Lezen doet je goed. Leerjaar 5c

[p. 116]

Les 30 De droom van de schat op de brug

Er was eens een schoenmaker, die in het dorpje Werken woonde. Als kleine jongen had hij schoenen leren maken van zijn vader. Na zijn vaders dood had hij de schoenmakerij overgenomen. Hij was een harde werker en zijn schoenen waren van prima kwaliteit.

Nauwkeurig spande hij leer om de schoenleesten. Op de hand maakte hij stevige stiksels. Toch bleef hij arm. In zijn dorpje woonden eenvoudige mensen, die zuinig waren op hun schoenen.

Ze kwamen alleen bij hem als de schoenen stuk waren. Dat gebeurde niet vaak.

Maar de schoenmaker was niet ontevreden. Hij bleef in een goede toekomst geloven.

Er komt een dag dat het geluk mij toelacht, dacht hij altijd bij zichzelf.

Op een nacht droomde hij dat hij rijk zou worden als hij naar De Grote Brug in Weelde zou gaan. Dat was de hoofdstad. Die lag honderden kilometers verwijderd van Werken.

De volgende ochtend werd hij wakker met een prettig gevoel. Aan de ontbijttafel vertelde hij de droom aan zijn vrouw. Zij ging er niet op in. Rustig nipte zij aan haar thee en at haar brood.

Die nacht kreeg hij dezelfde droom.

‘Dit moet toch wat betekenen’, zei hij 's morgens tegen zijn vrouw.

Ze lachte hem uit.

‘Een droom is bedrog.’

De volgende nacht kreeg hij voor de derde keer dezelfde droom.

‘Vrouw’, riep hij, ‘hoe prettig zou het zijn als wij iets meer geld hadden. Dan kan het dak gerepareerd worden. Jij kan nieuwe kleren krijgen.’

Maar zijn vrouw hield voet bij stuk.

‘Dromen zijn bedrog. Niemand wordt zomaar rijk.’

Toch besloot de schoenmaker naar Weelde te gaan. ‘Zomaar ga je ons geld verkwanselen’, riep zijn vrouw. ‘Werk gewoon hard. Dat levert nog wat op.’

Maar vastberaden nam hij de trein naar Weelde. Op het station daar aangekomen, vroeg hij de weg naar De Grote Brug.

[p. 117]

Maar vastberaden nam hij de trein naar Weelde. Op het station daar aangekomen, vroeg hij de weg naar De Grote Brug. Die was niet moeilijk te vinden. Iedereen kende De Grote Brug. Het was regenachtig weer toen hij voor het eerst over de brug liep.

Hij keek naar het bruine water dat er onderdoor stroomde. De klok van een kerktoren sloeg vier uur. Hij was nat en koud. Hij moest een plek zoeken om te overnachten.

In de dichtstbijzijnde herberg vond hij een slaapplaats. De volgende dag regende het weer. Toch liep hij urenlang heen en weer op de brug. De dag daarna scheen gelukkig de zon. Weer hing hij rond bij de brug.

Onder een afdak tegenover de brug zat een oude bedelaar. Hij had de schoenmaker al de dagen gadegeslagen. Op de derde dag liep hij naar hem toe. Zijn kleren waren versleten en vuil. Zijn oude jas zat onder de vlekken. Zijn baard kwam tot aan zijn borst.

Vanonder zijn verlepte muts keek hij naar de schoenmaker.

‘Waar ben je naar op zoek?’, vroeg hij. ‘Misschien kan ik je de weg wijzen?’

De schoenmaker vertelde hem dat hij gedroomd had. Tot driemaal toe. Hij zou zijn geluk vinden op De Grote Brug in Weelde. De bedelaar vond hem onnozel. Als daar geluk te vinden was, zat hij er niet te bedelen.

Hij vertelde dat hij pas ook drie nachten achter elkaar over hetzelfde had gedroomd.

In zijn droom zag hij een grasveld van een schoenmaker in Werken. Het lag tegenover een kerk. In het veld lag er een ketel met geld begraven onder een paaltje.

Maar niet omdat hij dat gedroomd had, was hij zo gek om daar naartoe te reizen.

De schoenmaker wist niet wat hij hoorde. Maar hij hield zich in.

‘U heeft gelijk’, antwoordde hij. ‘Liever ga ik naar huis.’

Vol enthousiasme nam hij de trein terug. Op het station in Werken aangekomen, wilde hij naar huis rennen. Maar dat zou alle dorpelingen opvallen. Hij besloot rustig naar huis te lopen.

Zijn vrouw was even de deur uit toen hij aankwam. Het was al aan het schemeren.

Hij liep de oude schuur achter zijn huis binnen. Hij pakte zijn schop. Het houten paaltje op het grasveld sloeg hij om en hij begon te graven.

[p. 118]

[p. 119]

Op één meter in de grond raakte de schop metaal. Hij haalde een kleine ketel omhoog. Terug in huis opende hij het deksel. Gouden muntstukken glinsterden hem toe.

Toen zijn vrouw thuiskwam, vertelde hij haar alles wat was gebeurd. Om hun geluk te vieren, bakte ze pannenkoeken met rozijnen en dronken ze vruchtenthee.

Ze vertelden niemand dat ze geld hadden gevonden. Zoals voorheen, leefden zij eenvoudig voort. De ketel die ze gevonden hadden, gebruikten ze als waterketel.

Er stond een zin in gekerfd in een vreemde taal. Zij besteedden er niet veel aandacht aan. Zij konden het toch niet verstaan.

In de kerk tegenover hun huis woonde een vriendelijke dominee.

Hij kwam op een dag op visite. Speciaal voor hem hadden zij een heerlijke maaltijd bereid. Aan tafel bespraken zij de ontwikkelingen in het dorp. Na de maaltijd schonk de vrouw van de schoenmaker verse koffie in. Het oog van de dominee viel meteen op het opschrift op de ketel. Hij kon het wel lezen. Het was in het Latijn geschreven.

‘Onder deze ketel nog een ketel’, las de dominee. ‘Wat een bijzondere ketel.

Hoogstwaarschijnlijk had hij ooit eens een paar.’

‘Zo zal dat waarschijnlijk geweest zijn’, knikte de schoenmaker. Hij gaf zijn vrouw een knipoog. Beiden hielden zich volstrekt van de domme. 's Middags zette de schoenmaker het weer op een graven.

Hij groef dieper dan de eerste keer. Zoals het opschrift had aangegeven, vond hij een tweede ketel vol geld.

Toen was hij een welgesteld man. Het houten paaltje in zijn grasveld verving hij door een stenen paal. Het herinnerde hem aan de geschiedenis van zijn geluk. Het heeft daar nog meer dan een eeuw gestaan.