Lezen doet je goed. Leerjaar 6a

[p. 92]

Les 23 De reis naar Mekka

Het islamitisch geloof is ontstaan in de zevende eeuw. De profeet Mohammed kreeg toen visoenen, die zijn opgeschreven in de Koran. Koran is een Arabisch woord. Het betekent ‘voorlezing’ of ‘voordracht’. De Koran is het heilig boek van de moslims. Een belangrijke plicht van moslims is de bedevaart naar Mekka, de hadj. Het geloof schrijft voor dat elke moslim deze tocht tenminste één keer in zijn leven maakt. Jaarlijks gaan er daarom miljoenen pelgrims vanuit de hele wereld naar deze heilige stad in Saoedi-Arabië.

Umar en zijn vrouw Kadisha hadden beiden een flinke bonus gehad op het werk. Ze besloten het geld te besteden aan de hadj. Ze vonden het een voorrecht dat ze die konden maken, terwijl ze nog jong en gezond waren. Ze zouden met een groep gelovigen onder leiding van imam Singoropo naar Mekka gaan. De imam was al een paar keer geweest. Hij vond het belangrijk dat ze zich goed voorbereidden. Zes maanden van tevoren begon het. Elke week gingen ze naar de moskee om over de reis te praten. Umar geloofde het wel; alle formulieren die ze moesten invullen om de reis te kunnen maken. Dat liet hij mooi aan Kadisha over. Zij was goed in administratie. Hij was meer geïnteresseerd in de spirituele beleving die de hadj beloofde te zijn. Daarover kon de imam boeiend vertellen. Ook simbah lanang, zijn opa, had de hadj gedaan. Hij was nu hadji en droeg zijn hadjimuts met trots.

‘De Kaäba, Umar, dat is een wonder’, zei hij. Het plaatje dat hij liet zien, maakte niet veel indruk op Umar. Het was meer de manier waarop simbah het zei. ‘We bidden altijd met ons gezicht naar het oosten, toch. Pas toen ik de Kaäba had gezien, wist ik waarom. Het is het middelpunt van ons geloof.’

[p. 93]

Op het plaatje zag Umar een zwart vierkant gebouw. Het belangrijkste, de zwarte steen, was niet te zien.

‘Die steen is heilig’, zei simbah. ‘Hij is heel lang geleden uit de hemel komen vallen. Iedereen wil hem aanraken. Het is mij ook gelukt.

Dan begin je te lopen en te bidden. Wauw! Het is geweldig. Je loopt en bidt samen met miljoenen mensen. Dan voel je wat het is om moslim te zijn.’

[p. 94]

‘Ik hoop niet dat ik je kwijtraak in die mensenmassa’, zei Kadisha.

‘Nee, nee, dat gaat niet gebeuren,’ zei simbah geruststellend. ‘Maar let op hoe je loopt. Je moet zeven keer om de Kaäba heen lopen. Tegen de klok in, hè. Als je het verkeerd doet, lopen de mensen over je heen. Dan wordt je vertrapt. Elk jaar gaan er mensen dood tijdens de hadj.’

Voordat ze gingen, nodigden ze vrienden en familie uit om een maaltijd te komen delen. Kadisha zocht een vriendin op, die boos op haar was.

Ze had haar uitgelachen toen ze voor de vierde keer was afgewezen voor haar rijexamen.

‘Vergeef me’, zei ze. ‘Het was gemeen van me je uit te lachen.’

Haar vriendin was niet boos meer. ‘Ik ga het weer proberen’, zei ze.

‘Vraag Allah om me een handje te helpen.’

‘Dat zal ik zeker doen’, beloofde Kadisha. Ze vertelde dat ze naar Mekka ging. Als moslima geloofde ze dat de reis haar dichter bij Allah zou brengen.

De reis ging via Amsterdam naar Saoedi-Arabië. Daar stond alles in het teken van de hadj. Imam Singoropo en een plaatselijke begeleider loodsten ze feilloos naar de bussen. Ze gingen naar Mina, een plaats in de woestijn, zo'n vijf kilometer van Mekka verwijderd. Er was een enorm tentenkamp gebouwd. Zover het oog reikte, zagen ze tenten. Daar sliepen de bedevaartgangers op eenvoudige veldbedden naast elkaar.

Het aantal pelgrims was overweldigend. De massa mensen, sereen in het wit gekleed, allemaal met het doel Allah te aanbidden, maakte grote indruk op Kadisha en Umar. Ze brachten een bezoek aan de berg Arafat, die ook de berg van Vergeving en Genade wordt genoemd. Daar had de profeet Mohammed voor het aangezicht van Allah gestaan.

Umar en Kadisha werden er stil van. Ze vroegen Allah om hun zonden te vergeven.

Ze gingen naar een steengroeve waar ze steentjes mochten oprapen. Die hadden ze nodig om de volgende dag de duivel te stenigen. Dat gebeurde in de buurt van het Mina. Daar waren drie zuilen die de duivel vertegenwoordigden. Tijdens de hadj regende het miljoenen steentjes op de zuilen.

[p. 95]

Toen Umar de Kaäba zag, werd zijn hart vervuld van blijdschap. Hij dacht aan de woorden van simbah lanang. Ay, simbah had gelijk, nu wist hij waarnaar hij keek als hij bad.

De laatste dag was Eid Ul Adha, het offerfeest. Umar en Kadisha waren gewoon dit feest elk jaar in Suriname te vieren. Bij hun moskee werden schapen en runderen geslacht. Het vlees werd verdeeld onder de armen.

Tijdens de hadj konden ze geld geven voor offerdieren. Het vlees werd door de Saoediërs verdeeld aan behoeftigen over de hele wereld.

In Mekka luisterden Umar en Kadisha met miljoenen andere pelgrims naar het verhaal van Ibrahim. Allah had hem opgedragen zijn zoon te offeren om zijn gehoorzaamheid te tonen. Ibrahim worstelde met de keuze tussen Allah en zijn zoon. Op het laatste moment gaf hij zich over aan het geloof. Net toen Ibrahim het offermes opnam, sprak Allah. Ibrahim hoorde dat hij een offerdier moest slachten in plaats van zijn zoon. Het jaarlijkse offerfeest herinnert de moslims aan dit verhaal.

Het offerfeest betekende ook het einde van de hadj. Overal zag je vreugde op de gezichten van de pelgrims. Ze hadden het volbracht. De hadj had hen gesterkt in hun geloof en ze voelden zich dichter bij Allah. Imam Singoropo zei dat ze souvenirtjes moesten kopen. Ze konden niet met lege handen naar huis teruggaan. Familie en vrienden wilden vast een aandenken uit Mekka. De mensen in de groep feliciteerden elkaar. De mannen mochten zich nu hadji noemen en de vrouwen hadja.

‘Kom’, zei Kadisha tegen Umar. ‘We gaan hadjimutsen kopen. Eén voor jou en een nieuwe voor simbah.’