Lezen doet je goed. Leerjaar 5c

[p. 102]

Les 26 Mannetjes in het gras

Darrylin zat op de houten bank voor het huis. Papa had deze voor haar gemaakt.

Ze zat er elke middag na school als de zon onderging.

Om haar plekje nog gezelliger te maken, had papa verschillende planten eromheen gezet.

Er waren pollen citroengras, een laosplant en een lage jasmijnstruik. Een paar platte stenen vormden het pad van de voordeur naar de oase van Darrylin.

Darrylin noemde dit haar geurhoekje. De bladeren van de laosplant en het citroengras gaven een heerlijke geur aan haar handen als ze er een stukje van afscheurde.

De witte bloemen van de jasmijn geurden heerlijk, naar parfum. Darrylin kon er uren zitten genieten.

Ze ging er zitten als mama haar een stuk koude watermeloen gaf en ze niet in huis mocht eten. Ze blies er grote zeepbellen met haar bellenblaas en volgde deze tot ze uiteenspatten tegen de planten.

Met een vergrootglas volgde ze de mieren die een spoor maakten op de muur van de schutting. Darrylin volgde nu bijvoorbeeld twee mieren die met een rijstkorrel achter hun vriendjes aanliepen.

Opeens viel haar oog op iets onder aan de muur. Er was iets paars dat bewoog.

Het was iets groter dan een mier. Snel volde ze de bewegingen met haar vergrootglas.

‘Wat?!’

Darrylin wreef in haar ogen. Dit geloofde ze niet. Weer keek ze door het vergrootglas.

‘Onmogelijk!’

Ze veegde het glas schoon aan de slip van haar jurk. En weer keek ze, er nu zeker van dat ze iets anders zou zien. Maar nee. Hij stond er echt. Een piepklein mannetje van top tot teen in het paars gekleed. Darrylin keek naar zijn paarse laarsjes, paarse broek met franjes, paars hemd en paars petje. Darrylin had pas nog luidop tegen mama gezegd dat ze geen sprookjes meer wilde lezen. Ze geloofde er nu toch niet meer in. Maar nu zag ze met eigen ogen iets dat veel weghad van een kaboutertje.

[p. 103]

Het mannetje was vreselijk druk in de weer. Hij had een zakje bij zich waar hij steeds een handje poeder uitnam en rondstrooide over de planten. Hij wenkte opeens naar iemand. Hey! Daar kwam nog zo'n mannetje aangelopen. Deze was in het geel gekleed.

Ook hij zeulde met een zware zak. Hij was net iets groter dan het paarse mannetje.

Haastig kwam hij dichterbij. De meneer in paars wees naar de citroengrasplant.

[p. 104]

Hij maakte grote gebaren met zijn korte armpjes. De meneer in geel knikte en begon poeder uit zijn eigen zak te strooien over deze plant. Wat deden ze toch?

Darrylin leunde nog iets meer voorover en... haar schaduw viel nu over de mannetjes heen. Geschrokken keken ze naar haar. Ze probeerden weg te rennen, maar de zware zakken maakten dit niet gemakkelijk.

‘Wacht! Ik doe jullie geen kwaad’, riep Darrylin nog, maar de mannetjes bleven hun best doen weg te komen.

‘Shuu, rustig maar. Ik doe jullie echt geen pijn. Niet bang zijn. Ik ben Darrylin.

Ik woon hier. Wie zijn jullie?’

Het mannetje in paars bleef twijfelend staan. Zijn vriendje in geel trok aan zijn hand.

‘Doorlopen, Ollie!’, zei hij streng.

‘Maar ze zegt...’, begon het paarse mannetje, terwijl hij zich losrukte van zijn vriendje.

‘Je gelooft haar toch niet! Kom op Ollie, doe niet dom. Lopen!’

Darrylin begon nu tegen het gele mannetje te praten.

‘Ik doe jullie geen pijn. Ik wil weten wie en wat jullie zijn.’

Het mannetje in geel ging langzamer lopen.

‘Alstublieft...’, smeekte Darrylin met haar liefste stem.

Nu bleef ook hij aarzelend staan.

‘Ik ben Ollie en hij is Trello. We zijn kaboutertjes.’ Darrylin durfde niet te knipperen terwijl Ollie zijn verhaal deed. Gebeurde dit echt?

‘Kom op, Trello. Ben jij jouw mond kwijt?’

Trello deed zijn best te glimlachen.

‘Wij zijn bezig met de geur- en smaakmissie’, babbelde Ollie verder. ‘Ik geef planten een geur en Trello...’ verwachtingsvol keek hij naar zijn maatje.

‘Ahum’, kuchte Trello. ‘Uhm, ik geef planten die je kunt eten en drinken hun smaak.’ Darrylin begon het te begrijpen.

[p. 105]

‘Dus dat in de zakken is...?’

‘Geur- en smaakpoeder’, zei Ollie trots.

‘Hé, jullie waren net bij het citroengras bezig. Waarom? Had het geen geur en smaak?’

‘Oh, jawel.’ Trello antwoordde nu. ‘Maar jij had gisteren tegen je moeder gezegd dat je geen citroengrasthee lustte omdat je het niet lekker vond. Dus kregen wij de opdracht meer geur en smaak eraan te geven. Zou je het weer willen proberen?’

‘Doen jullie dit zware werk voor mij?’

Darrylin kon niet geloven dat zij zo bijzonder was.

‘Voor jou en alle mensen. En het is leuk werk...’ Trello's stem stierf weg. ‘Als men de planten goed gebruikt...’, vulde Ollie aan.

Darrylin wist wat hij bedoelde... Ze voelde zich schuldig. Ze had gisteren inderdaad geklaagd over de thee. Ze wilde hem niet eens proeven toen mama hem aan haar gaf. ‘Ik wil cacao drinken. Ik lust geen thee’, had ze gegild.

Ze keek van het gezichtje van Trello naar Ollie, die haar met open mond aankeek.

‘Trello heeft op zijn kop gekregen gisteren, omdat onze baas denkt dat hij niet genoeg smaakpoeder heeft gestrooid voor de citroengrasplant.’

‘Weet je, Trello...’

Darrylin boog nog dieper voorover naar de mannetjes.

‘Ik ga mama meteen vragen of ze vanavond citroengrasthee voor mij zet.’

‘Echt waar?’, vroeg Trello verrast. ‘Kun je dat dan luid genoeg roepen dat onze baas het hier hoort?’

‘Doe ik, maar ik wil jullie weer zien, hoor.’

‘We zijn er elke dag speciaal voor jou.’

‘Mama, ik lust vanavond citroengrasthee!’, riep Darrylin nu luid.

Trello keek vol bewondering naar Ollie. Darrylins moeder keek vreemd naar haar dochter, maar liep toen naar de plant om een paar verse bladeren te plukken voor de thee.