laatst aankwam, kreeg de leiding over de oase.

[p. 97]

[p. 98]

De zoons wisten beiden hoe belangrijk de oase was. Hun vader had het handelscentrum uitstekend beheerd. Elk van ze wilde graag in de voetsporen van zijn vader treden. Ze wisten dat hun vader moeilijk tussen hen kon kiezen. Ze luisterden dan ook aandachtig naar wat er in het testament stond.

Het houden van een wedstrijd waarbij de laatste won, klonk een beetje vreemd in hun oren. Maar beiden hadden groot respect voor hun vader. Ze hadden regelmatig ervaren dat de beslissingen die hij nam tot goede resultaten leidden. Ook al leken ze in het begin een beetje vreemd. Dus gehoorzaamden ze zijn laatste wil. Ze deden hun uiterste best om zijn wens uit te voeren.

Nu was Mekka niet zomaar een plaats. Daar was de Grote Moskee. De bedevaart naar Mekka was een moslimplicht. Elk jaar hadden ze die trouw met hun vader uitgevoerd. De rituelen in de moskee begonnen op een vastgesteld tijdstip. Ze mochten dus ook niet te laat aankomen. Ze zadelden hun kamelen en gingen op weg. Ze deden het kalm aan.

Ze stopten vaak. Ze deden regelmatig stappen terug. Elk hield de ander goed in de gaten. Zo waren ze al twee weken onderweg. Elke beweging was een wedstrijd in traagheid. De kamelen raakten in het begin geïrriteerd. Ze waren gewend aan flink doorstappen. Maar de broers hielden ze strak. Tenslotte hielden ze een slaperige, langzame tred aan. De kamelen waren op gelijke hoogte. Er was geen zicht op wie langzamer was dan de ander. Als de ene broer zijn kameel stilhield, deed de ander het ook en omgekeerd. De broers keken elkaar aan. De zon stond hoog aan de hemel. Ze waren moe en hongerig.

‘Laten we even wat gaan drinken’, zei de ene zoon.

‘Dat is een goed idee. We kunnen daar in die herbergtent gaan zitten en iets gebruiken’, zei de andere zoon.

Ze bestelden iets te eten en te drinken. Terneergeslagen zetten ze zich aan de maaltijd. De kok had vlees geroosterd. Het rook heerlijk, maar de broers konden er niet van genieten.

‘Ik begrijp niet waarom vader ons zo'n vreemde race laat houden. Je zou toch zeggen dat een race om de snelste moet gaan’, zuchtte de ene zoon.

‘Ik weet niet hoe dit moet eindigen’, jammerde de andere zoon.

Toevallig zat er in de herbergtent ook een moellah, een wijze geleerde.

[p. 99]

Hij zag en hoorde de mannen zuchten en steunen.

‘Hebben jullie een probleem?’, vroeg hij.

De zonen nodigden de moellah uit bij hen aan tafel. Ze vertelden hem wat hun vader had bepaald in zijn testament. De moellah luisterde aandachtig. Toen ze klaar waren met hun verhaal glimlachte hij.

‘Jullie probleem is niet zo groot als jullie denken’, zei hij.

De broers keken nieuwsgierig naar hem op. Wat zou de geleerde hebben bedacht? Zou hij hen werkelijk kunnen helpen de vreemde opdracht van hun vader uit te voeren?

De moellah schoof dichterbij. ‘Heb ik het goed begrepen? Wiens kameel het laatst aankomt, mag de oase besturen?’

De broers knikten. Zo stond het in het testament.

‘Luister’, zei de moellah. ‘Dan is de oplossing eenvoudig. Jullie hoeven niet op je eigen kameel te rijden.’

De zonen keken elkaar aan. Daar hadden ze geen seconde aan gedacht.

‘Jullie moeten van kameel ruilen. Dan probeert ieder zo snel mogelijk in Mekka te komen. De kameel van degene die het eerst aankomt, is het laatst.’

De broers gingen rechtop zitten. Ze lieten de woorden van de moellah tot zich doordringen. Natuurlijk, de ruiter was wel eerst, maar hij reed niet op zijn eigen kameel. Dus zijn kameel was laatst.

De zonen sprongen op. Ieder rende naar de kameel van de ander. De beesten gingen los. Ze mochten weer rennen. Op topsnelheid raceten ze over de weg naar Mekka.

Het was de jongste zoon die als eerst over de streep ging met de kameel van de oudste. De oudste zoon omhelsde hem. Hij zei dat de jongste eerlijk had gewonnen. Hij beloofde hem steeds te ondersteunen bij het beheer van de oase. De moellah kreeg als dank een kameel cadeau. Hij mocht zijn leven lang gratis in de herbergen van de oase verblijven.