Lezen doet je goed. Leerjaar 6a

[p. 52]

Les 13 Lucie en de birambiboom

Een paar dagen voordat de paasvakantie begon, vertrok mijn broer met zijn vrouw voor vakantie naar het buitenland. Ik moest op hun huis letten. Na school ging ik eerst thuis eten en uitrusten. In de middag fietste ik naar mijn broers huis. Ik kon daar rustig studeren. We hadden repetitieweek op school. Ik wilde een goed paasrapport thuisbrengen, dus ik deed mijn best.

Maar alleen maar achter de boeken zitten is ook niet goed. Op de derde middag besloot ik in de tuin te gaan werken. Ik schoffelde, tjapte, plukte de rijpe tomaten en at wat birambi's met zout. De birambiboom hing vol. Ik kon mijn hart ophalen. Terwijl ik vlak bij de achtermuur van het erf wat onkruid wegtrok, hoorde ik kinderstemmen aan de andere kant.

‘Raap die dingen op’, krijste een meisjesstem.

‘Nee, ik doe het niet’, zei een mopperende jongensstem.

‘Ik zeg, doe dat ding, anders ga ik je slaan’, schreeuwde het meisje. De jongen zei een paar vieze woorden tegen het meisje.

‘Wat zeg je daar met je mond? Je bent niet goed, nò?’

Ik hoorde het geluid van klappen. Even later rende het jongetje gillend om zijn moeder weg.

‘Ma-a-a-a-a-a, Lucie nak' mi, waaha-haha.’

In gedachten zag ik die kaksi Lucie voor me, potig als een bokser, ongenadig fel.

Twee dagen later besloot ik direct na het eten naar het huis van mijn broer te fietsen, omdat ik daar beter kon uitrusten. Thuis was het zo druk. Bij het huis van mijn broer aangekomen, deed ik de poort open. Ik liep met mijn fiets aan de hand het erf op. Vlak bij de birambiboom zette ik mijn fiets op staander. Ik had trek in een jonge birambi. Maar toen zag ik naast de stam van de boom een emmertje dat voor de helft gevuld was met birambi's. Met een ruk keek ik omhoog. Ergens daarboven zag ik tussen de takken iets bewegen.

‘Kom naar beneden, ik heb je gezien’, zei ik op strenge toon.

Ik zag magere beentjes naar beneden komen en daarna hoorde ik een

[p. 53]

plof. Naast mij stond een meisje van tien of elf jaar. Haar bloes was gevlekt en haar versleten short had een scheur.

‘Hoe heet je?’, vroeg ik.

Ze keek naar de grond. Ik zakte op mijn hurken zodat mijn hoofd iets lager dan het hare kwam. Ze draaide haar hoofd opzij. Waarom ontweek zij mij?

[p. 54]

‘Kijk me aan, meisje, ik praat tot je’, zei ik boos.

Dat hielp, want langzaam draaide ze haar hoofd in mijn richting. Ik keek in een brutaal meisjesgezicht. Haar wilde zwarte krullen staken alle kanten uit.

‘Hoe heet je?’, vroeg ik weer.

‘Lucie’, antwoordde ze.

Ik herkende direct de stem van die kaksi Lucie.

‘Wat deed je in die boom?’

‘Ik plukte birambi's voor mijn moeder. Ze zet ze op azijn en verkoopt ze.’

‘Weet je moeder dat je hier bent?’

‘Nee, ze had geen birambi meer, dus dacht ik om een paar te plukken.’

‘Kon je niet eerst vragen?’

‘Niemand was thuis.’

‘Dan had je gewacht tot er iemand was. Nu ben je komen stelen, weet je dat?’

Ze zei niets, maar keek weer een andere kant op.

‘Moet ik je vader gaan zeggen?’

‘Ik heb geen vader. Hij is weggegaan.’

Ik voelde mijn woede wegzinken en het speet me dat ik haar zo hard had aangepakt. Ik bekeek haar nauwkeuriger. Zoals ze er daar bijstond, zou je niet verwachten dat ze zo kaksi was. Op haar knie zag ik een vuile, etterende schaafwond waar kleine vliegjes omheen zwermden.

‘Wat is daar gebeurd?’

‘Ik ben gevallen.’

‘Heb je die wond niet ontsmet?’

‘Ontsmet?’ Ze keek me vreemd aan.

‘Kom mee, dan zal ik het voor je doen’, zei ik.

Ze twijfelde. Wat zou ik gaan doen?

‘Ik ga een mooie pleister erop plakken.’

Haar ogen kregen lichtjes toen ze dat hoorde. Dat wilde zij wel. Ik haalde de jodiumfles en een pluk watten en begon de wond schoon te maken. Ik moest het ruw doen om alle gedroogde vuiligheid eruit te halen. Het brandde haar, maar ze hield zich goed.

[p. 55]

Toen de wond schoon was, liet ik haar een grote pleister zien. Ze glunderde toen ik de pleister over haar knie plakte.

‘Dank je wel’, zei ze zacht.

Ze keek rond in de keuken. Op de tafel lagen een paar eieren die ik later met brood wilde eten.

‘Je gaat Pasen vieren, nò?’

Eerst begreep ik haar niet, maar toen zag ik dat ze naar de eieren keek.

‘Nee, die eieren zijn om te bakken. Maar je hebt gelijk. Met Pasen kleuren mensen hardgekookte eieren en die verbergen ze dan.’

‘Waarom doen ze dat?’, vroeg ze.

‘Uit een ei komt toch een kuikentje? Dat is nieuw leven. En in de paastijd is de Here Jezus aan het kruis gespijkerd totdat hij stierf. Later is hij weer levend geworden, net zoals uit een ei leven komt.’

‘Oo’, zei ze.

‘Ga je ook Pasen vieren met eieren?’, vroeg ik.

Ze keek naar de grond.

‘Nee’, zei ze, ‘m'n moeder heeft geen geld om zoveel eieren te kopen.’

‘Wel... luister, overmorgen is het Pasen. Morgenmiddag breng ik vijf eieren voor jullie om Pasen te vieren.’

‘Echt waar?’, vroeg ze opgetogen.

‘Ja, maar dan moet je me wel twee dingen beloven.’

Ze keek me in spanning aan.

‘Ten eerste moet je je broertje niet om de haverklap slaan. Wees een beetje liever voor hem. Ten tweede kom je niet zomaar aan die birambiboom, maar moet je eerst vragen. Afgesproken?’

‘Ja, is goed’, zei ze verlegen. Even later huppelde ze opgewekt naar de boom, nam haar emmertje met birambi's en riep haar broertje.

‘Bento, Bento, waar ben je?’

Bento zijn hoofd verscheen boven de muur.

‘Jo lummel, kon............’

Ze stopte, ze dacht aan haar belofte.

‘Neem die birambi's, breng voor mama’, zei ze daarna op rustige toon. Ze hees zich op, zat op de muur, draaide zich zittend om, en stak haar hand op. Ik deed hetzelfde. Een plof en ze was verdwenen.