Lezen doet je goed. Leerjaar 6a

[p. 56]

Les 14 Mara's eerste heilige communie

Dit jaar waren de kinderen van Mara's klas aan de beurt om hun eerste heilige communie te doen. Aan het begin van het schooljaar kregen ze een formulier van de juf. Ze zei dat hun vader of moeder het moest invullen. De kinderen die hun eerste heilige communie wilden doen, moesten één keer in de week les volgen in de kerk.

Mara wilde graag naar les. Vorig jaar had haar nichtje Linda communie gedaan. Ze had toen een mooie witte jurk aan. Op haar hoofd had ze een kroontje. Het was een mooi feest in de kerk en later ook bij Linda thuis.

Mara had het formulier gelijk afgegeven aan mama.

‘Je moet het tekenen’, zei ze. ‘Morgen wil de juf het terug.’

‘Weet je wel wat communie is?’, vroeg mama haar.

‘Dan ga ik een mooie witte jurk aantrekken en witte handschoentjes’, zei Mara.

Mama lachte. ‘Jazeker’, zei ze, ‘maar communie is veel meer dan dat. Communie heeft te maken met ons geloof in Jezus Christus. Hij heeft zijn leven gegeven voor de mensen op aarde. Dat zal je wel allemaal nog wel horen. Daarom moet je naar die lessen in de kerk.’

Mara volgde ijverig alle lessen. Ze leerde veel over Jezus Christus. De leidster vertelde dat Jezus wilde dat de mensen elkaar lief moesten hebben. Ze legde ook precies uit wat de kinderen moesten doen bij de ceremonie van de eerste heilige communie. Op de laatste lesdag stelde ze vragen.

‘Wie kan mij vertellen waarom jullie communie doen?’

Mara stak haar vinger op.

‘Wij doen communie om dichter bij God te komen. Het wordt de eerste keer dat wij een maaltijd met Hem zullen delen. We krijgen dan een hostie.’

[p. 57]

‘Dat heb je mooi gezegd’, complimenteerde de leidster haar.

‘Wie kan mij vertellen wat de hostie precies is?’, vroeg de leidster verder. Dit keer gaf Rudi het antwoord.

‘Een hostie is een rond plat schijfje. Het is van een speciaal soort meel gemaakt. Het staat symbool voor het lichaam van Christus. Hij heeft zijn leven gegeven voor de mensheid. Daarvoor is hij gestorven aan het kruis.’

[p. 58]

‘Ja’, zei de leidster. ‘De pater gaat zondag de hostie op jullie tong leggen. Dat herinnert ons aan het Laatste Avondmaal. Dat was de laatste maaltijd die Christus had voordat hij stierf aan het kruis.’

Mara wist het ook allemaal. Ze hadden dat allemaal geleerd tijdens de lessen in de kerk. Ze was de Here Jezus heel dankbaar.

Samen met de leidster pakten ze nog de levensmiddelenpakketten in. Alle kinderen hadden levensmiddelen gebracht. Die zouden worden afgegeven aan mensen die het nodig hadden. Zo wilde Jezus het. De kinderen moesten leren om hun naasten lief te hebben. Ze moesten ook arme mensen helpen.

De prachtige communiejurk van Mara was al dagen van tevoren klaar. Elke keer als ze ernaar keek, werd ze blij. De jurk was wit natuurlijk.

Mara had gevraagd of ze bloemen in haar haren mocht. Ze wilde geen kroontje. Ze vond bloemen veel mooier dan een kroon. Mama had kleine, groene bloemen gevonden. Die kleurden goed bij haar zwarte haren.

Op de dag zelf, het was een zondag, stond Mara heel vroeg op. Mama had haar wekkeralarm aangezet. Zo kon ze zich niet verslapen. Ze ging snel baden en haar tanden poetsen. Ze trok een jurk aan, niet haar mooie jurk, want daar mochten geen vlekken op komen. De mooie jurk zou ze later aantrekken.

Ze rook de lekkere fiadu kuku die haar moeder speciaal voor haar had gebakken. De koek stond op tafel, net uit de oven.

‘Goedemorgen mama’, zei Mara.

‘Dag mi gudu. Heb je goed geslapen?’

‘Ja, maar ik ben een beetje zenuwachtig, want ik wil geen fouten maken tijdens de ceremonie in de kerk.’

‘Met Gods wil zal het wel lukken’, stelde mama haar gerust.

Mara's vader en haar broertje kwamen de keuken binnen. Mama zette nog een bord met pannenkoeken en honing voor hen neer. Samen smulden ze van het ontbijt. Toen was het tijd om de jurk aan te trekken. Mara sprong op. Ze ging met mama naar haar kamer. De jurk en de bloemen waren op haar bed uitgespreid. Witte handschoentjes lagen op het kussen. Witte schoentjes stonden naast het bed. Mara wilde haar haren los hebben. Mama zette de bloemen met haarspelden vast.

[p. 59]

‘Moi misi’, riep ze.

Mara bewonderde zichzelf in de spiegel. Mama maakte snel een paar foto's met haar mobiel. Zij, papa en Vincent zouden nog de hele dag foto's maken. Het was dan ook een heel bijzondere dag.

Bij de kerk was het behoorlijk druk. Papa kon met moeite een parkeerplaats vinden. Vanuit de auto zag Mara een paar van de andere kinderen die ook ter communie zouden gaan. Ze waren net zo prachtig gekleed als zijzelf. Ze wilde naar ze toe rennen, maar ze moest geduld hebben tot papa de auto had geparkeerd.

De communicantjes moesten zich aanmelden bij hun juf. Ze wilde hun nog de laatste instructies geven. Vanuit de parochiezaal moesten zij naar de kerk lopen. Daar hadden de andere kerkgangers alvast plaats genomen. Voor de groep liep een misdienaar met een groot kruis. Dan volgden de kinderen twee aan twee. Naast hen liepen de leidsters.

Na de kinderen kwam de pater en de andere misdienaars. De ouders sloten de stoet.

In de kerk werd het kruis in zijn staander geplaatst. De collectebakjes werden op het altaar gezet. De kinderen mochten op de eerste bank gaan zitten.

De dienst verliep vlekkeloos. Niemand maakte fouten en iedereen kreeg de hostie netjes op de tong. De pater drukte ze allemaal op het hart om de kerk te blijven bezoeken. Na afloop van de dienst kreeg eenieder koek en soft. Thuis kreeg Mara nog bezoek van oma, opa, tantes, ooms, nichtjes, neefjes en een paar vriendjes. Allemaal kwamen ze haar feliciteren met deze bijzondere dag.