Lezen doet je goed. Leerjaar 5c

[p. 120]

Les 31 De flaporen van Amar

Er tin tin woonde er een echtpaar in een dorpje aan de kust van Suriname.

De man heette Papita en de vrouw Carita. Zij hielden ontzettend veel van elkaar.

Er was slechts één ding dat ontbrak aan hun geluk... een kind.

Maar ze wisten dat kinderen op hun ouders lijken en dat was precies wat ze niet wilden. Papita had namelijk ontzettend grote oren. Daar was hij op school al mee gepest.

Meestal liep dat uit op een vechtpartij. Dan greep de meester zijn oren en schreeuwde: ‘Jó domoor, hier, nog een paar oorvegen. Dat zal je het vechten afleren.’

Op latere leeftijd probeerde hij zijn haren over zijn oren te laten groeien, maar ze bleven uitsteken. Ten einde raad zette hij een strooien hoed met een grote rand op en hoera...!

Zijn oren waren niet meer te zien. Sindsdien zette hij de hoed alleen af als hij naar bed ging.

Toen Carita hem voor het eerst zonder hoed zag riep ze geschrokken: ‘Je oren!’

Hij dacht dat ze hem niet meer wilde, maar dat was het niet. ‘Mijn vader heeft ook zulke grote oren. Een kind van ons zal zeker enorme oren krijgen’, zei ze.

Toch bleven ze verlangen naar een kind. Op een avond zei Carita:

‘Weet je wat? Laten we de familie Toekan een brief schrijven om te vragen of ze een baby met gewone oren voor ons kunnen uitzoeken.’

Het was in die tijd zo dat je een bestelling bij de familie Toekan moest plaatsen als je een baby wilde hebben. Die werd dan voor je gebracht in een dekentje, dat een toekan met zijn snavel vasthield.

Moeder Toekan was niet blij met de brief.

‘Kijk die vervelende mensen toch! Altijd stellen ze zoveel eisen.

Toevallig heeft de baby die aan de beurt is vreselijk grote oren. Wat moeten we nu doen?’ Vader Toekan vond dat de mensen zeurden.

‘Dat jongetje heeft prachtige krullen’, bromde hij. ‘Laat de baby klaarmaken.

Toekanito zal hem wegbrengen.’

De familie Toekan woonde diep in het bos. Toekanito was de snelste vlieger van de familie.

[p. 121]

Vader Toekan had hem speciaal uitgekozen omdat hij over een gebied zou moeten vliegen waar er een oorlog aan de gang was. Wanneer de vijanden op elkaar aan het schieten waren, letten ze niet op wie of wat er in de buurt was.

[p. 122]

Je kon zo een kogel in je lijf krijgen, zonder dat je er iets mee te maken had.

‘Vergeet niet zijn ouders te zeggen dat hij Amar heet’, riep Vader Toekan, toen Toekanito wegvloog met de baby.

Na een uur vliegen hoorde Toekanito schoten.

‘Ojé Amar, het is goed mis daar!’, riep hij vanuit zijn snavelhoek.

Nieuwsgierig stak Amar zijn hoofd uit het dekentje.

Benggg...

Tot Amars grote schrik begonnen ze hoogte te verliezen. Toekanito was geraakt in zijn linkervleugel. Verwoed probeerde hij met zijn andere vleugel weer omhoog te komen, maar het lukte niet.

‘Daar!’, riep Amar. ‘Probeer te landen in die boom!’

Uitgeput zakte Toekanito neer op een brede tak. Moeizaam zette hij Amar naast hem neer. Na een tijdje hield het schieten op. Toekanito had de ogen gesloten.

Zijn gezicht was vertrokken van pijn.

‘Toekanito’, fluisterde Amar, ‘Ik ben zo bang.’

Langzaam opende Toekanito een oog halfjes. ‘Ik kan niet verder vliegen’, kreunde hij. ‘We gaan doodgaan.’

‘Toekanito, kan ik niet helpen’, snikte Amar.

Ondanks zijn pijn, moest Toekanito lachen. ‘Je kan niet eens lopen, laat staan vliegen.’ Moedeloos keerde Amar zijn hoofdje naar de andere kant. Zijn oor viel op zijn wang. Opeens sperde Toekanito beide ogen open.

‘Amar! Beweeg je oren’, commandeerde hij.

Amar fronste zijn wenkbrauwen maar deed wat hem werd gezegd.

‘Harder’, schreeuwde Toekanito opgewonden. Heftig wapperde Amar met zijn oren.

‘En nu ga je vliegen!’ Toekanito stootte hem uit de boom. Verschrikt gaf Amar een gil.

‘Je oren, domkop’, riep Toekanito.

Snel bewoog Amar zijn oren op en neer. Het ging! Onwennig vloog hij terug naar de boom.

[p. 123]

Hij probeerde het nog een keer en nog eens. Het ging steeds beter.

‘We keren de rollen om’, zei Toekanito. ‘Jij vliegt en ik lig in het dekentje.’

Het was al avond toen het dorp van Papita en Carita in zicht kwam.

‘Kijk daar bij dat lichtje.’

Toekanito wees naar een huisje waarvan het raam wagenwijd openstond. Amar vloog naar binnen en plofte pardoes, samen met Toekanito, neer op een babybed.

‘Wat is dat nou?’, reageerde Carita geschrokken en Papita's hoed viel van zijn hoofd.

Luid kreunend wees Toekanito naar zijn gewonde vleugel.

Papita rende snel weg om de verbanddoos te halen en even later was de vleugel van Toekanito netjes verbonden.

‘Wie is de baby? Jij of hij?’, vroeg Carita.

Alle drie keken ze naar Amar, die in slaap was gevallen.

‘Hij natuurlijk’, zei Toekanito beledigd. ‘Ik lijk toch helemaal niet op jullie.’

‘Hij heeft ze’, fluisterde Papita en Carita knikte verslagen.

‘De brief heeft niet geholpen.’

‘Waar hebben jullie het over?’, vroeg Toekanito verbaasd.

‘Zijn oren’, snikte Carita. ‘Iedereen zal hem uitlachen en de meester zal hem oorvegen geven.’

‘Zijn hele leven moet hij een hoed dragen’, stamelde Papita.

Toekanito zette zijn gezonde vleugel in zijn zij. ‘Een hoed op zijn mooie krullen, de mooiste krullen van het land. En dat om de oren te verbergen die mijn leven hebben gered. Jullie zijn echt gek!’

Toekanito klom op de vensterbank. ‘Wees blij met hem. Mij krijgen ze voorlopig niet meer zo gek om met baby's over oorlogsgebied te vliegen.’ En weg was hij, verdwenen in de nacht. Carita en Papita keken naar hun slapende baby en streelden zachtjes zijn krullen.

‘Wat een mooie baby’, zei Carita. Papita knikte. Samen leefden ze nog lang en gelukkig.