Lezen doet je goed. Leerjaar 5c

[p. 112]

Les 29 Pinokkio

Gepetto was een handige houtbewerker. Hij kon mooie beeldjes maken van ruwe stukken hout. Op een dag kreeg hij een lang stuk hout in handen. Daar kan ik een mooie pop van maken, dacht hij.

‘Ik zal hem “Pinokkio” noemen. Dat is een mooie naam.’

Hij werkte aan het hoofd. Toen hij de ogen klaar had, keken ze hem strak aan. Hij begon aan de neus. Tot zijn verbazing begon de neus te groeien tot een centimeter of tien.

Hoe vaak hij hem ook opnieuw op maat sneed, het bleef gewoon een heel lange neus. Het werd nog gekker met de mond. Die begon te lachen.

De pop stak zijn tong tegen hem uit. Dat was allemaal nog niet zo erg, maar... zodra Gepetto de handen gesneden had, rukte de pop de pet van zijn hoofd. Met zijn pas gesneden voeten schopte hij tegen Gepetto's been.

Woedend riep Gepetto: ‘Vervelende jongen! Nauwelijks heb ik je af en nu al heb je geen eerbied voor je vader!’

Toch was Gepetto blij met zijn levende pop. Hij kleedde hem aan met een geruit hemd, een blauwe kniebroek en wit-blauwe patta's.

Pinokkio vloog zijn vader om de hals. ‘Nu lijk ik op een echte jongen!’, riep hij.

‘Ik wil graag naar school. Dan word ik knap. Dan kan ik u helpen als u oud bent, vader!’

Gepetto voelde zich ontroerd. Van zijn laatste spaargeld kocht hij een schooltas, schriften, pennen en een leesboek. Daarmee stuurde Gepetto zijn zoon naar school.

Vol goede moed ging Pinokkio op weg. Maar onderweg hoorde hij vrolijke muziek.

Hij zag een kleurige tent.

‘Wat is hier aan de hand?’, vroeg hij aan een voorbijganger.

‘Er is een marionettenvoorstelling daar’, zei de man.

Pinokkio liep de tent binnen. Toen zag hij allemaal houten poppen.

Ze zager er een beetje uit zoals hijzelf. De poppen riepen hem.

‘Kom hierheen! Kom bij ons!’

Pinokkio voelde zich direct thuis.

[p. 113]

[p. 114]

Hij besloot te blijven en met het poppentheater mee te trekken.

De baas van de poppen heette Giovanni. Hij was een vriendelijke man, behalve als hij honger had. Op een dag wilde hij zijn eten klaarmaken. Toen zag hij dat er te weinig hout was voor het fornuis.

‘Kom hier, Pinokkio! Jij bent goed als brandhout!’, riep hij.

Pinokkio werd doodsbang. Huilend riep hij: ‘Papa, help me, ik wil niet dood!’

Verbaasd vroeg Giovanni: ‘Waarom heb je me niet gezegd dat je nog een vader hebt? Je kan toch niet zomaar weglopen? Wat zal je vader een verdriet hebben.’

Giovanni stuurde Pinokkio terug naar zijn vader. Hij gaf hem zijn schooltas terug en vijf gouden munten.

Op weg naar huis kwam Pinokkio een kat en een vos tegen. Ze vertelden hem dat er in de buurt een wonderwei was. Als je daar in de nacht je munten begroef, vond je de volgende dag tien keer zoveel munten op dezelfde plek.

‘Hoe kan dat nou?’, vroeg Pinokkio stomverbaasd.

‘Het kan geen kwaad om het uit te proberen’, zeiden ze.

Ze nodigden Pinokkio mee om naar hun hol te gaan.

's Nachts zouden ze hem naar de wonderwei brengen. Maar bij hun hol aangekomen, bonden ze hem vast. Ze eisten zijn geld op.

Pinokkio wilde niet zeggen waar zijn geld was. Hij had de munten verstopt in de dubbele bodem van zijn schooltas.

De bandieten hingen hem op aan een boom.

‘Je blijft daar hangen’, zeiden ze, ‘tot je gaat praten. We komen over een poosje terug. Misschien ben je dan van gedachten veranderd.’

Wanhopig bengelde Pinokkio aan de boom. Hij dacht aan zijn vader.

Was hij maar naar school gegaan. Had hij maar niet naar de kat en de vos geluisterd.

‘Papa, waar ben je?’, snikte hij. ‘Kom me helpen.’

[p. 115]

Toevallig woonde er in de boom een toverfee. Ze hoorde Pinokkio huilen. Het touw ging steeds strakker om zijn hals zitten. Ze klapte in haar handen. Daar verscheen een havik. ‘Vlug’, zei de fee. ‘Trek met je snavel het touw los.’

Even later lag Pinokkio op de grond. De fee streelde zijn haar. Ze zei: ‘Vertel eens wat er precies is gebeurd?’

Pinokkio vertelde dat hij op weg was naar huis. 's Nachts werd hij overvallen door de kat en de vos. Hij vertelde niet dat hij zelf op weg naar school was weggelopen. De fee vroeg waar de gouden munten gebleven waren.

‘Ik heb ze verloren’, antwoordde Pinokkio.

Opeens begon zijn neus te groeien.

De fee lachte.

‘Je jokt! Dat zie ik aan je neus. Die wordt steeds langer!’

Pinokkio kreeg een kleur van schaamte. Zijn neus bleef maar groeien. Hij begon te huilen. De fee kreeg opnieuw medelijden met hem. Ze klapte weer in haar handen.

Even later verscheen een zwerm parkieten die aan zijn neus pikten tot die weer zijn normale lengte had.

‘En nu niet meer liegen, denk erom’, waarschuwde de fee, ‘anders begint je neus opnieuw te groeien. Ga naar huis en neem de munten mee voor je vader.

Hij is een goede man. Zeg hem dat hij een wens mag doen. Ik zal ervoor zorgen dat zijn wens uitkomt.’

Dankbaar kuste Pinokkio de fee. Dit keer ging hij direct naar huis. Toen Pinokkio binnenwandelde, liet Gepetto zijn gereedschap vallen en rende naar hem toe.

‘Ik heb me zo ongerust gemaakt’, riep hij. ‘In mijn dromen hoorde ik je om hulp roepen. Ik wilde je zo graag beschermen.’

Pinokkio vertelde zijn vader alles wat er was gebeurd. Hij vertelde ook dat hij een wens mocht doen van de fee. Gepetto vertelde Pinokkio niet welke wens hij deed, maar toen hij de volgende morgen opstond, was zijn houten lijf veranderd in een lichaam van vlees en bloed. Hij was een echte jongen geworden.